คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : # แต่เล็ก 3
# แต่เล็ก 3
เมื่อมีลมหายใจก็ควรใช้ชีวิตให้คุ้มค่า...
ไม่คิดเลยสิบสองปีกับการมีชีวิตอยู่จะผ่านไปรวดเร็วเช่นนี้
จากเด็กน้อยกลายเป็นเด็กหญิงผมยาวสลวยวัยสิบสองปี รูปร่างสูงโปรงหน้าตาน่ามองได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ได้แต่หมุนตัวเองไปมาอยู่หน้ากระจกแบบนั้นอยู่นานสองนานจนลืมดูเวลาไปเสียสนิท
“อ้ายย สายสายสาย สายแล้ว”
ตุบ ตับ ตุบ ตับ
ฝ่าเท้าเรียวยาวแทบไม่รั้งรอรีบวิ่งลงบันไดบ้านชั้นบนอย่างรวดเร็ว ขายาวก้าวพ้นประตูบ้านโดยไม่ลืมที่จะหันมายกสองมือประนมสวัสดีบุพการีทั้งคู่ ก่อนจะก้าวขึ้นรถประจำทางที่มารอรับไปอย่างว่องไว
“น้องแอป ไม่ทานข้าวเช้าหรือลูก”
“ไม่ทันแล้วค่ะคุณแม่...สวัสดีนะคะคุณพ่อคุณแม่”
ภาพนั้นทำให้ผู้ใหญ่สองคนถึงกับส่ายหน้าไปมา...ตั้งแต่วันนั้นที่รับลูกสาวกลับมาอยู่ด้วยกันหลังจากเสร็จสิ้นธุรกิจจากต่างประเทศ จนถึงวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม...แอปเปิ้ลยังขี้เซาได้สม่ำเสมอจนสิบสองขวบเข้าไปแล้ว
ไม่นานรถรับส่งประจำทางก็แล่นเข้ามาจอดถึงหน้าประตูโรงเรียนเอกชนดังเช่นทุกวัน พื้นรองเท้าหนังแตะกับพื้นซีเมนต์หยาบอย่างช้าๆ เจ้าของมันพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆเมื่อเดินผ่านสถานที่คุ้นเคย
ไม่ว่ามองไปทางไหนเธอก็เห็นแต่เงาของใครคนนั้น
การมาโรงเรียนโดยไม่มีจุดมุ่งหมายมันเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเช่นนี้เองหรอกหรือ
แปดปีที่ผ่านมาแอปเปิ้ลรู้สึกว่าการมาโรงเรียนของตัวเองมีจุดหมายเสมอ จนเข้าปีที่เก้าเท่านั้นเอง...ความหวังทั้งหมดเหมือนถล่มทลายลงมาทันทีที่เธอก้าวขึ้นสู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า
ตอนสามขวบ...เธอรู้สึกว่าตัวเองอุ่นใจเวลามีมือคู่นั้นจับจูงกันมาส่งถึงห้องเรียน แม้ใบหน้าหวานๆนั่นจะไม่ได้ส่งยิ้มให้เธอเลยสักนิดเดียวก็ตาม แต่คำพูดสุดท้ายที่ย้ำทุกวัน...มันทำให้เธออุ่นใจว่าตัวเองจะไม่ถูกทิ้ง
“น้องแอปรอนี่...ตอนเย็นพี่นทก็มารับ อย่าดื้อนะ”
เธอพยักหน้า...แต่พอใครคนนั้นเดินห่างไปไม่ถึงสองก้าว เธอก็วิ่งไปกอดเขาเอาไว้เสียแล้ว
แต่จะกอดเขาแบบนั้นไปตลอดได้ยังไง...ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันอาจเป็นไปไม่ได้เลย
“ทำไมอ้ะ...ตอนเย็นพี่นทก็มารับง๊ายยย”
มือนุ่มๆแสนอบอุ่นคู่เดิมพยายามแกะมือเธอออก...แล้วเดินจากไป จนเธอเผลอน้ำตาหยดแผละลงมาที่พื้น แล้วใครคนนั้นก็หันกลับมามองก่อนจะกอดเธอไว้
ให้ตายสิ...ใครคนนั้น....ช่างใส่ใจเธอ
ตอนสี่ขวบ...เธอทนรอจะเห็นหน้าใครบางคนไม่ไหว จึงยอมเดินตากฝนออกจากเขตอนุบาลไปถึงรั้วของเด็กประถม...และเธอก็พบว่าใครคนนั้นลืมเธอไว้ที่ห้องเรียนจริงๆ
ใครคนนั้นมีสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์...แต่ก็ยังเป็นห่วงเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ตอนห้าขวบ...เธอเห็นใครบางคนกำลังถือผลไม้หลากสี...มีทั้งสีเขียวสีแดงสีเหลือง เธอจึงนึกอยากเอามากินบ้าง
แต่ใครคนนั้นไม่ยอมให้เธอ...เธอจึงร้องไห้โยเยอยู่หลายนาที และแย่งมันมาได้ในที่สุด เธอแอบเห็นใครคนนั้นทำหน้าเหวอในวินาทีที่เธอเอาปากงับเนื้อผลไม้นั่นลงไป
“อ๊าา...เผ็ดๆๆ งือออออ”
“ก็พี่นทบอกแล้วไงว่าไม่ให้อ่ะ”
และเธอก็พบว่าผลไม้นั่นคือพริกหยวกนั่นเอง
ตอนหกขวบ...เธอดีใจแทบแย่เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังขึ้นชั้นประถม...เธอจะได้มีเครื่องแบบนักเรียนเหมือนใครอีกคนแล้ว
เช้าวันนั้นเธอยอมตื่นแต่เช้าตรู่เพียงหวังว่าวันนี้เธอจะได้จับมือไปโรงเรียนกับใครอีกคน และเราจะได้อยู่ชั้นเดียวกันเมื่อเราตัวโตเท่ากัน
แต่แล้วเธอก็ผิดหวังเมื่อพบว่าทันทีที่เธออยู่ปอหนึ่ง...ใครคนนั้นก็หนีเธอไปอยู่ชั้นปอสาม
เขาโกหกเธออีกแล้ว...และเป็นเธอที่ประท้วงด้วยการไม่ยอมตื่นไปโรงเรียนอีกลเยหลังจากวันนั้น
“น้องแอปอ่า...พี่นทจะไปสายอีกแล้วนะ”
“ช่างสิ”
“ช่างไม่ได้นะ...ตื่นซี่”
เธอเห็นอีกคนขมวดคิ้วมุ่นหลังจากใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามลากเธอจากเตียง แต่เสียใจเถอะตอนนี้เธอตัวเท่าอีกคนแล้ว เธอสู้อุตส่าห์ดื่มนมเพื่อหวังว่าเราจะได้เรียนด้วยกัน
แต่เขา...เขาดันหลอกเด็กตาดำๆอย่างเธอ..ฮืออออ
“อ่า...พี่นทขอโทษอ่ะ...จะไม่โกหกแล้วนะ นะ ดีกัน”
“ก็ได้”
แต่เธอก็กลายเป็นคนใจอ่อนที่ยอมส่งนิ้วเล็กๆไปเกี่ยวก้อยสัญญาเพื่อรับคำขอคืนดีของใครคนนั้น ทั้งที่เขาหลอกเธอมาสองปีเต็มเชียวนะ
ตอนเจ็ดขวบ...เธอขึ้นปอสอง...และใครคนนั้นก็หนีเธอไปอีกชั้นหนึ่ง...เธอจึงเข้าใจว่าไม่ว่าทางใด เธอก็ไม่สามารถไปนั่งเรียนห้องเดียวกับใครอีกคนได้อย่างแน่นอน
ทั้งที่เธอตั้งใจเรียน ยอมทำการบ้าน จนได้ที่หนึ่งของชั้นเรียน...แต่ก็ยังก้าวตามเขาไปไม่ถึง
ปีนั้นเธอโกรธใครบางคนแทบแย่...ที่ไม่ยอมไปดูเธอขึ้นแสดงในวันงานโรงเรียน เพียงเพราะเขาให้เหตุผลกับเธอว่าไปดูคนอื่นอยู่ที่เวทีอีกด้าน
“พี่นทใจร้ายยยย”
“อ่าา พี่นทขอโทษ...ก็พี่นทดูพี่แกรนด์อยู่อ้ะ”
“แล้วสวยมั้ย”
เธอถามเพราะอยากรู้...อยากรู้ว่าคนอื่นจะสวยในสายตาของเขาบ้างไหม..แล้วเธอล่ะ...สวยสำหรับเขาบ้างรึเปล่า และคำตอบที่ได้ก็ทำเอาเธอแทบร้องไห้เมื่อใครคนนั้นพยักหน้าหงึกหงักให้เธอ
“เอ้ยยย น้องแอปรอพี่นทด้วยซี่ อย่าวิ่ง”
ใช่..เธอวิ่งหนี เพราะเกิดอาการน้อยใจที่เขาไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด
“ม่ายยย”
“น้องแอปก็น่ารักนะ”
“แต่พี่นทชอบพี่แกรนด์ ไม่ได้ชอบเค้า”
เธอตะโกนกลับหลังไปด้วยอาการน้อยใจ วิ่งไม่ลืมหูลืมตาจนสะดุดขาตัวเองล้ม เป็นแผลถลอกที่หัวเข่า จนใครคนนั้นต้องวิ่งมาดูและพาเธอไปทำแผลที่ห้องพยาบาล
“จะ...เจ็บ”
“ขอโทษ ขอโทษ”
เธอเห็นอีกคนหน้าซีดทันทีที่เห็นน้ำตาเธอปริ่มออกมาเมื่อสำลีชุบน้ำยาล้างแผลแต่ลงที่บริเวณหัวเข่าที่มีการถลอก ปากเล็กๆนั่นพร่ำบอกคำขอโทษกับเธอราวกับมันเป็นเรื่องใหญ่
“น้องแอปอ่า...อย่าโกรธซี่ พี่นทชอบพี่แกรนด์...แต่ก็รักน้องแอปมากกว่านะ”
“จริงนะ”
เธอลืมเรื่องที่เขาไม่ไปดูเธอขึ้นแสดงเสียสนิทเพียงเพราะใครคนนั้นบอกว่ารักเธอมากกว่า...นั่นแปลว่าเธอย่อมสำคัญกว่า
แต่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทั้งที่เธอสำคัญกว่าแต่เขาก็ยังไม่เลือกเธอ...ฮืออ คนใจร้าย
ตอนแปดขวบ...ความเสียใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของเธอก็มาถึง...เมื่อเธอตื่นเช้ามาแล้วพบกับมารดาและบิดาของตัวเองในเช้าวันนั้น เธอร้องไห้อยู่เกือบชั่วโมงจนหมดแรง และหลับไปในที่สุด
“น้องแอป”
เสียงแรกที่ทำให้เธอตื่นมายิ้มได้ในรอบวัน สายตาเธอกวาดไปรอบๆก็พบว่ามันไม่ใช่ห้องนอนที่เธอเคยนอน...เป็นบ้านหลังใหม่ที่เธอไม่ค่อยคุ้นมัน...มีก็แต่คนตรงหน้าที่เธอคุ้นเคย
“พี่นทมาส่งน้องแอปกลับบ้านนะ”
“เค้าไม่อยากกลับบ้าน”
เธอพูดด้วยเสียงงัวเงียเพราะไม่อยากกลับบ้านจริงๆ...ที่บ้านไม่มีคนที่คอยให้เธอกอดแบบที่บ้านของใครคนนั้น
“แต่ม่ะม๊ากับป่ะป๊าน้องแอปมารับแล้วนี่นา”
“งั้นพี่นทก็มาอยู่กับเค้าซี่”
เธอกลายเป็นเด็กไม่มีเหตุผล เด็กที่เอาแต่ใจ และเธอจำได้ว่าใครอีกคนต้องนอนอยู่บ้านเธอเป็นสัปดาห์ ก่อนจะให้สัญญาบางอย่างไว้จนเธอยอมรับการกลับบ้านครั้งนี้แต่โดยดี
“พี่นทจะกลับบ้านแล้วนะ”
“ไม่เอาอ้ะ”
“พี่นทจะให้ป่ะป๊ามารับน้องแอปทุกวัน...มาส่งทุกวัน ให้น้องแอปไปนอนที่บ้านตอนเสาร์อาทิตย์ เอามั้ย”
โปรโมชั่นพิเศษที่ไม่รีบตกลงก็คงไม่ได้อีกเลย...ใครคนนั้นมักเป็นแบบนี้เสมอ...เป็นคนที่ไหวพริบดีเยี่ยมตั้งแต่เด็ก จนบางทีเธอก็อยากร้องไห้เพราะไม่อาจทำอะไรได้นอกจากพยักหน้าตาม
“ที่โรงเรียนก็เจอกันนี่นา...พี่นทก็ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อยอ่ะ”
“ก็เค้าคิดถึงนี่ พี่นทไม่คิดถึงเค้าเลยอ้ะ”
“ใครบอกน้องแอปห๊าาา”
ใครคนนั้นตะโกนใส่หน้าเธอด้วยท่าทางฉุนเฉียว ก่อนจะหันมาดึงเธอเข้าไปกอดแน่นๆอย่างอบอุ่นจนเธอหายใจไม่ออก
“พี่นทก็ต้องคิดถึงน้องแอปซี่”
ไม่รู้ทำไมถ้อยคำเหล่านั้นถึงทำให้เธอหยุดฟังได้ตั้งหลายนาที หัวใจพองโตคล้ายจะระเบิดออกมา อาจจะเป็นเพราะถูกกอดจนแน่น...เธอก็เลยรู้สึกแบบนั้น
ตอนเก้าขวบย่างเข้าสิบขวบ...เธอขึ้นชั้นประถมปลาย
เธอดีใจแทบแย่ที่ได้ใกล้อีกคนเข้ามาอีกชั้นหนึ่ง...อย่างน้อยๆก็ได้เรียนตึกเดียวกัน แต่เธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้มีความสำคัญเกินกว่าที่ใครบางคนจะสนใจเธอเลยสักนิด
“น้องแอปอย่ากวนซี่...พี่นทจะอ่านหนังสืออ่ะ”
วันนั้นเป็นวันเสาร์อาทิตย์ เป็นวันที่เธอได้มานั่งเล่นอยู่ที่บ้านของใครบางคน และเธอก็ชอบที่จะมาที่นี่เพียงเพราะอยากให้เขาสนใจเธอบ้าง แต่แล้วก็มีเพียงความว่างเปล่า
หนังสือกองโตเท่านั้น ที่เขาสนใจ...แถมมันยังเป็นภาษาที่เธอไม่ค่อยสนิทสนมกับมันเท่าไหร่นัก
“พี่นททำอะไรอ้ะ”
“พี่นทจะขึ้นมอหนึ่งแล้ว...ต้องสอบเข้าโรงเรียนใหม่”
นั่นล่ะ..ประโยคนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางศีรษะเธอ สมองอื้ออึงเพราะเธอไม่ทันคิดว่าอีกไม่นานใครบางคนจะทิ้งเธอไปอีกครั้ง แล้วน้ำตาที่กลั้นเอาไว้เกือบปีก็ไหลลงมาอีกครั้ง
“เอ้า...น้องแอปร้องไห้ทำไมอ้ะ”
“ไม่ไปไม่ได้หรอ”
คราวนี้เธอเปลี่ยนจากการบังคับเป็นการขอร้องแทน..แต่ไม่ว่าวิธีไหน ก็คงไม่เป็นผลเช่นเคย
“พี่นทไม่อยากซ้ำชั้นอ้ะ”
“แล้วทำไมต้องไปอ้ะ ฮือออ”
“ก็ไม่อยากซ้ำชั้นอ่ะ”
นี่คือการเถียงกันครั้งแรกของพวกเธอ...เถียงทั้งที่ไม่มีเหตุผลจะเหนี่ยวรั้งอีกคนไว้ได้ต่อไป เมื่อรู้ดังนั้นน้ำตาที่เริ่มมีมาตอนแรกก็พลันทะลักออกจาบ่อน้ำตาออกมาอีกหลายหยด รู้ตัวอีกทีเธอก็ถูกดึงเข้าไปกอดเสียแล้ว
“อย่าร้องซี่น้องแอป...เดี๋ยวเราก็เจอกันอีกนะ”
เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรกับคำนั้น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราถึงจะได้เจอกัน...และทำไมน้ำตามันถึงไม่ยอมหยุดไหลอย่างทุกๆครั้งที่มีอีกคนคอยปลอบใจ
“ไม่ต้องร้องไห้โยเยนะน้องแอป...น้องแอปโตแล้วนะรู้มั้ย?”
“ฮือออ...เค้า..ไม่อยากโต”
นั่นเป็นคำที่เธอทิ้งท้ายเอาไว้...และไม่รู้เลยว่าอีกคนจะจำมันได้บ้างไหม
ตอนสิบเอ็ดขวบ...เธอกำลังจะขึ้นชั้นประถมหก และเธอก็พบว่า...ใครคนนั้นหนีเธอไปไกลแสนไกลได้ถึงหนึ่งปีเต็ม โดยไม่เคยติดต่อกลับมาหาเธออีกเลย
ตอนนี้....เธออายุสิบสองขวบเต็ม...และกำลังจะจบชั้นประถมศึกษาปีที่หกอย่างสมบูรณ์แบบ
และความจริง...ก็ทำให้เธอต้องก้มหน้ายอมรับแล้วว่า....เธอคือคนที่เอาแต่เฝ้ารอ...และเป็นฝ่ายถูกเขาทิ้งไว้อย่างจริงจัง
ด้วยความสัตย์จริง...ข่าวคราวสุดท้ายที่เธอรับรู้จากมารดาของเธอนั่นคือ
“ตอนนี้พี่นทเขาเรียนอยู่โรงเรียนนานาชาติ...แต่อีกไม่กี่ปีก็จะถูกย้ายไปอยู่กับคุณลุงแล้วนะน้องแอป...น้องแอปยังรอพี่นทอยู่รึเปล่า”
เธอไม่ได้ตอบคำใดๆแก่มารดา...และเพราะเธอรู้ดีว่าคงไม่มีทางไหน...ที่จะทำให้เธอเลิกรอใครคนนั้น
เค้า...ยังรอพี่นทอยู่นะคะ
ราวกับเสียงนั้นถูกพลัดไปพร้อมกับสายลมวูบหนึ่งที่ผ่านหน้าเธอไป...เธอยังคงรอคอยใครคนนั้น
เพื่อ..กลับมาเจอกันอีกครั้ง
ความคิดเห็น