คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : # จนโต 2
“พี่นทมาเรียนครบอาทิตย์แล้ว เรื่องโรงอาหาร เวลากลับบ้าน แอปคงไม่ต้องบอกแล้วใช่ไหมคะ ?”
แอปเปิ้ลถามคนข้างหลังที่เดินตามเธอต้อยๆมาตลอดวันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ระหว่างเดินผ่านโรงอาหารที่คราคร่ำไปด้วยเด็กมัธยมต้นลงมาทานมื้อเที่ยง… คำถามที่ให้คนตอบอย่างนท ต้องพยักหน้าเบาๆอย่างรู้สึกขัดเขินแปลกๆ…
สายตาของแอปเปิ้ลที่จ้องมองกันมันทำให้นทไม่เป็นตัวเอง… เธอแทบไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าผู้หญิงหน้าตาน่าเอ็นดูคนนี้คือน้องแอปของเธอในวันวาน… น้องแอปที่หาเรื่องรำคาญให้เธอได้ไม่เว้นวัน!
ถ้าจะมีอะไรมาย้ำเตือนว่านี่คือน้องแอปของเธอจริงๆ ก็คงเป็น แววตาสดใสคู่เดิม คู่นี้ละมั้ง…
ที่ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวเดิมๆจนต้องอมยิ้มด้วยความอบอุ่นในหัวใจ
น้องแอปที่เธอต้องคอยปลุกทุกเช้า น้องแอปที่ไม่ชอบอาบน้ำจนเธอเอาเป็นเรื่องขู่ให้ตื่นนอน น้องแอปที่ขี้เซาไม่ยอมทำการบ้าน น้องแอปที่ชอบกัดชอบงับตามเนื้อตัวให้เธอจั๊กจี๊ และน้องแอปที่งอแงจะตามเธอขึ้นป.หนึ่งทั้งที่ตัวเองก็ตัวเล็กนิดเดียว…
ทั้งหมดของน้องแอป กำลังทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อ ว่าเด็กน้อยตัวกลมๆแก้มป่องๆคนนั้น จะโตขึ้นมาแล้วสวยขาดบาดใจเธอขนาดนี้…
ดูโครงหน้าที่โคตรจะสมบูรณ์แบบนั่นดิ…
ดวงตาเรียวเล็ก ที่ยิ้มทีเหมือนโลกจะละลายไปทั้งใบ…
จมูกโด่งคมปริ๊บ… จะหันซ้ายหันขวาก็ดูดีจนอดหลงใหลไม่ได้
แก้มแดงๆที่แสนจะน่าหยิก นุ่มนิ่มนวลเนียนน่าสัมผัสเข้าสักที
แล้วก็ริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูธรรมชาติ…
“พี่นทจะทานมื้อเที่ยงเลยไหมคะ?”
แค่เธอยิ้มก็ทำให้ใจฉันละลาย ก็รู้ไหมเธอ ไอเลิฟยัวสมาย…
“พี่นท… พี่นทคะ พี่นท”
“เอ้ยยยยย !”
แอปเปิ้ลแทบจะทำหน้าไม่ถูก เมื่ออยู่ดีดี พี่นทของเธอก็ทำท่าตกอกตกใจซะมากมายเกินไปขนาดนั้น… เธอก็สังเกตมาสักระยะแล้วล่ะว่าพี่นทด้วยสายตาแบบไหน… แล้วจะให้เธอปล่อยไว้น่ะเหรอ ไม่เอาอ่ะ !
โธ่ มันอดเขินไม่ได้นี่นา
ดูพี่นทสิ… ทำหน้าตาตลกชะมัดเลย
“เอ่อ… เมื่อกี๊ เอ่อ น้องแอปถามพี่นทว่าอะไรนะ ?”
ได้ยินสรรพนามเฉพาะตัวที่อีกคนเรียกกัน แอปเปิ้ลก็เขินหน้าแดงขึ้นมาราวกับถูกกระตุ้นอะไรสักอย่างเข้า… จากที่เคยยิ้มขำเขา เลยกลายเป็นว่าตอนนี้มีคนหน้าแดงสองคนยืนคุยกัน… มือยุ่งๆสองข้างของพี่นทเลื่อนมาลูบหน้าลูบตาราวกับจะปลุกตัวเองให้ตื่นทั้งที่ก็ไม่ได้หลับ… หน้าตาเหวอๆของพี่นท อย่างกับคนที่หัวใจไม่อยู่กับตัวมาตั้งนาน…
“คือ แอปถามว่า พี่นทจะทานมื้อเที่ยงตอนนี้เลยไหมคะ ? หรือว่าจะรอพร้อมพักเที่ยงของม.ปลาย ดี “
“พี่… พี่นทยังไงก็ได้ น้องแอปหิวหรือยัง ? อยากกินเลยปะ”
สีหน้าพี่นทกระตือรือล้นจนแอปเปิ้ลอยากจะหัวเราะ… ทั้งที่ตัวเองก็เป็นไม่แพ้เขา พี่นทรีบตอบแต่มันก็ยังดูติดๆขัดๆไม่เป็นปกติอยู่ดี… ก็พอเข้าใจล่ะนะว่าพี่นทคงเขินกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้นี่นา
เห็นหน้าพี่นทแบบนี้แล้ว ก็พาให้คิดถึงตัวเองจนได้…
ตัวเองตอนที่รู้ว่าจะมีพี่นทกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง…
วันนั้น โลกทั้งใบของเธอมันกลายเป็นสีฟ้าเชียวนะ…
ฟ้าสดใส สีที่พี่นทชอบเลย…
“น้องแอป ! เจ็ดโมงแล้ว !!! ตื่นได้แล้ว ไปโรงเรียน !!!!!!!!!”
เสียงจากสวรรค์ดังลั่นบ้านในเช้าวันจันทร์แรกของเทอมใหม่ ปลุกกันดังๆอย่างไม่เกรงใจราวกับเธอเป็นคนไม่รู้จักเวล่ำเวลา หึ ! ทำไมคนขี้เซาตรงนี้จะไม่รู้ว่านี่มันกี่โมงแล้ว… เธอเพิ่งจะปิดนาฬิกาปลุกนรกแตกไปเมื่อไม่ถึงห้านาทีนี้เองนะ…
“อ๋อย ~ คุณแม่ขา น้องแอปขอห้านาทีน้าา”
เสียงเล็กเสียงน้อยแบบเด็กๆของน้องแอป ถูกเรียกมาใช้อีกครั้งในยามจำเป็น และเธอคาดหวังไว้เต็มเปี่ยม… เสียงขอห้านาทีของเธอจะต้องสัมฤทธิ์ผลเหมือนทุกๆครั้งที่เคย
ใบหน้าจิ้มลิ้มซุกเข้ากับหมอนนุ่มๆอย่างขี้เซา… ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา หมอนใบนี้เป็นเพื่อนแท้ที่ดีที่สุดของเธอ
เจอกันทีไรเธอได้หลับใหลทุกที
“ไม่ได้นะน้องแอป! วันนี้คุณแม่ไม่ยอมนะ ลุกเลย !”
แต่แล้วคนขี้เซาก็ต้องผิดหวัง… แขนขาเรียวยาวที่โผล่พ้นผ้าห่มถูกดึงแรงๆจนเธอทนแทบไม่ไหว แม้ศีรษะสวยๆจะซุกเข้าหมอนเท่าไรแต่ก็ไม่อาจหลับตานอนได้อีกต่อไป แม้กระทั่งเพื่อนแท้คนสุดท้าย ก็ถูกคุณแม่ใจร้ายดึงออกจนศีรษะกลมๆกระแทกที่นอนดังปุป…
สุดท้าย… แอปเปิ้ลก็ต้องเป็นฝ่ายยกธงขาว … ยอมแพ้จากการนอนหลับแล้วลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิด้วยท่าทางงอแงงี่เง่าที่สุด !
แอปเปิ้ลกำลังง่วงนอนอย่างเต็มข้อ พยายามจะปรือตามองหน้าแม่แล้วแต่ก็มองไม่ชัดสักที
งื้ออออ ! ขี้ตาเต็มตาเธอเลยอ่ะ!!!!!
“คุณแม่อ๊า ! น้องแอปง่วงนอนน้า ง่วงนะเนี่ย !!!!!”
แม้ปากเล็กสีชมพูระเรื่อนั่นจะร้องประท้วงเสียงดัง แต่คุณแม่ที่โดนประท้วงกลับเอาแต่ยิ้มมีเลศนัย… เธอว่าเธอเห็นรอยยิ้มของแม่มันดูมีอะไรแปลกๆนะเนี่ย…
“น้องแอปรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเถอะ คุณแม่ว่าน้า… ถ้าน้องแอปรู้ว่าวันนี้มีอะไรที่โรงเรียน ขี้คร้านจะเหาะไปซะเดี๋ยวนี้แน่ๆ…”
“มีอะไรอ่าคุณแม่… อะไรอ่า”
แอปเปิ้ลส่งเสียงงุ้งงิ้งถามอย่างไม่อยากจะหายง่วง เธอเดาไม่ออกเลยว่าอะไรที่จะทำให้เธอกระตือรือล้นไปโรงเรียนได้ขนาดนั้น …
โรงเรียนที่เธอเบื่อหน่ายมานานแสนนาน
ก็ไม่ใช่เพราะสถานที่นี้หรือ ที่พรากเอาใครบางคนไปจากชีวิตเธอเนิ่นนานถึงสี่ซ้าห้าปี…
หรือเธอต้องโทษตัวเองดี ที่นานจนป่านนี้ยังไม่ยอมลืมเขา
แอปเปิ้ลเบะปากพาลจะร้องไห้เอาให้ได้เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ จะเช้าทีไรเธอก็ต้องคิดถึงเขาตลอด เขาที่คอยปลุกคนขี้เซาอย่างเธอด้วยความยากลำบากตั้งแต่เล็กจนเกือบจะโต … เขาที่ไม่มีวันจะเอาตัวมาเจอกันอีกแล้วแม้เธอจะมีความหวังลมๆแล้งๆมากมายแค่ไหน…
และอาการแบบนี้ คุณแม่ของน้องแอป… รู้และเข้าใจลูกสาวดี
คนเป็นแม่ยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆลูกสาวจอมงอแง เอื้อมเอามือนุ่มๆนั่นมาวางไว้ให้มือตัวเองแล้วบีบเบาๆอย่างเอาอกเอาใจ
ก่อนเสียงนุ่มหูจะเกริ่นเรื่องบางเรื่อง ที่เร่งจังหวะหัวใจเด็กหญิงวัยสิบห้าหยกๆสิบหกหย่อนๆให้เต้นแร็พ จนแทบกระเด็นออกมานอกอก…
“น้องแอปจำได้ไหมเรื่องที่คุณแม่บอกว่าพี่นทเขาจะย้ายไปอยู่กับคุณลุงเขาน่ะ ตอนนี้เขาไปอยู่กับคุณลุงแล้วน้า…”
แอปเปิ้ลหันไปมองหน้าคุณแม่ พยักหน้าช้าๆ รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของเรื่องนี้… และความไม่ปกตินั้นก็ยิ่งชัดเจน เมื่อสายตาคุณแม่ของเธอมีแต่เรื่องน่าดีใจมากมายเต็มไปหมด
“แล้วคุณลุงเขาน่ะ ก็เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนคนเก่าของน้องแอปไง…”
หืออออ !!!!!!!!!!
ดูสิ เธอกำลังตื่นเต็มตาแล้วนะ !
“คุณแม่คะ !!!!!! คุณแม่ คุณแม่อย่าบอกน้องแอปนะว่า …”
“อ้าว ตกลงไม่ให้คุณแม่พูดเหรอ ว่าเทอมนี้น่ะ พี่นทเขาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับน้องแอปนะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณแม่ !!! น้องแอปดีใจที่สุดเล้ยยยยยยยยยยยยย”
แน่นอน… เธอกรี๊ดลั่นบ้าน… ไม่สิ ลั่นหมู่บ้านด้วยซ้ำ…
ก็คนมันดีใจนี่นะ
หลังจากวันนั้นที่เธอรู้ว่าพี่นทกำลังจะมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน… เธอก็แอบติดตามพี่นทไปทุกที่ราวกับเด็กโรคจิต เธอเห็นพี่นทนั่งมองมือถือร้องไห้แทบทุกเที่ยง เห็นพี่นทถูกยื่นใบทัณฑ์บนทั้งสามใบ… และรู้ดีว่าอันดับต่อไปพี่นทต้องเจอกับใคร…
ครูยุพิณ คุณครูที่ปรึกษาของเธอสี่ปีซ้อน เธอและคุณครูสนิทกันอย่างกับแม่ลูกในไส้…
ตามธรรมเนียมปฏิบัติของโรงเรียนเก่าแก่เช่นโรงเรียนเธอ เรื่องราวน่ารักๆที่ยึดถือกันมานานคือประเพณีพี่ดูแลน้อง… ในทุกๆปีที่มีน้องใหม่ น้องคนนั้นจะต้องมีรุ่นพี่หนึ่งคนคอยดูแลติดสอยห้อยตามไปทุกที่ สอนทุกการใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างมืออาชีพ คอยเลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำจนมั่นใจว่าน้องคนนั้นจะสามารถมีชีวิตในโรงเรียนได้ด้วยตัวเอง ซึ่งนั่นก็น่าจะเป็นเวลาหนึ่งเทอมไม่ขาด… แต่มักเกิน
ที่จริงประเพณีนี้ทำกันในหมู่นักเรียนม.หนึ่งกับม.หก แต่ก็ถูกนำมาใช้บ้างเมื่อมีนักเรียนใหม่เข้ามา… และเมื่อแอปเปิ้ลเดาทางออกว่าพี่นทต้องอยู่ในความดูแลของใคร เธอก็ทั้งเสนอทั้งโน้มน้าวและอ้อนวอนให้เธอเป็นผู้ดูแลพี่นทให้ได้…
จนวันนี้เธอได้เป็น…
พี่นท ที่คอยดูแลเธอมาตั้งแต่เด็ก…
แอปเปิ้ลยิ้มหวานมองพี่นทอย่างรู้สึกดี ถอดถอนความคิดออกจากเรื่องราวที่เธอจมนิ่งไปสักพัก… ก่อนคำตอบจากเสียงหวานๆจะถูกถ่ายทอดออกมาให้คนฟังยิ้มไปพร้อมๆกัน
“ทานเลยก็ได้ค่ะ… แอปก็หิวๆพอดี”
“โอเค. มา เดี๋ยววันนี้พี่นทเลี้ยงน้องแอปเอง…”
พี่นทของเธอยิ้มแป้น ก่อนสรรพนามแสนน่ารักจะถูกพี่นทหยิบมาใช้ให้เธอได้หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้… มือนุ่มๆที่เธอเคยจับจูงไว้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ คว้าหมับเข้าที่มือเธอแล้วออกแรงดึงลากกันราวกับเป็นผู้ดูแลเธอเสียเอง…
พฤติกรรมเหล่านี้ทำแอปเปิ้ลใจเต้นรัว… เธอพยายามห้ามตัวเองแล้วไม่ให้แทนตัวเองว่าน้องแอปอย่างที่เคย… บอกตรงๆ ว่ามันเขินเกินไปที่จะแทนตัวเองเหมือนตอนอนุบาลแบบนั้น…
แต่พอได้ฟังพี่นทเรียกกัน เธอก็อบอุ่นและรู้สึกดีจนระงับอาการไม่ได้
“น้องแอปจะทานอะไรคะ…”
พี่นทหันหน้ามาถามกันราวกับคนขี้อายคนนั้นได้เดินลับหายไปแล้ว… หรือไม่แน่ คนขี้อายคนนั้นอาจมาสิงเธอแทน… ให้เธอร้อนไปทั้งหน้าแบบนี้
ดูพี่นทยิ้มหวานเยิ้มอย่างนั้นสิ…
พี่นทจะช่วยทำให้เธอหยุดคิดเรื่องอดีตสักทีได้ไหมเนี่ย…
“พี่นทมาป้อนข้าวน้องแอปเร็วๆ...อย่าอิดออดนะถ้าพี่นทไม่อยากไปโรงเรียนสาย”
“ทุกทีเลยอ้ะ...ต้องเดือดร้อนเขาทุกทีเลยอ้ะ”
“ตัวแค่นี้ขี้บ่นจังนะเราน่ะ...มาเร็วๆเข้า เดี๋ยวป่ะป๊าไม่รอทั้งคู่ไม่รู้ด้วยนะ”
คำขู่นั้นได้ผล...ร่างเล็กของเด็กตัวแสบเดินเร็วจี๋มาคว้าช้อน ก่อนจะตักโจ๊กสำหรับเด็กขึ้นมาเป่าค่อยๆแล้วป้อนให้คนขี้เซาที่ตัวเองไม่ค่อยชอบขี้หน้ากลืนเข้าปากไปอย่างง่ายดาย
“อ่ะ...คราวนี้ก็ไปโรงเรียนได้แล้ว...พี่นทดูแลน้องแอปดีๆด้วย รู้มั้ย”
ไม่รู้ที่พี่นทดูแลเธอดีแบบตอนนั้น เพราะถูกคุณน้ากำชับอย่างหนักแน่น หรือเพราะพี่นทอยากทำมันเองกันแน่
แต่มันก็เป็นภาพที่คิดถึงทีไร ก็มีความสุขทุกทีเลย…
“ทานเสร็จแล้ว แอปจะพาพี่นทเดินให้ทั่วตึกเรียนนะคะ เพราะเราต้องเดินเรียน สำคัญมากที่พี่นทต้องรู้ว่าตึกไหน ชั้นไหน เป็นกลุ่มสาระอะไร…”
ไกด์ตัวน้อยๆบอกกล่าวกันระหว่างมื้อเที่ยงที่แสนจะน่ารัก… พี่นทของเธอสู้อุตส่าห์ต่อแถวยาวๆนั่นแล้วให้เธอนั่งรอเฉยๆ เดินกลับมาเหงื่อโทรมพร้อมกับข้าวสองจาน เจ้าอร่อยที่เธอได้ทานไม่บ่อยนัก… เพราะเธอขี้เกียจต่อแถวรอ
แต่พี่นทของเธอบอกว่า… “ต่อไปนี้พี่นทจะต่อแถวยาวๆให้น้องแอปทุกวันเลย ดีป้ะ ?”
ดูดิ ><.
พี่นทของเธอน่ารักกว่าใครทั้งหมดเลย
“ได้สิๆเนี่ยๆพี่นทกินเสร็จแล้ว น้องแอปนั่งรอเดี๋ยวก่อนนะ ขอไปซื้อน้ำปั่นแปปนึง น้องแอปเอาน้ำแตงโมใช่ไหม รอนะ !”
พูดเองเออเองคนเดียวเสร็จสรรพ ไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ พี่นทก็วิ่งตื๋อไปร้านน้ำปั่นอีกฝั่งโรงอาหารเสียแล้ว แอปเปิ้ลทั้งปลื้มใจทั้งขำจนต้องอมยิ้มจนเดียวซ้ำๆ… น่ารักชะมัดเลยพี่นท น่ารักจนเธออยากจะอ้อนจะกอด เหมือนที่เคยทำบ่อยๆตอนยังเป็นเด็กๆ…
พุงนุ่มๆ ซอกคออุ่นๆ ที่เธอเคยทั้งซุก ทั้งซบ ทั้งกัดด้วยความหมั่นเขี้ยว…
จะยังเหมือนเดิมไหมน้อ…
หืมมมม แค่คิดถึงก็จั๊กจี้แล้วอ่ะ…
><.
เช้าตรู่ของวันพุธที่แสนสดใส… นทในชุดนักเรียนเรียบร้อยเดินตัวลีบมานั่งยังโต๊ะอาหารกลางของบ้านที่ใหญ่โตแล้วยาวเหยียดจนมากเกินไป… ตรงข้ามกับคุณลุง ประมุขของบ้านที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟอยู่อย่างสบายๆ
แต่คนที่ไม่ค่อยสบาย เหงื่อแตกพลั่กเต็มตัวก็เห็นจะเป็นเธอนี่แหล่ะ
เธอกำลังจะมาขอคุณลุงทำในสิ่งที่คุณลุงคงไม่อนุญาต… แต่ก็อยากลองเสี่ยงดู
“คุณลุงคะ”
นทรวบรวมความกล้าส่งเสียงสั่นๆออกไปดึงความสนใจของคุณลุงจากข่าวสารบ้านเมือง… และไม่ทันจะวินาที หนังสือพิมพ์ก็ถูกร่นลงจากระดับสายตา ให้เธอได้เห็นดวงตาที่ถูกสวมทับด้วยแว่นตาของคุณลุงจ้องเขม็งมาที่เธออย่างน่ากลัว…
นทหายใจเข้าออกรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้าย… ถ้าลองขอก็50-50 แต่ถ้าไม่ขอ ก็ไม่ได้เลยนะไอ้นท !
“วันนี้… วันนี้นทขอกลับบ้านเองได้ไหมคะคุณลุง!”
.
.
“พี่แกรนด์ วันนี้มารับนทที่โรงเรียนหน่อยนะ”
เสียงสดใสดังเจื้อยแจ้วใส่คู่สายสนทนาอย่างมีความสุข ผลตอบแทนช่างคุ้มค่ากับการที่เธอยอมแลกด้วยบรรยากาศที่ดำทะมึนตลอดการเดินทางจากบ้านมาโรงเรียน วันนี้เธอได้กลับบ้านเองแล้ว…
ไม่สิ กลับบ้านกับคนสวย คนส๊วยสวยที่เธอคิดถึงใจแทบขาดต่างหาก
“ไอ้เซี้ยว ไปขอคุณลุงอีท่าไหนเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลยว่านทจะขอได้…”
ปลายสายที่นทกำลังคลั่งไคล้ นั่งอมยิ้มอยู่ตรงพื้นที่เบาะข้างคนขับอย่างมีความสุข… ระหว่างที่คุยโทรศัพท์ ก็มีขนมชิ้นเล็กจากคนข้างๆคอยป้อนมาไม่หยุดหย่อน… แกรนด์หันไปยิ้มหวานใส่สุดที่รักข้างๆเธออย่างรักมากนักหนา และหนุ่มตี๋ที่ขับรถอยู่นั้นก็ยิ่งฉีกยิ้มน่ารักคืนกลับมาเป็นเท่าตัว บรรยากาศในรถเป็นสีชมพูฟุ้งกระจาย แกรนด์หลงรักบรรยากาศอบอุ่นแบบนี้สุดใจ ทั้งที่มือก็ยังถือสายสนทนาจากน้องสาวตัวเซี้ยวอยู่
“นทขอได้แล้วกัน ตกลงเย็นนี้มารับนทนะ… นทไม่อยากกลับโรงเรียนคนเดียวอ่ะ นะๆ”
นททำสายตาท่าทางอ้อนวอนราวกับพี่แกรนด์ของเธอนั่งอยู่ตรงหน้า แม้จะจับได้ว่าปลายสายมีน้ำเสียงสดชื่นผิดปกติ แต่นทก็รู้ดีว่าคงไม่ใช่เพราะเรื่องของเธอ
“ได้สิ… รออยู่ที่โรงเรียนนะ ถึงแล้วจะโทรหา”
และคำตอบจากพี่สาวสุดที่รัก ก็ดังออกมาตรงใจ ให้นทได้ยิ้มแย้มแจ่มใสจนหน้าบานเป็นกระด้ง
“เย้ พี่แกรนด์น่ารักมากกกก น่ารักที่สุด น่ารักกว่าใครทั้งหมดดดด เจอกันเย็นนี้นะค้า จุ้บๆ”
ความสุขกำลังลอยฟุ้งไปในโลกทั้งใบของนท รอยยิ้มกำลังถูกระบายเต็มสีหน้าเด็กหญิงตัวกระเปี๊ยก… เธอสูงร้อยหกสิบหรืออาจจะน้อยกว่านั้น… และมันดูสมดุลดีเมื่อยืนข้างพี่แกรนด์
เกือบๆแปดปีที่เธอมีพี่แกรนด์ในชีวิต คนเดียวที่เป็นแสงสว่างและเป็นแรงบันดาลใจ ให้เธอได้เดินไปตามทางที่งดงาม เธอมีพี่แกรนด์เป็นแบบอย่างในการใช้ชีวิต… แต่ก่อนที่จะเป็นแบบอย่าง พี่แกรนด์เคยเป็นเป้าหมายของเธอ หลากหลายเรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ที่พาให้เธอมาเป็นเธอวันนี้
ตอนป.หก เธออุตส่าห์ตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือ เรียนวิชาภาษาอังกฤษอย่างเข้มข้น เมื่อรู้ว่ารุ่นพี่ที่เธอชอบเขาเอามากๆไปเรียนโรงเรียนนานาชาติที่ค่าเทอมแพงหูฉี่… โรงเรียนนานาชาติ นั่นหมายความว่าการเรียนการสอนต้องเป็นภาษาอังกฤษ เธอที่โคตรจะโง่ภาษาอังกฤษจึงต้องขยันตั้งใจมากขึ้นอีกเป็นกอง เด็กหญิงนทวัย12ขวบสู้อุตส่าห์หาเหตุผลร้อยแปดมาขอคุณแม่ให้ยอมให้เธอเรียนที่นั่น… การสอบเข้าโรงเรียนมัธยมรัฐบาลชื่อดังอย่างเด็กปอหกทั่วๆไปถูกพับเก็บไว้… เธอได้เข้าเรียนโรงเรียนนานาชาติแห่งนั้น และได้พบเจอพี่แกรนด์ของเธอ สนิทสนมกันสมใจ
เธอรู้ตัวว่าเธอหลงรักพี่สาวคนนี้มาแปดปีเต็ม แม้เขาจะหนีเธอไปเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแต่เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาไป… ในระยะเวลาเท่านั้น เธอทั้งทุ่มเทพยายามทำทุกอย่างให้โดนรักจนเหนื่อยท้อไปหมด แต่พี่แกรนด์ก็ยังดีแสนดีที่รักษาเธอไว้ด้วยคำว่าพี่น้องตลอดมา ทั้งที่เธอยังมีความหวังอยู่เท่าเดิม
ก่อนที่บทสรุปของความสัมพันธ์จะเฉลยออกมาเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมา… ไม่มีโอกาสอันแสนริบหรี่ไว้เพื่อเธออีกแล้ว… พี่แกรนด์พูดถูกมาตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็เป็นได้แค่นี้ แต่ที่ยังน่าดีใจอยู่บ้าง …เธอได้รับความรักจากพี่แกรนด์มาตลอด เพียงแต่ไม่ใช่ในแง่ที่เธอต้องการ…
แต่กระนั้นพี่แกรนด์ของเธอก็ยืนยันให้เธอชื้นใจ ว่าความรักแบบที่เรามีให้กัน จะเนิ่นนานและมั่นคงกว่า…
และเธอวางใจได้ว่าชีวิตพี่แกรนด์จะมีความสุขดี ผู้ชายคนนั้นเขาดีแสนดี… ดีกว่าเธอไม่รู้ต่อกี่เท่า
นทรู้ดีว่าในอกเธอเจ็บแปลบๆทุกทีที่นึกถึงเรื่องนั้น แตมันก็ไม่ได้เจ็บมากมาย… เหมือนกับว่าเธอทำใจกับเรื่องนี้มาแล้วเนิ่นนาน หรือไม่แน่ ก็อาจจะเพราะเธอมีเรื่องบางเรื่อง จากคนบางคน มาให้คิดถึงและเป็นสุขใจมากกว่า
แอปเปิ้ล … เด็กน้อยตัวป่วนของเธอ … น้องแอป … สาวสวยสะพรั่งที่ทำให้ความหอมหวานในอดีตของเธอผลิบาน
นทเดินอมยิ้มกับตัวเองไปเรื่อยๆ… ในสมองคิดวนเวียนแต่เรืองอดีตที่เธอฝันถึงมาตลอดตั้งแต่เจอหน้ากัน ในปัจจุบัน…
น้องแอป… ผู้ที่ควบคุมจังหวะหัวใจเธอได้ง่ายๆด้วยเวทมนตร์ที่ใช้ แค่เพียงมุมปาก…
“ไม่ต้องร้องไห้โยเยนะน้องแอป...น้องแอปโตแล้วนะรู้มั้ย?”
“ฮือออ...เค้า..ไม่อยากโต”
เสียงร้องไห้ของเด็กป.สี่ตัวน้อยดังก้องกังวาน และเธอก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากกอดร่างเล็กๆนั่นเอาไว้ ปลอบประโยนคนที่อ้างตัวว่าเป็นของเธอด้วยความอบอุ่นเท่าที่เด็กสิบสองขวบคนนึงจะให้ได้
มีเท่าไร เธอให้น้องแอปทั้งหมดเลย…
นทหัวเราะกับตัวเองอย่างอดไม่ได้ เมื่อดันเดินไปเปิดเจอเรื่องราวนี้ในลิ้นชักแห่งความทรงจำเข้า น้องแอปที่น่ารัก ร้องไห้โยเยไม่ยอมให้เธอไปท่าเดียว แถมยังเอาแต่พร่ำบอกไม่อยากโต ทั้งที่เมื่อไม่ทันจะครบปีก่อนหน้านี้ ก็เป็นยัยตัวเปี๊ยกคนเดิมนี่แหล่ะ ที่เอาแต่ร้องไห้อยากโตเท่าเธอไม่เว้นแต่ละวัน…
อ๊ะ นั่นไง… คนไม่อยากโต เดินมาโน่นแล้ว…
“พี่นท…”
เสียงสดใสเรียกเธอ รอยยิ้มหวานฉ่ำถูกส่งให้เธอ… ส่งมากระชากหัวใจเธอให้หลุดลอยไปตามลม
นทยิ้มค้าง เหมือนโดนน็อค
น้องแอป… ไหนว่าไม่อยากโตไง
แต่ทำไมนะ ทำไมถึงได้…
โตแล้วสวยขนาดนี้ก็ไม่รู้
“วันนี้ให้แอปไปทานข้าวด้วยไหมคะพี่นท…”
เที่ยงตรง น้องสาวคนสวยของพี่นทเดินมารับกันที่หน้าห้องเรียน พร้อมกับส่งคำถามที่ทำให้นทอยากจะพยักหน้าจนคอหลุด… คนตัวเล็กยิ้มจนหน้าบาน ก่อนที่มือนุ่มๆคู่เดิมจะคว้าเอามืออีกคนเอาไว้แล้วลากจูงไปด้วยความสุขที่ล้นลามในหัวใจ
สองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังเรื่อยๆอย่างที่คนสองคนไม่สนใจใคร แอปเปิ้ลกับนทกำลังตกหลุมรักนาทีนี้ที่มีเพียงเราสองคน มือสองมือจับจูงกันไว้…
โดยที่นทไม่รู้หรอก ว่าในขณะที่เธอกำลังถูกความรักบังตาทั้งสองดวง ใครต่อใครมากมายต่างเมียงมองและแอบสังเกตคนสองคน แถมยังเอาไปพูดกันแบบไหน
เรื่องนี้แอปเปิ้ลรู้ดี แต่เธอไม่สนใจหรอก…
เธอไม่ใช่พี่นทนะ ที่โดนเพื่อนล้อ แล้วต้องมาโกรธกันเป็นฟืนเป็นไฟแบบตอนเด็กๆ แบบนั้น…
“น้องแอปนั่งรอเดี๋ยวนะ พี่นทไปซื้อข้าวให้ เอาแบบเมื่อวานใช่ป้าววว…?”
“ค่ะ…”
พี่นทวางโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์เอาไว้ แล้วหยิบเอาธนบัตรสีแดงอมส้มติดมือก่อนจะวิ่งตื๋อไปต่อแถวที่ยาวเหยียดเหมือนทุกวัน… แอปเปิ้ลยิ้มหวานมองตาม พี่นทน่ารักและเอาใจใส่เธอ จนเธอรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นน้องแอปตัวน้อยๆ น้องแอปตัวป่วนที่คอยทำให้พี่นทวุ่นวายอีกครั้ง
ตื๊ด… ตื๊ดดด … ตื๊ดดดด
ไอโฟนเครื่องดำสนิท ทั้งแผดเสียงร้องทั้งสั่นจนโต๊ะไหว เรียกร้องความสนใจจากคนที่กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้อย่างง่ายดาย มีใครสักคนโทรศัพท์เข้ามา … แอปเปิ้ลหันหน้าไปมองมัน พร้อมกับที่ชะโงกหน้ามองหาพี่นทไปด้วย…
พี่นทหายไปไหนแล้วไม่รู้… คนในโรงอาหารเยอะจนเธอมองใครไม่เจอ
“แอปขออนุญาต รับสายนะคะพี่นท”
แอปเปิ้ลขออนุญาตราวกับอีกคนอยู่ตรงหน้า แล้วก็อนุญาตตัวเอง โดยการหยิบมือถือพี่นทมาไว้ในมือแล้วเตรียมจะสไลด์ยาวๆไปตามหน้าจอเพื่อรับสาย
หน้าจอขนาดห้านิ้วโชว์ชื่อและใบหน้าที่ทำเอาแอปเปิ้ลต้องตีคิ้วเป็นโบว์อย่างไม่ค่อยจะถูกใจเท่าไรนัก… รูปผู้หญิงสองคนที่หน้าแนบชิดจนติดกัน หนึ่งในนั้นคือพี่นท ส่วนอีกคน ก็คงไม่พ้นสายสนทนาที่กำลังร้องเรียกเข้ามา
เหนือรูปภาพ มีชื่อโชว์หรา “พี่แกรนด์” ที่ต่อท้ายด้วยอีโมติคอนรูปหัวใจสีชมพูมีประกายสีเหลืองระยิบระยับ…
ปึก !
หมดอารมณ์จะรับแล้ว แอปเปิ้ลวางไอ้โทรศัพท์ราคาแพงนั่นลงโต๊ะอย่างหงุดหงิด… คนสวยนั่งเท้าคางเมินไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง ปล่อยให้มันร้องเรียกไปแบบนั้นล่ะ เธอไม่ขอยุ่งเกี่ยว…
แกรนด์… ผู้หญิงคนนั้น คนนั้นของพี่นท !
ผู้หญิงที่ทำให้เธอต้องหงุดหงิดทุกทีที่ได้ยินชื่อ ผู้หญิงที่เอาแต่สวยขึ้นสวยขึ้นจนเธออยากจะกรี๊ดใส่หน้าว่าให้ไปพ้นๆจากชีวิตพี่นทของเธอสักที… นี่มันกี่ปีผ่านมาแล้วตั้งแต่ประถม ! คนคนนี้ยังมีตัวตนอยู่ในชีวิตพี่นทของเธออยู่ได้ !
คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจเด็กขี้อิจฉา ที่กำลังใช้แววตาเรืองๆจ้องโทรศัพท์เครื่องน้อยๆนั่นราวกับจะระเบิดมันเป็นจุณ
พี่แกรนด์นะพี่แกรนด์ ! ตัวเองน่ะ ! ตัวเองก็สวยเลิศเลอจะตาย
แล้วจะมาตอแยกับของของเธอทำไม !
หรือหากจะกรุณา … ก็ช่วยไปสวยไกลๆพี่นทของเธอได้หรือไม่ !!?
ฮืออ !
“น้องแอป… กับข้าวร้อนๆอุ่นๆ จากร้านที่อร่อยที่สุดในโรงเรียน มาเสิร์ฟแล้วค่า”
นทวิ่งเหงื่อโทรมมาพร้อมกับข้าวสองจานคล้ายกับทุกวัน แต่ที่ไม่เหมือนกันคือไม่มีรอยยิ้มจากคนที่นั่งรอกันอยู่ที่โต๊ะให้นทได้ชื่นใจหายเหนื่อย… แอปเปิ้ลนั่งหน้านิ่ง… ในแววตาที่เคยซุกซนสดใสนั้นซ่อนอารมณ์มากมายเต็มไปหมด… และแม้เธอจะส่งเสียงเรียกร้องความสนใจไปเท่าไร คนสวยตรงหน้าก็ไม่มีวี่แววจะกลับมาสนใจกันสักนิด
จนคนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก… นี่เธอเผลอไปทำอะไรผิดมานะ
“เอ่อ… น้องแอป น้องแอปค่อยๆทานไหมคะ พี่นทว่า…”
นทส่งเสียงปรามอีกคนอย่างกล้าๆกลัว เมื่อน้องแอปตรงหน้าเริ่มยัดทานข้าวจานอร่อยนั่นจนมันร่อยหรอลงไปทุกที… ความเร็วในการกินวันนี้ของน้องแอปอย่างกับติดสปีดเทอร์โบx4 ทั้งที่ปกติ คนสวยแสนเรียบร้อยของเธอคนนี้จะนั่งละเลียด อมยิ้ม ชวนเธอคุยเรื่องราวสัพเพเหระราวกับว่ากำลังนั่งปิกนิกกันอยู่ในสวนสาธารณะ
แต่นี่น้องแอปรีบกินอย่างกับแข่งกินเร็ว… แถมยังทำหน้าตาดุดันให้เธอใจไม่ดี
นี่เธอ… ทำอะไรผิดเนี่ย
“เอ่อ… น้องแอปคะ”
“วันนี้แอปรีบขึ้นเรียน คงอยู่เป็นเพื่อนพี่นทจนทานเสร็จไมได้ แอปขอตัวเลยแล้วกันนะคะ…”
แอปเปิ้ลผุดลุกขึ้นแล้วกล่าวอำลาทันทีเมื่อข้าวเม็ดสุดท้ายในจานถูกตักเข้าปาก… ทิ้งนทให้นั่งเหวออยู่อย่างไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง… นทกระพริบตามองแอปเปิ้ลปริบๆ จะเอ่ยรั้งก็ไม่กล้า จะให้ถามว่าเป็นอะไรเธอยังกลัวๆอยู่เลยในตอนนี้…
แอปเปิ้ลหยิบเอาจานข้าวขึ้นมาถือ… ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะจ้องมองเธอให้ได้สั่นสะท้านไปทั้งตัว … และหัวใจ
คำทิ้งท้ายที่ทำเอานทหน้าซีดเผือด เข้าใจทันที ว่าแอปเปิ้ลโกรธกันเรื่องอะไร
“เมื่อกี๊มีสายสำคัญของพี่นทโทรมา แอปเผอิญเห็นว่าเป็น ‘พี่แกรนด์’ เลยไม่กล้ารับสายน่ะค่ะ… รีบโทรกลับสิคะ พี่เขาคงรออยู่…”
โจทก์เก่าของแอปเปิ้ลนี่เอง โธ่. พี่แกรนด์ เธอถือโทรศัพท์ไว้ในมือทั้งวัน ดันไม่โทร จะโทรมาตอนนี้ทำไมนะ !
แอปเปิ้ลทิ้งสายตาน้อยอกน้อยใจมองพี่นทอีกเกือบๆห้าวินาที ก่อนจะสะบัดหน้าจากไปอย่างแสนงอน ไม่รู้ล่ะ… ถึงเธอจะไม่สามารถอธิบายความผิดของพี่นทได้ แต่เรื่องนี้พี่นทต้องรู้ด้วยตัวเอง… พี่นทต้องรู้ว่า ต่อให้ในเวลาที่ไม่มีเธออยู่ใครคนนั้นจะเคยสำคัญแค่ไหน แต่วันนี้พี่นทมีเธอแล้ว… ใครคนนั้นก็ต้องห้ามมีความสำคัญมากไปกว่าเธอ… เธอที่เป็นของพี่นททั้งหัวใจ
แต่แอปเปิ้ลไม่รู้หรอก ว่าผู้หญิงในสายคนนั้น ไม่เคยมีความสำคัญเกินหน้าเธอ แม้แต่ครั้งเดียว
นทมองตามแอปเปิ้ลไปอย่างยากลำบากใจ… อยากจะพูดอยากจะอธิบายแต่ก็กลัวเรื่องราวเหล่านั้นมันจะเกินจากสิ่งที่เราเป็นในตอนนี้… ได้แต่ส่งสายตาขอความเห็นใจ ทั้งที่รู้ดีว่าอีกคนจะไม่มีวันเห็น
แต่ก็นั่นแหล่ะ แอปเปิ้ลยังเป็นเด็กหญิงขี้งอนคนเดิม ที่เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำให้เธอป่วนไปทั้งใจในทุกนาที…
ตั้งแต่เล็ก… จนโต
กริ๊งงงงงงงงงง
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้นในคาบสุดท้ายของวันนี้ เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบแทบจะกระโจนออกจากห้องเรียน แล้วพาตัวเองตรงลิ่วไปที่ห้องเรียนของเด็กประถมชั้นปีที่สี่อย่างรวดเร็ว
ดวงตาใสแจ๋วกระพริบมันอยู่หลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดที่เห็นคนแปลกหน้าเป็นคนที่ตัวเองอุตส่าห์วิ่งอย่างกระหืดกระหอบเพื่อมาเจอเขา
ไล่ความสับสนมึนงงอยู่หลายนาที...แอปเปิ้ลก็พบว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดจริงๆ
นั่นพี่นท...พี่นทของเธอ...พี่นทที่กำลังส่งยิ้มหวานให้ผู้หญิงที่เธอไม่รู้จัก
“อ้าว...น้องแอป”
ฉับพลันนั้นร่างคนสติหลุดก็สะดุ้งทันทีที่โดนใครอีกคนแตะที่แขน ใบหน้าหวานคุ้นตาลอยอยู่ตรงหน้าคล้ายจะโน้มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนเท้าเล็กๆนั่นเผลอถอยไปเองอย่างไม่รู้ตัว
“น้องสาวนทหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
คำตอบนั่นดังขึ้นทันทีที่เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่อายุมากที่สุดในที่นั้น และเร็วกว่าที่ตัวป่วนตรงหน้าจะได้พูดอะไรมือนุ่มๆก็ย้ายมาปิดปากคนข้างๆเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“อื้อออ อี้อ๊ดอ่าา”
“ค่ะพี่แกรนด์ นี่น้องสาวนทเอง ชื่อแอปเปิ้ล”
นทรีบพูดอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้อีกคนประท้วงได้ และเป็นคนที่ถูกเรียกว่าพี่แกรนด์นั่นแหล่ะที่หันมายิ้มหวานเอ็นดูเด็กน้อยตรงหน้า
“น้องสาวนทน่ารักจัง”
“เอ่อะ!!!”
อุทานได้แค่นั้นเพราะไม่รู้จะหาความจริงข้อนั้นเจอได้ที่ไหนกัน...แอปเปิ้ลนี่หรือน่ารัก...ทั้งขี้เซา เอาแต่ใจ เป็นตัวป่วนตัวน้อยๆที่ทำให้เธอปวดหัวทุกวัน
“โอ้ยยยยย น้องแอปปปปปป กัดพี่นททำไม”
“เค้าไม่ใช่น้องสาวพี่นทซักหน่อย ไม่ใช่สักหน่อย เค้าไม่เป็นนะ”
ประโยคสุดท้ายเหมือนเสียงนั้นจะตั้งใจประกาศไปให้ใครอีกคนเข้าใจ สายตาคมๆคู่นั้นกวาดมองไปที่คนอายุมากสุดอย่างแน่วแน่ และพี่แกรนด์คนสวยก็มองเห็นบางอย่างในสายตานั้น...ก่อนจะส่งยิ้มออกมา
“หืมมม...ไม่เป็นน้องสาว...แล้วแอปเปิ้ลเป็นอะไรกับนทคะ”
คนที่ดูกระอักกระอ่วนที่สุดในตอนนี้กำลังทำท่าเหมือนไก่โดนเชือดก็ไม่ปาน นทแทบจะอยากร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อรู้ว่าคำตอบคืออะไร...แต่ครั้งนี้เธอไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นหรอก
ด้วยความเร็วกว่าสิ่งใด สองแขนก็แทบรั้งร่างน้อยนั่นเข้ามากอดเอาไว้กอดจะกึ่งอุ้มกึ่งลากร่างนั้นให้ออกไปจากที่ตรงนี้อย่างรวดเร็ว
“นทกลับบ้านก่อนนะพี่แกรนด์ ป่ะป๊ามารับแล้ว บ้ายบายย”
“อ๊าาา...เค้าไม่ใช่น้องสาวนะ....เค้าเป็นคุณคนขี้เซาของพี่นทต่างหากเล่า...เค้าเป็นของพี่นทต่างหาก”
เสียงหวานนุ่มอดไม่ได้ที่จะตะโกนกลับไปจนคนที่ยืนฟังอยู่ไกลๆอึ้งไปหลายวินาที
น้องแอปเปิ้ลคนนั้นเป็น..เอ่อ...ของนท อย่างนั้นหรอกหรือ
วันนั้นเธอจำได้ดีว่าโดนใครบางคนงอนกันไปทั้งคืน… เธอทุ่มทุนซื้อไอศกรีมของโปรดมาง้อแต่อีกคนก็ยังไม่สนใจ…
แอปเปิ้ลหาว่าเธอรักคนอื่นมากกว่า… มากกว่าตัวเอง … มากกว่าน้องแอปตัวน้อยที่มอบให้เธอทั้งหัวใจ
น้ำหูน้ำตาของเด็กหญิงแอปเปิ้ลไหลลาม เนื้อตัวนุ่มนิ่มสะบัดสะบิ้งไม่ยอมให้เธอสัมผัสทั้งที่ในเวลาปกติ ก็มีแต่อีกคนเท่านั้นที่จะคอยเอาเนื้อตัวมาถูกกัน…
ภาพเหล่านั้นย้อนมา ให้นทได้ปวดหัวย้อนหลังแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้เลย
ที่แอปเปิ้ลเป็นในตอนนี้ ใช่งอนเธอหรือเปล่านะ…
แล้วถ้าหากใช่ มันเป็นเพราะน้องแอปหวงเธอเหมือนตอนนั้นหรือเปล่า?
และถ้าน้องแอปเจอพี่แกรนด์ของเธออีกครั้ง สาวสวยคนนี้จะกล้าประกาศกร้าวว่าเป็น ‘คุณคนขี้เซา’ ของเธออีกหรือไม่…
นทเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างไม่ค่อยอยากจะกินมันเท่าไรนัก เธอรู้สึกว่าการต่อแถวยาวเหยียดของเธอในวันนี้ไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย เมื่อได้มาแล้วมันก็ไมได้อร่อยอย่างที่เคย…
หรืออาจเป็นเพราะวันนี้ไม่มีใครมานั่งให้จ้องตา… เล่าเรื่องราว … หัวเราะและแลกเปลี่ยนความรู้สึกดีดีให้กัน…
ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนั้น…
ก็คงไม่มีมื้อไหนอีกแล้วที่จะอร่อย ถ้าขาดผู้หญิงคนนี้ไป…
น้องแอปของเธอ
....
ตอนพีนทจะขึ้นมอหนึ่ง พี่นทอยู่ปอหกไงคะ กำลังจะขึ้นมอหนึ่ง...
น้องแอปอยู่ปอสี่ กำลังจะขึ้นปอห้าไง:)
จุ้บๆ เลิฟยูนะเบบี้ <3
ความคิดเห็น