ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของจุดสิ้นสุด
สาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เชียงใหม่ ประเทศไทย,วันที่ 14 มกราคม
พ.ศ.2660,2สัปดาห์ก่อนหน้านั้น
“เฮ้ยเอด! ได้ดูข่าวเมื่อเช้าป่ะ แปลกมากเลย”ไอซ์ชายหรือที่ทุกคนชอบเรียกว่า ‘ด้อย’
ทักเอดวินเมื่อเอดวินเข้ามาในห้อง “อืม ไม่ได้ดูว่ะ มีไรเหรอวะ ด้อย”เขาถามกลับมา
“ใช่ข่าวที่จู่ๆก็มีแผ่นดินไหว ทอร์นาโด แล้วก็แผ่นดินทรุดหรือเปล่า
เค้าก็ว่าแปลกนะ”ลูกตาลกับก้องเข้ามาร่วมวงด้วย “นั่นดิ ก้องก็ว่าแปลกนะ
ขนาดคุณสรยุทธ์ยังว่าแปลกเลย” “เป็นยังไงเหรอ” “คืองี้นะเอด ที่แคนาดาน่ะ
นายรู้ว่ามันกว้างใช่มั้ย แล้วทีนี้ทางตะวันตกมันเกิดแผ่นดินไหว อย่างแรงด้วย
ถ้าจำไม่ผิดน่าจะ10กว่าริกเตอร์นะแล้วตอนกลางน่ะ เกิดทอร์นาโดลูกโคตรใหญ่เลย
คือแบบว่า ขนาดเรื่อง อินทู เดอะ สตรอม ยังเทียบไม่ติดเลย
แล้วก็ทางตะวันออกก็เกิดแผ่นดินทรุดทำให้มีหลุมขนาดใหญ่มากเลย
ขนาดว่ามองจากภาพถ่ายดาวเทียมยังเห็นเลย ถึงจะเล็กก็เถอะแต่เชื่อมั้ยล่ะ
ทั้งหมดนี่น่ะเกิดขึ้นพร้อมกันและจบพร้อมกันด้วย
อย่างกับมีคนตั้งเวลาไว้เลย”ด้อยเล่าเรื่องมาให้เอดวินฟังทั้งหมด
แล้วทุกคนก็ร่วมกันวิจารณ์เรื่องนั้นต่างๆนานา
วันต่อๆมาก็เกิดเรื่องนี้ซ้ำในอีกหลายประเทศโดยมีลักษณะคล้ายๆกัน
ประเทศที่ยังไม่โดนเริ่มหวั่นวิตกว่าจะเกิดเรื่องแบบเดียวกัน รวมถึงไทยด้วย
สาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เชียงใหม่ ประเทศไทย,วันที่ 26 มกราคม
พ.ศ.2660,38ชั่วโมงก่อนหน้านั้น
“เออ วี มาดูนี่หน่อยดิ”ด้อยเรียกวีกิจ หัวหน้าห้องม.1/5มาคุยด้วย
“มีอะไรเหรอด้อย เรียกเค้ามาทำไมเหรอ”
“นี่ดูนี่สิ”ด้อยพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หนังสือแอตลาสที่พวกเขาใช้เรียนวิชาภูมิศาสตร์
“ทำไมเหรอ”
“นี่คือจุดเกิดเหตุครั้งแรก”เขาพูดพร้อมจิ้มนิ้วสามนิ้วไปที่ละติจูดตัดกับลองจิจูดในแคนาดา
“แล้วก็ไล่ลงมา”เขาเลื่อนนิ้วลงมาตามนั้น
“แล้วยังไง” “ก็มันเป็นรูปแบบใช่มั้ย” “อื้อ” “แล้วดูนี่
เชียงใหม่อยู่ตรงกับพิกัดที่จะเกิดแผ่นดินทรุดพอดีน่ะสิ” “ห๊า! อะไรนะ” “มีเรื่องไรเหรอวี
ตะโกนซะลั่นห้องเชียว” เตยหอม รองหัวหน้าเดินเข้ามาได้ยินตอนที่วีกิจตะโกนพอดี
“ก็ด้อยมันบอกว่ามันคำนวณว่ามันจะเกิดแผ่นดินทรุดที่เชียงใหม่นี่แหละ” “จริงเหรอด้อย”
“จริง แต่ขอให้เค้าคิดผิดเถอะ” “แต่ถ้ามันเป็นจริงล่ะ
เราควรจะคิดหาวิธีป้องกันไว้ก่อนไม่ใช่เหรอ” “นั่นดิ เค้าก็ว่างั้นนะวี
ด้อยแกพอจะคิดออกมั้ยว่าเราควรจะทำไง” ยังไม่ทันที่ด้อยจะตอบคำถาม
เอดวินก็เข้ามาทันได้ยินพอดี “มีอะไรกันเหรอ แล้วไอ้ที่พูดว่าให้คิดอะไรยังไงเหรอ”
“คืองี้นะเอดวิน ด้อยมันคำนวณได้ว่าที่เชียงใหม่จะเกิดไอ้แผ่นดินทรุดอะไรนั่นแหล่ะ
แล้วทีนี้พวกเราก็จะให้ด้อยมันคิดหาวิธีป้องกันมันอยู่” “ด้อย
ไอ้เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นอีกนานมั้ย”
“เท่าที่ฉันคำนวณก็อีกประมาณ119ชั่วโมง42นาที”เขายกนาฬิกาขึ้นดูก่อนตอบ “อืม
ยังพอมีเวลาเตรียมตัวอยู่นิดหน่อย วิธีไปให้ไกลจากจุดเกิดเหตุจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
แกรู้จุดที่จะเป็นขอบเขตเขตของมันใช่มั้ยด้อย” “อือ รัศมีประมาณ5กิโลเมตร
จุดศูนย์กลางน่าจะอยู่ที่แถวๆยุพราช งั้นขอบเขตก็น่าจะถึงสวนสัตว์เชียงใหม่น่ะ”
“งั้นก็มีที่นี่ด้วยสิ”วีกิจว่า “ใช่เขาตอบกลับไป” “อืม
ถ้างั้นพรุ่งนี้นายไปหาคนที่พอจะช่วยนายพาคนขึ้นไปบนดอยสุเทพได้นะ
สักสิบคนก็คงจะพอ” “อือ
เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าจะจัดการ”ว่าแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันออกไปด้วยสีหน้าที่วิตกกังวล
แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้
เมื่อวันรุ่งขึ้นด้อยวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็วแต่ไม่พบใคร
เขาจึงนั่งรออย่างกระวนกระวายจนกระทั่งเอดวินเดินเข้าห้องมานั่นแหละ
เขาถึงผ่อนคลายลงแต่ก็คงไม่มาก เพราะเขารีบพูดกับเอดวินว่า “เฮ้ยไอ่เอด!เชี่ยแล้วไง
ฉันคำนวณผิด มันไม่ใช่ แฮก อีกสี่วันข้างหน้า แต่มันเป็น แฮก เอ่อ วันพรุ่งนี้แล้ว!” “ห้ะ!
ว่าไงนะ พรุ่งนี้เหรอ
แต่นั่นมันน้อยมากเลยนะสำหรับการเตรียมตัวน่ะ”เอดวินพูดด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกเมื่อได้
ฟังเช่นนั้น “นั่นแหละ แล้วเราควรจะทำอย่างไรดี” “มีอะไรกันอีกเหรอ อ้อ!เอดวิน
เค้าทำตามที่ตัวบอกแล้วนะ”วีกิจเดินเข้ามาคุยด้วย คราวนี้เขาพาคนมาด้วย 2-3คน
หนึ่งในนั้นคือนุดาส่วนอีกสองคนน่าจะเป็นบอยกับนะโม “คืออย่างนี้นะ ไอ่ด้อย
มันบอกว่ามันคำนวณวันและเวลาผิดน่ะสิ”ระหว่างที่เอดวินกำลังคุยอยู่กับวี
ด้อยก็ค้นกระเป๋าอย่างรีบร้อน แล้วก็คว้ากระดาษขึ้นมา2-3แผ่นแล้วพูดขึ้นว่า
“ดูนี่นะ”แล้วเขาก็เริ่มลงมือเขียนตัวเลขลงบนกระดาษโดยใช้สูตรการคำนวณต่างๆมากมาย
ระหว่างที่เขาเขียนเขาก็พึมพำอะไรบางอย่างลงไปด้วย
ห้านาทีให้หลังเขาก็หยุดเขียนแล้วพูดกับทุกคนว่า “นี่คือสิ่งที่เค้าคำนวณไว้ในครั้งแรก
จะเห็นได้ชัดว่าเมื่อเทียบกับครั้งที่สองแล้วจะมีข้อบกพร่องอย่างเห็นได้ชัด คือ
การคำนวณตรงนี้ซึ่งเค้าคำนวณทศนิยมผิดไปสามหลัก
ค่าทั้งหมดจึงเปลี่ยนจากหนึ่งวันข้างหน้าเป็นอีกสี่วันข้างหน้า”เขาพูดพร้อมกับชี้ตามจุดต่าง
ๆบนกระดาษที่มีฃตัวเลขเรียงรายอยู่เต็มไปหมด “สรุปคือ
ตอนนี้เรามีเวลาเหลืออยู่น้อยนิดเพื่อทำการเตรียมตัวใช่มั้ย ถ้างั้นเอด
นายรีบบอกมาเลยว่าจะต้องให้เราเตรียมตัวอย่างไรบ้าง
ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”บอยพูดเสนอให้เอดวินแนะวิธีที่จะต้องเตรียมตัวซึ่งเอดวินก็รีบบอ
กวิธีอย่างรวดเร็ว
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปสั่งการในแต่ละกลุ่มซึ่งมีนายน์และเตยหอมช่วยในการกระจายข่า
วให้กับผู้นำในห้องอื่นๆซึ่งก็รวบรวมกันมาได้แต่ของชั้นม.1
เที่ยงวันนั้นบอยกับนะโมได้นำพรรคพวกขึ้นไปสำรวจพื้นที่ตามที่เอดวินบอกแล้ว
เมื่อพบแล้วจึง ลงมาบอกสถานที่กับคนอื่นๆซึ่งก็เตรียมตัวไว้อยู่แล้ว
วันพรุ่งนี้เวลาประมาณ08.00น.จะเกิดภัยพิบัติขึ้นแต่ทุกคนก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้พร้อมแ
ห้างสรรพสินค้าเมย่า เชียงใหม่ ประเทศไทย,วันที่ 27 มกราคม
พ.ศ.2660,1ชั่วโมงก่อนหน้านั้น
ขณะที่คนอื่นๆกำลังเตรียมตัวที่จะตื่นก่อน07.00น.เพื่อหลบหนีภัยพิบัตินี้
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นซึ่งเอดวิน ด้อย ลูกตาล ก้อง นุดา ยูจัง
และสาออกมาช่วยกันขนเสบียงเพราะตึกในแถบนี้จะพังหายไปกับแผ่นดินหมด
แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขิ้น
“เอดวิน
เราต้องการอะไรบ้างนะ”ยุจังถามเอดวินผู้ซึ่งตอนนี้กำลังมีท่าทีเขินอายที่ถูกถามเช่นนั้น
เอดวินมีคนที่แอบชอบอยู่ในใจชื่อ ยูจัง แต่ดูเหมือนคู่นี้จะได้ไปแค่ความฝัน
เพราะเอดวินไม่เคยเอ่ยปากบอกอะไรกับยูจังเลย เพียงแต่ให้ลูกตาลช่วยเป็นแม่สื่อให้ “อ๋อ!
ก็จะมีอาหารพวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป พวกข้าวสาร
เนื้อหมูและวัตถุดิบบางอย่างในการปรุงอาหารแล้วก็.....”เอดวินยังพูดไม่ทันจบ
ผู้คนรอบข้างก็มีอาการแตกตื่นแล้วตึกก็เริ่มสั่นอยู่สักพักแล้วจึงหยุด
“อะไรน่ะ”สาเป็นคนถาม “เหมือนจะเป็นแผ่นดินไหวนะ แต่ด้อย
แกไม่ได้บอกว่าจะมีแผ่นดินไหวนี่นา”คราวนี้นุดาออกความคิดเห็น “ไม่หรอก”เอดวินว่า
“แต่ตอนนี้ฉันว่าเราควรจะออกไปจากที่นี่นะ ลงไปทางบันไดจะปลอดภัยที่สุด” “แล้วของล่ะ”
“เราต้องกลับไปบอกคนที่เหลือก่อน ไปเร็ว!”เมื่อพวกเขาออกมาจากเมย่าได้ไม่นานนัก
ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็เห็นตึกหลายตึกเริ่มถล่มลงมาแล้วก็เห็นว่าถนนเริ่มยกตัวและแตกออกจา
กกันผู้คนพากันทิ้งรถของตนเอง และวิ่งหนีออกจากแถวนั้นแต่แผ่นดินแยกตัวเร็วมาก
พวกเอดวินวิ่งมาจนถึงสี่แยกภูคำ แต่เมื่อทุกคนยกเว้นยูจังวิ่งข้ามมาได้ครึ่งสะพานแล้ว
แผ่นดินตรงนั้นก็แยกออกจากกันทำให้สะพานขาดและหักลงไปในคลอง
เอดวินพยายามเรียกชื่อยูจังแต่ก็ไม่เป็นผล “ไปกันเถอะ
เอด”ด้อยเตือนเอดวินด้วยเสียงที่รู้สึกเศร้าไม่ต่างกับคนอื่นๆ ทุกคนรีบวิ่งมาถึงโรงเรียน
วีกิจกับพวกคนอื่นๆกำลังพาคนอพยพ “พวกที่เหลือล่ะ”เอดวินถามวีกิจทันทีที่ไปถึง
“ห้องอื่นๆไปกันหมดแล้วห้องเรากำลังจะไป พวกนายมาก็ดีแล้วจะได้ไปพร้อมกันเลย อ้าว!
แล้วยูจังล่ะ”ทุกคนมีท่าทีที่เศร้าสร้อย วีกิจพอจะอ่านออกจึงพูดกับทุกคนว่าเสียใจด้วยนะ
ทุกคน เมื่อเราไปถึงที่หมายแล้วเราจะจัดพิธีไว้อาลัยให้กับยูจังนะ
แต่ตอนนี้รีบเดินเถอะ”วีกิจสั่งแล้วจึงหันมาพูดกับเอดวินว่า “นายจะไปเลยหรือเปล่า” “ยัง
ฉันมีของสำคัญอยู่บนห้องน่ะ งั้นฝากพวกที่เหลือไปด้วยนะ”
“ฉันจะไปกับแก”ด้อยพูดขึ้นและก็ได้รับการตอบรับอย่างเดีนวกันกับก้องและลูกตาล
พวกเขารีบวิ่งไปที่อาคารสาธิต 3
ระหว่างนั้นด้อยถามเอดวินว่าของสำคัญอะไรแต่เอดวินไม่ได้พูดอะไร
ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดมาก
เมื่อเขาไปถึงก็เห็นภูเขาช่วยพยุงกันต์อยู่ พวกเขารีบเข้าไปถามว่า “เฮ้ย!ไอ่กันต์
แกเป็นไรไป”ภูเขาตอบแทนว่า “ตอนมันวิ่งลงมามันตกบันไดน่ะ “ถ้างั้นเดี๋ยวก้องช่วยนะ” “ดี
ถ้างั้นก้องรีบพากันต์ไปให้ถึงจุดหมายนะ” “เชื่อใจได้เลย”
เมื่อพวกเขาขึ้นมาถึงห้องม.1/5แล้ว เอดวินก็เริ่มลงมือขนของ
ด้อยและลูกตาลก็ทำแบบนั้นเช่นกันแต่พวกเขาทำเสร็จก่อนจึงออกมารอข้างนอกห้องและเห็
นว่าแผ่นดินทรุดเริ่มขยายวงกว้างจนเกือบจะถึงที่ที่พวกเขาอยู่แล้ว ตึกเริ่มสั่นสะเทือน
รอยแยกเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ไอ่เอด! รีบออกมาได้แล้ว”เสียงของด้อยดังมาถึงหูของเอดวิน“ตอนนี้ตึกกำลังจะ... ”
เสียงของเขาขาดไปพร้อมกับเสียงโครม เอดวินรีบวิ่งออกจากห้องม.1/5
ตอนที่เกิดแผ่นดินทรุดมันทำให้ขอบระเบียงและทางส่วนหนึ่งถล่มลงไป
ตอนนี้มีทางขาดไปประมาณ2เมตร “เฮ้ย!เชี่ยแล้วไง
ฉันว่ากระโดดไม่ถึงว่ะ”เขาตะโกนมาจากอีกฝั่งหนึ่ง น้ำเสียงของเขาดูสั่นๆ “มันกว้างไป”
“แกทำได้แน่ ไอ่เอด ฉันเชื่อใจแก”ด้อยตะโกนกลับมาจากอีกฝั่งหนึ่ง
เอดวินถอยกลับไปตั้งหลักเสร็จแล้วเขาก็ออกตัววิ่งและกระโดด
และเขาก็มาถึงอีกฝั่งได้สำเร็จ “รีบลงไปกันเถอะ”ลูกตาลว่า “แล้วก้อง กันต์กับภูเขาล่ะ”
“ไม่รู้สิแต่ตอนนี้เราต้องลงไปแล้ว” โครม
แล้วบันไดก็พังลงไปพร้อมกับเสาธงที่เอนลงมายังที่ที่เมื่อกี้นี้เราเคยอยู่ “ทำไงดีวะ เอด
บันไดมันพังแล้วอ่ะ”ด้อยพูดขึ้นทันทีหลังจากหายตกใจ “เสาธง
ไปเร็ว!”เขาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่เสาธง “ด้อย แกลงไปก่อนแล้วรับลูกตาลด้วย”
ทันทีที่ลูกตาลลงไปแล้วเขาก็มองดูที่นี่เป็นครั้งสุดท้าย “เอดวิน!
นายรีบลงมาได้แล้ว”ลูกตาลตะโกนย้ำขึ้นมา“เออ!จะลงไปแล้ว”
เขาสไลด์ลงมาได้ทันเวลาพอดีเพราะว่าหลังจากนั้นตึกก็ถล่มลงมา
“รีบไปกันเถอะ”ด้อยพูดขึ้น “แต่เราจะไปยังไงกันล่ะ ถนนมันขาดนี่”
ตอนนี้แผ่นดินได้แยกตึกออกเป็นสามส่วนและตัดขาดถนนที่เชื่อมกับถนนหลัก
“งั้นไปทางหลังมอ” เอดวิน ออกคำสั่ง ทั้งสามคนรีบวิ่งออกไปทางหลังมอ
แต่เมื่อวิ่งออกจากประตูคณะศึกษามาได้ไม่นานนัก
รถยนต์ที่จอดระเกะระกะอยู่บนถนนหลังมอก็เกิดระเบิดขึ้นเกือบจะพร้อมกัน
แรงระเบิดทำให้ทั้งสามคนกระเด็นไปกันคนละทิศคนละทาง
ก่อนที่เอดวินจะหมดสติสัมปชัญญะไป เขาได้ยินด้อยเรียกชื่อเขาและหมดสติไป
เขาไปไม่ทันแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น