เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ณ  ธนาคารแห่งหนึ่ง

        เสียงเบรคดังเอี๊ยดดดของรถเก๋งซีวิคสีดำ คันเล็ก รุ่นเก่า พื้นถนนมีรอยไหม้สีดำของยางติดอยู่ และมีเสียงเปิด-ปิดประตูรถด้านหน้าทั้ง 2 ฝั่งพร้อมกัน ตามมาด้วยการวิ่งแข่งกับเวลาของ 2 สาว ตรงไปยังประตูหน้าแบงก์ ที่มีลุงยาม คอยเปิดประตูไว้รอแล้ว เหมือนรู้ใจคนมาทำงานสาย พร้อมเสียงขอบคุณ 2 เสียง ที่ดังแว่วๆโดยไม่หยุดวิ่ง เพื่อไปตอกบัตรที่เครื่องตอกบัตรซึ่งติดอยู่กับผนังระหว่างทางเดินไปห้องครัว ที่ติดกับประตูด้านหลังของธนาคารแห่งนี้ 

"เพราะแกคนเดียวเลย ยัยเล็ก ที่เกือบทำฉันมาทำงานสายเลย" เสียงกล่าวหาเพื่อน ของนางสาวนัยนิตย์ อินทร หรือนิดหน่อย สาวร่างอวบเล็กน้อย สูงประมาณ 165 ซม.เท่ากับเพื่อนรักข้างๆ ผิวสีน้ำผึ้งตาคม ผมหยิกหยักโศกยาวประบ่า

"เออ ฉันขอโทษ แล้วตอนเย็นจะเลี้ยงขนมแกด้วย พอใจหรือยัง" เสียงตั้งคำถามจากหญิงสาวร่างเล็กบาง สมชื่อผิวขาว ตากลมโต ผมยาวตรง นามนางสาวรภัสลดา เมธาชัย หรือ เล็ก 

"ดีมาก" น้ำเสียงพอใจจากนัยนิตย์

"เห็นแก่ของกินจริงๆ เลยแก แล้วก็มาบ่นว่าอ้วน" รภัสดากล่าวด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้เพื่อนสาว

"ก็ฉันถือคติ ท้องแตกตาย ดีกว่าของเสีย" นัยนิตย์ตอบอย่างมั่นใจในตนเอง

"ฉันว่าเรารีบไปทำงานดีกว่า ก่อนจะโดนหัวหน้าด่า ประตูแบงก์เปิดแล้วมั่ง ฉันว่า" รภัสลดาบอกเพื่อน ก่อนเดินแยกจากเพื่อนที่ยื่นคุยกันในห้องครัว เดินขึ้นบันไดไป แผนกสินเชื่อ ที่อยู่ชั้นที่ 3 ในตำแหน่ง พนักงานสินเชื่อ  

          ธนาคารแห่งนี้เป็นอาคารพาณิชย์ 4 ชั้น 2 คูหา ชั้นที่ 1 เป็นแผนกการเงินและบัญชี  พร้อมห้องผู้จัดการ และห้องครัว ที่นัยนิตย์เพื่อนสนิทของเธอ ทำงานอยู่ ส่วนชั้นที่ 2 เป็นแผนกกฎหมาย ที่ตัวเธอเองไม่อยากเดินผ่านเลย  และชั้นที่ 4 เป็นห้องประชุมและห้องเก็บเอกสาร ทั้งหมดมีคนทำงานกัน เกือบ 20 คน  รภัสลดาเดินขึ้นบันไดที่เป็นทางเดินขึ้น-ลงทางเดียวของแบงก์นี้ เพื่อไปชั้น 3 แต่ต้องชะงัก และเงยหน้าขึ้นมองคนที่มายืนขวางทางอยู่  ตากลมโตที่เคยสดใส หม่นแสงลงทันทีที่เห็นหน้าคนที่ยืนอยู่  

"เล็ก แดนขอโทษนะ ยกโทษให้แดนนะ" เสียงขอร้องและเว้าวอน ดังมาจากชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ตาคมเข้ม ผิวดำแดง จมูกโด่ง ผมสีดำตัดสั้นเข้ารูป หน้าตาหล่อเหลาที่ยืนขวางอยู่  เงียบไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาวร่างเล็ก หลังจากอึ้งไปพักหนึ่งรภัสลดาก็ก้าวเดินหลีกให้พ้นชายหนุ่ม เหมือนไม่ได้ยินคำขอโทษนั้น ทำท่าทางไม่สนใจก้าวเดินต่อไปแต่ในใจก็ยังเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเขา แม้เวลามันจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม  โดยไม่หันกลับมามองร่างสูงที่ยืนคอตก กำมือแน่นเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในใจจากอาการเย็นชา ของคนที่เดินจากไป เฝ้าแต่ถามตัวเองว่า เขาจะทำอย่างไรดี ให้เธอหายโกรธ เกลียด แล้วกับมารักกันเหมือนเดิม เธอไม่พูดกับเขาเลยนอกจากเรื่องงานเท่านั้น ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน  แม้แต่ความเป็นเพื่อนเหมือนก่อน เธอก็ไม่มีให้เขา ทั้งๆที่เขา พยายามขอโทษเธอทุกวิถีทางแล้วก็ตาม  ชายหนุ่มคิดอย่างสิ้นหวัง