เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #6 : สั่งสอน

บทที่ 5

    วันนี้หลังเลิกงานรภัสลดานัดกับนัยนิตย์และเพื่อนร่วมงานอีก 2 คน ไปทานสุกี้กัน ชั้นสินเชื่อคนอื่นกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เหลือหญิงสาวคนเดียวจึงรีบเก็บข้าวของและงานที่ทำงานอยู่เพราะนัยนิตย์โทรมาตามให้รีบลงไปคนอื่นไปกันแล้ว เธอบอกจึงบอกให้นัยนิตย์ไปรอที่รถได้เลย เธอขอเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อน  พอเดินออกจากห้องน้ำก็ต้องตกใจ เพราะเจอเขตแดนที่ขึ้นมาดักรอขวางหน้าอยู่

"ถอยไป อย่ามายืนขวางทาง คนกำลังรีบๆ อยู่" รภัสลดา ตวาดเขตแดนด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

"เล็กจะรีบไปไหน คุยกันก่อน" เขตแดน บอกด้วยเสียงเริ่มไม่พอใจที่หญิงสาวตวาด

"ไม่คุย ไม่อยากคุย เสียเวลา" รภัสลดา ตอบด้วยท่าทางไม่สนใจ แต่แอบหันมองไปรอบๆ ชั้นซึ่งไม่มีใครเลย เพื่อหาทางหนี และคิดในใจอย่างหวาดหวั่น เงียบน่ากลัว ถ้าเขาทำอะไรเธออย่างวันนั้นอีก เธอจะทำอย่างไร

"แดนห้ามเล็กไม่ให้ไปกินข้าวกับไอ้หมอนั้น ทำไมเล็กไม่ฟัง" เขตแดน ถามรภัสลดาเสียงดัง  และเอื้อมมือไปคว้าแขนเรียวมาจับไว้แน่นไปให้หนี

"หมอไหน ไม่เคยไป" รภัสลดา ตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ พร้อมกับสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของเขา เผลอแป๊บเดียวเขตแดนเดินเข้ามาใกล้เมื่อไหร่เธอไม่รู้ตัวเลย 

"มีหลายคนหรือไง  ก็ไอ้คนที่ชื่ออิทธิพลไง" เขตแดน บอกด้วยน้ำเสียงโมโห

"อ๋อ พี่ใหญ่ ทำไมมีปัญหาอะไร คนจะคบกัน ไปหนักส่วนไหนของใครมิทราบ" รภัสลดา ทำท่าทางและน้ำเสียงยียวน กวนอารมณ์ของชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

"ไม่หนัก แต่ไม่ให้คบ ถ้าไม่เชื่อเจอดีแน่" เขตแดน โต้กลับ

"ไม่กลัว จะทำไม แน่จริงปล่อยซิ" รภัสลดา ท้าทายภายในใจก็กลัวชายหนุ่ม  พยายามดิ้นรนให้พ้นจากชายหนุ่มให้ได้  เขตแดนเปลี่ยนจากจับแขนเป็นโอบกอดหญิงสาวไว้ทั้งตัวไม่ให้ดิ้นได้ แต่หญิงสาวก็ทุบ ปัก ปัก ไม่ทั่วตัวชายหนุ่ม

"ได้ เก่งจริงๆ  งั้นต้องสั่งสอน" พอสิ้นเสียงพูด เขตแดนก็ก้มหน้าแนบริมฝีปากอุ่นกับริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว  รภัสลดาชะงักไปนิดหน่อย ปิดปากแน่นไม่ให้ชายหนุ่มผ่านเข้ามาได้ พร้อมกับสะบัดหน้าหนี และดิ้นรนทั้งข่วนชายหนุ่มที่หน้าอก ที่แขนจนไปรอยแดงไปหมด  ชายหนุ่มเปลี่ยนมากดริมฝีปากและจมูกหอมแก้มนุ่มทั้ง 2 ข้าง พร้อมลากเลยลงมาที่ลำคอระหงจนมาหยุดลงที่เนินอกนุ่มที่พ้นคอเสื้อชุดทำงานออกมา  หญิงสาวยิ่งดิ้นรนมากขึ้นไปอีก แต่ไม่หลุดสักที  จึงกัดแขนชายหนุ่มจมเขี้ยวโดยไม่ทันตั้งตัว  เขาร้องโอ๊ย  และสะบัดแขนให้หลุดจากปากหญิงสาว พร้อมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนทันที  หลังจากหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงมาได้ รภัสลดาก็เลิกกัดชายหนุ่ม และใช้ร้องเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่ เหยียบลงบนเท้าของชายหนุ่มอย่างแรง พร้อมขยี้ ก่อนจะรีบวิ่งหนึไป ในช่วงที่ชายหนุ่มเจ็บเท้าอยู่

รภัสลดาวิ่งมาเปิดประตูรถที่นัยนิตย์รออยู่ ขึ้นไปนั่งหอบตัวโยน ผมยุ่ง ปากแดง จนนัยนิตย์ที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่หันมามอง แล้วรึบวางโทรศัพท์เพื่อสอบถาม

"เล็ก แกไปทำอะไรมา ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ดูไม่ได้เลย" นัยนิตย์ ถามและมองเพื่อนอย่างอยากรู้ปนคาดคั้น

"ไม่ได้เป็นอะไร แต่รีบวิ่งมา สภาพเลยเป็นแบบนี้" รภัสลดาตอบ  และหลบสายตาของเพื่อนที่มองมา รีบใช้มือลูบผมให้เรียบร้อยไม่ยุ่ง

"ตลกเลยแก ฉันไม่โง่ขนาดดูไม่ออก บอกฉันมาดีดี แกไปทำอะไรมา ฉันรอตั้งนาน" นัยนิตย์บอกด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อถือ และข่มขู่เพื่อน

"ฉัน เอ่อ ฉันทะเลาะกับเขตแดนนิดหน่อย แต่ฉันไม่เป็นอะไร แกไม่ต้องห่วง" รภัสลดา ยอมบอกด้วยเสียงอ้อมแอ้ม ก้มหน้าแดงๆ หนีสายตาจับผิดของเพื่อน

"นิดหน่อยยังไง มันถึงออกมาสภาพอย่างนี้ได้ แดนมันทำอะไรแกแน่" นัยนิตย์สงสัยกับ
กิริยาอาการหน้าแดง และหลบตาของเพื่อนสาว

"ไม่ได้ทำอะไร  รีบไปเถอะคนอื่นเขาไปรอที่ร้านสุกี้นานแล้ว" รภัสลดาปฏิเสธเสียงเบา และเปลี่ยนเรื่อง

"เออ ไม่บอกก็ตามใจ" นัยนิตย์ ไม่ถามต่อเมื่อเพื่อนไม่ยอมบอกจริงๆ  แต่เธอจะไปสืบมาให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  และติดเครื่องรถขับออกไปร้านสุกี้ที่นัดกันไว้

ในวันรุ่งขึ้น  เขตแดนก็เดินกะเผลกๆ เข้ามาทำงานในตอนเช้า เจอนัยนิตย์ หญิงสาวก็ถามอย่างสงสัย 

"แดน แกไม่ทำอะไรมา ถึงต้องเดินอย่างนั้น" นัยนิตย์ถาม

"เท้าเจ็บนิดหน่อย" เขตแดนตอบแบบขอไปที 

"เออ รู้แล้ว แกไม่ทำอะไรมา เท้าถึงเจ็บ" นัยนิตย์เริ่มไม่พอใจ 

"โดนเหยียบ" เขตแดนตอบสั้นๆ

"ใครเหยียบ" นัยนิตย์ซักต่อ เพราะเริ่มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้

"อย่ารู้เลย" เขตแดนตอบ ก่อนเดินหนีไป นัยนิตย์ยืนนิ่งคิดว่า เมื่อวานต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับทั้ง 2 คนแน่นอน

ช่วงใกล้เที่ยง อิทธิพลเดินถือของฝาก แวะมาให้รภัสลดาที่ธนาคาร นั่งคุยด้วยสักครู่และขอตัวกลับเดินออกมายังรถของเขาที่จอดอยู่ข้างธนาคาร ขับออกมาได้ระยะหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าหน้ารถส่ายไปมา อิทธิพลจึงจอดรถดู ปรากฏว่ายางล้อหน้าข้างขวาแบนพอดูทีล้อจึงเห็นเรือใบติดอยู่  ชายหนุ่มแล้วคิดว่า มาได้ยังไง เขาก็ไม่ได้ขับไปไหนนอกจากไปหานภัสลดาที่ธนาคาร ยางอะหลั่ยก็ไม่มี ร้านปะยางแถวนี้ก็ไม่มี จึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนที่ทำงาน ให้มาช่วยถอดล้อไปปะยาง เพื่อนเขาบอกเดี๋ยวออกมาช่วย  ชายหนุ่มสงสัยเรื่องเรือใบ ใครแกล้งเขาหรือเปล่า แล้วเป็นใครล่ะ