คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 02 [60%]
Chapter 02
บ้าน
คังอินพาซีวอนเดินมาที่นั่งหน้าโรงพัก ตาคมมองร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ซีวอนกล่าวขอบคุณคังอินก่อนที่จะเดินมานั่งข้างๆร่างเล็กที่กำลังร้องไห้ไม่หยุด
ร่างสูงค่อยๆนั่งลงข้างๆร่างบางที่กำลังสั่นเทาด้วยแรงสะอื้น เขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับคนข้างๆ แต่ดูเหมือนว่าจะถูกเมิน
"ร้องไห้มากๆ ระวังผีจะมาเอาตัวไปนะ" ซีวอนขู่เพราะรู้ว่าคนข้างๆที่กำลังเมินใส่เขานั้นกลัวผีมากแค่ไหน ตอนฮยอกแจประมาณ 3 ขวบ พี่โซรามักพาฮยอกแจมาด้วยเวลามีคอนเสิร์ตตอนดึกๆ เพราะฮยอกแจกลัวผีมากจึงไม่ยอมอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงเพียงลำพัง
"...ฮึก.. ผมแปดขวบละนะ เรื่องแบบนี้ใครเขาจะเชื่อ.."
"ฮ่าๆ นั่นสินะ นายไม่ใช่ฮยอกแจตอนสามขวบที่กลัวผีแล้วนิ"
"ค..คุณรู้จักผม?" ฮยอกแจเบิกตากว้างด้วยความสงสัยเมื่อคนข้างๆพูดเหมือนรู้จักตัวเองมาก่อน
"อื้ม ทำไมฉันจะไม่รู้จักล่ะ" มือสากยกขึ้นยีหัวร่างเล็กเบาๆ ทำไมเขาจะไม่รู้จักล่ะ ลูกชายของผู้หญิงที่ตัวเองแอบรักมาตั้งแต่สมัยเรียน ผู้หญิงที่ทำให้เขาอยากเป็นนักดนตรี ผู้หญิงที่เป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิตของเขา
"คุณเป็นใคร?"
"เฮ้อ นี่มันจะเช้าแล้วนะ เราไปคุยกันที่บ้านดีกว่า" ซีวอนมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้นพลางเอามือล้วงกระเป๋า
"....บ้าน?" ฮยอกแจเลิกคิ้วด้วยความสงสัย บ้านที่ผู้ชายคนนี้หมายถึง คือที่ไหน
"อื้มบ้าน บ้านใหม่ของนายไงฮยอกแจ" ซีวอนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะเอื้อมมือไปขว้าข้อมือเล็กของฮยอกแจ "ต่อจากนี้ ฉันจะดูแลนายเอง เด็กน้อย ^^."
เจเนซิส คูเป้สีดำจอดพาร่างเล็กมาอยู่หน้าคฤหาสน์ลังใหญ่ของตระกูลชเว ซีวอนมองร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่บนตักของเขา ที่ร้องไห้มาทั้งคืน คงรู้สึกเหนื่อยจึงหลับไป
"เดี๋ยวผมบอกแม่บ้านมาอุ้มคุณฮยอกแจไปนะครับ" จองฮุนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยกำลังหลับบนตักของเจ้านายตนเอง
"ไม่เป็นหรอก เด็กตัวแค่นี้ฉันอุ้มเข้าไปเองก็ได้" ซีวอนพูดจบก็ช้อนตัวของฮยอกแจขึ้นมาอยู่ในท่าอุ้มเจ้าสาวพาเข้าไปในบ้าน
จองฮุนมองตามด้วยความแปลกใจ ไม่ใช่แค่จองฮุน พวกแม่บ้านที่เห็นเจ้านายเข้ามา ก็แปลกใจไม่แพ้กัน ถึงแม้ซีวอนจะเป็นคนจิตใจดีแต่เขาไม่น่าจะอุ้มเด็กเข้ามาในบ้านด้วยของเขาเอง
"คุณชายคะ เดี๋ยวป้าอุ้มเองค่ะ" แม่นมอาสา
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมอุ้มไปเอง^^ " ซีวอนยิ้มให้แม่นม แล้วเดินอุ้มร่างของฮยอกแจขึ้นไปในห้องนอนของตนเอง
ซีวอนวางร่างบางลงบนเตียงใหญ่ที่ไม่มีใครได้สัมผัสมาก่อนนอกจากตัวของเขาเอง มือหนาดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของฮยอกแจไว้ เขามองร่างเล็กที่กำลังหลับสนิท ร่างสูงถือวิสาสะไล้แก้มเนียนเบาๆด้วยความเอ็นดู พลางนึกถึงลี โซรา เด็กคนนี้เหมือนพี่โซราจริงๆ เหมือนกันมากทั้งแววตา ทั้งคำพูด แต่แตกต่างก็ตรงที่เพศ และอายุก็เท่านั้น..
"ถึงผมจะดูแลพี่ไม่ได้แต่ผมสัญญาว่าผมจะดูแลเด็กคนนี้เป็นอย่างดี"
.
.
.
"อือ" ร่างเล็กบนเตียงขยับตัวเล็กน้อย เมื่อรู้สึกตัว ฮยอกแจค่อยยันตัวเองขึ้นพลางหันไปมองรอบๆ จนเกิดคำถามขึ้นมาว่า ที่นี่คือที่ไหน ?
ร่างเล็กลงจากเตียงตรงไปที่ประตูห้องนอนบานใหญ่ เขาค่อยๆแง้มประตูออก เสียงเพลงบรรเลงจากเปียโน ที่เขาคุ้นหูก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กเดินเข้าใกล้เสียงนั้นเรื่อยๆ จนมาหยุดตรงที่บันได ฮยอกแจชะโงกมองร่างสูงที่กำลังนั่งบรรเลงเพลงอยู่ที่เปียโนหลังใหญ่ ร่างเล็กเดินลงบันไดมาถึงขึ้นสุดท้ายก่อนที่จะนั่งลงตรงบันไดขั้นนั้น เพลงบรรเลงยังคงดังต่อเนื่อง
...เพลงที่เขาคุ้นเคย เพลงที่เคยฟังอยู่บ่อยๆ เพลงนั้น เพลงที่คุณแม่ชอบ..
https://www.youtube.com/watch?v=4uYnwuuF-d8 [ฟังเพลงนี้ไปด้วยนะจ๊ะ]
"เพลงนี้ชื่อเพลงอะไรหรอฮับคุณแม่" ร่างเล็กบนตักของหญิงสาวที่กำลังบรรเลงเปียโนอยู่ด้วยความสงสัย
"Miss You จ๊ะ เพราะมั๊ย" หญิงสาวตอบลูกชายด้วยรอยยิ้มพลางยีหัวทุยน้อยๆของคนบนตัก
"มิส ยู แปลว่าอะไรหย๋อ ฮับ" เสียงใสถามต่อด้วยความสงสัยอีกรอบ
"มิสยูแปลว่าคิดถึงจ่ะ"
"คิดถึงมันเป็นยังไงหย๋อฮับ" เด็กน้อยยังคงถามต่อไม่หยุด หญิงสาวไม่หน่ายเลยที่จะตอบคำถามของเด็กน้อยช่างสงสัยคนนี้
" คิดถึงเหรอ เราก็จะนึกถึงมันบ่อยๆ นึกถึงสิ่งที่เคยอยู่กับเรา แล้ววันนึงมันกลับหายไป.." ปลายเสียงของหญิงสาวแผ่วลง แววตาของเธอฉายแววความเศร้าออกมาเล็กน้อยก่อนที่เธอจะยิ้มให้ร่างเล็กที่ยังคงไม่เข้าใจความหมายที่พูดเมื่อกี๊ "เอาไว้ฮยอกโต ฮยอกก็จะรู้เองแหละจ่ะ ว่าคิดถึงมันเป็นยังไง"
"งั้นแสดงว่า ที่คุณแม่ชอบเล่นเพลงนี้ เป็นเพราะคุณแม่คิดถึงใช่มั๊ยฮับ"
"คงจะอย่างงั้นมั้งจ๊ะ" หญิงสาวยิ้มน้อยๆให้กับลูกชายก่อนที่กอดเขาไว้ ใช่ตอนนี้เธอกำลังคิดถึง คิดถึงคนที่เขาเคยอยู่กับเธอ แต่ตอนนี้เขากับหายไป....
แม่ครับ ตอนนี้ฮยอกรู้แล้วคิดถึงมันเป็นยังไง ฮยอกคิดถึงแม่จังครับ
"..ฮึก.." เสียงสะอื้นทำให้ร่างสูงหยุดกระทันหันก่อนที่จะหันมาเห็นร่างบางซึ่งกำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ "เล่นต่อสิ" ร่างบางพูดขึ้นเมื่ออยู่ดีๆ เพลงก็เงียบไป "ผมอยากฟัง"
เมื่อซีวอนได้ยินดังนั้น มุมปากของเขากระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย และเขาก็หันไปบรรเลงเพลงตามคำสั่งของร่างบาง ฮยอกแจคงคิดถึงสินะ คิดถึงลีโซรา เหมือนเขา...
10 ปีต่อมา...
ร่างเล็กซึ่งนั่งอยู่ตรงปลายเตียง เขาเงยหน้าดูปฏิทินที่อยู่ข้างฝา 4 เมษา... เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าตาตามเดิม
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ฮยอกแจ" เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง ใช่แล้ววันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเขา แต่เขากลับต้องมานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากออกไปฉลองกับเพื่อนๆ แต่เขากำลังรอ รอใครคนนึงมาอวยพรวันเกิดให้เขา
แอ๊ด
"คุณซีวอน!!" ร่างเล็กอุทานออกมาเมื่อคนที่เขากำลังรอนั้นเปิดประตูเข้ามา ร่างสูงในชุดทำงานยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางดีใจของร่างบางที่วิ่งมาสวมกอดเขา
"เห็นป้าแม่บ้านโทรมาฟ้องว่าคนแถวนี้ไม่กินข้าวเหรอ หื้ม?" ซีวอนลูบหัวร่างบางเบาๆอย่างเอ็นดู ผ่านมา 10 ปีแล้วที่เขาคนนี้เลี้ยงดูฮยอกแจโดยไม่มีข้อตกบกพร่องเลย
"ก็ฮยอกรอคุณซีวอนนี่หน่า" ร่างเล็กที่เอาหัวทุยๆ ซุกอกของร่างสูงที่โอบกอดเขาไว้ พูดขึ้นมาด้วยความน้อยใจนิดๆ
"งั้นฉันผิดเองสินะ ที่ทำให้นายรอเนี่ย"
"ฮยอกไม่ได้ว่าอย่างงั้นนะครับ" ฮยอกแจรีบสวนขึ้นมาทันควัน
"ฮ่าๆ งั้นเราไปกินข้าวแล้วเป่าเค้กกันดีมั๊ย หืม?"
"ดีที่สุดเลยครับ" ฮยอกแจยืดตัวไปจุ้บแก้มสากเบาๆ เพื่อแสดงความขอบคุณ
------------------------60-------------------------------
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเน๊อะ ก่อนสงกราน 100 เปอร์เซนต์แน่นอน เค้าสัญญา วันนี้วันเกิดซีวอนพ่อขราของพวกเรา กต่อแถวรับบัตรเครดิตจากซีวอนกันได้เลยนะจ๊ะ #หลอก 5555555555
ความคิดเห็น