เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #21 : ตื้อ

บทที่ 17

          ฉัตรดนัยเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยงอีกครั้งหลังจากที่หายมาได้พักหนึ่ง   เพื่อเข้าไปบอกผู้จัดการและเขตแดนเรื่องที่เขาจะขอตัวกลับบ้านก่อน แต่พอเขาไปถึงก็ถูก
ผู้จัดการเรียกไปนั่งคุยใกล้ๆ ซึ่งในวงสนทนาก็มีพราวนิภานั่งรวมอยู่ด้วย และฝากให้ชายหนุ่มคอยช่วยเหลือให้คำแนะนำหญิงสาวด้วย  ชายหนุ่มได้แต่รับคำ ไม่สามารถปฏิเสธได้   ผู้จัดการชวนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ  ไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มเอ่ยปากขออนุญาตกลับบ้านได้เลยจึงได้แต่นั่งทำใจ   

          เขตแดนคอยเดินตามรภัสลดาตลอดเวลา แม้หญิงสาวจะไล่ เขาก็ไม่ไป  เหมือนชายหนุ่มตั้งใจจะประกาศให้ทุกคนในงานรู้ไปเลยว่า เขากับเธอเป็นแฟนกัน   รภัสลดาเดินหนีและหงุดหงิดชายหนุ่มที่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป เธอโมโหที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้  จึงทำนิ่งเฉย ไม่สนใจชายหนุ่มเลย  เขตแดนจองที่นั่งใกล้ๆ หญิงสาว และคอยบริการทุกอย่าง

"เล็ก  ลองกินปูผัดผงกะหรี่ซิครับ  อร่อยนะแดนชิมแล้ว  เป็นอาหารจานโปรดของเล็กด้วย แดนจำได้  เดี๋ยวแดนตักให้เอง" เขตแดนชวนพร้อมตักอาหารให้

"ไม่ต้อง  ฉันมีมือตักเองได้" รภัสลดาปฏิเสธ  แต่ไม่ทัน เพราะชายหนุ่มตักอาหารดังกล่าวมาวางไว้ในจานเธอแล้ว

"แดนตักให้แล้ว เล็กลองชิมซิ นะนะ" ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อนหวาน  แต่หญิงสาวไม่ยอมทำตาม  เขตแดนจึงมองหน้าหญิงสาวด้วยความน้อยใจ  แต่ชั่วครู่สายตาทีมองมาก็เปลี่ยนแววเป็นเจ้าเล่ห์

"ถ้าเล็กไม่กิน  เดี๋ยวแดนป้อนให้ก็ได้  อ้าปาก  อ่ำ เร็วๆ " ชายหนุ่มเร่งหญิงสาว พร้อมใช้ช้อนของตัวเองเอื้อมมือไปตักข้าวพร้อมกับข้าวในจานของหญิงสาว และชูไปตรงหน้าหญิงสาวทำท่าจะป้อนให้เองกับมือ

"ไม่ต้อง ฉันกินเองได้ วางลง" หญิงสาวยอมกินแต่โดยดี  เพราะอายเพื่อนๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์  

" ก็ได้  ต้องอย่างนี้ซิ  กินเยอะๆ  จะได้แข็งแรง  เล็กตัวนิดเดียวเองเดี๋ยวป่วย  แดนเป็นห่วงรู้ไหม" ชายหนุ่มบอกอย่างห่วงใย  ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน  และสายตาที่แสดง
ความรักอย่างชัดเจนส่งมาให้หญิงสาวได้เห็น   เพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ข้างจึงแซว

"มดจะกัดสุตายอยู่แล้ว  แดนอย่าปากหวานนักเลย  เดี๋ยวเล็กจะเป็นโรคเบาหวานตายเพราะความหวานของแดนเสียก่อน"  สุจิตราล้อเลียน

"แดนไม่ได้ปากหวานนะ  ทุกคำที่พูดแดนพูดมาจากใจทั้งนั้นเลย  เล็กเชื่อแดนนะ" ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น ส่งตาหวานเชื่อมให้หญิงสาวที่นั่งข้างอีก  แม้เธอจะทำท่าไม่สนใจ  แต่เขาก็เห็นแก้มนวลแดงมากขึ้น   ชายหนุ่มได้แต่นั่งยิ้มดีใจ 

"จ้ะ  เชื่อแล้วจ๊ะ ว่ารักจริง"  เพื่อนคนเดิมเป็นคนตอบอย่างแซวๆพร้อมหัวเราะ  ทำให้คนอื่นๆ หัวเราะไปด้วย  ส่วนรภัสลดานั่งหน้าแดงก่ำเนื่องจากอายมากขึ้นไปอีก  ได้แต่นั่งก้มหน้ากินข้าวเฉย เหมือนไม่ได้ยินที่คนอื่นคุยกัน  ได้แต่คิดในใจเมื่อไหร่จะหยุดพูดกันซักที  เธออายจะแย่อยู่แล้ว  เขตแดนนั่งยิ้มรับคำของเพื่อนอย่างดีใจ และตักอาหารอย่างอื่นให้รภัสลดาอีกเกือบเต็มจาน   จนหญิงสาวต้องห้าม

"พอแล้ว  จะตักทำไมอีก  นี่ก็เยอะแยะแล้ว  ใครจะกินเข้าไปหมด ขืนกินหมดนี้ อ้วนตายเลย" รภัสลดาร้องห้ามชายหนุ่มเสียงแข็ง

"ก็แดน อยากให้เล็กกินเยอะๆ นี่  เล็กผอมไปรู้ไหม แต่ถึงเล็กจะอ้วนกว่านี้  แดนก็รัก" เขตแดนบอกเสียงนุ่มเบา   เรียกเสียงโห่ จากเพื่อนๆรอบโต๊ะได้อีกรอบหนึ่ง  ทำให้
หญิงสาวอายจนแทบอยากจะหายตัวไปเลย  ไม่กล้ามองหน้าใครเลย

"หยุดพูดได้แล้ว  รำคาญ" รภัสลดาดุเขตแดนเบาๆ  ด้วยความอายปนโกรธ  ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวโกรธจึงหยุดพูด หน้าจ๋อยไปนิดนึง  แม้จะน้อยใจนิดๆ ที่เธอว่า รำคาญ  แต่ก็ต้องอดทนเพราะเขาทำผิดต่อเธอก่อน เขาจึงต้องแก้ตัว แค่นี้เขาต้องทนให้ได้  ท่องคติในใจว่า "ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก"   เมื่อคิดได้ ชายหนุ่มจึงส่งยิ้มหวานไปให้หญิงสาวอีกครั้ง   เขตแดนคอยดูแลรภัสลดาจนงานเลี้ยงเลิกอย่างไม่ย่อท้อในท่าทีของหญิงสาว

"แดน จะไปส่งเล็กที่บ้านเอง ดึกมากแล้ว" เขตแดนบอกรภัสลดา ที่กำลังหยิบกระเป๋าถือ เตรียมกลับบ้าน

"ไม่ต้อง  ฉันเอารถมา" รภัสลดาปฏิเสธด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"ไม่เอา ถึงเล็กเอารถมา  แดนก็จะขับรถตามไปส่ง  จะไปคนเดียวได้ยังไง  ทางเปลี่ยวและไกลจะตาย  ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร" เขตแดนตอบกลับ

"ทำไมจะไม่ได้  ขับมาตั้งนานแล้ว  คนผ่านไปมาเยอะแยะ  แถมไฟก็สว่างตลอดทาง  ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คุณพูดสักหน่อย เว่อ" หญิงสาวเถียง

"ถึงยังไงคืนนี้  แดนก็จะไปส่งเล็กให้ได้ แดนเป็นห่วง" ชายหนุ่มดึงดันตามใจตนเอง

"คุณจะบ้าหรือไง  บ้านอยู่กันคนละทางเลย" หญิงสาวว่าอย่างโมโห ที่ชายหนุ่มพูดไม่รู้เรื่อง

"ถึงจะบ้า ก็บ้ารักเล็กคนเดียวนะ" ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น  หญิงสาวหน้าแดงอย่างอายๆ เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม

"ประสาท" หญิงสาวต่อว่า

"แล้วเล็กยอมรับรัก คนประสาทหรือเปล่าล่ะ" ชายหนุ่มตอบกลับอย่างอารมณ์ดี มีความสุข   รภัสลดาสะบัดหน้า เดินหนีขึ้นรถของตัวเอง แล้วขับออกไป   เขตแดนรีบขึ้นรถ
ขับตามไปทันที   เพื่อส่งเธอให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย  คืนนี้เขาจะได้กลับไปนอนหลับอย่างสบายใจ   รภัสลดามองกระจกส่องหลังเห็นเขตแดนขับรถตามมาก็ถอนใจอย่าง
เหนื่อยใจกับชายหนุ่มที่พูดไม่รู้เรื่อง  ดื้อรั้น แต่ลึกๆ ก็อดดีใจไม่ได้ที่ชายหนุ่มแสดงออกมาว่า รัก และห่วงใย เธออยู่