IN MY HearT [4U] YOOSU

ลำดับตอนที่ #9 : In My Heart 7 (100%)

สวัสดีจร้าทุกคน เนคอมเจ๋งไม่สามารถมาอัพได้ เนเลยส่งแป้งมาอัพให้น่ะคร๊าบบบ  งิงิ

ตอนนี้มีNCของมินริค เล็กน้อยน่ะ พอหอมปากหอมคอกันแล้วตอนต่อไปค่อยเพิ่มความหื่น อ่าฮี่ๆๆๆ

-------------------------------------------------------------------------------------------

“ชิ ไอ้บ้าชางมิน เมื่อคืนมันทำเราซะเจ็บขนาดนี้เลยหรอว่ะ ชิ”ยูฮวานนั่งอยู่ในห้องน้ำพรางล่นกับตัวเองถึงเรื่องเมื่อคืนที่เค้ากับชางมินมีอะไรกัน

“แล้วเรื่องมันเป็นยังไงอ่ะ ตอนนั้นเราเมาแล้วชางมินพามาที่ห้องแล้ว.....”

-         - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ยู ฮวานวันนี้นายนอนกับฉันไปก่อนน๊าเดี่ยวพรุ่งนี้ฉันไปส่งนายที่คอนโด” หันไปพูดกับคนข้างๆทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีวันรู้เรื่องเพราะเมาจนเขา ต้องแบกมันกลับมาคอนโดตัวเอง

สะบัดหัวไปมาก่อนจะวางคนตัวเล็กไว้บนโซฟาห้องรับแขกก่อนที่ตัวเองจะเดินไปล็อกห้อง

หลังจากจัดการล็อกห้องเสร็จแล้ว คนตัวสูงกลับมานั่งมองคนตัวเล็กที่หลับอยู่บนโซฟา

เพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี 

อาบ น้ำให้?.......ไม่ดีๆๆ.....เช็ดตัว..งืมๆๆก็ไม่เลวน๊า...หรือจะปล่อยไว้แบบ นี้...อ่าใจร้ายเกินไปป่าวหว่า..เดี๋ยวคนที่นอนอยู่จะโวยวายเอาเพราะคนตัว เล็กตรงหน้ารักสะอาดยังกับอะไรดี

งั้นเช็ดตัวละกัน...เอ...หรือจะอาบน้ำเลยดี....ผู้ชายด้วยกันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ชางมินคิดพลางพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดตัวเอง  ก่อนจะช้อนตัวอุ้มคนตัวเล็กไปยังห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน

“ก่อนอื่นก็ต้องถอดเสื้อ อ่า อึบ!!”ชางมินบรรจงถอดเสื้อให้กับร่างบางที่นอนเมาไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของเค้า แต่มันไม่ใช่ปัญหาเลยล่ะซิ ถ้าชางมินไม่มาเกิดอารมเอาตอนนี้เพราะอะไรนั้นหรอ ร่างบางๆขอยูฮวานมันชั่งเร้าอารมเค้าซะจริงๆ เซะซี่ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดด..= . , = ;

“อ่า.. อะไรเนี้ย บ้าฉิบมาอยากอะไรเอาตอนนี้ว่ะ!!”>//< ชางมินโวยวายกับตัวเองอยู่สักพักแล้วก็เหลือบไปมองร่างบางที่นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำพร้อมกับร่างที่เปล่าเปลือย

“ยูฮวานนนน คือพี่ แบบว่า..”ชางมินละส่ำละส่ายมากเพราะตอนนี้ไอ้น้องชายตัวดีของเค้ามันอยากเต็มทีแล้ว

“พี่ไม่รอให้นายได้สติก่อนหรอกน่ะ พี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ”พูดจบชางมินอุ้มคนที่ไม่ได้สติเพราะเมาเหล้าเข้าห้องนอนไป ชางมินบรรจงวางยูฮวานลงบนเตียงอย่างรีบร้อนและรุ่นแรง!!!  จากนั้นเค้าก็เริ่มถอดเสื้อเชิ๊ตออกพร้อมกับการเกงขายาวรวมไปถึงบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วด้วย>< แล้วเค้าก็ก้มไปดูไอ้น้องชายเจ้าปัญหาและดุมันว่า”แกน่ะแก จะมามีอารมณ์ไรตอนนี้ฟร่ะ!!! เห็นไหมล่ะงานเข้าเลย” -.,-

ชางมินขึ้นคร่อมยูฮวาน มองร่างบางเปลือยเปล่า แสงไฟสลั่วๆ ต้องกับร่างสวยๆของยูฮวานทำให้ดูสวยยิ่งขึ้น พร้อมกับยูฮวานที่ไม่ได้สติอะไรดีหนัก ปัดป่ายมือไปทั่วจนไป จ๊ะ กับ!!!

“อ่ะ!! ยูฮวานนายอย่าจับมั่วซี้”ยูอวานดันไปจับเจ้าตรงนั้นของชางมินเอาซะได้  โถ่ๆๆๆๆ

“อ่า..ไม่ไหวแล้วน้า...อื้ม”

“อ่ะ พี่ยูชอนเอามาน่ะนั้นไส้กรอกของเค้าน๊า เอามา...”ยูฮวานที่ละเม่อจับนู้น จับนี้ไปทั่ว เผลอไปจับเอาเจ้าก้อนเนื้อของชางมินแล้วนึกว่าเป็นไส้กรอกซะงั้น - -*

“ยูฮวานนั้นมันไม่ใช่ไส้กรอกของนายหรอกน้า อย่าจับมั่วซิ”

“อ่ำๆๆ จะกินแล้วน๊า....”

“อ่ะ โอ๊ยยย อ่า อื้มมมม อีกนิดยูฮวานนนนน”-//- ยูฮวานชักจะไปกันใหญ่แล้ววว

“ขอพี่เป็นคนทำมั่งน่ะ”ชางมินล้มทาบกับร่างข้างใต้  ริมฝีปากร้อนโน้มลงมาคลอเคล้ากับเต้าติ่งสีชมพูที่ยังไม่แข็งขื่นดี มืออีกข้างที่ว่างก็บดคลึงเคล้าคลอส่วนล่างของร่างบอบบางร่างนี้ รูดขึ้นลงเป็นจังหวะและชำนาญ  นิ้วโป้งกดลากตั้งแต่ส่วนโคนขึ้นมาจนถึงตอนปลาย ไล้ไปมาจนมาตื่นตัวเต็มที่

"อ๊ะ! อา..."เสียงแหบหวานร้องครางไปกับจังหวะของร่างสูง

 ชางมินจับร่างบางตรงหน้านั้นนอนคว่ำแล้วแยกขาออกห่างใช่น้ำมันล่อลื้นเป็นตัวช่วยเปิดทางให้เค้าเข้าไปในร่างบางนี้ ชางมินนำนิ้วเข้าไปในช่องทางสีชมพู และชักเข้าชักออกเป็นจังหวะ แต่กระนั้นเค้าก็รู้สึกว่า คนที่นอนอยู่นี้เกร็ง และรัดนิ้วชางมินไว้

“ยูฮวานอย่างเกร็งสิ แล้วนายจะมีความสุขกับฉันในคืนนี้”เหมือนร่างบางข้างใต้รับรู้ ยูฮวานกำลังผ่อนคลายไปกับสัมผัสที่วาบวามของร่างสูง

แล้วนิ้วเรียวก็เคลื่อนเข้าไปจนสุดทาง นิ้วเรียวยาวกวาดคลึงไปทั่วภายใน สัมผัสผนังร้อนชื้นภายใน เข้าออกสักพักจนร่างบางเริ่มชิน ชางมินเลยจัดการยัดก้อนเนื้อของเค้าที่รอการเข้าไปข้างในมานานเข้าไปจนสุดความยาว

"อะ...อย่า...เจ็บเว้ยย”

“อย่าเกร็งน้า ยูฮวาน”ร่างสูงบอกพร้อมกับกดสะโพกเข้าหาช่องทางนั้นจากนั้นสะโพกมนของยูฮวานก็เริ่มขยับตามไปกับจังหวะของร่างสูง ช้าและเร็วบางในบางเวลา ไม่วายที่จะมีเสียวครางของร่างบางเล็ดลอดในอารมที่สุขสมตอนนี้ เสียงครางของทั้งสองดังระงมไปทั่วห้อง เพราะพวกเค้าทั้ง2กำลังมีความสุขทางกาย ในคืนนี้มันคงยังไม่จบแน่ เพราะคนอย่างชางมินไม่มีคำว่ารอบเดียว จบ

เค้าต้องการความใคร่นี้ต่อไปอีก จนกว่ายูฮวานจะได้สติและ ลุกขึ้นมาโวยวายบอกให้เค้าหยุดเอง

ปัง ๆๆๆๆ

“ยูฮวาน นายจะอยู่ในนั้นอีกนานไหม ฉันก็อยากอาบน้ามน้า...”>”<

-----------------------------------------20เปอร์เซน---------------------------------------------------------------

  10 คอมมเนน่ะจร้า แล้วเด๋วเนมาอัพต่อ  อิอิ

 ปอลิง.สำหรับเม้นที่57 ใครหรอไม่รู้อ่ะ อ่าฮี่ๆๆ

ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกคนน่ะคร้าที่ติดตามฟิกของพวกเรา2คน มันอาจจะเป็นฟิคที่แต่งออกมามั่วนิดนุงแต่คนแต่งอ่ะตั้งใจมากน้า^^

        รักคนอ่านทุกคนจร้า

 -----------------------------------------------ต่อจ้า-----------------------------------------------------------------------

ยูชอนพาจุนซูมายังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งเจ้าตัวนำจุนซูไปฝากไว้ที่ห้องเสื้อของชายหนุ่มเองก่อนที่เจ้าตัว

จะไปหาเจ้าของห้างที่นัดกันไว้

"เอ่อ...คุณจุนซูคะท่านประธานให้คุณลองเสื้อค่ะ" พนักงานนางหนึ่งเดินเข้ามาหาร่างบางพลางชี้ไปยัง

เสื้อผ้ามากมายที่อยู่ในมือของพนักงานอีกคนหนึ่ง

 เขาจำได้ว่าพี่ยูชอนพาเขามาอยู่ในห้องเสื้อที่นี่แล้วก็ออกไปเลย...ทำไม?...เสื้อผ้าถึงได้เยอะขนาดนี้ -?- 

 ดูจากเวลาแล้วพี่ยูชอนไม่น่าจะมีเวลาเลือกเสื้อให้เขาลองได้นี่นา?

"คุณจุนซูคะเชิญด้านนู๊นค่ะ" พนักงานชี้ไปยังทางเดินมุมหนึ่งผนังทาสีไข่ไก่มีแสงไฟสีส้มอ่อน

ตามผนังตกแต่งไปด้วย ภาพนายแบบ ที่ยืนโพสท่าต่างๆ แน่นอนเสื้อผ้าที่ใส่ก็ต้องเป็นยี่ห้อของร้านอยู่แล้ว

จุนซูเดินตามพนักงานไปตามเส้นทางดังกล่าว ก่อนจะหยุดที่ห้องๆหนึ่งด้านในตกแต่งให้มีโซฟา 

กระจกติดผนัง แน่นอนว่าต้องมีรูปนายแบบยืนโพสท่าต่างๆแต่ที่แปลกไปสักนิดก็คือ

นายแบบคนหนึ่งที่มีรูปติดอยู่กลางห้องระหว่างกระจกนั้นเขารู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อยิ่งจ้องเข้าไปนานๆก็ร้องอ๋อทันที ก็จะใครสักอีก พี่ยูชอน!!!!

"คุณจุนซูคะพนักงานเข้าไปแขวนชุดให้คุณข้างในห้องแต่งตัวแล้วเฃิญคุณจุนซูเข้าไปลองได้เลยนะคะถูกใจตัวไหนก็หยิบออกมานะคะส่วนที่เหลือทิ้งไว้ในนั้นแหละค่ะเดี่ยวดิฉันให้คนไปเก็บ" พนักงานอะบายให้จุนซูฟัง

ก่อนที่พนักงานอีกคนที่จุนซูพึ่งสังเกตุว่าหายไปเดินออกมาจากห้องที่เรียงกันทางด้านซ้ายมือ

อืม~~ ข้างในนี้มีห้องลองเสื้อแค่ 2 ห้องเองหรอ  แล้วอย่างนี้ถ้าลูกค้าเยอะๆจะทำยังไงน๊า

เหมือนพนักงานจะรู้ใจร่างบางจึงตอบให้ทันที

"คุณจุนซูสงสัยใช่ไหมคะว่าทำไมมีแค่ 2 ห้อง ^_^  ที่จริงยังมีอีกด้านหนึ่งค่ะทางด้านี้เป็นห้องVIPน่ะค่ะ"

จุนซูพยักหน้ารับเป็นเชิงขอบคุณพนักงานก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลองชุด

-------------------------------------------40%----------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ คาดว่าอัพได้เรื่อยๆแต่มาเป็นเปอร์เซ็นนะจ๊ะ
เพราะตอนนี้คอมเนเจ๊ง เฮ้อ  -*-  เคียดมากเลย คอนเลื่อน คอมเจ๊ง บัดซบจริงๆนะว่าไหม?
ประมาณปลายปีน่าจะเริ่มอัพได้ตามปกติน๊า เพราะคาดว่าจะซื้อคอมใหม่ได้  เก็บเงินเองพ่อมะซื้อให้ TT^TT
สัญญาว่าจะพยายามอัพให้บ่อยที่สุดให้ครบ 100% แต่เม้นก็กระเตื้องหน่อยน๊า มะงั้นเขาดองฟิคแน่ๆนะ  *-*
พรุ่งนี้สอบวิทย์ด้วย ยากส์โฮก    ไปและน๊า  อ้า  ขอโทษที่ลงฟิคแบบเต็มๆไม่ได้นะจ๊ะ 
   "OKพี่ผิด พี่ขอโทษ"  ประโยคคุ้นๆ  (เอามาจากฟิคบิ๊กแบง อยู่ในบทสนทนาของ TAE7EN) 
--------------------------ต่อจ้า-------------------------------------------------------------------------------------

ภายในห้องอาหารสุดหรูมีชยหนุ่มนั่งตาเคร่งเครียดนั่งอยู่ภายในห้องต่อหน้าหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งและหญิงสาววัยรุ่นรุ่นราวคราวเดียวกัน ทั้ง 3คน มีใบหน้าที่เคร่งเครียดเพราะทั้ง3คนมาตกลงเรื่องแต่งงานที่จะจัดขึ้นในไม่ช้าแต่มีปัญหาตรงที่ว่า ชายหนุ่มปฎิเสธการแต่งงานในครั้งนี้

“แม่ครับ..ผมยืนยันนะครับว่าผมยังไม่อยากแต่งงาน”   ชายนุ่มพูดออกมาด้วยความโมโห

“ตายุนทำไม..ทำไมแกไม่แต่ง หนูจียึนเขาไม่ดีตรงไหนห๋า” หญิงวัยกลางคนตอบโต้กลับ

ชายหนุ่มหันไปทางหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าก้มตาจนแทบจะมุดเข้าไปในโต๊ะอาหารอยู่แล้ว

“เพราะผมไม่ได้รักหนูจียึนของแม่ครับ!!!!” ชายหนุ่มพูดจบก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหารไปโดยไม่สใจเสียงโวยวายของแม่ตัวเองที่ดังตามหลังมา

.

.

.

.

.

“โธ่โว๊ย!!!” ชายหนุ่มสบถออกาก่อนจะเตะฝุ่นระบายอารมที่คลุกลุ่น

ชายหนุ่มเสยผมตัวเองขึ้นไปด้วยความรำคานแต่จะรู้ไหมนะว่าทำคนแถวนั้นหัวใจละลาย

“ตุบ!!” เสียงวัตถุชนิดหนึ่งชนเข้าอย่างจังกับชายหนุ่ม

“ง่ะ....ขอโทษค๊าบบบ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่ตอนนี้คาดว่าสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว -*-

 

ให้ตายสิบอกผมทีสิว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย *-*

 

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับคุณ...ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ”ร่างบางตรงหน้าว่าพลางก้มหัวโค้งให้หลายที

 

“เธอ......ชื่ออะไร”   ร่างบางตรงหน้าทำหนา งง เล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ 

 

“เอ๋!! .....คิมแจจุงครับ”

 

.

.

.

.

.

.

จุนซูเดินออกมาจากห้องลองเสื้อด้วยความไม่มั่นใจเพราะชุดที่เขาใส่นั้น..มัน.........แพงไป!!!

เขาแอบเห็นราคาเสื้อที่ติดตรงใบติดราคาสินค้า -*-

ร่างบางเดินออกมาจากห้องลองเสื้อพร้อมกับบรรดาเสื้อผ้าในมือรวมทั้งเสื้อตัวเก่าของเขา

ที่เขาต้องเปลี่ยนก็ไม่ใช่เพระอะไรหรอกนะถ้ามันไม่ได้ถูกใช้มา2วันแล้วน่ะ -*-

 -----------------------------------------50%------------------------------------------------------
ดึกๆคิดว่าแป้งน่าจะมาต่อให้นะ ขอโทษที่อัพได้เท่านี้เขาแอบแต่งตอนเรียนคอม(เรียนยากอะ-*-)
 แล้วก็เอามาลงที่ทำงานอา 
17.42 แล้ว เขากลับบ้านก่อนน๊า  พึ่งมาถึงที่ทำงานอาเมื่อกี๊มาถึงอัพนิยายเสร็จกลับบ้าน

------------------------------ต่อจ้า----------------------------------------------------------------------

ร่างบางมองซ้ายมองขวาเพื่อที่จะหาพนักงานที่เป็นคนพาเขาเดินเข้ามาแต่ก็ไม่พบ

“ไปไหนกันหมดนะ” ร่างบางบ่นออกมาก่อนจะกันไปมองรูปปาร์คยูชอนที่ติดอยู่ที่ผนังห้อง

 

ขอบคุณโชคชะตาที่พาพี่เข้ามาในชีวิตผมนะ

 

ร่างบางเผลอยิ้มออกมาในสิ่งที่ตัวเองคิด บางทีนี่อาจจะเป็นสัญญาณที่ดีให้กับปาร์คยูชอนแล้วก็ได้

 

“ยิ้มอะไรคนเดียวครับ” เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูมาพร้อมกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น นั่นทำให้ร่างบางเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง

 

“ไม่รู้” ร่างบางตอบ    หลายครั้งที่ร่างบางคิดว่ามีบางอย่างในตัวเองเปลี่ยนไป มันอาจไม่ได้เปลี่ยนทีเดียวจนเห็นชัดแต่ก็รู้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป

 

“เอ....หรือจุนซูของพี่จะเป็นบ้าไปซะแล้วนะ” ชายหนุ่มว่าพลางหอมแก้มซาลาเปาอย่างหมันเขี้ยว

 

“ผมไม่ได้เป็นบ้า” สั้นๆง่ายๆ นิสัยเดิมยังไงก็ตัดไม่ขาดสิน่า

 

ชายหนุ่มยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะจับร่างบางให้หันมาหาตัวเองเพื่อที่จะเห็นชุดที่ร่างบางใส่ได้

 

“อืม...พี่ว่าจุนซูเหมาะกับสีฟ้าทะเลนะ..เหมือนโลมาดี”

 

ชมหรือด่าหว่า     -?-  

 

“ชมหรือด่า”   มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจความหมายที่พูด   

 

เหมือนโลมามันดีหรือไม่ดีหว่าแต่มันก็น่ารักนี่นาสงสัยจะชม +555+

 

ไม่รอให้อีกฝ่าตอบหันไปหอบชุดที่วางบนโซฟามาให้พี่ชายตรงหน้าถือ ก่อนจะเดินนำออกไป

ทิ้งให้อีกคนยืนเอ๋อก่อนจะวิ่งตามออกไป

 

.

.

.

.

ภายในรถที่บรรยากาศดูอึมครึมเพราะริคกี้ปล่อยรังศีอัมหิตทำให้ผู้อยู่ใกล้ๆอาจจะเกิดอาการขนลุกขนพองได้แต่มันไม่ส่งผลต่อ ชิมชางมิน ชายหนุ่ม ที่เรื่องเรียนรู้ดีไปหมดแต่อีเรื่องอย่างนี้ล่ะไม่รู้

 ป๊าววว...ผมไม่ได้ไม่รู้นะครับว่าริคกี้โกรธผมอยู่แต่สุภาษิตโบราณว่าน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวางเพราะฉะนั้นไว้ให้เขาอารมดีก่อนค่อยคุย    ตอนนี้ผมว่าจะพาเขาไปหาอะไรกินก่อน เชื่อสิพอเจอของกินเข้าขี้คร้านจะลืมเอาเอง

หุหุหุ ความคิดผมเป็นไงฉลากไหมครับ +555+

 

ชางมินเดินจูงกึ่งลากร่างบางให้เดินเข้ามาในร้านอาหารแต่ดูเหมือนเขาจะเจอคนรู้จักเข้าโดยบังเอิญ

 

“ริคกี้นายดูซินั่นพี่ยุนกำลังคุยกับใครอยู่” ชายหนุ่มว่าพลางชี้ให้ริคกี้ดูซึ่งร่างบางก็ดูเหมือนจะเห็นแล้วเหมือนกัน

 

“นั่นสิชางมินเราลองเข้าไปดูใกล้ๆอีกนิดไหม?”  ร่างบางว่าพลางดึงคนตัวสูงให้เดินเข้าไปใกล้ๆอีกนิดโดยเลือกที่จะอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆกับตรงที่ยุนโฮยืนอยู่

 

“หรือจะเป็นแฟนพี่ยุนโฮ” ชางมินเดาเอาเมื่อเห็นหน้าตาของคนที่คุยกับยุนโฮแบบชัดๆ

 

“อืม....น่าคิดนะคนสวยๆอย่างนี้ไม่น่ารอด”

 

“ช่าย” ชางมินพยักหน้าเห็นด้วยแต่มือนี่เลื้อยไปจับไหนต่อไหนแล้ว

 

“อืม....ริคกี้....ฉัน...ฉัน”

 

“ฉันอะไรเล่า..แล้วมือนายน่ะอย่าเลื้อยให้มันมากได้ไหม” ร่างบางหันไปว่าชางมินและพยายามปัดมือที่เริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อ

 

“ก็คนมันอยาก” ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อย

 

“อยากบ้าอยากบออะไรของนายโว๊ยย!!!...ไม่ดูแม่งแล้ว” ริคกี้ร้องออกมาอย่างเหลืออด ก่อนจะเดินนำไปยังอาหารที่ว่าง

 

 

 

ครบ 100% แล้วนะจ๊ะอ่า..อาจจะน้อย ไปหน่อยนะ แต่ก็เข็นหัสมองมาได้เท่านี้อ้า ช่วงนี้เขาสอบมิดเทอม

 

สอบเร็วเนอะ   ปวดหัวมากเลย มาอัพที่ทำงาน(อีกแล้ว)    ตอนนี้เอาเม้นตามมี
ตามเกิดละกันเพราะถ้ากำหนดไปกลัวอัพไม่ได้ เพราะบ้านไม่มี CPU TT^TT