ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เครดิตหัวใจ

    ลำดับตอนที่ #12 : ลองใจ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 164
      0
      25 พ.ย. 51

    บทที่ 10

           เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว งานเลี้ยงส่งพิพัฒน์จึงเลิก    เพื่อนๆ บางคนก็ติดลม ไปเที่ยวต่อโดยมีพิพัฒน์และเขตแดนเป็นหัวหน้ากลุ่ม  บางส่วนก็ขอตัวกลับบ้านนอน โดยเฉพาะรภัสลดาที่เหนื่อยทั้งกายและใจมากมายในคืนนี้  จึงชวนนัยนิตย์กลับบ้าน  ซึ่งนัยนิตย์ก็ตามใจเพื่อน   รภัสลดานอนหลับไปได้ไม่นาน หลังจากคิดเรื่องของเขตแดนตลอดเวลา  ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์  หญิงสาวเอื้อมมือไปกดรับโทรศัพท์อย่างงัวเงีย

    "สวัสดีค่ะ" รภัสลดา ตอบปลายสายไป

    "เล็กกกคร๊าบบ  แดนรักเล็กกกคนเดียวจริงๆ นะคร๊าบบบ  แดนคิดถึงเล็กกกจังเลย เล็กคร๊าบ แดนอยากเห็นหน้าเล็ก  เล็กมาหาแดนที่สะพานที่เราเคยไปด้วยกันหน่อยซิคร๊าบบ  นะคร๊าบบ แดนขอร้อง" เขตแดนพูดเสียงอ้อดอ้อนอ้อแอ้ อย่างคนเมามาก 

    "ไม่ไป เมาก็ไปนอนอย่าโทรมากวนอีก หัดเกรงใจคนอื่นบ้าง โรคจิต  ดึกแล้วจะนอน" รภัสลดา ตอบกลับอย่างอารมณ์เสียไม่พอใจที่ถูกรบกวนการนอน

    "ถ้าเล็กไม่มา แดนจะฆ่าตัวตาย  ในเมื่อเล็กไม่รักแดน แดนก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม" เขตแดนพูดก่อนที่รภัสลดาจะวางสาย แล้วกดวางสายก่อนหญิงสาว ทิ้งให้รภัสลดานั่งสบ
    สน ตัดสินใจไม่ถูกใจหนึ่งก็ไม่อยากไปเพราะดึกแล้ว  แต่อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วงกลัวเขตแดนจะทำตามที่พูดไว้และฝ่ายหลังก็ดูจะมีน้ำหนักมากกว่ามาก  นั่งคิดกลับไปมา
    สักครู่ก็วิ่งไปเคาะห้องนอนนัยนิตย์ที่อยู่ตรงกันข้ามกัน ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆๆๆๆ ปังๆๆๆ

    "นิด นิด ตื่นๆ เปิดประตูหน่อย นิด นิด" รภัสลดา ตะโกนเรียกเพื่อนพร้อมทั้งเคาะประตูไปด้วย  ผ่านไปไม่นาน ประตูห้องก็เปิดออกอย่างกระแทกกระทั้น บอกถึงความไม่เต็มใจของคนเปิด ที่ยืนตาไม่ลืม หัวฟู หาวหวอดๆ อยู่

    "มีอะไร ไอ้เล็ก ไหนบอกมาซิมีเรื่องอะไร มาปลุกกลางดึกกลางดื่นอย่างนี้ คนกำลังหลับสบาย  ถ้าไม่มีอะไรร้ายแรง มีเรื่องแน่แก" นัยนิตย์ พูดอย่างโมโห

    "แดน โทรมาว่าจะฆ่าตัวตาย ถ้าเล็กไม่ออกไปหา นิดเล็กจะทำอย่างไรดี" รภัสลดา ถามเพื่อน

    "ชั่งหัวมัน ปล่อยให้มันตายไปเลย คนไม่มีหัวคิด อยู่ก็หนักโลกเปล่าๆ  เมาแล้วซ่า มันไม่กล้าทำจริงๆ หรอก" นัยนิตย์ตอบอย่างไม่ใสใจ และโมโหมากขึ้นกลับเรื่องที่ได้ฟังจาก
    รภัสลดา  คิดถึงตัวต้นเหตุของเรื่องก็หมั่นไส้

    "แต่ เล็กกลัวแดนทำจริงๆ   เล็กไม่อยากให้แดนตาย  เล็กเป็นห่วงแดน นิดไปเป็นเพื่อนเล็กหน่อยซิ นะ นะ เล็กไปดูหน่อยเดียว  ถ้าแดนไม่เป็นอะไร เราค่อยกลับมานอนต่อนะ ถ้านิดไม่ไปด้วย เล็กไปคนเดียวเล็กกลัว นะนะ" รภัสลดา พูดขอร้องเพื่อน หน้าตาเหมือนจะร้องไห้  เพราะเป็นห่วงเขตแดนมากกลัวชายหนุ่มฆ่าตัวตาย  นัยนิตย์เห็นท่าทางของเพื่อนก็รู้ว่าเป็นห่วงเขตแดนแค่ไหน  ก็ถอนใจ อ่อนใจกับเพื่อนรัก

    "เออ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว" นัยนิตย์ ตอบเพื่อนก่อนจะรีบแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า  รภัสลดานั่งกระวนกระวายใจไปตลอดทาง หลังจากบอกจุดหมายปลายทางแล้ว 
              นัยนิตย์ขับรถเร็วมาก เพราะถนนโล่งรถไม่เยอะ เพื่อให้ไปถึงจุดหมายที่สะพานข้ามแม่น้ำปิงที่เขตแดนบอกไว้โดยเร็ว  พอไปถึงรภัสลดารีบเปิดประตูกระโดดลงจากรถ
    โดยที่รถยังจอดไม่สนิท  เพราะเห็นเขตแดนกำลังชะโงกหน้าข้ามราวสะพานไป  รภัสลดารีบวิ่งเข้าไปห้าม ฉุดแขนชายหนุ่มไว้ไม่ให้ฆ่าตัวตาย  หลังจากจอดรถข้างทางเรียบร้อยแล้ว นัยนิตย์ก็เข้ามาช่วยห้ามเขตแดนอีกคนหนึ่ง

    "แดน อย่าทำอย่างนี้เลยนะ มันไม่ดี เล็กยังรักแดนอยู่นะ  อยู่กับเล็กก่อน" รภัสลดาร้องไห้ พร้อมกับพูดห้ามเขตแดน ดึงแขนชายหนุ่มไว้คนละข้างกับนัยนิตย์

    "ปล่อยแดนนน  เล็กปล่อยแดนซิคร๊าบบบ " เขตแดนสะบัดแขนทั้งสองข้าง ดิ้นให้หลุดจากการจับกุม  ไม่ฟังคำขอร้องของรภัสลดา  แม้จะเมาแต่ชายหนุ่มก็ยังมีแรงมหาศาล
    อยู่ จนสองสาวจับไว้เกือบไม่อยู่

    "ไม่ เล็กไม่ปล่อย ให้แดนตายหรอก" รภัสลดา เปลี่ยนมากอดเอวชายหนุ่มแน่น เพราะเขาสะบัดแขนหลุด   ดิ้นรนไปใกล้ราวสะพานตลอดเวลา  หญิงสาวร้องไห้เสียใจที่
    ชายหนุ่มไม่ยอมคำขอร้องของเธอเลย  เธอไม่อยากให้เขาตาย

    "ไอ้แดน แกเคยคิดถึงคนที่รักแกบ้างไหม พ่อแม่พี่น้องของแกเขาจะเสียใจแค่ไหน ที่แกมาตายไป โตเสียเปล่าไม่มีหัวคิด เห็นแก่ตัวมาก" นัยนิตย์ต่อว่า ด้วยความไม่พอใจปน
    หมั่นไส้  ต่อจากรภัสลดาที่พูดจบ โดยไม่รอให้ชายหนุ่มพูดได้เลย

    "ปล่อยแดนก่อน แดนไม่ได้จะฆ่าตัวตาย แดนจะอ้วกก  ปล่อยก่อน" เขตแดนบอกหญิงสาวทั้งสองคนด้วยท่าทางผะอืดผะอม ก่อนจะดิ้นหลุดจากการจับกุม ไปชะโงกหน้า
    เลยราวสะพานอาเจียน อยู่พักหนึ่ง   รภัสลดากับนัยนิตย์ชะงักยืนนิ่งอยู่กับที่หันมามองหน้ากัน เมื่อได้ยินคำตอบของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะอาเจียนออกมา ส่งกลิ่นเหม็นเหล้าคลุ้งไปหมด  เพราะไม่แน่ใจในคำพูดที่ได้ยิน  รภัสลดาหยุดร้องไห้พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเขตแดน  เขตแดนอาการดีขึ้นสร่างเมาขึ้นเล็กน้อย  หลังจากอาเจียนไปแล้ว ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาหาสองสาวที่ยืนมองอยู่   โดยใช้มือข้างหนึ่งเกาะราว
    สะพานไว้ เพื่อพยุงไม่ให้ล้ม

    "แกไม่ได้จะฆ่าตัวตายใช่ไหม ไอ้แดน" นัยนิตย์ ถามเขตแดนอย่างสงสัยอยากรู้ปนโมโห หลังจากเงียบไปสักครู่หนึ่ง

    "เปล่า ฉันจะอ้วก" เขตแดนส่ายหน้า ตอบนัยนิตย์ ด้วยน้ำเสียงติดอ้อแอ้เล็กน้อย  รภัสลดาได้ยินคำตอบของเขตแดน ก็เกิดอารมณ์โมโหแทนความเป็นห่วง

    "แล้วแดนโทรไปบอกเล็กทำไม ว่าถ้าเล็กไม่ออกมาหาแดน แดนจะฆ่าตัวตาย" รภัสลดาถามอย่างโมโห พร้อมจะเอาเรื่องที่ถูกหลอก

    "แดนแค่ลองใจเล็กดู ว่าเล็กยังรักและเป็นห่วงแดนอยู่ไหมเท่านั้นเอง และแดนก็รู้แล้วว่าเล็กยังรักแดนอยู่ เพราะเล็กบอกแดนเมื่อกี๊นี้" เขตแดนตอบอย่างดีใจ ที่รภัสลดา
    ยอมออกมาหาเขา และหญิงสาวยังบอกว่ารักเขาอยู่ 

    "แค่ลองใจเท่านั้นเองหรอ" สิ้นคำพูด รภัสลดาเดินตรงเข้าไปชกหน้าเขตแดนทันทีอย่างโมโหจัดที่ถูกหลอกเป็นครั้งที่สอง   เขตแดนล้มลงไปนอนที่พื้นปากแตกอย่างมึนๆ ที่ถูกชกโดยไม่ทันตั้งตัวบวกกับยังเมาไม่สร่างด้วย 

    "ต่อไปให้คุณตายตรงหน้าฉัน ฉันก็จะไม่สนใจอีก และที่ฉันพูดไปเมื่อกี๊  ฉันโกหก ฉันแค่ไม่อยากเห็นใครตายเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นหรอก" รภัสลดากัดฟันพูดอย่างโกรธๆกับเขตแดน  ก่อนจะชวนนัยนิตย์กลับบ้าน และหันหลังเดินขึ้นรถไปก่อน โดยไม่สนใจเขตแดนอีกเลย

    "สมน้ำหน้า" นัยนิตย์เยาะเย้ย เขตแดนก่อนจะเดินตามรภัสลดาไปอีกคน  แล้วสองสาวก็ขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์ไม่ดีที่ถูกหลอก  ต้องเสียเวลานอน ถูกปลุกกลางดึก แล้ว
    ยังจะถูกหลอกอีก ไม่คุ้มจริง  ก่อนกลับน่าจะซัดเขตแดนอีกซักที สองที  นัยนิตย์คิดในใจอย่างไม่หายโมโห  ส่วนรภัสลดาก็เจ็บใจ โมโหที่ถูกเขตแดนหลอก  และอายที่เผลอ
    พูดความในใจออกไปให้ชายหนุ่มรับรู้ว่ายังรักเขาอยู่ น่าอายจริงๆ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×