เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #30 : ข้อต่อรอง

บทที่ 26

             ตอนสายวันหนึ่ง  ฉัตรดนัยเดินเข้าไปขอเบิกรถของธนาคาร เพื่อไปพบลูกค้าที่นัดไว้   

 "พี่แป๋วครับ  ทำไมอยู่คนเดียวครับ คนอื่นไปไหนกันหมดครับ " ฉัตรดนัยเอ่ยถาม
ปลายฝนที่นั่งทำงานเงียบอยู่คนเดียว  โดยไม่มีลูกค้ามาใช้บริการเลย จึงเงียบกริบ

 "เห็นเดินเข้าไปในห้องครัวกัน แล้วเฉียงมีธุระอะไร หรือเปล่า " ปลายฝนย้อนถาม

 "ผมจะมาขอเบิกรถไปพบลูกค้าครับ" ชายหนุ่มตอบ

 "รถเหลือคันเดียวจ๊ะ  เพราะผู้จัดการกับสมุห์บัญชี ไปประชุมที่จังหวัด 1 คัน  และแผนกสินเชื่อไปสาขาย่อย 1 คัน   แต่พี่ได้ยินว่านิดก็จะไปพบลูกค้าเหมือนกัน ไปด้วยกันได้ไหม   เฉียงไปพบลูกค้าที่ไหนจ๊ะ  ต่างอำเภอหรือเปล่า" หญิงสาวตั้งคำถาม

 "เปล่าครับ  ลูกค้าอยู่ตำบลใกล้ๆ เขตตัวเมืองนี่เองครับ" ชายหนุ่มตอบ

 "งั้น เฉียงไปกับนิดนะ  โน่นเดินมาพอดีเลย  นิดจ๋ามีหนุ่มหล่ออยากคุยด้วยจ๊ะ" ปลายฝนพูดเล่นๆ กับนัยนิตย์ที่เดินเข้ามาในห้องพอดี  

 "หล่อตรงไหน พี่แป๋ว หาไปเจอ " หญิงสาวตอบกวนๆ  และจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างท้าทาย ยังไม่ลืมเรื่องเก่าที่เขาทำไว้กับเธอ  ฉัตรดนัยได้ยินคำตอบกับสายตาท้าทายของหญิงสาวที่มองมา  ก็เริ่มหงุดหงิด

 "ไปหาหมอตรวจวัดสายตาบ้างนะ ดูแล้วสายตาคงไม่ค่อยดี  คนแก่ก็อย่างนี้แหละ" ชายหนุ่มโต้  และมองหญิงสาวด้วยสายตาขบขันเมื่อจินตนาการภาพที่หญิงสาวแก่มากๆ

 "นี่ นายว่าใครแก่  จะหาเรื่องเหรอ  " หญิงสาวตอบอย่างมีโมโห ที่ถูกชายหนุ่มยั่วอารมณ์

 "ใครหาเรื่อง  คุณหรือผม  ใครกันแน่" ชายหนุ่มยั่วอีก   นัยนิตย์ทำท่าฮึดฮัด  จ้องมองชายหนุ่มอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ 

 "หยุดเลยทั้ง 2 คน  พอกันเลย เถียงกันเป็นเด็กๆ ไปได้   เดี๋ยวต้องออกไปด้วยกันไม่ไปตีกันกลางทางหรือเนี่ยะ คิดแล้วกรุ้ม" ปลายฝนเห็นท่าไม่ดีจึงต้องห้ามทัพไว้ก่อน

 "ใครจะไปกับใคร" นัยนิตย์ทำหน้างง กับเรื่องที่ปลายฝนพูด  พร้อมกับส่งค้อนให้ชายหนุ่ม 1 ที  ที่ทำให้เธอถูกดุ ชายหนุ่มได้แต่ยืนมองด้วยสายตาขบขันกับท่าท่างนั้น แต่ไม่กล้าหัวเราะออกไป  กลัวจะทำให้หญิงสาวโกรธมากกว่านี้อีก

 "ก็นิดกับเฉียงไง  พอดีเฉียงมาเบิกรถเพื่อไปพบลูกค้า แต่รถเหลือเพียงคันเดียว  ซึ่งนิดก็จะไปพบลูกค้าเหมือนกัน  ก็ไปด้วยกันเลย  ประหยัดด้วย  คุยกันเองนะพี่ขอตัวไปรับลูกค้าก่อน" ปลายฝนอธิบายเสร็จก็เดินหันหลังไปรับลูกค้าที่มาชำระเงินกู้หน้าเคาส์เตอร์ทันที  ทิ้งให้คู่กรณี 2 คนตกลงกันเอง

 "คุณจะออกไปกี่โมง  ผมจะได้ไปด้วย" ฉัตรดนัยเอ่ยถาม เสียงเป็นงานเป็นการ  หยุดแหย่หญิงสาวให้โมโห

 "ใครบอกว่าฉันจะให้คุณไปด้วย   ฉันเบิกรถก่อน  จึงมีสิทธิ์จะให้คุณไปด้วยหรือไม่ก็ได้     เชิญหารถไปเองแล้วกัน  ฉันไม่ให้ไป มีอะไรไหม" นัยนิตย์ตอบ และส่งสายตาเยาะเย้ยชายหนุ่ม แก้แค้นคืนที่ชายหนุ่มว่าเธอ  ชายหนุ่มอึ้งไปไม่นึกว่าจะโดนหญิงสาวเอาคืนด้วยเรื่องนี้

 "คุณ นี่มันเรื่องงานนะ  ไม่เกี่ยวกับที่เราทะเลาะกัน" ชายหนุ่มพยายามไกล่เกลี่ย

 "ฉันไม่รู้  ไม่สน  ฉันไปก่อนนะ  บายบ๊าย สะใจ"  หญิงสาวเตรียมเดินไปเอาเอกสารเพื่อไปพบลูกค้า หลังจากสะใจที่เอาคืนชายหนุ่มได้

 "เดี๋ยวก่อน ผมมีอะไรให้คุณดู" ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวไว้ก่อนจะเดินจากไป   นัยนิตย์มองสีหน้าของชายหนุ่มอย่างระแวงเพราะมันดูมีลับลมคมนัยอย่างไรไม่รู้แต่ก็ยอมหยุดเดิน

 "ไหน  คุณมีอะไรให้ฉันดู เร็วๆ ฉันจะรีบไป" หญิงสาวกระชากเสียงถามทันที อย่างไม่สบอารมณ์นัก  ฉัตรดนัยก็เอามือถือของตนเองมากดหารูปที่ต้องการแล้วยืนให้หญิงสาวดู   เมื่อเธอเห็นรูปก็นิ่งอึ้ง ตกใจ พร้อมหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นทันทีทันใด  เป็นรูปที่เธอนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม  ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย

 "คุณ ๆ  ไปถ่ายรูปนี้ เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย  เอามือถือมานี่  ฉันจะลบรูปนี้"  หญิงสาวผวาเข้าไปแย่งมือถือในมือของชายหนุ่มทันที เมื่อได้สติ  แต่ชายหนุ่มรู้ทันเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อน  หญิงสาวจึงไม่กล้าล้วงมือเข้าไปเอาออกมา  ได้แต่ยืนฮึดฮัด  และมองชายหนุ่มอย่างอยากจะฆ่าให้ตายคามือ ที่บังอาจทำให้เธออับอาย

 "คุณจะเอายังไง  ว่ามา  ถึงจะยอมลบรูปนั้นออกไป" หญิงสาวถาม อย่างยอมจำนนให้ชายหนุ่ม

 "คุณต้องยอมทำตามที่ผมบอกทุกอย่างจนกว่าผมจะพอใจ  ตกลงไหม  แต่ถ้าไม่ตกลง ผมก็จะปริ๊นรูปนี้ออกมาติดประกาศ  ไปทั่วธนาคารเลยคอยดู" ชายหนุ่มเอ่ย

 "นี่นายกล้าเอารูปมาขู่ฉันเหรอ    ก็ได้ตกลง แต่มีข้อแม้ต้องเป็นเรื่องที่ไม่เกินความสามารถฉันด้วยนะ" หญิงสาวต่อรอง

 "ตกลง  เริ่มด้วยการที่คุณต้องยอมให้ผมขึ้นรถไปพบลูกค้าด้วย "  ชายหนุ่มเลิกแกล้งหญิงสาว เมื่อมองเวลาว่าใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว

 "ตกลง  ไปเตรียมตัว แล้วไปเจอกันที่รถเลย" หญิงสาวตกลงอย่างยอมให้ก่อน  เมื่อได้ฟังเงื่อนไขของชายหนุ่ม  แล้วหันหลังเดินไปเตรียมเอกสาร  แต่ในใจก็คิดหาทางแก้แค้นเอาคืนชายหนุ่มให้ได้คอยดู ถึงตาเธอมั่งจะรู้สึก

           เมื่อฉัตรดนัยพบลูกค้าของตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ขับรถ ไปรับนัยนิตย์ที่บ้านลูกค้าที่เธอนัดไว้  พอไปถึงก็เห็นหญิงสาวยกมือไหว้ลาเจ้าของบ้าน และเดินหน้าบึ้งมาขึ้นรถ

 "ขอโทษที  ที่ปล่อยให้รอนาน  ลูกค้าเขาติดธุระเลยมาสาย ทำให้ผมมารับคุณช้าไปด้วย  หิวข้าวหรือยัง" ชายหนุ่มเอ่ยขอโทษหญิงสาว  เพราะเขามารับเธอช้า นี่ก็เกือบถึงเวลาบ่ายโมงแล้ว   แต่หญิงสาวก็เงียบไม่ตอบคำถาม  นั่งหน้าเชิดมองไปข้างหน้า ทำเป็นไม่ได้ยินคำถาม

 "อ้าว เป็นใบ้ไปเสียแล้ว  หูก็ไม่ได้ยินอีก  น่าเสียดายจริงๆ " ชายหนุ่มแกล้งแหย่ให้หญิงสาวโกรธอีก

 "คุณว่าใคร นิสัยไม่ดี  ฉันได้ยิน แต่ไม่อยากตอบ  รีบกลับไปแบงก์เร็วๆ  ฉันหิวข้าว  มัวพูดมากอยู่ได้ น่ารำคาญ" นัยนิตย์ตอบอย่างโมโห  เพราะหิวข้าว

 "เดี๋ยวเราแวะกินข้าวร้านอาหารแถวนี้ดีกว่า  ค่อยกับไปแบงก์" ชายหนุ่มชวน

 "ไม่ ฉันจะกลับไปกินที่แบงก์  ฉันไม่อยากกินข้าวกับคุณ" หญิงสาวตอบ

 "ทำไม กินข้าวกับผมมันเป็นยังไง ผมมันน่ารังเกียจตรงไหน" ชายหนุ่มถาม  น้ำเสียงไม่พอใจกับท่าท่างของหญิงสาว

 "น่ารังเกียจทั้งตัวเลย  มีปัญหาไหม" หญิงสาวตอบกลับ

 "ไม่มีปัญหา  แต่คุณต้องทนกินข้าวกลางวันกับผมวันนี้ถึงรังเกียจก็ตาม  อย่าลืมข้อตกลงของเรานะจ๊ะสาวน้อย" ชายหนุ่มกล่าว ด้วยท่าท่างของผู้ชนะ เพราะถือไพ่เหนือกว่า  มองหญิงสาวที่ทำท่าอยากจะทำร้ายเขาแต่ไม่สามารถทำได้อย่างสนุกสนาน  ไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถเข้าไปจอดในร้านอาหารข้างทางแห่งหนึ่ง  แล้วเดินลงรถนำเข้าไปก่อนโดยไม่รอหญิงสาวเลย  เพราะแน่ใจว่ายังไงเธอก็ต้องตามมา  เพราะกุญแจรถอยู่กับเขา  แล้วหญิงสาวก็เดินตามมาจริงดังที่คาดไว้

 "รถเป็นอะไรไป" หญิงสาวถามชายหนุ่ม หลังจากรถกระตุกก่อนเครื่องจะดับลง  หลังจากออกจากร้านอาหารได้ซักพักหนึ่ง 
 
 "น้ำมันหมด" เขาตอบเสียงเรียบๆ  มองไปบริเวณรอบๆ ที่รถจอด ว่ามีปั๊มน้ำมันไหม  แต่ไม่มี  บ้านคนเท่าที่เห็นก็อยู่ห่างไกลมากพอสมควร

 "แล้วทำไมคุณไม่เติม" หญิงสาวถามเสียงดัง เพราะโมโหคนขับ

 "ผมไม่รู้นี่ ว่าน้ำมันมันไม่มี ไม่ได้ดู" ชายหนุ่มตอบด้วยท่าทีไม่เดือดร้อน  สร้างความโมโหให้หญิงสาวขึ้นไปอีก  แต่เธอก็พยายามระงับอารมณ์ไว้ ท่องในใจว่าต้องช่วยกันแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อน  เดี๋ยวไม่ได้กลับแบงก์กัน พยายามมองหาปั๊มน้ำมันแถวๆ นี้ ก็ไม่มี ร้อนก็ร้อน  เธอนึกได้ว่า โทรศัพท์ไปหารภัสลดาให้เอาน้ำมันมาให้ดีกว่า   พอหาโทรศัพท์ก็รู้ว่าลืมเอามา หมดกัน  

 "คุณโทรศัพท์ไปที่แบงก์ ให้เขาเอาน้ำมันมาให้เราซิ"  หญิงสาวเสนอแนะ  ชายหนุ่มก็รีบคว้ามือถือในกระเป๋าออกมา  แต่พบว่าแบตหมด

 "แบตหมด" ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อย 

 "คุณทำไมไม่ชาร์ตแบต ไม่ดูให้ดีก่อนออกมา ไม่ได้เรื่องจริงๆ คุณนี่" หญิงสาวต่อว่าอย่างโมโหขึ้นไปอีก 

 "แล้วมือถือคุณล่ะ" ชายหนุ่มถามกลับเสียงดัง  เพราะเริ่มโมโหที่ถูกต่อว่า

 "ไม่ได้เอามา ลืมไว้ที่แบงก์" หญิงสาวตอบเสียงเบาๆ 

 "ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน  ดีแต่ว่าคนอื่นเขา" ชายหนุ่มว่ากลับ  ต่างฝ่ายต่างหมางเมินใส่กัน แล้วเงียบกันไป หลังจากร่ำๆ จะกระโจนกัดคอกันเอง  แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ของตนเองที่สูงขึ้น  แล้วช่วยกันคิดหาทางออก แก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นก่อน