เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #18 : รางวัล

บทที่ 14 

 "อ้าว นิดหายไปไหนแล้ว บอกว่าจะรออยู่กันนี่" รภัสลดาบ่น  เมื่อเข้ามาในห้องทานข้าวไม่เจอนัยนิตย์รอกลับบ้านพร้อมกันตามที่ได้นัดหมายกันไว้  ก่อนเลิกงาน  แต่เพราะเธอติดคุยโทรศัพท์กับลูกค้ารายหนึ่งจึงลงมาช้า  เมื่อลงมากับไม่เจอนัยนิตย์  จึงกดโทรศัพท์โทรหาทันที  แต่ไม่มีคนรับสาย  หรือไปธุระที่ไหนใกล้ๆแบงก์  รภัสลดาจึงนั่งรออยู่พักหนึ่ง และโทรศัพท์หาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ติดเหมือนเดิม  จึงตัดสินใจเดินไปหารถอื่นกลับบ้านดีกว่า  ขี้เกียจรอ

"ลุงยามค่ะ เห็นนิดออกมาหรือยังค่ะ" รภัสลดาถาม

"ลุงเห็น  รีบวิ่งไปไหนไม่รู้ครับ  แล้วขึ้นรถขับออกไปเลย  ซักครึ่งชั่วโมงได้แล้วครับ" ลุงยามตอบ

"งั้นเล็กจ้างลุงยามไปส่งที่บ้านหน่อยซิค่ะ ลุงยามออกเวรหรือยังค่ะ" รภัสลดาถาม

"ได้เลยครับ ลุงออกเวรแล้วครับ เพราะจะไม่ทำธุระกับแม่บ้านนิดหน่อย  เดี๋ยวลุงขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งคุณเล็กที่บ้านก่อนก็ได้ครับ  ไม่เป็นไร" ลุงยามตอบ

"ถ้าลุงยามมีธุระ เดี๋ยวเล็กไปหามอเตอร์ไซด์รับจ้างก็ได้ค่ะ  ไม่อยากรบกวน ลุงยามจะได้ไปทำธุระ  ขอบคุณค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ  ไม่รบกวนเลยครับ รอแป๊บหนึ่งนะครับ ลุงไปเอารถที่จอดอยู่หน้าแบงก์ก่อน" ลุงยามบอก

"ขอบคุณค่ะ" รภัสลดาบอกอย่างรู้สึกซาบซึ้ง  ก่อนที่ลุงยามจะเดินไปเอารถมอเตอร์ไซด์ไปส่งเธอที่บ้าน  ขณะที่หญิงสาวยืนรออยู่ เขตแดนก็เดินออกมาจากแบงก์ หลังจาก
ชายหนุ่มเพิ่งปิดแบงก์เสร็จ เมื่อเห็นรภัสลดายืนอยู่คนเดียว  ก็เดินเข้าไปถาม ว่าทำไมยังไม่กลับบ้านอีก นี่ก็เย็นแล้ว ไม่มีใครอยู่แล้ว เขาเป็นคนสุดท้าย

"เล็ก ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้เย็นแล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ  แล้วนิดไปไหน" เขตแดนถามอย่างเป็นห่วง  แต่หญิงสาวทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน  จนเขาต้องถามซ้ำอีกครั้ง  เธอจึง
ยอมตอบ

"กำลังจะกลับ" รภัสลดาตอบอย่างเสียไม่ได้

"จะกลับอย่างไง" เขตแดนถาม

"ลุงยามไปส่ง" หญิงสาวตอบ

"นิดไปไหน  ไม่ได้มารับเหรอ" เขตแดนถามต่อ

"ไม่ได้มารับ ติดธุระ  อย่าถามมากได้ไหม ยุ่งจริงเลย" รภัสลดาต่อว่า เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มถามมาก อยากให้รีบไปพ้นๆ  เขตแดนเริ่มโมโหกลับวาจาและท่าทางของหญิง
สาว  ที่แสดงออกว่ารำคาญเขา และไม่อยากพูดกับเขา ถ้าไม่จำเป็น

"เดี๋ยวแดนไปส่ง  ไม่ต้องไปรบกวนลุงยามหรอก แล้วนั่งมอเตอร์ไซด์อันตรายจะตาย ตอนเย็นอย่างนี้รถเยอะ" เขตแดนบอกหญิงสาวที่ยืนหันข้างให้ โดยไม่ยอมมองหน้าเขา
แม้จะพูดกัน

"กลับเองได้  อย่ายุ่ง" รภัสลดาปฏิเสธชายหนุ่ม  พร้อมกับลุงยามขี่มอเตอร์ไซด์มาจอดตรงหน้า ทั้งสองคน พอดี 

"ลุงยามครับ เดี๋ยวผมไปส่ง เล็กที่บ้านเองครับ ลุงยามรีบกลับบ้านเถอะครับ เย็นมากแล้ว ผมคุยกับเล็กแล้วครับ เล็กไม่อยากรบกวนลุงยามนะครับ " เขตแดนชิงบอกลุงยาม
อย่างมัดมือชก  โดยที่หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก เพราะอึ้งได้ยินคำพูดที่โมเมของชายหนุ่ม 

"เอาอย่างนั้น หรือครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ" ลุงบอกก่อนไป

"เดี๋ยวค่ะ" รภัสลดาเรียกลุงยามที่ขับรถออกไป  แต่ไม่ทันเพราะเขตแดนรั้งข้อมือบางไว้และพูดกับเธออีกครั้งอย่างบังคับ  "เล็กจะไปรบกวนลุงยามทำไม แกจะได้รีบกลับบ้าน
หรือเล็กกลัวแดนจึงไม่กล้ากลับบ้านด้วย" เขตแดนท้าทายหญิงสาว  รภัสลดาพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากมือใหญ่ แต่ไม่หลุด  มันกลับจับแน่นมากขี้นจนเจ็บข้อมือมากขึ้น

"ไม่ได้กลัว  แต่ไม่อยากกลับด้วย มีอะไรไหม" รภัสลดาตอบเริ่มโมโหที่ชายหนุ่มเข้ามาวุ่นวายทำให้เธอไม่ได้กลับบ้านซักที 

"ไม่มีอะไร แต่ต้องกลับ ถ้าไม่กลับ แดนคงต้องบังคับ ไปขึ้นรถได้แล้ว จะมืดแล้ว" เขตแดนบอก

"ไม่ไป" รภัสลดาบอก

"ถ้าไม่ไปดีๆ แดนจะอุ้มเล็กไปเอง  ถ้าไม่อายคนอื่นที่อาจจะมาเห็นก็ไม่เป็นไร แดนไม่กลัวอยู่แล้ว" ชายหนุ่มขู่  หญิงสาวยืนหันขวาหันซ้าย หาคนช่วยก็ไม่มี สักพักไม่มีจึง
จำยอมไปกับชายหนุ่ม ตะวันก็จะตกดินแล้ว

"ปล่อยซิ  เดินเองได้ไม่ต้องจูง ไม่ใช่ควาย รถจอดอยู่ไหน" รภัสลดาบอกอย่างประชดประชัน ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยกลับเดินจูงมือไปที่รถทันที  แม้หญิงสาวจะขัดขืน ไม่
ยอมเดิน  แต่ก็สู้แรงดึงไม่ได้ จึงยอมเดินตาม

          ภายในรถเงียบกริบ ทั้งที่เขตแดนขับรถมาได้ระยะหนึ่งแล้ว โดยไม่มีเสียงคุยจากทั้งสองคนเลย  ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในความคิดของตนเอง   จนคนขับรู้สึกตัวก่อนและหันกลับมาชวนหญิงสาวคุย

"ทำไมถึงกลับบ้านเย็น งานเยอะหรอ" เขตแดนถาม  แต่คนข้างๆ กลับไม่ตอบ  หันไปสนใจวิวข้างทาง

"เล็ก แดนถามว่า งานเยอะหรอ ถึงกลับบ้านเย็น ได้ยินไหม หรือหูหนวกไปแล้ว แค่นี้ไม่ได้ยิน" เขตแดนแขวะ อย่างไม่พอใจในท่าทีของหญิงสาว ที่ไม่สนใจเขาเลย

"หูไม่ได้หนวก แต่ไม่อยากพูดด้วย รำคาญ" รภัสลดาหันกลับตอบอย่างโกรธที่ชายหนุ่มมาว่าเธอหูหนวก

"เราจะพูดกันดีๆ ได้ไหม โดยไม่ต้องทะเลาะกันเหมือนเมื่อก่อน แดนขอโทษ เล็กยังไม่หายโกรธแดนเรื่องนั้นอีกหรอ " ชายหนุ่มออดอ้อน  แต่หญิงสาวกับเงียบไม่ตอบ
หันหน้าออกไปข้างทางอีก 

"ก็ได้  แดนจะรอวันที่เล็กยกโทษให้  ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหนก็ตาม เพราะแดนเป็นคนผิดเอง" เขตแดนตอบอย่างตัดสินใจ  แต่ก็ไม่มีการตอบรับจากหญิงสาวเลย  

         เวลาไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถมาถึงที่หน้าบ้านพักของหญิงสาว  รภัสลดาถอนใจอย่างโล่งอกที่นั่งอึดอัดในรถของชายหนุ่มตลอดการเดินทาง  และดีใจที่มองเห็นรถของนัยนิตย์จอดอยู่ จึงรีบลงรถไปหาเพื่อน  แต่เขตแดนจับแขนไว้ก่อน

"จะรีบไปไหน เล็กยังไม่ได้ขอบคุณแดนเลยนะที่มาส่งถึงบ้านด้วยความปลอดภัย ใจร้ายจังเลย" เขตแดนท้วง

"ทำไมต้องขอบคุณ  ไม่ได้ใช้ให้มาส่งเสียหน่อย  อยากมาส่งเอง" รภัสลดาตอบกลับ พร้อมกระชากแขนให้หลุด

"ไม่ขอบคุณแน่นะ งั้นขอแล้วกัน .....ชื่นใจจัง" เขตแดนชะโงกหน้าไปหอมแก้มหญิงสาวหนึ่งฟอดใหญ่อย่างรวดเร็ว  รภัสลดานั่งอึ้งตกใจทำอะไรไม่ถูก

"อ๊าย  ไอ้บ้า  ฉวยโอกาส" หญิงสาวด่าชายหนุ่มด้วยหน้าตาที่แดงก่ำทั้งโกรธทั้งอาย  มือก็เช็ดแก้มให้รอยสัมผัสเมื่อกี้หายไป รีบลงมาจากรถเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะทำอะไร
เธอมากกว่านี้  ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะกับท่าทางรีบร้อนของหญิงสาว ก่อนขับรถออกไปอย่างมีความสุข  ทิ้งให้หญิงสาวโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่ทำอะไรเขาไม่ได้เลย