คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : +: Chapter 2 :+ [100%]
- 2 -
โอ้แม่เจ้าOoO!!
นี่หูฉันฝาดหรือพี่มินซองพูดผิดกันแน่
ขอฉันเป็นแฟนเนี่ยนะ! ได้ยินแล้วอยากจะเป็นลม
“พี่มินซอง อย่าอำกันเล่นแบบนี้สิค่ะ เล่นกับหัวใจของคนอื่นมันไม่ดีนะค่ะ” ในที่สุด ฉันก็พูดออกมาได้สักที นั่งช็อกตาค้างอยู่ตั้งนานสองนานแล้ว
“พี่แค่อยากให้บอลลูนช่วยมาเป็นแฟนปลอมๆของพี่น่ะ” สีหน้าของพี่มินซองดูจริงจังขึ้นจนหน้าตกใจ
เอาแล้วไง ถึงฉันจะปลื้มพี่เค้ามากขนาดไหน แต่แค่ให้ฉันเป็นแฟนปลอมๆเนี่ยนะ เป็นแฟนกันจริงๆไม่ได้หรือไงเนี่ย เสียดายT^T
“ก็ได้ค่ะ แต่มีข้อแม้...” ฉันพูด
“เฮ้ยแก! จะเอาจริงๆเหรอวะ!!” ยูจินกับยัยแพทตี้ ตะโกนออกมาแทบจะพร้อมๆกัน ส่วนพวกรุ่นพี่ตกใจแทบหงายหลัง
“จริงสิ พวกแกไม่ต้องพูดอะไรนะ ฟังฉันพูดอย่างเดียว...” ฉันเงียบไปหนึ่งอึดใจก่อนจะพูดต่อ “...ว่าไงคะรุ่นพี่มินซอง จะรับหรือเปล่า”
“ว่ามาสิ ฉันรอฟังอยู่” พี่มินซองยิ้ม
“ข้อแรก พี่มินซองต้องบอกเหตุผลที่แท้จริง ว่าทำไมถึงอยากให้บอลเป็นแฟนปลอมๆของพี่ ข้อสอง พี่ต้องปฏิบัติตัวเหมือนบอลลูนเป็นแฟนของพี่จริงๆ ข้อสาม พี่ต้องไม่ทำลายความรู้สึกของบอล โดยการไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นในระหว่างที่พี่คบกับบอลอยู่ และทุกอย่างจะต้องเป็นความลับรู้กันแค่พวกเราที่นั่งกันอยู่ตรงนี้ก็พอ แต่ถ้าพี่ไม่ทำตามคำขอของบอล บอลก็จะไม่ช่วยพี่มินซอง แค่นี้พี่ทำได้ใช่มั้ยJ” ฉันยิ้มให้อย่างน่ารักสุดๆ คิดจะให้บอลลูนคนนี้ช่วยก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย หึหึๆ
“โหย! ไงละมินซอง น้องเค้าพูดขนาดนี้แล้วก็รับคำไปสิ ว่าแกทำได้” พี่ริวเซพูดแล้วตบไหล่พี่มินซองเบาๆ
“ได้ พี่รับปาก หน้าที่ของแฟนที่ดีต้องไม่ทำให้แฟนเสียใจอยู่แล้ว ส่วนเรื่องเหตุผล พี่จะบอกเราที่หลัง ที่นี่คงไม่สะดวกที่จะคุย โอเคนะ” กริ๊ดดด! เยสๆๆ ได้เป็นแฟนพี่มินซองแล้วโว้ยยย!!
“ฉันรู้นะ ว่าแกกำลังกริ๊ดกร๊าดอยู่ในใจน่ะ” ยัยแพทตี้พูดกระซิบที่ข้างหูของฉัน
“ก็นะ แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว^^” ฉันยิ้มให้กับยัยแพทตี้เพื่อนรู้ใจ
“ไอศกรีมมาแล้วค่า ขอโทษที่ทำให้รอนานนะค่ะ พอดีไอศกรีมรสวนิลาหมดแต่ตอนนี้ได้แล้วค่า>O<;” แม่ค้าสาวไอศกรีมคนสวยเดินออกมาเสิร์ฟไอศกรีมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ไม่เป็นไรครับ พวกเรารอได้^^” แค่พี่แม็คส่งยิ้มหวานไปให้ ทำเอาแม่ค้าสาวสวยถึงกับยิ้มหน้าบานไม่ยอมหุบ
ฉันกับเพื่อนอีกสองคนรีบกินไอศกรีมก่อนจะแยกตัวกลับบ้าน ส่วนพวกรุ่นพี่ พอจ่ายตังค์เสร็จก็ตัวใครตัวมัน ความจริงแล้วพวกเขาทั้งหมด อาสาจะไปส่งฉันถึงบ้านเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันเกรงใจก็เลยปฏิเสธไป พวกเขาไม่ลืมที่จะทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้กับฉันครบทั้งห้าคน ก็ดี อีกสี่คนที่เหลือถึงว่าเป็นกำไรของชีวิต วะฮะฮ่า เอิ๊กๆๆ
ในระหว่างที่ฉันปั่นจักรยานกลับบ้าน ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังตามฉันมาเลยแฮะ แต่คงไม่หรอกมั้ง ฉันคงจะคิดมากไปเอง ยิ่งช่วงนี้มีแต่ข่าวข่มขืนพวกเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายอยู่บ่อยๆด้วย ก็เลยหลอนจนเกิดเป็นความกลัวขึ้นมา ไม่เอาไม่คิดดีกว่า พอเลี้ยวซอยข้างหน้าปั่นไปอีกนิดเดียวก็ถึงบ้านอันแสนสุขแล้ว
ว้ายยย!
โครมมม!
โอ้ยยย! ไอบ้าที่ไหนมันเอาไม้ท่อนใหญ่มาขวางถนนแบบนี้เนี่ย ให้ตายเถอะ เจ็บตัวฟรีเลยฉัน หัวเข่าถลอกหมดแล้วเลือดก็ดันไหลไม่หยุด เจ็บจังเลย นี่ถ้าฉันเกิดตกลงไปในน้ำเน่าข้างทางละก็ มีหวังตายศพไม่สวยแน่ๆ ยิ่งว่ายน้ำไม่ค่อยเป็นอยู่ด้วย
“เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า?” เด็กผู้หญิงใส่แว่นหนาเตอะเหมือนเด็กเนิร์ดคนหนึ่ง กำลังเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีที่หวาดกลัว ฉันสิที่จะต้องกลัวเธอ แถมยังใส่ชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกันกับที่ฉันใส่อีก สงสัยคงจะเป็นพวกรุ่นน้องหรือไม่ก็รุ่นพี่ในโรงเรียนละมั้ง
“ไม่เจ็บมากหรอกค่ะ แค่นิดเดียวเอง” ฉันยิ้มให้กับเธอ
“กลับบ้านไหวมั้ยคะ เดี๋ยวฉันไปส่ง” เธอเดินเข้ามา แล้วช่วยยกรถจักรยานของฉันขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้ว” ฉันเดินขาเป๋เข้าไปจับจักรยาน แล้วก้มหัวให้กับเธอนิดหน่อย เพื่อเป็นการขอบคุณ
ฉันเดินเข็นจักรยานไป พอหันหลังกลับไปมองอีกที ผู้หญิงคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว ไวยังกะผี เอ๊ะ! ผีเหรอ หรือผู้หญิงคนนั้นเป็นผี!! กริ๊ด! จากที่เดินเจ็บขา ฉันก็รีบวิ่งใส่เกียร์หมาโกยอ้าวทันที จักรยงจักรยานไม่เอามันแล้ว
“อ้าวคุณหนู กลับมาถึงแล้วเหรอคะ ทำไมถึงวิ่งเข้ามาละคะเนี่ย แล้วรถจักรยานไปไหน?” คุณป้าแม่บ้านเดินเข้ามาทักฉันด้วยความตกใจ ที่เห็นฉันเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสภาพสะบักสะบอม
“stop! ป้าอย่าพึ่งถามหนูตอนนี้เลย หนูเหนื่อย ป้าช่วยไปเอาน้ำมาให้หนูหน่อยสิ นะค่ะป้า” ฉันนั่งลงบนโซฟาหนังในห้องรับแขก ก่อนจะนอนยาวอย่างรู้สึกเหนื่อย
“เฮ้ย! ไอลูกหมาทำไมมานอนยาวอยู่บนโซฟาแบบนี้” พี่บัตเตอร์พี่ชายของฉัน เดินเข้ามาทักก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ
“หยุดเลยไอ้พี่บัต! วันนี้น้องรักเหนื่อย อยากพักผ่อนเข้าใจมะ” ฉันหันไปมองค้อนพี่ชายก่อนจะหลับตาลง
“ได้แล้วค่าคุณหนู น้ำเย็นๆมาแล้ว” คุณป้าแม่บ้านเดินเอาน้ำมาเสิร์ฟให้กับฉัน
“ป้าไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้” พี่บัตพูดกับคุณป้าแม่บ้าน
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณบัตเตอร์ คุณหนูของป้าเหนื่อย” คุณป้าแม่บ้านพูด
“ขอบคุณค่ะป้า รักป้าที่สุด” ฉันรีบหยิบแก้วน้ำขึ้นมากินก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ
“คุณหนู! แผลที่เข่าไปโดนอะไรมาค่ะ” คุณป้าตกใจ ตะโกนออกมาสะลั่นบ้าน
“เออนั่นสิ เข่าแกไปโดนอะไรมาไอลูกหมา” พี่บัตเตอร์ก็เอากับเขาด้วย
“ขับรถจักรยานล้มน่ะ แล้วไม่ต้องถามอีกนะว่ารถอะไร ล้มยังไง ท่าไหน น้องจะไม่ตอบ แล้วก็ไม่ต้องทำแผลให้ด้วย น้องจะนอน จบป่ะ!” พูดจบฉันก็ล้มตัวลงนอนต่อ
“ไอลูกหมา ขึ้นไปนอนในห้องเลย ที่ตรงนี้มีไว้นั่งไม่ได้มีไว้นอน จบป่ะ!” ชิ ขึ้นไปนอนก็ได้ ไอ้พี่บัตเตอร์บ้า
“ก็ได้ ป้าค่ะช่วยเอากล่อมปฐมพยาบาลขึ้นมาด้วยนะค่ะ เดี๋ยวหนูจะทำแผลเอง” ฉันสั่งคุณป้าแม่บ้านก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนชั้นสอง
อ่า ห้องนอนของฉันคิดถึงจังเลย ฉันหันไปมองรูปภาพของพี่มินซองที่มีขนาดใหญ่ไซน์จัมโบ้ แปะติดกับฝาผนังห้องอย่างปลื้มใจสุดๆ ในที่สุดฉันก็ได้เป็นแฟนของพี่เขาสักที ถึงจะเป็นแค่แฟนกำมะลอก็เถอะ แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว ฮิ้ววว! ฉันจัดการถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วพันผ้าขนหนูสีขาวแทน ไม่ไหวๆวันนี้เหนื่อยจริงๆ อีกอย่างฉันก็ลืมสั่งให้คุณพ่อบ้านไปเอารถจักรยานที่จดทิ้งเอาไว้กลับมาบ้าน แต่ช่างมันก่อนเถอะ อาบน้ำดีกว่าวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
สงสัยคุณป้าเอากล่องยาขึ้นมาให้แล้ว ฉันเดินไปเปิดประตูแล้วรับกล่องยามาจากคุณป้า
“ขอบคุณค่ะป้า คุณป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวหนูทำแผลเอง” ฉันปิดประตูลง แล้ววางกล่องยาจากนั่นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ฉันใช่เวลาเข้าห้องน้ำอยู่นานพอสมควร ส่วนตอนนี้ฉันก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว สบายตัวดีจริงๆ
พรุ่งนี้ฉันจะเป็นแฟนเธอ ฉันพร้อมไม่ว่าเจออะไร!
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าจอของคนที่กำลังโทรมา ใครกันนะ?
+:พี่มินซอง:+
กริ๊ดดด! พี่มินซองโทรหาฉันแล้ว ดีใจจัง!
“สวัสดีค่ะพี่มินซอง แฟนคลับอันดับ1ของพี่รับสายแล้ว>O<” ฉันรีบรับโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น
(น้ำเสียงแบบนี้ เธอปลอดภัยดีใช่มั้ย?) ทำไมพี่มินซองถึงถามอะไรแปลกๆ
“ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนิค่ะ ทำไมเหรอ”
(ก็ดีแล้ว ไม่มีอะไรหรอกพี่แค่เป็นห่วงบอลลูน) กริ๊ดดด! พี่มินซองเป็นห่วงฉันด้วย น่ารักจัง!
“เมื่อไรพี่จะบอกเหตุผล ว่าทำไมต้องให้บอลลูนมาเป็นแฟนปลอมๆของพี่ด้วย” ฉันเริ่มถามอย่างจริงจัง
(เรื่องนั้นพี่จะบอกเธอทีหลัง ตอนนี้เธอว่างหรือเปล่า?) พี่มินซองถาม
“ว่างค่ะ...”
(ดี งั้นช่วยออกมาเจอพี่หน่อย) หืม? นัดเจอ กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง แอร๊ย แค่คิดก่อนเขินจะแย่แล้ว
“นัดเจอกันแถวไหนค่ะพี่มินซอง”
(ร้านอาหารไทย-ญี่ปุ่น ของฮายาโตะ ริวเซ) ร้านอาหารของรุ่นพี่ริวเซงั้นเหรอ
“ได้ค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน...” ฉันวางสายแล้วรีบแต่งตัวใหม่ทันที เอาให้น่ารักจนพี่มินซองจ้องจนตาค้างไปเลย อิอิ
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าร้านอาหารไทย-ญี่ปุ่นของพี่ริวเซเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กว่าจะออกมาได้แทบแย่เพราะถูกไอ้พี่บัตเตอร์ถามนู้นถามนี่น่าเบื่อจะตาย แถมยังขอตามมาด้วยอ้างว่าเป็นห่วงน้องสาวแสนสวย โด่จะตามมาเป็นก้างขวางคอฉันก็บอกมาเถอะ ไอ้พี่บ้า!!
“พี่บัตเตอร์! จะตามมาทำไมเนี่ย”
“ฉันเป็นห่วงแกไง ไอลูกหมา” ว่าพลางสะบัดหน้าเชิดขึ้นอย่างงอนๆ
“พี่มันก้างชัดๆ แล้วก็เลิกเรียกบอลลูนว่าไอลูกหมาสักที บอลโตแล้ว!!”
“ไม่รู้ไม่ชี้ จะเรียกไอลูกหมาแบบนี้ใครจะทำไม” กวนทีนสุดๆ
“น่านะไอ้พี่ชายสุดหล่อ กลับไปเถอะน้องรักของพี่คนนี้ดูแลตัวเองได้ *O*” อ้อนวอนแล้วส่งสายตาวิ้งๆ
“ไม่!! พี่จะอยู่แถวนี้แหละ จะกลับเมื่อไรโทรมาบอกด้วยช่วงนี้ยิ่งมีข่าวข่มขื่นอยู่บ่อยๆพี่ไม่ไว้ใจ” พอเห็นพี่บัตเตอร์พูดขึ้นอย่างจริงจัง ฉันเองก็ไม่กล้าขัดใจอะไร
“ยังไงก็ขอบใจที่เป็นห่วงฉันนะไอ้พี่ชาย ^^”
“เบลล่าจ๋า เข้าไปข้างในกันเถอะ ฉันจองโต๊ะไว้ให้เธอแล้วนะจ้ะเบบี๋ ^O^” พี่บัตเตอร์หันไปทักทายหญิงสาวหน้าตาน่ารักหุ่นสะบึ้มก่อนจะก้มลงมากระซิบบอกฉัน “ว่าที่ภรรยาของพี่ในอนาคต น่ารักใช่มะฮ่าๆๆ ขอตัวก่อนนะไอ้น้องรัก”
“...!!” นี่สรุปที่พี่มาด้วยเพราะนัดหญิงไม่ได้มาเพราะเป็นห่วงฉันเหรอ?!
หน็อยยย ไอ้พี่บัตเตอร์บ้า!!
“บอลลูน...” เอ๊ะ! เสียงเรียกนี้
“พี่มินซอง! ^_^” ฉันหันไปมองพร้อมส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มไปให้
“นั่นหัวเข่าของเธอไปโดนอะไรมา” พี่มินซองรีบเดินเข้ามาถามฉัน ว่าแต่ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย
“บอลแค่ปั้นรถจักรยานล้มเองค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“งั้นก็แล้วไป พี่คิดถูกหรือเปล่านะที่ทำแบบนี้”
“คิดอะไรค่ะ?”
“เปล่าหรอกไม่มีอะไร เรา...เข้าไปข้างในกันเถอะ” กริ๊ดดด>_< พี่มินซองแอบมองฉันตาไม่กระพริบด้วย น่ารักใช่มั้ยล่ะ อิอิ
พี่มินซองเดินพาฉันเข้ามาในร้านก่อนจะเชิญให้ฉันนั่งลง ร้านอาหารแห่งนี้ตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่นผสมไทยนิดๆ ฉันเองก็มากินอาหารร้านของพี่ริวเซอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยเจอกับพี่เขาเลยสักครั้ง จนกระทั่งวันนี้
“จะสั่งอะไรมากินก่อนมั้ย” พี่มินซองถามฉัน
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ บอลเริ่มจะหิวแล้ว”
“จะสั่งอะไรดีคร้าบบบ วันนี้ริวเซของเสนอตัวเป็นบริกรให้กับทางร้านหนึ่งวัน >O<” พี่ริวเซบอกก่อนจะยักคิ้วกวนๆแล้วส่งรายการอาหารมาให้ฉัน
“ของพี่ริวเซเทมปุระได้หรือเปล่าค่ะ”
“น้องบอลลูนนี่ตลกจริงๆมาเป็นแฟนกับพี่เอามั้ย น่ารักแบบนี้เดี๋ยวพี่ดูแลเอง ^_<” พูดจบก็ส่งวิ้งมาให้ น่าร้ากกก
“พอๆๆ ตอนนี้บอลลูนเป็นแฟนของฉันแกอย่ามายุ่ง” แอร๊ย! พี่มินซองบอกว่าฉันเป็นแฟนของเขาด้วย เต็มปากเต็มคำละลายเลยค่า ฟินๆๆo(>< )o( ><)o
“ก็แค่แฟนกำมะลอเองนี่หว่า หรือแกคิดจริงจัง?” เอาแล้วไงพี่ริวเซพูดพลางยักคิ้วกวนประสาท ส่วนพี่มินซองถึงกับเงียบนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก “ฉันล้อเล่นน่าไอ้มินซอง อย่าคิดมากแกล้งแกแล้วมันสนุกวะ ฮ่าๆๆ”
“แกทำฉันหงุดหงิดนะไอ้ริว ระวังตัวไว้เถอะ”
“กลัวแล้วคร้าบบบ ว่าแต่จะสั่งอะไรกันล่ะรีบๆบอกมาวันนี้ลูกค้าเยอะ”
ฉันรีบสั่งอาหารที่ตัวเองอยากกินมาสองสามอย่างส่วนพี่มินซองเองก็เหมือนกัน พี่ริวเซบอกว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงอาหารก็จะพร้อมเสิร์ฟ
“พี่มินซองมีอะไรรึเปล่าค่ะบอกบอลได้นะ ถ้าพี่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ” ฉันว่าพี่มินซองต้องมีเรื่องอะไรที่ทุกข์ใจมากแน่ๆ
“เธอมองออกด้วยเหรอ ^_^;” พี่มินซองฝืนยิ้มสุดๆ ดูก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรมา
“...!”
“เธอคิดว่าพี่เป็นคนยังไงเหรอ”
“พี่นัดบอลออกมากินข้าวเพื่อถามเรื่องแค่นี้เองเหรอ?” มันน่าสงสัยจริงๆ
“เธอตอบคำถามของพี่ก่อนสิ!” แอบมีเสียงดุด้วย น่ากลัวแฮะ
“ก็ได้ค่ะ จากที่บอลรู้จักมาพี่เป็นผู้ชายที่ดีนะคะ สุภาพบุรุษจนน่าหมั่นไส้ ยิ้มทีก็ทำเอาสาวๆหัวใจละลาย รวย เพอร์เฟ็กต์ เป็นที่รักของทุกคน แถมยังน่ารักสุดๆไปเลยด้วย”
“-///- พี่เป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ?” พูดแค่นี้ทำไมพี่มินซองต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย
“จริงสิค่ะ แต่สำหรับบอลคนเดียวนะคนอื่นไม่เกี่ยว”
“พี่ไว้ใจเธอได้ใช่มั้ย”
“ได้สิค่ะ บอลไม่เอาเรื่องที่เราคุยกันในวันนี้ไปบอกใครหรอก J” ฉันยิ้มให้พี่มินซอง
“จะเข้าเรื่องล่ะนะ ถ้าบอลทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรพี่ไม่บังคับ”
“เรื่องแฟนกำมะลอใช่มั้ยคะ?”
“ใช่เรื่องนี้แหละ เธอคงจะรู้ข่าวเกี่ยวกับคดีฆ่าข่มขืนของเด็กผู้หญิงในโรงเรียนแล้วใช่มั้ย”
“อย่าบอกนะว่าพี่เป็นคนฆ่าข่มขืนเธอคนนั้น!” ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับยกมือขึ้นทาบอก(คัพบี)ด้วยความตกใจ แต่ปฏิกิริยาของพี่มินซองกลับนิ่งเฉยเหมือนสิ่งที่ฉันอุทานออกมามันคือเรื่องที่ฉันคิดไปเอง
“ฟังพี่ให้จบก่อนสิขอร้อง = =;” ถ้าพี่มินซองก้มลงกราบฉันได้ ฉันว่าพี่เขาต้องทำไปแล้วแน่ๆ
“เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันบอกก่อนจะตั้งใจฟังอีกครั้ง
“พี่ไม่ได้เป็นคนฆ่าข่มขืนเด็กคนนั้น แต่บางทีพี่อาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เด็กคนนั้น...ตายก็ได้” เสียงของพี่มินซองสั่นเครือจนฉันรู้สึกได้
“ทำไมพี่ถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ มันอาจจะเกิดขึ้นเพราะความบังเอิญก็ได้” ฉันพยายามปลอบใจพี่มินซอง
“ผู้หญิงที่เข้ามายุ่งกับพี่ ไม่โดนสาดน้ำกรดก็ถูกทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล ล่าสุดก็คดีฆ่าข่มขืน เด็กคนนั้นสารภาพรักกับพี่ก่อนที่เธอจะตาย เธอคงไม่คิดว่ามันบังเอิญอีกแล้วใช่มั้ย”
อ่า- มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเหรอ แค่สารภาพรักยังถูกฆ่าแล้วถ้าเป็นแฟนกันไม่เอาระเบิดมาปาใส่บ้านฉันเหรอ บ้าไปแล้ว! คนที่ทำแบบนี้ได้สุขภาพจิตมันคงไม่ปกติแน่ๆ
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ พี่ไม่ได้เป็นคนสั่งฆ่าเธอสะหน่อย”
“เรื่องที่พี่ให้เธอมาเป็นแฟนปลอมๆ เธอจะยกเลิกก็ได้นะพี่แค่ไม่อยากให้ใครต้องมาเดือนร้อนเพราะพี่อีก”
พี่มินซองเป็นคนดีจัง แต่จะทำยังไงดีล่ะถ้าเกิดว่าเรื่องที่พี่มินซองพูดมาเป็นความจริงฉันต้องแย่แน่ๆ แค่ใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนยังลำบากนี่ยังมาเจอมรสุมความรักอีก งานนี้ฉันได้ตายเหมือนคางคกโดนรถเหยียบแน่ๆ
“เอาไว้บอลจะให้คำตอบกับพี่อีกทีก็แล้วกัน อย่าห่วงเลยค่ะบอลดูแลตัวเองได้ บอลน่ะลูกตำรวจยศนายพลนะคะลืมไปแล้วเหรอ ลองมีใครมาทำร้ายสิบอลจะสั่งให้พ่อจับให้หมดเลย ^o^”
“ขอบใจเธอมาเลยนะบอลลูน ฉันดีใจที่ได้เจอกับเธอ”
“พี่มินซองน่ารักแถมยังใจดี ฉันเองก็ดีใจนะคะที่ได้คุยกับพี่”
“อาหารที่สั่งไว้ได้แล้วคร้าบพี่น้องงง!!” พี่ริวเซบุกเข้ามาในห้องพร้อมกับเสิร์ฟอาหารที่ฉันกับพี่มินซองได้สั่งเอาไว้ “รับรองว่าพี่ทำสุดฝีมือเพื่อน้องบอลลูนนะจ้ะ ^_<”
พูดจบก็ส่งวิ้งให้ฉันทำเอาพี่มินซองถึงกับถลึกตาใส่พี่ริวเซ น่ารักกันจริงๆเลยพวกพี่ๆ ว่าแต่จะเอายังไงกันต่อดีล่ะทีนี้ จะช่วยเป็นแฟนปลอมๆของพี่มินซองหรืออยู่เฉยๆดี เฮ้อ- ไม่ว่าจะทางไหนๆก็ฉันเศร้าเครียดจุงเบยT^T
หลังจากที่ฉันกินเสร็จแล้วพี่มินซองก็อาสาพาฉันมาส่งถึงบ้าน ส่วนไอ้พี่บัตเตอร์อย่าไปพูดถึงรายนั้นเลยเขาไปเที่ยวต่อกับสาวสวย ฉันละหมั่นไส้ไอ้พี่ชายคนนี้จริงๆ
“พรุ่งนี้พี่จะมารับเธอ เราไปโรงเรียนพร้อมกันนะ” แอร๊ย>_< พี่มินซองใช้คำว่า‘เรา’ด้วย เขิน!
“ขอบคุณที่เลี้ยงอาหารนะค่ะ อิ่มมากเลย ^_^”
“ไม่เป็นไรเธอเองก็ทำให้พี่สนุก พี่ก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกัน ไว้วันหลังเราไปกินข้าวด้วยกันอีกนะ”
“ได้สิค่ะ...เอ่อ พี่มินซองบอลของถามอะไรหน่อยสิ” ฉันลังเลอยู่นานสองนาน ว่าจะถามมันดีรึเปล่า
“ว่ามาสิ ถ้าพี่ตอบได้พี่ก็จะตอบ”
“คือ พี่คิดยังไงถึงได้เลือกฉันให้มาเป็นแฟนปลอมๆของพี่ค่ะ?” ในที่สุดฉันก็ถามออกไปจนได้
“ความลับ! ไว้พี่จะบอกเธอเองก็แล้วกันนะว่าทำไมพี่ถึงเลือกเธอ” พี่มินซองตอบฉันก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถสปอร์ตคันสีดำ “คืนนี้ฝันดีนะ บอลลูน!^^”
กริ๊ดดด หัวใจของฉันมันกำลังจะละลายแล้ว >///<
“ฝันดีเช่นกันนะคะพี่มินซอง J”
รถคันสีดำของมินซองขับหายเข้าไปในความมืด บอลลูนยืนมองรถสีดำคันนั้นจนสุดสายตาก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านไป เธอหรือมินซองต่างก็ไม่มีใครรู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกสะกดรอยตามโดยใครคนหนึ่งอยู่ เขาสบถกับตัวเองออกมาเบาๆด้วยความอิจฉา
“ความลับอย่างนั้นเหรอ หึๆ มันน่าตื่นเต้นดีจริงๆ มินซองนายกำลังทำให้ฉันอย่างจะบีบรัดตัวยัยนั่นให้ตายคามือ!”
_______________________________________________________________________________
1เม้น1กำลังใจนะจ้ะ
อัพแล้ว [100%] จร้า
อย่าลืมติดตามกันน้า
ความคิดเห็น