คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : In My Heart 3
กราบขอโทษทุกท่านน๊า มะวานเห็นแล้วแหละว่าครบ 20 แต่ว่าการบ้านเยอะเลยโยนไปให้ไอ้แป้งแล้วแต่ วันนี้มาดูไมมันไม่อัพ -*- น่าฆ่าทิ้งเนอะ +555+
ปาร์คยูชอนมองคนตรงหน้าอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี
ใครสั่งใครสอนให้จุนซูคิดอย่างนี้เนี่ย น่าหักคอจริงๆ -*- ปาร์คหงุดหงิด
“จุนซูใครสอนให้นายคิดแบบนี้หา?”
จุนซูมองคนตรงหน้าอย่างไม่เดือดร้อนในท่าทางที่แสดงอาการโมโหนั่นเลยสักนิดกลับคิด
ว่าเหมือนตัวเองดูมีคุณค่าขึ้นมายังไงก็ไม่รู้
“แม่” จุนซูตอบเรียบก่อนจะหันหน้าหนีแสร้งทำเป็นมองอย่างอื่น
ก็แม่อยากให้เขาขายตัวนี่..แล้วจะให้เขาทำยังไง..เขาไม่เคยมีคุณค่าในสายตาใครนอกจากเพื่อนคนเดียวที่เขามี ลีฮยอกแจ
ปาร์คยูชอนตาโตทันทีที่ได้ยินคำตอบจากร่างตรงหน้า จะมีใครที่ไหนบ้าขนาดบอกให้ลูกตัวเองขายตัว
“เฮ้อ...จุนซูในฐานะที่ฉันอายุมากกว่านายฉันขอสั่งห้ามนายทำอะไรบ้าๆอย่างนั้นนะ” เสียงทุ้มว่าพลางลูบหัวร่างบางที่เอาแต่มองไปทางอื่น
“มีสิทธิ์อะไร” จุนซูหันมาจ้องคนตรงหน้าด้วยความคิดที่กำลังสับสน
ไม่มีใครหวังดีกับเขาสักคนนอกจากฮยอกแจที่เป็นเพื่อนแล้วคนๆนี้..........
คำถามที่ทำเอาคนถามในตอนแรกแทบกุมขมับ ในความไร้อารมณ์ของคนตรงหน้า
“สิทธิ์..ของ...ของ...เอ่อ.............เจ้านาย” กว่าจะตอบได้เล่นเอาคนฟังถึงกลับมองคนตรงหน้าด้วย
ความรำคาน -*-
“เจ้านาย?”
“ต่อไปนี้ฉันจะจ้างนายมาดูแลบ้านให้ฉันโอเคไหม? ^[]^” ชายหนุ่มยิ้มล่าให้กับความกะล่อนของตัวเอง
แถเก่งเป็นที่ 1 แต่ก็นะถ้าช่วยคนตรงหน้าไม่ให้ทำอาชีพอย่างนั้นได้ก็ดีไม่ใช่หรอ
“อ้อ...แลกกับค่าเทอมของเธอเป็นไงดีไหม” ชายหนุ่มยิ้มให้ร่างตรงหน้าที่กำลัง งง กับงานที่พึ่งได้มาทั้งที่ไม่ต้องหามันก็เดินมาเอง
“พูดจริงๆหรอ” ร่างบางถามด้วยความแน่ใจ กลัวถูกหลอก คำๆนี้แวบขึ้นมาในสมองของจุนซูทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ชายข้างหน้าเขาพูด
“จริงสิคนอย่างปาร์คยูชอนไม่โกหกหรอก” ชายหนุ่มว่าพลางยิ้มล่าราวกับเด็กได้ของเล่น
ก็ของเล่นตัวนี้มันทั้งน่ารักทั้งน่าค้นหานี่นา หุหุหุ ^[]^
“นี่เบอร์ของฉัน.....พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะไปรับที่โรงเรียนนะจุนซู” ชายหนุ่มพูดพลางล้วงมือเข้าไปหยิบนามบัตรสีทองให้แก่ร่างบาง
“เอ่อ...นี่นายเอาจริงๆหรอ” จุนซูถามด้วยความมั่นใจอีกครั้ง
“อื้ม....ฉันต้องไปแล้วนะเดี๋ยวพี่ยุนโฮว่าเอา” ชายหนุ่มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองสลับกับร่างบางตรงหน้าด้วยความลังเล
“อะไร?” ร่างถามคนตรงหน้าด้วยความรำคานในท่าทางอย่างนั้น
บอกจะไปแต่ตัวเองกับยืนอยู่ที่เดิมบ้าป่าวฟะ -*-
“เธอกลับเองได้ใช่ไหม?” ยูชอนถามร่างตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง
กลัวร่างตรงหน้าจะโดนฉุดผิดตรงไหน ? =^=
“อืม” ร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะเดินหนีออกมาเพราะถ้าเขาไม่ไปตาบ้านั่นก็คงยืนอยู่ที่เดิม
“ไปไหนมา” ทันทีที่จุนซูย่างกรายเข้ามาในบ้านเขาก็ได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ทักเป็นคนแรก
“หางานทำครับ” ร่างบางตอบพลางก้มหน้าลงเลี่ยงที่จะไม่สบตากับผู้เป็นแม่
“เหอะ..แกคิดว่างานแค่นั้นจะพอยาไส้แกหรอ..ฉันว่าแกไปขายตัวน่าจะดีนะหรือไม่ก็ออกไปให้พ้นจากบ้านนี้เสียทีฉันเบื่อขี้หน้าแกเต็มทนแล้ว” ผู้เป็นแม่ตวาดเสียงดังลั่น
แต่เขาชินแล้วล่ะ ตั้งแต่เกิดจนบัดนี้เขาไม่เคยได้ยินแม่พูดอ่อนหวานกับเขาเลยสักครั้ง
“ทำไมแม่ถึงอยากให้ผมออกไปล่ะครับ”
“เพราะฉันเกียดแกไงล่ะ...แกมันตัวถ่วงถ้าไม่มีแกป่านนี้ฉันอาจจะรวยไปแล้วก็ได้หึ” ผู้เป็นแม่พูดพลางมองร่างบางเหมือนเป็นเนื้องอกที่ตัวเองต้องการตัดทิ้งออกไป
ร่างบางได้แต่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่จะไหลออกมา
ทำไมนะการที่เขาเกิดมามันเป็นตัวถ่วงขนาดนั้นเลยหรอ...ถ้าไม่มีเขาแม่คงจะสบายใจใช่ไหม
ร่างบางโค้งให้แม่ตัวเองก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องโดยมีเสียงของแม่ตะโกนด่าตามหลัง
“ทำไมพูดแค่นี้รับไม่ได้รึไง..เหอะแกมันตัวถ่วงจำไว้จุนซู...แกน่ะมันตัวถ่วง”
คำๆนี้มันก้องอยู่ในหัวร่างบางตลอดทั้งที่พยายามข่มตาให้นอนหลับแต่ทำไม่ได้ ประโยคเดิมวนไปมาจนร่างบางต้องสะบัดหัวเพื่อไล่คำพูดพวกนี้ออกไป แต่ก็ทำไม่ได้
จะอยู่ต่อไปทำไมกันจุนซูนายมันก็แค่ตัวถ่วงถ้าไปจากชีวิตเขา..ชีวิตเขาจะได้ดีขึ้นไง
สั้นไหม? ว่าไม่สั้นแล้วน๊า มีอะไรอยากถาม ก็แอ๊ดมาคุยกันได้นะจ๊ะ CCL.Mickeymouse_nay@hotmail.com >>> Nay
HanJun_yoosoo@hotmail.com >>> Pang
คราวนี้ขอ 30 เม้นน๊า พอมีเวลาหายใจให้คนแต่ง 55555
1 เม้นเท่ากับ 1กำลังใจน๊า
ความคิดเห็น