คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +: Chapter 1 :+ [100%]
1
อืม สายลมเย็นๆกับมื้อเที่ยงที่แสนอร่อย มันเป็นอะไรที่ฉันบอลลูนคนนี้ ปลื้มเสียจริงๆ>_<
“บอลลูน!! เลิกตะกละได้แล้ว กินไม่ห่วงสวยเลยนะเธอเนี่ย (-_-)!” ยูจิน เพื่อนสนิทของฉันบอกก่อนจะจับมือ แล้วผลักจานข้าวที่เป็นจานที่สามของมื้อเที่ยง ให้ออกไปไกลๆ
อะไรวะ คนกำลังหิว!
“เออ หยุดแล้วก็ได้ ฉันจะกินแบบนี้แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับแกด้วยวะ ไอ้คุณยูจิน!” ฉันโวยวายทันทีหลังจากที่เคี้ยวข้าวจนเสร็จแล้วดื่มน้ำตาม
“ไอ้จินมันกลัวแกจะอ้วนตายไง ยัยตะกละ!” เชอะ ขนาดยัยแพทตี้ยังด่าฉันว่าตะกละ ทั้งๆที่ตัวเองก็กินไปถึงสองจานแล้วแท้ๆ
“เออ ช่วยกันรุมดีเหลือเกินนะ ทั้งแกทั้งไอ้ยูจิน” ฉันเบ้ปากให้พวกนั้นอย่างหมั่นไส้ แล้วมองไปรอบๆโรงอาหารเพื่อหาร้านของหวาน เอามาล้างปากหน่อยดีกว่า อิอิ
เอ๊ะ!? กริ๊ดดด นั่นมันรุ่นพี่มินซองกับพวกเพื่อนๆกลุ่มHi5นี่นา หล่อกันหมดทุกคนเลย หลงรัก>///<
กลุ่มHi5 คือ กลุ่มที่รวบรวมชายหนุ่มที่ตาดีเอาไว้ถึงหกสัญชาติ มีทั้งหมดด้วยกันห้าคน แต่ละคนก็จะมีบุคลิกและลักษณะนิสัยที่แตกต่างกันไป ทำไมถึงต้องตั้งชื่อว่าHi5ด้วย? คำตอบคือ พวกรุ่นพี่บังเอิญเดินทักกันด้วยภาษาอังกฤษ แทบจะพร้อมๆกันทั้งห้าคน นั้นก็คือคำว่า’Hi’ นั่นก็เป็นที่มาของชื่อกลุ่ม ตลกมั้ยล่ะ ประกอบกับพวกรุ่นพี่มีทั้งหมดด้วยกันห้าคน ก็เลยเกิดเป็นกลุ่มHi5 ขึ้นมา
รุ่นพี่ปาร์ค มินซอง ที่ฉันปลื้ม เขาเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-เกาหลี ทางบ้านฐานะดีถึงดีมาก พ่อแม่ทำธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกเสื้อผ้าแฟชั่นไปยังประเทศต่างๆหลายประเทศ รวมถึงประเทศไทยด้วย เก๋มั้ยล่ะ>_< อะไรที่ดูเกาหลี๊เกาหลี ก็ได้พ่อแม่ก็พี่มินซองเนี่ยแหละเป็นคนออกแบบ ขอบอกว่าเค้าดังมากๆออกสื่อตามนิตยสารเกี่ยวกับแฟชั่นต่างๆมากมาย แถมเขายังได้รับฉายาว่าเป็นหนุ่มสุดวิ้ง ผู้มาพร้อมกับแสงที่เปร่งประกาย สุภาพบุรุษมั่กๆ ทำให้เป็นที่รักของทุกคน น่ารักใช่มั้ยล่ะ ฮิ้ววว!
รุ่นพี่ฮายาโตะ ริวเซ ก็น่ารักไม่แพ้รุ่นพี่มินซองของฉันหรอก รุ่นพี่เค้าเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ทั้งน่ารักน่าหยิกน่าตีน่าขย้ำน่าขยี้ น่าจับปล้ำเอาไปทำเป็นสามี แล้วก็น่าเตะเพราะด้วยความที่เขาเป็นคนกวนๆ ก็เลยได้รับฉายาหนุ่มสุดกวนไป เป็นไงดีกรีความหล่อน่ารักของเขา เริดค่ะ แถมทางบ้านยังรวยเอามากๆเลยด้วย พ่อแม่ทำกิจการเกี่ยวกับร้านอาหารไทย-ญี่ปุ่น ที่ขยายสาขาไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยสาขาทั่วประเทศไทย เป็นไงรวยมะ อิอิ
รุ่นพี่แม็ค ชาง คนนี้หล่อมาก แถมยังรวยโคตรๆ เพอร์เฟ็กต์ไปสะทุกอย่าง เป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-ใต้หวัน ทุกคนแทบจะเรียกพี่เค้าว่าคุณชายชาง ผู้ดีไฮโซก็แบบนี้ ส่วนพ่อยังเป็นคนใหญ่คนโตในใต้หวัน ส่วนแม่ก็เป็นไฮโซออกสื่อต่างๆมากมาย รุ่นพี่แม็คได้รับฉายาว่าเป็นหนุ่มสุดคูล ทำไมน่ะเหรอ? ก็พี่เขาเป็นคนรอบคอบ เก่งไปสะทุกอย่าง แถมยังดูเป็นคนใจเย็นที่สุดในกลุ่ม โครตเท่ห์เลยพี่คนนี้
รุ่นพี่หยาง เทียนซี หรือรุ่นพี่มิค หนุ่มลูกครึ่งไทย-จีน ได้รับฉายาหนุ่มสุดมึนมาดนิ่ง ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่เขาถึงได้ทำหน้านิ่งๆมึนๆอยู่ตลอดเวลา แต่เชื่อเถอะว่าพี่คนนี้หล่อมากสุภาพบุรุษสุดๆ ขึ้นปกนิตยสารรายสัปดาห์เกือบทุกฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ แถมยังได้เป็นนายแบบให้กับชุดชั้นในชายยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่ง ส่วนพ่อแม่ของรุ่นพี่มิคก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมที่มีชื่อเสียง ซึ่งมีทั้งหมดห้าแห่งทั่วประเทศ นี่ยังไม่นับบ้านต่างอากาศกับเกาะส่วนตัวนะ รวยอ่ะรวยๆๆ มาถึงคนสุดท้าย
รุ่นพี่เจเรมี่ ซานโดร หนุ่มลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง ได้รับฉายาว่าเป็นหนุ่มสุดฮอต รุ่นพี่คนนี้ฮอตสุดๆ แถมยังเพลย์บอยสุดๆอีกด้วย สาวๆที่เข้าหารุ่นพี่แต่ล่ะคนสวยระดับนางแบบนางงามทั้งนั้น ยังมีข่าวออกมาว่าตามจีบลูกสาวรัฐมตรีจนเป็นข่าวหน้าหนึ่ง แล้วก็รุ่นพี่เจเรมี่คนนี้ยังเคยเดินแบบให้กับแฟชั่นโชว์ของพ่อแม่พี่มินซองด้วย ส่วนพ่อแม่ของพี่เจเรมี่ก็เป็นเจ้าของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง เป็นไงระดับความฮอตและความรวยของพวกรุ่นพี่ เจ๋งใช่มั้ย อิอิ
สรุปแล้วพวกรุ่นพี่ หล่อ รวย นิสัยดี ใครๆก็อยากได้เป็นแฟนกันทั้งนั้น จบป่ะ!!
“แกๆๆ ดูสิๆพี่มินซองเดินมาทางนี้ด้วย” ฉันกวักมือเรียกยัยแพทตี้ให้หันไปมอง
“ยัยบอลลูน เป็นเอามากนะแก พวกพี่ๆเข้าไม่ได้เดินมาหาพวกเราสะหน่อย” ยัยแพทตี้เอามือมาโยกหัวฉันเบาๆอย่างหมั่นไส้
“แหม ถ้าได้เป็นแฟนของพวกพี่ๆ ฉันว่าต้องมีคนอิจฉามากแน่ๆเลย เนอะ แกว่ามั้ย?” ฉันหันไปถามความเห็นจากยูจินและแพทตี้
“เพ้อฝันแล้วเธอน่ะ พวกเขาคงไม่มองคนอย่างเธอหรอก สวย น่ารัก หุ่นดี ฐานะทางบ้านก็รวยพอใช้ เธอเทียบเขาไม่ได้หรอก มันคนล่ะชนชั้นกัน” เอ่อ ยูจิน ไอ้ที่แกพูดมาเนี่ย นั่นมันข้อเสียของฉันเหรอ? ‘ฉันเทียบเขาไม่ได้’ แกแน่ใจแล้วเหรอ?
“ไอ้บ้า! ฉันน่ะเพอร์เฟ็กต์ทุกอย่าง ทั้งเรียบร้อย นิสัยดี ทางบ้านก็ไม่ได้ยากจน ถึงแม้หน้าตาจะไม่ได้สวยเหมือนนางแบบที่มีหุ่นเอ็กซ์ๆ แต่ฉันก็มีรถหรูๆขับนะ” ฉันพูดแล้วหันไปมองค้อน ไอ้เบือกยูจินอย่างงอนๆ
“รถหรูๆเหรอ ไอ้จักรยานลายคิตตี้สีชมพูของแกอ่ะนะ ถามจริงๆเถอะ บ้านแกก็ออกจะรวย แต่ทำไมทำตัวจน ให้ยัยคุณหนูทั้งหลายมันดูถูกนักวะ” แพทตี้ถามฉันอย่างสงสัย ทำไมน่ะเหรอ?
“ฉันก็แค่อยากจะใช้ชีวิตแบบเด็กสาวธรรมดาๆ เหมือนในนิยายรักที่ฉันเคยอ่านไง มันน่ารักดีออก พอนางเอกของเรื่องโดนแกล้งมากๆ พระเอกก็จะกระโดดลอยตัวเข้ามาช่วยอย่างกล้าหาร กริ๊ด! แค่คิดฉันก็เขินแล้ว>.,<” ฉันอธิบายทุกอย่างตามที่ฉันคิด เป็นไง? น่ารักใช่มั้ยล้าความคิดฉัน บรรเจิด เลิศมั่กๆ
“เพ้อเจ้อ คนอย่างเธอเนี่ยนะจะโดนแกล้ง ฉันว่าเธอน่ะ แกล้งคนอื่นเขามากกว่า ดูอย่างเมื่อวันก่อนสิ ตอนที่โดนยัยเปิ้ลดูถูก เธอก็ต่อยหน้ายัยนั่นจนฟันร่วง ดีที่ฉันเข้าไปห้ามทัน ไม่อย่างนั้น ยัยนั่นฟันร่วงหมดปากแน่” ยูจินพูด ส่วนยัยแพทตี้ก็พยักหน้าเห็นด้วย ไอ้พวกนี้มันเพื่อนฉันใช่มะ?
“เหอะ ก็เลือดมันขึ้นหน้านี่นา ดูถูกฉันอยู่ได้ทุกวี่ทุกวันเป็นไงล่ะทีนี้ สงบปากสงบคำไปเลยตั้งแต่โดนฉันต่อย เอาให้มันรู้ไปสิ ว่าลูกตำรวจยศนายพลอย่างฉันจะกลัว!” ฉันพูดพลางเชิดหน้าชูตาสุดๆ แต่โดนยัยแพทตี้สะกิดฉันยิกๆๆ อะไรของมัน?
“เหรอ...” เอ๊ะ! เสียงใคร?
ฉันตกใจสุดๆเมื่ออยู่ดีๆ พวกพี่ๆกลุ่มHi5 เดินเข้ามาหาฉัน กริ๊ดดด! ระยะประชิดสุดๆ หล่อทุกคนเลย โดยเฉพาะพี่มินซองของฉัน>_<
“ฉันเป็นแฟนคลับหมายเลข1ของรุ่นพี่ค่ะ พี่มินซอง!>O<” ฉันพูดพลางทำหน้าตาให้น่ารักสุดๆ
“ฮ่าๆๆ ขอบใจนะ ฉันดีใจที่เห็นคนน่ารักๆอย่างเธอเป็นแฟนคลับของฉัน” พี่มินซองพูดพลางเอามือมาม้วนปลายผมของฉันเล่น
กริ๊ดดด! อกอีแป้นนน!! บอลลูนคนสวยอยากจะเป็นลม=[]=!
“เฮ้ย! ไอ้มินซอง เยอะไปแล้วแก น้องชื่ออะไรเหรอ น่ารักมากเลย มีแฟนยัง จีบได้หรือป่าว >o<” พี่เจเรมี่เดินเข้ามาโอบไหล่ฉัน จนยูจินต้องเดินเข้ามาแยก
“รุ่นพี่มินซองไม่เยอะเท่ารุ่นพี่หรอกครับ พี่เจเรมี่ ปล่อยเพื่อนของผมได้แล้วครับ^^” ยูจินพูดอย่างสุภาพพลางแกะมือของพี่เจเรมี่ออกจากตัวฉัน
“ฉันยังไม่มีแฟน โสดสนิทมากๆเลยค่ะรุ่นพี่ รุ่นพี่น่ารักจังเลย ฉันชะ...เฮ้ย!” อยู่ๆยัยแพทตี้ก็เอามือมาปิดปากฉัน อะไรกันเนี่ย นี่มันเป็นโอกาสที่จะได้สารภาพรักกับรุ่นพี่เลยนะ
“ขอตัวก่อนนะคะรุ่นพี่ พอดีเรามีธุระด่วน” ยัยแพทตี้ว่าพลางดึงตัวฉันออกมาจากกลุ่มHi5 แล้วลากตัวฉันมายังสวนหลังโรงเรียน
“แกพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย” ฉันถามยัยแพทอย่างหงุดหงิด จู่ๆก็ลากตัวฉันออกมา มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“แกไม่สงสัยอะไรเลยหรือไง เป็นลูกตำรวจแท้ๆ” ยัยนั่นเดินเข้ามาดีดมะกอกใส่ฉันหนึ่งที เป็นการลงโทษ
“โอ้ย! มันเจ็บนะยัยแพท ไอ้ที่แกบอกว่าไม่สงสัยน่ะ ฉันสงสัยนะ แต่ความดีใจที่ได้เจอกับพวกรุ่นพี่มันมีมากกว่า ก็เท่านั้นเอง” ฉันลูบหน้าผากของตัวเอาปอยๆ เจ็บใช่เล่นนะเนี่ย
“ก็ดี ฉันล่ะแปลกใจจริงๆที่อยู่ๆ พวกรุ่นพี่กลุ่มนั้นเดินเข้ามาทัก”
“อ้าว หายตัวมาอยู่ที่นี้กันนี่เอง ตามหาตัวสะให้ทั่วเลยนะ” ยูจินเดินเข้ามาหาฉันกับแพทตี้
“ฉันต้องถามแกมากกว่า ว่าแกหายไปไหนมา เมื่อกี้ยังเดินตามฉันมาอยู่เลย” ยัยแพทตี้ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
“ฉันจะไปขี้ไปฉี่บ้างไม่ได้หรือไงยัยโหด เนอะบอลลูน^^” อย่ามาถามความเห็นฉันสิยูจิน ฉันยังไม่อยากถูกยัยโหดแพทตี้บีบคอตาย
“ไม่รู้ไม่ชี้โว้ย เคลียกันเองฉันไม่เกี่ยว!” ฉันกระแอมหน่อยนึง “กลับมาเข้าเรื่องกันต่อ แล้วแกสงสัยอะไรพี่เขาวะยัยแพท”
“อย่ามาถามฉันเลยวะแก คิดไม่ออก บางทีตอนนี้แกอาจจะอยู่ในสายตาของพวกพี่ๆเขาอยู่ก็ได้ ในหมู่สาวๆแกเด่นดังออกจะตายเรื่องความสวยความน่ารัก” มันไปได้ข่าวมาจากไหนกันนะยัยแพทตี้ โคตรจะจริงเลย วะฮะฮ่าๆๆ! (บางทีฉันก็มองว่าตัวเองติ่งต๊องจนเกินไปนะ=.,=)
“ในหมู่หนุ่มๆก็เหมือนกัน เธอดังจะตาย อย่าบอกนะว่าไม่เคยติดตามข่าวสารในรั่วโรงเรียนเลย ว่าเธอติดอันดับหนึ่งในสิบผู้หญิงหน้าตาดี ขนาดยัยโหดแพทตี้ยังติดเลย” ยูจินหันไปมองแพทตี้แล้วแบนปากใส่ เอ๊ะ! คู่นี้นี่มันยังไงกันแน่นะ น่าสงสัย
“พวกเธอสองคน มันยังไงกันแน่นะ น่าสงสัยสะจริงๆ” ฉันมองสลับยัยแพทกับยูจินอย่างสงสัย
“เปล่านะ ไม่มีอะไรสักหน่อย” ยัยแพทตี้รีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ส่วนยูจินก็...
“ใช่! ไม่มีอะไรเล้ย” แหม ไอ้คำว่า‘เลย’เนี่ย ขึ้นเสียงสูงสะด้วยนะยูจิน
“จ้า ฉันเชื่อว่ามันไม่มีอะไร แต่ทำไมพวกเธอทั้งสองคนถึงต้องหน้าแดงด้วย” ฉันแกล้งหยอกล้อ สองคนนี้เล่นหน่อยดีกว่า
“ไม่รู้ไม่ชี้แล้วโว้ย ขึ้นห้องเรียนดีกว่า” ยัยแพทตี้รีบเดินขึ้นห้องเลยนะยะ
“ฉันก็เหมือนกัน ไปแล้วนะ” อ้าว ไอ้ยูจินก็อีกคน ไปสะแล้ว
กุกกักๆ กุกกักๆ
“นั่นใครน่ะ!” ฉันมองไปรอบๆบริเวณพุ่มไม้ในสวน ก็พบว่ามันไม่มีใคร
เอ่อ อยู่ตรงนี้คนเดียวแล้วมันวังเวงชอบกล เหมือนมีใครบางคนแอบมองฉันอยู่อย่างนั้นแหละ ไปดีกว่า
“เฮ้ย! ยัยแพทตี้ ไอ้ยูจิน! รอฉันด้วยโว้ยยย!!”
ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังซุ่มมองดูบอลลูนอยู่ในสวนหลังพุ่มไม้ หลังจากที่บอลลูนวิ่งหนีหายขึ้นไปยังห้องเรียน เธอก็สบถกับตัวเองดังๆด้วยความเคียดแค้นใจ
“หึ แกมันนังบ้า! ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ ฉันจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องพี่มินซองของฉันเด็ดขาด!!”
ตกเย็นหลังเลิกเรียน ฉันได้นัดยัยแพทตี้กับยูจินเอาไว้ว่าก่อนกลับบ้าน เราทั้งสามคนจะแวะกินไอศกรีมร้านข้างโรงเรียนกัน ดูเหมือนว่าวันนี้ช่างเป็นวันที่ดีสำหรับฉันสะจริงๆ เจอกับพวกรุ่นพี่กลุ่มHi5 อีกแล้ว บังเอิญหรือพรหมลิขิตกันแน่นะ อิอิ
“อ้าว เจอกันอีกแล้วนะสาวน้อย” รุ่นพี่ริวเซเดินเข้ามาทักพวกเราก่อนใครเพื่อน
“แกอย่ายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆน้องเขาสิไอ้ริว เห็นมั้ย น้องเขาตกใจหมดแล้ว” รุ่นพี่เจเรมี่เดินเข้ามาโอบไหล่ฉันอีกแล้ว ถึงเนื้อถึงตัวมากพี่คนนี้
“ไอ้เจ ออกมายืนให้ห่างๆจากน้องเขาเลย น้องเขาตกใจก็เพราะแกนั่นแหละ อย่าถือสาไอ้พวกนี้มันเลยนะ เอ่อ...” พี่มินซองหยุดคำพูด
“บอลลูนค่ะ ส่วนเพื่อนอีกสองคนชื่อแพทตี้กับยูจิน” ฉันรีบพูดออกมาสะก่อน ไม่รอให้เจ้าตัวถามชื่อ
“ขนาดชื่อยังน่ารักเลย เป็นแฟนกับพี่เอามั้ยน้องบอลลูน” พี่เจเรมี่พยายามจะเดินเข้ามาโอบฉันอีกครั้ง แต่โดนรุ่นพี่แม็คขวางเอาไว้สะก่อน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เข้ามาก่อนสิเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง^^” แอร๊ย รุ่นพี่แม็คยิ้มที หัวใจละลายเลย หล่อเกินไปแล้ว
“ขอบคุณค่ะ งั้นบอลไม่เกรงใจพวกพี่ๆนะJ” ฉันยิ้มรับก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน พร้อมกับแพทตี้และยูจิน
“เห็นน้องบอลลูนถือรถจักรยานออกมาด้วย น้องกลับกับรถจักรยานทุกวันเลยเหรอ” พี่แม็คเป็นฝ่ายถามฉันหลังจากที่เรานั่งลง และสั่งไอศกรีมมากินกันเรียบร้อยแล้ว
“ฮ่าๆๆ บางวันเท่านั้นเองแหละค่ะ เฉพาะวันที่อารมณ์ดีแล้วก็วันที่ขยันออกกำลังกาย รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” ฉันถามพี่แม็ค
“ไม่มีอะไรหรอกน้องบอลลูน ไอ้แม็คมันก็แค่สงสัย ส่วนมากเด็กโรงเรียนนี้รวยๆกันทั้งนั้นน่ะ” พี่ริวเซตอบแล้วยักคิ้วให้กับฉัน
“เรื่องนี้บอลโดนดูถูกบ่อยค่ะ คนเราก็มักจะมองกันแค่รูปกายภายนอก คนรวยๆแต่จิตใจต่ำก็มีออกจะเยอะไปค่ะ ถ้ามองกันแค่นี้ล่ะก็ หาคนจริงใจด้วยยากค่ะ” ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างอายๆ แหม พูดดีมีสาระก็คราวนี้เนี่ยแหละฉัน
“บ๊ะ! พูดได้ดี มาเป็นแม่ของลูกพี่เถอะน้องบอลลูนจ๋า” พี่เจเรมี่พยายามจะเข้ามากอดฉัน แต่โดนมือของพี่มินซองผลักออกไปสะก่อน
“แล้วน้องสองคนล่ะ กลับบ้านกันยังไง” พี่มินซองหันไปถามแพทตี้กับยูจิน
“ปกติพวกเราสองคนมีรถมารับกลับน่ะครับ แต่วันนี้ผมขับรถมาเอง ส่วนแพทตี้ก็กลับด้วยกันกับผม” ยูจินอธิบาย
“ใช่แล้วค่ะ ว่าแต่พวกรุ่นพี่มากินไอศกรีมที่นี่บ่อยเหรอคะ ปกติพวกเราทั้งสามคนเข้ามากินร้านนี้เป็นประจำ แต่ก็ไม่เคยเจอ” ยัยแพทตี้ถามพวกรุ่นพี่ขึ้นมาอย่างสงสัย นั่นสินะ ฉันละแปลกใจจริงๆ
“ไม่บ่อยหรอกครับ แต่วันนี้พวกเรามีธุระด่วน รีบคุยเข้าเถอะครับไอ้คุณมินซอง มั่วแต่ชักช้ามันเสียเวลารู้มั้ยครับ ^^;” โอ๊ะโอOoO บุลคลที่ไม่คิดว่าจะมีบทบาทในเรื่องนี้อย่างรุ่นพี่มิค อยู่ๆก็พูดขึ้นมา ทำเอาพวกเราทั้งสามคนงงเป็นไก่ตาแตกกันเลยทีเดียว
“ว้าว รุ่นพี่พูดได้ด้วย” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกชื่นชมรุ่นพี่มิค บุญหูแท้ๆที่ได้ฟังรุ่นพี่พูดในวันนี้
“ J ” คราวนี้พี่มิคยิ้ม โอ้ย! ละลายค่ะพี่น้องงง
“งั้นเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า บอลลูนฉันมีเรื่องทุกข์ใจ อยากจะให้บอลลูนช่วย” กะแล้วเชียว ว่ามันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ “บอลลูน ช่วยมาเป็นแฟนของฉันทีเถอะ!”
ห๊ะ! =[]=
ระๆ รุ่นพี่มินซองขอฉันเป็นแฟน
กริ๊ดดดดดดดดดดดดด!!!
_____________________________________________________________________________
1เม้น1กำลังใจ
สวัสดีค่ะ
ตอนใหม่แย้ว รู้สึกถึงแรงอาฆาตจากสาวปริศนามั้ย!?
ฮ่าา ตอนนี้ [70%] ค่า
ฝากติดตาม อย่าลืมกดแฟนพันธุ์แท้ด้วยน้า
บายค่าาาาาาา>O<
ความคิดเห็น