ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    IN MY HearT [4U] YOOSU

    ลำดับตอนที่ #6 : In My Heart 4

    • อัปเดตล่าสุด 10 พ.ย. 51


    ครบ 30 แล้ว  หุหุหุ  อัพเลยละกัน

    ตอนเช้าอากาศหนาวเนอะทุกท่าน

     

    เช้าวันใหม่ที่คงเป็นวันดีๆสำหรับใครบางคนแต่สำหรับจุนซูแล้ววันนี้เป็นวันที่เขา

    เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดเพราะจนถึงป่านนี้แล้วเขายังคิดไม่ออกเลยว่าจะไปอยู่ที่ไหน


    ร่างบางเหม่มองออกไปนอกหน้าต่าง

    ไร้จุดหมาย คนไร้ค่าอย่างเขาจะมีใครต้องการ

    “เอ่อ....จุนซูนายเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะฉันเห็นนายเหม่อมาตั้งนานแล้ว” เสียงใสของคนข้างๆทำให้เขาต้องปรายตามอง

    สำหรับแจจุงแล้วสายตาของจุนซูไม่ได้เย็นชาอย่างที่หลายคนพูดแต่เขากลับคิดว่ามันมี

    ความเศร้าอยู่ข้างในร่างบางๆข้างๆเหมือนพยายามซ่อนความอ่อนแอของตัวภายใต้หน้ากากที่เย็นชานั้นอยู่

    “ยุ่งอะไรด้วย”  

    จุนซูยังคงความเย็นชาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย   ไม่ใช่ว่ารังเกียดเพื่อนข้างๆแต่จุนซูก็แค่กลัว
     
    กลัวว่าเขาจะไปเป็นตัวซวยของใคร ยกเว้น ฮยอกแจ  กับ  ยูชอน  พอนึกถึงชื่อนี้ขึ้นมาร่างบางก็ยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว 

    ทำให้ร่างบางอีกคนถึงกับ งง  ที่อยู่ดีๆคนข้างๆก็ยิ้มออกมา


    “ฉันจะไม่ยุ่งกับนายเลยนะจุนซูถ้าฉันไม่ใช่
    เพื่อนของนาย”  คำตอบของแจจุงทำให้จุนซูถึงกับขมวดคิ้วด้วยความ งง 

    จะมีใครในโลกที่อยากได้เขาเป็นเพื่อน


    “นายไม่ต้องทำหน้า งง หรอกจุนซูนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะถือว่านายเป็นเพื่อนสนิทของฉันนะ” แจจุงว่าพลางก้มลงไปดูนาฟิกาข้อมือของตัวเอง


    “พรุ่งนี้เจอกันนะจุนซู...นายมีอะไรปรึกษาฉันได้นะนายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้สักหน่อยนี่” แจจุงพูดพลางส่งยิ้มหวานๆให้กับคนตรงหน้า  (เอ๊ะ..หรือเรื่องนี้มัน2คิม)


    จนจุนซูอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ   ให้  รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนหน้าจุนซูทำเอาแจจุงแทบกรี๊ด?เพราะนี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีที่เขาจะได้เป็นเพื่อนสนิทของจุนซู


    “บาย”แจจุงโบกมือลาจุนซูก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป


    ทำไมเขาถึงยิ้มให้กับแจจุงนะหรือว่าเขาจะได้เพื่อนที่ชื่อว่าคิมแจจุงซะแล้ว


    จุนซูหันไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้งตอนนี้คนในห้อริ่มทยอยกันกลับบ้านแล้วเหลือแต่เขาที่ยังคงนั่งที่เดิม


    สายลมที่พัดเข้ามาช่วยให้อากาศไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไปทำเอาคนที่กำลังเหม่อลอยเผลอฟุบหน้าลงกับโต๊ะ  ด้วยความเหนื่อย


    เหนื่อยธรรมดาน่ะไม่เท่าไหร่แต่เหนื่อยใจนี่สิมันหนักเกินเยียวยา

    .......

    .............

    ......................

    .............................

    ....................................


    มือกร้านสัมผัสกับเส้นผมสีทองที่พริ๊วไหวไปตามลมราวกับว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าจะแตกสลายไป

    ก่อนจะค่อยๆช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาแนบอกก่อนจะเดินออกไปจากห้องเรียนทิ้งไว้เพียงแต่ความว่างเปล่า

    สายลมยังคงพัดพาความอบอุ่นเข้ามาในห้องแม้จะไม่มีใครอยู่แล้วก็ตามราวกับสัญญาว่า

    ไม่ว่าเมื่อใดสายลมก็จะทำหน้าที่ของมันให้ดีที่สุด

    ……

    ………

    …………

    ……………

    “อืม!!..อุ่นจัง” ร่างเล็กงึมงำออกมาเบาแต่นั่นกับทำให้คนที่นั่งมองอยู่ถึงกับอมยิ้มในความน่ารัก

    ร่าบางขดตัวเข้าหาความอบอุ่นนั่นคือ!!!!!!!................................................


    …………………………………………………………………………


    ……………………………….


    ……………..


    ….

    หมอนข้าง!!  (5+555) 


    คนที่นั่งมองก้มลงมองหมอนข้างที่ร่างบางกำลังกอดอยู่ด้วยความรู้สึกที่บันยายไม่ถูกแต่ที่แน่ๆ

    ตอนนี้ปาร์คอยากกระซวกไส้หมอนข้างออกมาดูจริงๆเลยให้ตายสิโรบิน -*-

    “เฮ้อ!!...” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะกลัวคนที่นอนอยู่จะตื่นเอา

    ทำไมเขาถึงพาลได้แม้กระทั่งหมอนข้างนะเนี่ย -*-

    “นาย....”เสียงที่ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังเป็นบ้าต้องรีบกลับมาโหมดปกติทันที

    “ตื่นแล้วหรอ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ร่างบางตรงหน้า

    “ฉันมาอยู่นี่ได้ไง” ร่างบางถามพลางยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

    “ฉันไปรอนายตั้งนานจนต้องขึ้นไปดูนายที่ห้องเพราะเป็นห่วงหรอก” ชายหนุ่มว่าพลางทำปากยื่น

    -^-

    “คิดว่าน่ารักหรือไงทำท่าทางงั้นอะ” -*-  จุนซุพูดก่อนจะทำเป็นปรายตามองคนที่นั่งอยู่

    “น่ารักสิ....มีแต่คนบอกว่าน่ารัก”  ปาร์คยูชอนพูดด้วยความภาคภูมิใจเพราะไม่มีผู้หญิงหรือเคะคนไหนที่บอกว่าเขาไม่น่ารัก(แต่ไม่ได้หมายถึงท่าที่ทำปากยื่นนะ)

    “ฉันว่าคนคนนั้นไม่ตาบอดก็พร่ามัวขั้นรุนแรงอะ” -*-

    “จุนซูใจร้ายจังเลย......หิวรึยังล่ะหือ”  ตอนแรกก็ทำท่าเหมือนเป็นเด็กแต่ตอนหลังกลับมาเป็นผู้ชายที่อบอุ่น

    ทำเอาจุนซุแทบจะปรับอารมณ์ตามคนตรงหน้าแทบไม่ทัน

    “อืม....นิดหน่อยน่ะ” จุนซูตอบพลางเอียงคอมองคนตรงหน้า

    แต่จุนซูจะรู้ไหมน๊า ว่าท่าทางอย่างนี้ทำเอาอีกคนแทบบ้า

    “งั้นดีเลยเพราะฉันหิวแล้ว...ต่อไปนี้นะจุนซูนายมีหน้าที่ดูแลบ้านหลังนี้หรือจะเรียกว่าคอนโดก็ได้อะนะและทำอาหารให้ฉันกินทุกมื้อที่ฉันต้องการ..แล้วก็นายย้ายมาอยู่นี่ได้เลยนะไหนๆก็หนีมาแล้ว”

    คำพูดของชายหนุ่มทำให้ร่างบางขมวดคิ้วเป็นปม



    รู้ได้ไงว่าเขาหนีออกจากบ้าน?......ผู้ชายคนนี้มีอะไรที่เขายังไม่รู้อีกนอกจากท่าทางที่อบอุ่นโยเฉพาะรอยยิ้มนั่น....
    ที่ยิ้มให้กี่ทีก็พาลทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงทุกครั้งไป....ผู้ชายคนนี้อันตรายกว่าที่เขาคิดเพราะทำให้หัวใจเขาเต้นแรงเกินไป..เอ๊ะ!!! หรือเขาต้องไปให้หมอเช็คซะหน่อยว่าเป็นโรคหัวใจไหม? -?-

    **************************************************************************************

    ขอคอมเม้นสัก 40 นะคะ  หรือถ้าไรเตอร์ว่างก่อนครบ40ก็คิดว่าอาจจะลงให้เลย

    เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าตัวเองจะว่างมากแค่ไหน

    เพราะเรียนม.ปลายงานมันเยอะ นี่ก็ยังไม่ได้ทำการบ้านแต่สะเออะแต่ง +55555+

    ไว้ไปลอกพรุ่งนี้  +555+  ชั่วเนอะ 

     

     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×