คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : # แต่เล็ก 1
# แต่เล็ก 1
เช้าที่ไม่สนุก....เช้าที่น่าเบื่อ..เช้าที่น่ารำคาญ
“ตื่นจิ!!!”
เสียงเล็กโวยวายขณะที่เดินติดกระดุมเสื้อผ้าอยู่ตรงหน้า ขาน้อยปีนขึ้นมาบ่นเตียงเพื่อปลุกคนขี้เซาร่วมห้องที่ไม่รู้ว่าม่ะม๊ากับป่ะป๊าของเธอจะเอามาอยู่ด้วยกันทำไมก็ไม่รู้ตั้งหลายเดือน
“อะ...อื้อออ”
มือเล็กๆของเด็กขี้เซาที่ว่าปัดพัลวันเมื่อถูกรบกวนจากการที่อีกคนกำลังเอาปลายผมแหย่ไปที่รูจมูกเล่น...และสุดท้ายการปลุกคนขี้เซาให้ไปโรงเรียนแผนแรกก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย
“ตื่นจิ ตื่น...ไปอาบน้ามแต่งตัวไปโรงเรียนเลยน้าาา...ย๊าาา”
ทั้งฉุดทั้งลากทั้งดึงลงจากเตียงแต่ก็ทำได้แค่นั้น นทน้อยก็เลยเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาเสียอย่างนั้น คนขี้เซาที่ร่วมเตียงด้วยกันกำลังจะเป็นเหตุให้เธอไปโรงเรียนสายอีกแล้ว
“ม่ะม๊าาา...น้องแอปไม่ตื่นอ้าาา จะให้พี่นทปลุกยางงายยยยย”
ตะโกนลั่นออกไปนอกห้องให้ม่ะม๊าที่แสนน่ารักของตัวเองได้ยิน...แต่ดูเหมือนม่ะม๊าที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอจะไม่ได้สนใจกับความยากลำบากของเด็กสี่ห้าขวบคนนี้เลยสักนิดเดียว
“นี่....จะไม่ตื่นช่ายม้ายยยยย...พี่นทโกรธแล้วนะ โกรธน้องแอปแล้ว”
สุดท้ายคนที่ดูมีปัญหาในตอนนี้ก็ลงไปนั่งกอดอกมองคนที่ตัวเองลากลงมาจากเตียงได้ด้วยผ้าห่มผืนที่อีกคนนอนทับอยู่ที่พื้นในตอนนี้อย่างใช้ความคิด
“โอ๊ยยยย ทำไมน้องแอปขี้เซาอย่างนี่อ้ะ นทน้อยกลุ้ม”
หมดทางเยียวยาแล้วเด็กหญิงนท พนายางกูรผู้สามารถคุยกับตัวเองได้ตลอดเวลา...สายตาหวานใสมองไปที่คนที่หลับไม่รู้เรื่องด้วยแววตาระยิบระยับ
“ย๊าาา...วันนี้จะไม่ยอมไปสายแล้ว ฮึบ ฮึบ ฮึบ”
เสียงออกแรงของเด็กน้อยวัยห้าขวบดังขึ้นขณะที่กำลังลากผ้าห่มที่มีมนุษย์ขี้เซานอนอยู่ด้วยความพยายามอย่างหนักหน่วง ไม่นานร่างคนขี้เซาก็มากองอยู่หน้าห้องน้ำ
“อย่างแรก...ต้องอาบน้ามมม”
เร็วกว่าสิ่งใด มือเล็กก็จัดการปลดชุดนอนของอีกคนออกเร็วๆ แล้วพลิกร่างนั้นไปอยู่ในกะละมังอาบน้ำขนาดใหญ่ ทันทีที่สายน้ำไหลกระทบกาย ร่างคนขี้เซาก็เปิดเปลือกตาขึ้นมาทันที...และเป็นดวงตาใสแจ๋วที่จ้องอีกคนที่อยู่ในสภาพเปลือยกายตาไม่กระพริบ
“เย่ๆ...น้องแอปตื่นแล้ว...เย่ๆ พี่นทไม่สายแล้ว ไม่สายแล้ว”
“อ๊าาาา....ห้ามมองเค้านะ....ออกปายเดี๋ยวนี้เยยยย”
มือเล็กๆวักน้ำใส่อีกคนด้วยคามเขินอาย ก่อนเสียงประตูห้องน้ำจะปิดดังปังพร้อมร่างตัวต้นเหตุที่วิ่งเร็วจี๋ออกมาด้วยสภาพเปียกไม่น้อย...คนจอมบงการวิ่งหน้าตาตื่นไปที่โต๊ะอาหารอย่างรวดเร็วจนคนเป็นมารดาเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
“เป็นอะไรพี่นท...แล้วนี่ไปทำอะไร ตัวเปียกแบบนี้”
“พี่นทไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย...น้องแอปต่างหาก...น้องแอปขี้เซา ม่ะม๊าคอยดูนะ ถ้าป่ะป๊าจะเอารถออกไปทำงานแล้วคราวนี้น้องแอปยังไม่เสร็จพี่นทจะบอกให้ป่ะป๊าไปเลย ไม่รอน้องแอปแล้ว...พี่นทไปสายทุกทีเลยอ้ะ”
“ก็ม่ะม๊าบอกให้พี่นทปลุกน้องแอปเช้าๆไง..แล้วทำไมน้องแอปยังตื่นสายอีกล่ะ หืมมม”
“พี่นทปลุกตั้งนาน...ปลุกตั้งนานแล้วด้วย แต่น้องแอปไม่ตื่นอ้ะ ถามม่ะม๊าก็ไม่ตอบอ้ะว่าจะให้พี่นททำยังไง”
เสียงเล็กๆพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกขุนทองยามเช้าขณะตักอาหารเข้าปาก ก่อนข้าวในชามจะค่อยๆลดปริมาณลงไปช้าๆ ร่างของคนขี้เซาเมื่อครู่ก็โผล่ออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทางงัวเงียไม่หาย
“น้องแอปตื่นรึยังคะเนี่ย...มานั่งนี่มาเดี๋ยวคุณน้าถักผมให้นะ”
มารดาของเจ้าตัวแสบประจำบ้านเรียกเด็กหญิงอีกคนให้เดินเข้ามา ก่อนจะย้ายร่างนั้นมานั่งบนตัก และจัดการกับทรงผมของเด็กน้อยที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จอย่างชำนาญ
“พี่นทมาป้อนข้าวน้องแอปเร็วๆ...อย่าอิดออดนะถ้าพี่นทไม่อยากไปโรงเรียนสาย”
“ทุกทีเลยอ้ะ...ต้องเดือดร้อนเขาทุกทีเลยอ้ะ”
“ตัวแค่นี้ขี้บ่นจังนะเราน่ะ...มาเร็วๆเข้า เดี๋ยวป่ะป๊าไม่รอทั้งคู่ไม่รู้ด้วยนะ”
คำขู่นั้นได้ผล...ร่างเล็กของเด็กตัวแสบเดินเร็วจี๋มาคว้าช้อน ก่อนจะตักโจ๊กสำหรับเด็กขึ้นมาเป่าค่อยๆแล้วป้อนให้คนขี้เซาที่ตัวเองไม่ค่อยชอบขี้หน้ากลืนเข้าปากไปอย่างง่ายดาย
“อ่ะ...คราวนี้ก็ไปโรงเรียนได้แล้ว...พี่นทดูแลน้องแอปดีๆด้วย รู้มั้ย”
“พี่นทรู้แล้ว...ม่ะม๊าบอกทุกวันจนพี่นทจำได้แล้ว...ข้อหนึ่งให้พี่นทส่งน้องแอปถึงห้องเรียน...ข้อสองให้พี่นทไปรับน้องแอปที่ห้องเรียนไปรอป่ะป๊าพร้อมกันตอนกลับบ้าน...ข้อสามห้ามไม่ให้พี่นททิ้งน้องแอปไปไหนคนเดียว รับทราบคับป๋ม”
“ทราบก็ดีแล้ว...งั้นพาน้องแอปออกไปรอป่ะป๊าเอารถออกที่หน้าบ้านเลย”
“อ่าา”
พอรับคำปุ๊บ...และด้วยความที่ไม่อยากไปโรงเรียนสายจนโดนเพื่อนล้อ มือเล็กๆก็จัดการจับข้อมืออีกคนลากออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดขึ้นรถป่ะป๊าของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ไปเล้ยยยยยย โกทูสคูลนะป่ะป๊าา”
เช้านี้เหมือนอารมณ์เจ้าตัวแสบประจำบ้านจะสดใสเป็นพิเศษ ไม่นานรถของบ้านพนายางกูรก็เดินทางมาถึงโรงเรียนอนุบาลเอกชนชื่อดัง ร่างเล็กทะมัดทะแมงกระโดดลงฉิวและไม่ลืมที่จะลากอีกคนลงมาด้วยอย่างรวดเร็ว
“ป่ะป๊า สวัสดีค่ะ พี่นทไปเรียนแล้วน้า...ป่ะไปน้องแอป...ไปห้องเรียนพี่นทไปส่ง”
แน่สิ...วันนี้เด็กหญิงนท พนายางกูรอารมณ์ดีอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะวันนี้มาถึงโรงเรียนก่อนเสียงเพลงเคารพธงชาติ นี่คือความสุขระดับขึ้นสุดยอดของเด็กอนุบาลสามเชียวนะ
“ตื่นรึยังเนี่ย...น้องแอป...ตอนเย็นๆพี่นทจะมารับที่ห้องนะ...เข้าใจม้ายยยย”
พยางค์สุดท้ายเด็กตัวแสบตะโกนสุดเสียงจนคนขี้เซาเผลอสะดุ้งขึ้นมาแล้วพยักหน้าหงึกๆเป็นการตอบรับ และมันก็ทำให้นทน้อยยิ้มร่าก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียนชั้นอนุบาลสามของตัวเอง
“นทลูกแหง่...กลัวเด็กอนุบาลหนึ่ง แบร่”
“หยุดล้อนทเลยนะ...ไม่ได้กลัวสักหน่อย”
ใครหนอช่างสิ้นคิดล้อเลียนเด็กนทจอมแสบเข้าให้...ร่างเล็กที่ไม่เคยกลัวสิ่งใดถกแขนเสื้อขึ้นมาก่อนจะกำหมัดขึ้นแล้วพุ่งไปที่ใบหน้าของเด็กชายกวนประสาทคนนั้นด้วยความหงุดหงิด
“แงงงงง...คุณครู....นทแกล้ง ฮือออออ”
“ฮึ่ยยยย...เชอะ”
เมื่อเห็นว่าอีกคนวิ่งไปฟ้องครู จากอารมณ์ดีๆเมื่อเช้า ความฉุนเฉียวก็บังเกิดแก่เด็กห้าขวบทันที
“น้องนทต่อยเพื่อนจริงๆรึเปล่า”
“ค่ะ”
ม่ะม๊าสอนว่ากล้าทำต้องกล้ารับ...แต่ถ้ามีเรื่องม่ะม๊าต้องมาเคลียร์ให้เธอด้วยแล้วกัน
“ไปต่อยเพื่อนทำไมคะ”
“เพื่อนล้อนท...บอกว่านทลูกแหง่ บอกว่านทกลัวเด็กอนุบาลหนึ่ง นทไม่ได้กลัวสักหน่อย”
“เอ่อะ”
คุณครูประจำชั้นอึ้งไปหลายวินาทีก่อนจะบอกให้คนทำผิดขอโทษเพื่อนเสีย มันคงจะดีถ้าเด็กนักเรียนที่น่ารักสองคนจะยอมพูดขอโทษง่ายๆแบบนั้น
“นทไม่ขอโทษ”
“แต่น้องนททำผิด”
“นทไม่ได้ทำผิด...เขาล้อนท...เขานิสัยไม่ดีก่อน”
จนปัญญาแล้ว...คุณครูประจำชั้นที่แสนน่าสงสารเปลี่ยนจากลงโทษเด็กเป็นการขู่ด้วยการต่อสายถึงผู้ปกครองแทน...และมันได้ผลเมื่อเจ้าเด็กตัวแสบยอมเอ่ยเสียงขอโทษอย่างอ้อมแอ้มออกมา
“ขะ...ขอโทษ”
“เป็นเด็กน่ารักแบบนี้...ดีจังเลยน้องนท”
คนถูกชมไม่ได้จะสนใจ ร่างเด็กหญิงเดินหนีไปที่โต๊ะเรียนตัวเองแล้วด้วยอารมณ์บูด...พาลอารมณ์เสียก็โทษไปที่ใครอีกคนที่เป็นตัวต้นเหตุ...เด็กอนุบาลหนึ่งที่ทำให้เธอมีกรณีพิพาทกับเพื่อนร่วมชั้น
“ย๊าาา”
เมื่อเสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น ร่างทโมนตัวน้อยก็แทบหิ้วกระเป๋าตัวเองตรงรี่ไปที่ห้องชั้นอนุบาลหนึ่งอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดจะแวะซื้อขนมตามประสาเด็กเลยสักนิด
“มารับแล้ว”
“อ้าวน้องนท...ทำไมวันนี้มารับน้องสาวเร็วจัง น้องแอปหลับอยู่ตรงนู้นค่ะ น้องนทเดินไปปลุกได้เลยนะ”
“อีกแล้วหรอคะ”
ปากก็บ่น...แต่เท้าก็เดินเข้าไปที่ห้องเด็กอนุบาล...ยังไม่ทันจะได้เข้าไปถึงตัวเป้าหมาย ก็พบว่าตัวเองถูกเด็กอนุบาลหนึ่งในนั้นรุมกอดเต็มไปหมดจนไม่อาจเลี่ยงไปทางไหนได้เลย
ให้ตายเถอะ....ไม่ได้อยากจะเป็นซะหน่อย....พี่นทขวัญใจเด็กอนุบาลหนึ่งน่ะ
“ปล่อยพี่นทจิ”
“อ๊าาา....พี่นทมาแล้ว...ปล่อยน้าา ปล่อยพี่นทของเค้าเลยน้าา”
นั่นแหล่ะ...ก็เพราะมีเด็กขี้เซาวัยสามขวบกว่าอยู่ข้างๆ เธอถึงรอดพ้นจากเงื้อมมือเด็กอนุบาลหนึ่งมาจนถึงทุกวันนี้
“ป่ะกลับบ้าน”
“พี่นทหน้าบึ้งอีกแล้วอ่ะ...โกรธอะไรเค้าหรอ”
“หึ”
เด็กหญิงแอปเปิ้ล...ได้ตื่นเต็มตาแล้ว...ตื่นอย่างไร้ความงัวเงียเมื่อพบว่าอีกคนกุมมือตัวเองเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย...และไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงเป็นอย่างนั้น
“พี่นท..ปะ เป็น....”
“พี่นทไปเป็นของน้องแอปตั้งแต่ตอนไหนกัน ห๊าา...ไปเป็นตอนไหนกัน เบื่อแล้วนะ...เพื่อนล้ออีกแล้ว...ล้อเรื่องน้องแอปอีกแล้ว...อะไรก็ไม่รู้อ้ะ”
เสียงตวาดนั่นกลับไม่ได้ทำให้อีกคนหวาดกลัว มากพอๆกับที่มือคู่นั้นไม่อาจละออกจากกันได้...ปากก็บ่นว่าเบื่อไปอย่างนั้น ทั้งที่มันก็เป็นแบบนี้มาจะครบหนึ่งปีเข้าไปแล้ว
“อ่า...เค้าขอโทษ”
“ขอโทษทามมาย...พวกนั้น...พวกนั้นต่างหากเล่า...ต้องมาขอโทษพี่นท”
เดินมาจนจะถึงรถที่ป่ะป๊าจอดไว้ นทก็หยุดยืนรอ วันนี้อารมณ์ไม่ดีเอาเสียแล้ว...โดนเพื่อนผู้ชายล้อทุกวันจนหมดทางจะแก้ไข...เพราะตัวต้นเหตุข้างกายที่ไม่รู้ว่าทำไมทั้งที่โกรธแต่ก็ไม่อาจปล่อยมือหรือทิ้งเอาไว้ให้อยู่คนเดียวได้
“เมื่อไหร่จะโตสักทีเนี่ยน้องแอป....พี่นทขี้เกียจโดนล้อแล้วนะ”
“เค้า....”
“ไม่ต้องขอโทษเลยนะ....พี่นท...”
“อย่าเบื่อเค้านะ”
มือเล็กๆเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายกอดแขนอีกคนไว้แทน ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มออดอ้อนคลอเคลียอยู่กับแขนกลมๆของอีกคนไม่ห่าง ไม่นานรถประจำบ้านพนายางกูรก็เดินทางมาถึง พร้อมโดยสารเด็กน้อยสองคนกลับไปถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ
สองร่างน้อยๆวิ่งเข้าบ้านก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทานอาหารเย็นตามกิจวัตรทุกวัน...เวลาที่เหลือหลังจากนั้นคือเวลาทำการบ้านที่ไม่ได้มากมายสำหรับเด็กอนุบาลนักอยู่บนเตียงนอน
“น้องแอป...ทำการบ้านจิ...นอนอีกแล้วอ้ะ...ทำไมชอบนอนเรื่อยเลย”
“ก็เค้าง่วงนิ”
“แล้วก็มาตื่นตอนดึกอ้ะ...ตอนเช้าก็ไม่ยอมตื่น พี่นทต้องปลุกทุกวันเลย”
คำบ่นนั้น แอปเปิ้ลก็ออกจะเคยชินมันไปเสียแล้ว...หรือจะเรียกให้ถูกคงเป็นชินชาจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยต่างหาก แล้วก็เป็นเด็กอีกคนที่ดูโตเกินวัยกำลังถอนหายใจยาวเหยียดกับความไม่ได้อย่างใจ
“ถ้าไม่ตื่น...จะจับไปอาบน้ามมม เอาม้ายยยย อาบน้าม แบบเมื่อเช้าอ่ะ”
ดูเหมือนนี่จะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ร่างมนุษย์ขี้เซาเด้งขึ้นมาทำการบ้านได้อย่างรวดเร็ว จนคนขู่ยิ้มพอใจกับผลงานตัวเองไม่น้อย...เป็นครั้งแรกที่ปลุกคนขี้เซาให้ตื่นโดยไม่ต้องเปลืองแรง
“ที่จริงน้องแอปไม่ดื้อ พี่นทก็ไม่เหนื่อยด้วยอ้ะ...ไม่เหนื่อยที่นี้ก็ไม่เบื่อ”
“เค้าง่วงนี่นา”
ปากเล็กๆบ่นขมุบขมิบ จนคนที่นั่งทำการบ้านอยู่ฟังตรงข้ามย้ายตัวเองมานั่งประชิดอีกคนเอาไว้ ใบหน้ายื่นไปดูที่การบ้านอีกคนอย่างสนใจ
“ใช่ที่ไหน....น้องแอปทำผิดอีกแล้ว...ทุกทีเลยอ้ะ”
“เค้าง่วงนี่”
“อาบน้ามม้ายยยย”
“ไม่เอา เค้าไม่อาบแล้ว”
อีกคนตอบกลับมาเสียงงัวเงีย ก่อนจะโดนมือนุ่มนิ่มจู่โจมดินสอในมือแล้วจับมาบังคับไว้ในมืออย่างเหนือกว่า ปลายดินสอถูกลากเป็นเส้นสองเส้นกากบาททับกันที่รูปภาพอย่างช้าๆ
“นี่...ต้องอันนี้ต่างหาก”
“อ่าา”
“อ้ะรีบทำจิ....จะได้นอนงายยย”
คราวนี้นทปล่อยดินสอออกมาแล้วหันไปหยิบการบ้านตัวเองมาทำอยู่ข้างๆร่างคนงัวเงียแทน ด้วยสมาธิสูงสุดทำให้ทั้งห้องเงียบลง แต่เพียงไม่นานก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อพบว่ามีวัตถุบางอย่างกระทบลงอยู่ที่หน้าตักตัวเอง
“อย่างนี้ทุกทีอ้ะ...หลับอีกแล้ว ฟู่วววว”
บ่นก่อนจะพ่นลมหายใจใส่ใบหน้าอีกคนแล้วหันมาทำการบ้านของตัวเองต่อจนเสร็จ และไม่อาจลืมที่จะเปิดสมุดการบ้านของอีกคนขึ้นมาดูต่อ...ไม่ถึงสิบนาทีการบ้านอีกเล่มก็เสร็จลง และทั้งสองเล่มก็ถูกเก็บใส่กระเป๋าทั้งสองใบอย่างเรียบร้อย
“แล้วแบบนี้...พี่นทจะเลิกโดนล้อเมื่อไหร่อ้ะ”
“งืมมมมม....งืมมมม จั๊บ จั๊บ จั๊บ”
นอกจากขี้เซาแล้วยังสามารถนอนละเมอได้ด้วย นทพึงตระหนักของคุณสมบัติของมนุษย์ขี้เซาวัยสามขวบผู้นี้ได้เป็นอย่างดี หากแต่ก็ไม่วายเอานิ้วตัวเองแหย่ลงไปแกล้งที่ปากอีกคนอย่างหมั่นไส้ขึ้นมา
“จั๊บ จั๊บ จั๊บ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“งั่ม งั่ม งั่ม”
จากดูดเบาๆ เจ้าของเรียวปากนั้นเปลี่ยนมาเป็นดึงนิ้วนั่นเข้าไปกัดแทนเสียแล้ว ก่อนใบหน้านั่นจะผละความสนใจไปซุกตรงที่หน้าท้องอีกคนแทน แล้วกัดมันเบาๆอย่างไม่รู้ตัว
“เหวออออออ...ทำงี้ด้ายง๊ายยยยย น้องแอปทามงี้ด้ายง้ายยยยย ม่ะม๊า ให้น้องแอปทามงี้กับพี่นทม่ายด้ายน้าาา”
ความคิดเห็น