ความรักที่ไม่มีวันจบ

ลำดับตอนที่ #4 : วันสบายๆ วันหนึ่ง

     

            ยามแสงสุริยันสาดส่อง   เช้านี้เป็นวันเสาร์ แน่นอน  ที่ว่าบ่ายและเย็นวันนี้  มันก็เป็นวันเสาร์  -*-     เมย์สะพัดความขี้เกียจ และ ลุกขึ้นมาจากที่นอน     เธอเองนั้น ยังคงไม่สบายใจเรื่องเมื่อวานอยู่ดี   วันนี้  มันก็ดันเป็นวันหยุดซะอีก  อดเจอหน้าปราศ  ไม่มีเวลาให้เธอได้พูดคุยกับปราศ    ครั้นจะไปหาปราศที่บ้านก็กลัวจะดูไม่งามตา    ก็ได้แน่นั่งกังวล   เธอลุกจากที่นอนเดินไปอาบน้ำ  ลงมาอีกที  พี่มายด์ก็ไม่อยู่ซะแล้ว  มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไร เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าเจ๊มายด์อยู่ไม่ติดบ้าน   เธอเดินไปห้องครัวทำอาหารเช้าทาน    หลังจากอาหารเช้า  เธอขึ้นไปอาบน้ำลงมาตอนนี้ ก็ 8  โมงกว่าๆแล้ว   ความกังวลของเธอไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย   การที่เธอกังวลอะไรมากๆ มันก็ส่งผลเสียให้แก่เธอทั้งสุขภาพร่างกาย และ จิตใจ ของเธอยิ่งนัก 
        "กริ๊งๆ  "   เสียงกริ่งดังขึ้น  เมย์ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าประตู  แต่พอเธอเปิดประตูออกไปปรากฏว่าคนที่มากดออกหน้าบ้านของเธอนั้น  ไม่ใช่ใครอื่นเสีย   คือปราศน๊ะเอง     หลังจากที่เธอเห็นหน้าของปราศ  เธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว    ขณะเดียวกันนั้นปราศก็ตะโกนถามเมย์ว่า 
         "เมย์  วันนี้เราไปเทียวกันดีมั๊ย"      เมย์รู้สึกตัวอีกที  จึงตอบกลับไปว่า
         
         "อื้ม  เราขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มั๊ย"   ปราศยิ้ม  เมย์วิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า   ปราศยืนรออยู่หน้าบ้าน  -*-     หลังจากที่เมย์แต่งตัวเสร็จเธอเดินลงมา  เมย์ถามปราศว่า  
                "นี่ๆ  รอนานมั๊ยอ่า"    ปราศยิ้ม เขาตอบกลับไปว่า   "ไม่หรอก"      เมย์นึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมเชิญปราศเข้าบ้าน   จึงขอโทษเป็นการใหญ่  ปราศหัวเราะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร   เมย์ยิ้ม   ปราศก็พาเมย์เดินออกมา  แต่  เดินไปได้ซักพัก  ปราศก็นึกได้  แล้วถามเมย์ว่า     
           
               "นี่เมย์    เราจะไปเที่ยวไหนกันดีหล่ะ"    เมย์เงียบ    ปราศยิ้มอย่างเก็บงำอะไรไว้ในใจ  แล้วจึงบอกับเมย์ว่า  
               "เอางี้  วันนี้ชั้นจะพาไปที่  ที่แสนพิเศษละกัน  เชื่อใจชั้นมั๊ย"       แล้วปราศก็ยิ้ม   เมย์งงเล็กน้อย  ก่อนที่เธอจะตอบตกลง   เมย์เองไกยังม่รู้เลยว่า  ณ  ที่  ที่ปราศพูดถึงมันคือที่ไหน  เมย์เองก็ไม่ใช่คนชอบเที่ยวอะไรนักหนา (ออกจาเรียบร้อยซะขนาดนั้น)      ปราศพาเมย์ที่เมืองปทุม  ด้วยความสงสัย เมย์เลยถามกับปราศไปว่า       "ที่นี่มันมีอะไรพิเศษหรอ"  ปราศยิ้มชนิดแอบจิตเล็กๆ     แล้วบอกกับ เมย์ว่า  
           "เอาน่าๆ   พอถึงเดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละน๊ะ"    เมย์เธองงเข้าไปอีก   แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร   หลังจากนั่งรถต่อมาอีกสักพัก 
           "เอาล่ะ  ถึงแล้วววว"   ปราศกล่าว    
..........
            "ปราศ  เธอพาชั้นมาที่บ้านใครเนี่ย"  เมย์ถาม ด้วยความแปลกใจเล็กน้อย   ปราศยิ้มแล้วจึงบอกกับ เมย์ว่า 
            "ที่นี่  บ้านชั้นเอง"    เมย์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง  บ้านปราศใหญ่ราววัง   เป็นคฤหาสที่สวยงามมาก  เมย์ถาม ปราศด้วยความงงว่า 
            "บ้านเธอมันไม่ได้อยู่ใกล้กับบ้านชั้นหรอ"    ปราศหัวเราะ แล้วบอกกับเมย์ว่า  
            "ไอบ้านหลังนั้นหน่ะ  ชั้นขอแม่ให้ซื้อให้ชั้นหน่อย มันใกล้ ร.ร. ดีหน่ะ"   เมย์ไม่พูดอะไร   ปราศก็พาเมย์เข้าบ้านของเขา  แต่เมย์เองก็กลัวและปฎิเสธเป็นการใหญ่     แต่ปราศก็สามารถพอที่จะลากเมย์เข้าบ้านไปได้ -*-     หลังจากที่เข้าไปในบ้านแล้ว   ปราศก็ไปทักทายกับเมจสาวๆ  ในบ้านทั้งหลาย   เมย์เงียบไม่พูดอะไร   เมจสาวๆ  ในบ้านของปราศ พากันนินทา ซุบซิบ  เมย์เริ่มที่กลัว  ปราศพาเมย์เข้าไปหาพ่อและแม่ของเขา  แม่ของปราศเข้ามากอดปราศ  แล้วพูดกับ ปราศว่า 
 
                       "โถ  ลูกรักของแม่  ทำไมไม่มาเยี่ยมกันมั่งเลยหล่ะ"   พ่อของปราศไม่ได้พูดอะไร  ปราศแนะนำเมย์ให้กับพ่อและแม่ของเขาได้รู้จัก  พ่อและแม่ของปราศเงียบ  และอึ้งกันยกใหญ่  เมย์เองเธอก็ งงแต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร  
                      "นั้นแฟนแกรึ"  เสียงที่ฟังดูเงียบ และ ขรึม  พ่อปราศถามกับปราศ  เมย์สะดุ้งเล็กน้อย   แต่ปราศกลับหัวเราะแล้วบอกกับ  พ่อของเขาว่า  
                     "โธ่พ่อ  นี่เพื่อนผมเองครับ  ไม่ใช่แฟนหรอก"   ทั้งพ่อและแม่ของปราศดูผิดหวังเล็กๆ  
                      "หนูจ๊ะ  นั่งก่อนสิ"  แม่ของปราศกล่าวขึ้น  เมย์เอง เธอก็นั่งลงที่โต๊ะรับแขกอย่างสุภาพเรียบร้อย  พ่อของปราศก็ชวนปราศไปเล่นบาส  ปราศตอบตกลงอย่างเป็นประจำอยู่แล้ว  แล้วปราศเองหันมาบอกกับ  เมย์ว่า 
                      "เดี๋ยวเรามานะ"   แล้วพ่อลูกคู่นั้น ก็ไปที่โรงยิมของบ้าน      เมย์เอง เธอก็ได้แนะนำตัวให้กับแม่ของปราศรู้จัก  อย่างเป็นทางการ    แม่ของปราศเอง  ไม่รอช้า เธอก็ถามเมย์ต่อว่า
                        "หนูจ๊ะ   เธอรู้จักปราศเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่หน่ะ"   เมย์ตอบกับ แม่ของ ปราศว่า
                    "ก็ นานพอสมควรแล้วค่ะ"  แม่ของปราศมองเมย์ด้วยสายตาที่พึงพอใจมาก  เมย์ของ ปราศก็พูดต่ออีกว่า
                    "ปราศเค้าหน่ะ  ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไรหรอก  เค้าไม่ชอบสุงสิงกับใคร  มักเก็บตัว  เพื่อนๆของเค้าก็มีแต่พวกนักบาสด้วยกันนั้นแหละ"  เมย์ไม่พูดอะไร             
                    "ยิ่งกับเพื่อนผู้หญิงด้วยแล้วหน่ะ  ยิ่งไม่มีทางเลย"  แม่ของปราศกล่าว  พร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วง   เมย์จึงถามกับแม่ของปราศว่า 
                     "เอ่อ  แล้วทำไมปราศเค้าจึงย้ายออกไปอยู่คนเดียวละค่ะ"    แม่ปราศ ถอนหายใจ  เธอบอกกับเมย์ว่า 
                     "ที่จริงหน่ะ แม่เองก็ไม่อยากให้เค้าไปนักหรอก  เป็นห่วงเขาหน่ะ"   เมย์ไม่พูดอะไร  แม่ปราศก็เริ่มถามเรื่องต่างๆของปราศ เวลาที่เขาอยู่  ร.ร.




                      เย็นวันนั้น เมย์กลับบ้านด้วยรอยยิ้ม ปราศเห็นสีหน้าของเมย์แล้วเขาก็สบายใจ    
                    "เมย์  เย็นนี้เรากินอะไรกันดีหล่ะ"  ปราศถามด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล   เมย์นิ่งอยู่พักนึง แล้วจึงตอบกลับไปว่า
                    "แล้วแต่เธอแหละ"  ปราศจึงพาเมย์ไปหาอะไรกินที่ห้างย่านบางกะปิ    วันนี้ทุกๆอย่างท่าจะไปพ้นผ่านไปได้ด้วยดี  แต่หลังจากที่ทั้งคู่หาอะไรทานเสร็จ  ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจะเดินออกจากห้าง  ก็มีคนสะกิดปราศที่ข้างหลัง  ปราศหันหลับไป เธอคนนั้นคือเด็กหญิง   คนที่มาบอกรักกับปราศเมื่อวันก่อน
                   " สวัสดีค่ะ  หนูชื่อ ฝ้ายค่ะ  หนูแอบชอบพี่มานานแล้วหล่ะค่ะ  ถึงพี่จะมีแฟนแล้วแต่หนูก็ไม่สนหรอก"     เด็กหญิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงข้อนข้างกลัว และ ไม่มั่นใจ  แล้วเธอก็วิ่งหายไป    ปราศไม่พูดอะไร  แล้วหันมายิ้มกับเมย์  แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับบ้าน  ปราศมาส่ง เมย์ที่หน้าบ้านเช่นเคย  

                     "ราตรีสวัสดิ์นะครับ"  ปราศกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น และ นุ่มนวล  เมย์ยิ้มแล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป  ในตอนนี้เมย์ไม่คิดอะไรแล้ว  เธอรู้มาจากแม่ของปราศเองว่า  ปราศไม่ชอบที่จะสุงสิงหรือพูดคุยกับผู้หญิง  ยกเว้นแต่เธอ    

                     "อ้าว  เมย์ ไปเทียวไหนมาหรอ"    มายด์ พี่สาวของเธอเอ่ยถาม  

                     "วันนี้ไปบ้านปราศมาหน่ะ"   มายด์ไม่พูดอะไร  เมย์จึงขึ้นไปอาบน้ำ    ทางด้านปราศ  สีหน้าของปราศดูเคร่งขรึม  ไม่พูดอะไร  ปราศขึ้นไปนอน ราวกับไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว...................