เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #4 : หวงก้าง

บทที่ 3

           หลายวันต่อมา  อิทธิพลมาขอพบรภัสลดาที่ธนาคารเพื่อนำขนมของฝากที่เขาซื้อมาฝากจากต่างจังหวัด  เมื่อให้ขนมแล้วก็ขอตัวลากลับไปทำงานต่อ  สัปดาห์ต่อมาอิทธิพลก็โทรมาขอคำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องสินเชื่อให้กับเพื่อนที่จะขอกู้เงินปลูกบ้าน และชวนรภัสลดากับนัยนิตย์ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันในวันพรุ่งนี้  เพื่อเขาจะได้พาเพื่อนที่จะยื่นกู้เงินมาคุยรายละเอียดเรื่องสินเชื่อด้วย   เธอขอสอบถามนัยนิตย์ก่อน  อิทธิพลตกลง พรุ่งนี้เช้าเขาจะโทรมาขอคำตอบ แล้วเขาก็วางหูโทรศัพท์ไป

           ในวันรุ่งขึ้นเธอกับนัยนิตย์ตอบตกลงเพื่อไปทานข้าวกลางวันกับอิทธิพล และเธอตกลงใจจะเป็นคนจ่ายค่าอาหารเอง  เพราะเธอตั้งใจจะเลี้ยงตอบแทนที่เขาช่วยเหลือให้คำแนะนำเรื่องคดีที่ผ่านมา  พอกลับมานัยนิตย์ก็ไปคุยทั่วแบงก์ว่าเธอไปเป็นเพื่อนนภัสลดาทานข้าวกับท่านผู้พิพากษาหนุ่มหล่อมา  เพื่อนร่วมงานคนอื่นก็สอบถามว่าใช่คนที่ซื้อขนมมาฝากรภัสลดาคราวที่แล้วหรือเปล่า  นัยนิตย์ก็ตอบว่าใช่  คนอื่นๆ เลยคิดว่าผู้พิพากษาหนุ่มคงมาจีบนภัสลดาแน่นอน  นัยนิตย์ไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มทำให้คนอื่นคิดว่าจริง  จึงเป็นข่าวใหญ่ที่ทุกคนในธนาคารสนใจพูดถึงตลอดเวลาเลย  พิพัฒน์ก็ทราบข่าวนี้ในที่สุด จะยินดีกับนภัสลดาที่มีความสุขซักที  ก็ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าเขตแดนดี แต่เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้  ได้แต่คิดในใจ  ถ้าเป็นคู่กันจริงๆให้ทั้ง 2 คน คงได้กลับมาคืนดีกัน  คิดได้ดังนั้น พิพัฒน์จึงโทรถามเรื่องงานกับเขตแดนสักหน่อยและอาจบอกเรื่องนภัสลดา เพื่อดูท่าทีของเขตแดนว่าจะมีปฏิกิริยายังไง และเขตแดนจะได้ตัดใจจาก
รภัสลดา ด้วย

"แดน  แกกลับมาจากต่างจังหวัดหรือยัง" พิพัฒน์ตั้งคำถามกลับคนปลายทาง

"ฉันกลับมาเกือบถึงธนาคารเราแล้ว  เออ ฉันอยากได้แฟ้มรายชื่อลูกค้าที่ค้างชำระเกิน 3
 เดือนหน่อย  แผนกเรากลับบ้านกันหมดหรือยัง" เขตแดนบอกมาตามสายโทรศัพท์

"นี่ 5 โมงเย็นแล้ว  กลับบ้านหมดแล้ว  ฉันก็เพิ่งถึงบ้าน แล้วโทรหาแกนี่ล่ะ  แต่เห็นสินเชื่อบอกว่าจะอยู่เคลียร์งานนะ  แกลองไปที่แบงก์ดูก็แล้วกัน เผื่อมีคนอยู่  " พิพัฒน์กล่าว

"เออ  ฉันจะขับรถไปดูที่แบงก์ก่อน  พูดถึงสินเชื่อ เล็กเป็นยังไงบ้าง ตอนฉันไม่อยู่ เขาสบายดีหรือเปล่าว่ะ" เขตแดนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง  เขาจะคอยสอบถามความเคลื่อนไหวของนภัสลดากับพิพัฒน์ตลอด ในช่วงที่เขาไม่อยู่

"สบายดีมาก  แกไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก  เพราะตอนนี้มีหนุ่มหล่อมาจีบอยู่  ซื้อขนมมาฝากที่แบงก์  พาไปทานข้าวกลางวันตลอด" พิพัฒน์บอกเพื่อรอดูท่าทีของอีกฝ่ายอยู่

"ใคร ใครมาจีบเล็ก  แกบอกมาให้ละเอียดซิ  ฉันอยากรู้" เขตแดนถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ 

"ได้ยินมาว่า  เป็นผู้พิพากษาหนุ่มหล่อ เจอกันตอนไปศาล  เคยมาหาที่แบงก์ครั้งหนึ่ง  สาวๆ ที่แบงก์กรี๊ดกันใหญ่ ว่าหล่อ " พิพัฒน์ บอก

"มันเป็นใครก็ช่าง  แต่ห้ามมาจีบเล็ก  เล็กเป็นแฟนฉัน" เขตแดนบอกด้วยความโมโห

"แกลืมหรือไงไอ้แดน ไอ้เล็กมันบอกเลิกเป็นแฟนกับแกแล้ว " พิพัฒน์เตือนเพื่อน

"เล็กเลิก  แต่ฉันไม่เลิก ฉันยังถือว่าเล็กเป็นแฟนฉันอยู่  ใครหน้าไหนก็ห้ามจีบ  งั้นแค่นี้ก่อนนะ  ฉันจะโทรหาเล็ก" เขตแดนนิ่งไปพักหนึ่ง  ก่อนตอบเพื่อนด้วยความหนักแน่น จริงจัง  ชายหนุ่มคิดในใจ  เขาไม่ยอมให้ใครมาแย่งคนรักเขาไม่หรอก   ตอนไปอบรมที่กรุงเทพฯ ที่ผ่านมา เปิ้ลได้โทรมาบอกเลิกเป็นแฟนกับเขา  ขอให้เป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น   เพราะจะแต่งงานกับแฟนใหม่ที่ดีกว่าเขา  รวยกว่า  ตามใจเธอมากกว่าเขา   เขาได้แต่ถอนใจ รู้เสียใจเล็กน้อย เหมือนขาดอะไรไปซักอย่างในชีวิต แต่ก็ไม่มากมายเท่าที่เคยคิดไว้ อาจจะเป็นความเคยชินที่คบเป็นเพื่อนกับเปิ้ลมานาน  เลยคิดว่ารักเปิ้ลเขาก็ มารู้ตัวเอง ว่ารักใคร ก็ตอนรภัสลดาบอกเลิกกับเขา  เขาจึงมั่นใจว่าเขารักเปิ้ลแค่เพื่อน แต่รภัสลดาเขารักเธอมาก มีความสุขทุกครั้งที่อยู่ด้วย   เขตแดนแสดงความยินดีและเอ่ยอวยพรให้เปิ้ลและแฟนให้มีความสุขกับการแต่งงาน แล้วเขาก็เอ่ยลาด้วยความโล่งใจ และกำลังจะมาบอกข่าวนี้กับนภัสลดา เขาจะทำทุกอย่างให้นภัสลดายกโทษให้เขาให้ได้  และยอมกับมาคบกับเขาใหม่  ต่อไปเขาจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเลยตลอดชีวิต เขาสัญญา     แต่พอกลับมาเขตแดนก็งานยุ่งจนไม่มีเวลาไปตามง้อรภัสลดาเลยอย่างที่คิดไว้ตอนแรก    พอทำงานเสร็จ  ก็กับมาเจอข่าวว่า มีคนมาจีบนภัสลดา   และเธอก็ยอม
ไปทานข้าวกับไอ้หมอนั้นแล้ว  เขาไม่ยอมหรอก  เขาต้องคุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ได้   ชายหนุ่มกดโทรศัพท์หาเบอร์คนที่รัก ที่เขาจำได้ขึ้นใจแม้ช่วงหลังมานี่ เธอจะไม่ยอมรับโทรศัพท์  และพูดกับเขานอกจากเรื่องเกี่ยวกับงาน  เขตแดนโทรหลายครั้ง แต่สายไม่ว่าง    มัวแต่คุยกับไอ้ผู้พิพากษาอยู่ละซิ   เขาคิดในใจ และสบถด้วยความโมโหออกมา  และเหยียบคันเร่งรถให้ไปถึงแบงก็ให้เร็วที่สุด

           วันนี้รภัสลดา  กลับบ้านเป็นคนสุดท้ายของแบงก์เพราะอยู่ทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จเรียบร้อยจนเย็น    จึงให้นัยนิตย์กลับบ้านไปก่อนเธอ ไม่ต้องรอ เพราะอาทิตย์นี้ เธอยืมรถยนต์ของน้องชายที่ลางานพักร้อน  แล้วกลับบ้านมาเยี่ยมพ่อแม่มาใช้    เมื่อกี้
นัยนิตย์โทรตามเธอให้รับกลับบ้านเพราะรอทานข้าวอยู่    รภัสลดาปิดประตูแบงก์เสร็จก็รีบเดินไปยังรถที่จอดในที่จอดรถด้านหน้าธนาคาร พอพ้นทางโค้งมุมอาคาร ร่างบางก็ชนกระแทกกับอะไรบางอย่างที่แข็งแกร่ง จนร่างบางเซถลาเกือบลงไปกองกับพื้น  ถ้าไม่มีอ้อมแขนแข็งแรงคู่หนึ่งรับไว้ได้ทัน 

"อุ๊ย" รภัสลดาอุทาน และจะเอ่ยขอโทษที่เธอเดินชน และขอบคุณคนที่ช่วยเหลือรับเธอไว้ก่อนที่จะล้มลงเมื่อยืนเรียบร้อย มั่นคงแล้ว  แต่พอเงยหน้าขึ้น ก็ต้องตกใจ ชะงักยืนนิ่งอึ้งไป เพราะคาดไม่ถึงว่าจะเจอเขตแดน

"เล็ก เป็นอะไรหรือเปล่า" เขตแดนถามรภัสลดา ด้วยความเป็นห่วง พร้อมทั้งจับร่างบางของหญิงสาวหมุนไปมา เพื่อหาร่องรอยบาดแผล เมื่อไม่พบก็ถอนใจอย่างโล่งอก

"ไม่เป็นอะไร ปล่อยได้แล้ว" รภัสลดาบอกชายหนุ่ม พร้อมสะบัดตัวให้หลุดกับการจับกุมของชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มกลับจับแน่นกว่าเดิมไม่ยอมปล่อยมือ

"ไม่ปล่อย แดนมีเรื่องจะคุยกับเล็กก่อน แดนขอสั่งห้ามไม่ให้เล็กไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นอีก นอกจากแดน" เขตแดนตอบปฏิเสธ และออกคำสั่งกับหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ

"คุณเป็นใครถึงมาออกคำสั่งห้ามฉันทำโน่นทำนี้ คุณมีสิทธิอะไร" รภัสลดาโต้กลับ อย่างไม่พอใจ

"เล็กเป็นแฟนแดน เราเป็นแฟนกัน จำไม่ได้หรือไง" เขตแดนตอบหญิงสาวอย่างหนักแน่น

"ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่แฟนคุณ อย่ามาพูดพล่อยๆ หน่อยเลย แค่ผ่านมาฉันก็รังเกียจ ขยะแขยงคุณจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ปล่อยซักทีซิ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วยนะ" รภัสลดาตอกชายหนุ่มกลับ และสะบัดตัวดิ้นให้หลุดจากมือชายหนุ่มที่จับไว้  ด้วยท่าทางรังเกียจดังคำพูด เพราะความโกรธที่พุ่งสูงขึ้น เมื่อได้ฟังคำพูดของชายหนุ่ม ที่เคยทำร้ายหลอกลวงเธอมาแล้ว

"รังเกียจ ขยะแขยงเหรอ ได้" เขตแดนตะคอกรภัสลดา เมื่อได้คำหญิงสาวพูดจบ ทำให้เขาโกรธถึงขีดสุด ความอดทนหมดสิ้น ชายหนุ่มกระชากหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขนแข็งแรงและรัดแน่นจนร่างกายทุกส่วนของทั้งสองคนแนบกันไปทุกส่วน  นภัสลดาพยายามยกมือทุบและดันหน้าอกกว้างของเขาให้ห่างออกไป แต่ก็ไม่ขยับด้วยแรงที่มีน้อยกว่า  ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้หน้าหญิงสาวห่างกันไม่เกิน 1 คืบ จนลมหายใจรดกัน หญิงสาวพยายามเบี่ยงศรีษะหนีห่างที่สุด และจะร้องตะโกนให้คนช่วย แต่ริมฝึปากบางอิ่มเต็มของหล่อนก็ถูกปิดสนิทด้วยริมฝีปากอุ่นของเขา ทำให้เสียงตะโกนของหล่อนดังแค่ในลำคอ  รภัสลดาชาวูบทั้งตัว หยุดชะงักการต่อต้านไปทันที  ปลายลิ้นอุ่นร้อนแทรกผ่านริมฝีปากบางของเธอเข้าไปสัมผัสกับปลายลิ้นเธอ สร้างความหวั่นไหวในอารมณ์ให้หญิงสาวอย่างมาก  จากประสบการณ์ที่มีมากกว่าของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเผลอตัวไปกับจุมพิตที่เขามอบให้โดยไม่รู้ตัว  มือที่เคยผลักไสก็โอบรอบคอแข็งแกร่งแน่น  เมื่อหญิงสาวหยุดต่อต้าน ชายหนุ่มเลื่อนริมฝึปากไปทั่วดวงหน้าหวานและหยุดไว้ที่ลำคอขาวนวล  มือก็ลูบไล้ไปทั่วตัวของหญิงสาว แล้วมาหยุดลงที่ทรวงอกนุ่มที่มีเสื้อผ้าขวางกั้นอยู่แต่ความร้อนก็ยังแผ่เข้าไปกระทบผิวขาวภายใน  ทำให้หญิงสาวสะดุ้งรู้สึกตัวทันที และรวบรวมสติสัมปัญชัญญะที่หลุดลอยไปกลับมาอยู่กับตัว  หลังจากรู้สึกตัวหญิงสาวก็ดิ้นรนสะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงของชายหนุ่มออกมาจนได้ เพราะชายหนุ่มเผลอไปจุมพิตที่อ่อนหวานจากริมฝีปากบาง จนไม่ทันตั้งตัว  

"เผี๊ยะ หยาบคาย ชั่วช้าเลวทรามที่สุด" เสียงฝ่ามือบางกระทบกับแก้มของชายหนุ่มอย่างแรงจนหน้าสะบัดไปตามฝ่ามือ พร้อมเสียงด่าทอบริภาษอย่างรุนแรง แล้วหญิงสาวก็วิ่งร้องไห้ขึ้นรถสตาร์ทหนีจากไปอย่างรวดเร็ว เกินกว่าชายหนุ่มจะจับได้ทัน  เขตแดนยกมือลูบแก้มที่ยังเจ็บอยู่ พร้อมรอยยิ้มที่ระบายเต็มหน้า อย่างอารมณ์ดี ที่ได้จูบหญิงสาวที่ตนเองรักมาก เป็นครั้งแรกแม้เธอจะไม่ยินยอมก็ตาม ก็ทำให้หัวใจเขาพองโตมีความสุขมากมาย  คืนนี้เขาต้องนอนหลับฝันดีแน่นอน หลังจากนอนไม่ค่อยหลับหลังจากเกิดเรื่องที่ผ่านมาซักคืนเลย