ความรักที่ไม่มีวันจบ

ลำดับตอนที่ #2 : เช้าของวันที่ไม่เหมือนเดิม

              ปราศและเมย์นับวันหลังจากที่ทั้งสองคนได้รู้จักกัน   ทั้งสองคนต่างก็สนิดสนมกันมากขึ้นๆเรื่อยๆ      ในใจของเมย์นั้นอยากจะพูดความในใจของเขาไปซะให้หมด   แต่ก็กลัวว่าถ้าหากพูดออกไปแล้ว  ปราศจะไม่เหมือนเดิมเมย์จึงตัดสินใจจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อน     ส่วนปราศเองนั้นรู้สึกดีที่ได้รู้จักกับเมย์  ปกติคุณปราศเค้าก็ไม่ได้รู้จักกับผู้หญิงคนอื่นมากมาย   จึงสนิดกับเมย์มากขึ้นๆ  ทุกๆวันของทั้งคู่อยู่ด้วยกันราวกับว่า  ทั้งคู่เป็นแฟนกันทำให้เพื่อนๆหรือคนที่รู้จักหลายๆคนกลับสงสัย  ปราศเองนั้นไม่ได้คิดอะไรเพราะตัวเขาเองนั้นไม่เคยมีแฟนมาก่อน    (แค่จะคุยกะผู้หญิงยังจะไม่กล้าเรยย)    ทั้งคู่ก็อยู่กันอย่างมีความสุขดี   (พูดซะอย่างกะเป็นแฟนกานแหน่ะ)    อย่างเช่นทุกๆวัน           แต่.....   ยกเว้นวันนี้  
         เช้าของวันที่  15   มิ.ย.   25**    เป็นวันพิเศาของนักเรีนยหลายๆคน    เป็นวันที่มีเทสวิชาภาษาอังกฤษ     ยกเว้นก็แต่  สำหรับเมย์    มันก็เหมือนกับมานั่งเขียนๆ  คำถามอะไรง่ายๆ  แล้วก็ส่ง  ตรงกันข้ามกับปราศ  ชายผู้ที่นอกเหนือจากภาษาไทยแล้ว ชีวิตนี้ไม่คิดจะพูดภาษาอะไรอีก -*-   จึงเป็นปัญหาสำหรับปราศมากกกก  เวรกรรมของปราศมากขึ้นไปอีกเมื่อ  ปราศลืมที่จะท่องหนังสือก่อนมาสอบ  ทั้งๆที่เมย์เองก็เตือนแล้วเตือนอีก   (ที่จริงชีวิตนี้ นอกจากกิน นอน  เล่นบาส แล้วก็ไม่คิดจะทำเหวอะไรแล้ว)  ก่อนจะสอบปราศมีเวลา  5  นาที  บวกกับมาสายอีก  วันนี้ช่างเป็นวันที่โชคร้ายยิ่ง    ปราศบ่นในใจ     เมื่อเช้าก็ปล่อยให้เมย์มาคอยอยู่นาน  แล้วมาสายแถมยังมีเทส อังกฤษ  ปราศกังวลและเครียดกับเรื่องนี้มาก   เค้าใช้เวลาที่หลงเหลือยู่นั่งอ่านๆๆๆๆ  โดยหวังว่าเข้าไปจะทำได้บ้างซักกะข้อ สองข้อ  เมย์เองเห็นท่าไม่ดี  ก็เดินเข้ามาพูดกับปราศว่า  

      "อย่ากังวลมากภาษาอังกฤษมันอยู่ที่ความเข้าใจมากกว่า  ปราศคงเข้าใจสินะ"

               ปราศสายหน้า  ก้มหัวลงกระแทกโต๊ะ   เมย์เองเธอก็ใช้เวลาที่เหลือติวปราศ     แต่แล้วเวลานั้นก็มาถึง  เวลาที่ปราศกลัวมากที่สุด  หายนะแห่งชีวิต

       "นักเรียนเข้าห้องได้แล้ว"       จบประโยคของอาจารย์  นักเรียนทุกๆคนก็เดินเข้าห้องกันไป  รวมถึงปราศและเมย์  อาจารย์เดินแจกชีทข้อสอบ  พอถึงโต๊ะของปราศ  

        "หือ  นี่เธอ นายปราศเปรียบ  เทพบัญชา   ถ้าวันนี้เธอตกของชั้นอีกล่ะก็  ชั้นจะไม่ให้เธอผ่านเทอมนี้แน่"         คำพูดของอาจารย์ทำปราศเราชอร์ค  เพราะตัวปราศรู้อยู่ว่า  ยังไงตัวเขาต้องไม่รอดแน่ๆ  ปราศทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วหันไปทางเมย์  เมย์ที่ทำข้อสอบเสร็จแล้ว  (อะไรจะเร็วแบบนั้น)  จึงบอกแก่ปราศว่า  ทำๆไปเถอะ เธอพูดด้วยสีหน้าที่ข้อนข้างมั่นใจ   หมดเวลาการเทส   อาจารย์ก็สั่งให้ทุกคนวางมือจากข้อสอบ   ปราศที่มั่วทุกข้อทำหน้าเศร้าสลดใจแบบที่สุดดด   เมย์เองเธอก็อดกังวลสีหน้าแบบนั้นไม่ได้    อาจารย์สั่งให้ทุกๆคนนำกระดาษคำตอบไปส่ง ที่ละคนๆ    จวบจนครบทุกคน  แล้วอาจารย์ก็กล่าวก่อนออกไปจากห้องว่า

          "คาบหน้าชั้นจะมาบอกคำตอบพวกเธอเอง ว่าใครจะอยู่หรือใครจะตาย"          เสดแล้วอาจารย์สั่งให้เมย์ยกข้อสอบไปที่โต๊ะครู    แน่นอน เพราะเมย์เป็นที่ไว้วางใจของอาจารย์ทุกๆคน   พอถึงโต๊ะของอาจารย์  อาจารย์กล่าวขมเชยและขอบใจเมย์  แต่เมย์เองก้รู้ว่าที่ปราศทำข้อสอบมันอาจจะตกก็ได้  เมย์จึงแอบดูกระดาษคำตอบในช่วงที่อาจารย์กำลังคุยกะคณะ ครู อาจารย์ท่านอื่นๆ   แน่นอนว่าผล ปรากฎ  เป็นไปตามความคาดหมาย  ปราศ  ได้คะแนน ไม่ถึงเสี้ยวของคำแนนเต็ม  เมย์กลัวว่าปราศจะเสียใจและหมดกำลังใจเรียน เธออยากจะทำอะไรเพื่อปราศ   เธอจึงเปลี่ยนเลขที่ของกระดาษคำตอบ จากของปราศเป็นของตัวเมย์ และจากของตัวเมย์เป็นของปราศ  ประจวบเหมาะกับเวลาที่อาจารย์หันมาพอดี   อาจารย์จึงถามเมย์งว่า

           "ทำอะไรของเธอหน่ะ"    เมย์หันกลับไปตอบตอบ

           "ปล่าวค่ะ หนูรู้สึกหน้ามืดนิดนึงค่ะ"    อาจารย์ทำท่าจะพาเมย์ไปห้องพยาบาลแต่เมย์ปฏิเสธแล้วกล่าวว่า ไม่เป็นอะไรแล้ว  เมย์เดินกลับห้องเรียน  ปราศกำลังนั่งเศร้าอยู่ที่โต๊ะ  เมย์เข้าไปบอกว่า

             "ปราศร่าเริงหน่อยสิ  เธออย่าไปกังวลเรื่องคะแนนข้อสอบหรอก เธอไม่ตกอยู่แล้ว"                ถึงปราศจะยังเสียใจอยู่  แต่เมย์เข้าไปปลอบทำให้ปราศรู้สึกดีขึ้น  แล้วยิ้มออก  เย็นวันนั้นปราศจึงซ้อมบาสอย่างสบายใจ  จนเลยเวลาของเด็กม.4  ปราศมารู้สึกตัวอีกที  เห็นเมย์นั่งยิ้มให้เค้า   ปราศรีบไปอาบน้ำแล้วก็หลับทันที  กลัวว่าเมย์จะเบื่อ  ระหว่างทางจึงกล่าวขอโทษ  แต่เมย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร    แต่แล้วเธอยังพูดว่า

              "ชั้นกลับดีใจซะอีก  ที่เธอมีความสุขขนาดนั้นหน่ะ"   ปราศยิ้มและไปส่งเมย์ที่บ้านพร้อมกับตัวเขากลับบ้านไปนอน

           เช้าวันรุ่งขึ้น  ปราศก็เดินมารับเมย์ที่บ้านตามปกติ  ระหว่างทางไปร.ร.ปราศถอนหายใจไปตลอดทาง  ราวกับร่างกายของปราศไม่มีวินญาญอยู่แล้ว   ทั้งคู่เดินทางไปถึง ร.ร.  ก่อนจะเข้าประตูทางเข้าของร.ร.  ปราศบอกกับเมย์ว่า                           
     "เมย์วันนี้เราไม่อยากไปร.ร.เลยอ่า"   เมย์ยิ้มแล้วบอกปราศว่า             

     "เธอไม่ตกหรอกนา  เชื่อชั้นสิ"        ถึงเมย์จะพูดแบบนั้น    แต่ปราศก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย     วันนี้เป็นวันที่มีเรียนภาษาอังกฤษ คาบสุดท้าย  ปราศรู้สึกแย่ทั้งวัน  ทานอะไรไม่ลง  เมย์ก็ยิ่งเป็นห่วง  แต่ไม่ว่าเมย์จะปลอบใจปราศยังไงปราศก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย   และแล้วเวลาที่ปราศกลัวมากที่สุดมันก็มาถึง  ถึงคาบสุดท้ายของวิชาเรียน  อาจารย์เดินเข้ามาทีห้องแล้วพูดว่า

                "อ้าว วันนี้แหละ พวกเธอจะได้รู้กันว่าคะแนนใครไม่รอดมั่ง  หึหึ"   ปราศไม่มีสีหน้าความเป็นมนุษย์อยู่อีกแล้ว  อาจารย์ไม่บอกคะแนน  แต่ส่งกระดาษข้อสอบคืนให้นักเรียนทีละคน  จนครบทุกคน  แล้วอาจารย์ก็บอกว่า
                "ใครที่ตกละก็ตามชั้นมาที่ห้องซะ"      ปราศค่อยๆเปิดดูคะแนนของเขา  เมื่อปราศเปิดดูเสร็จ  ตัวเขาแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง  คะแนนของเขาเต็มทุกข้ออย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น  ปราศดีใจจนแทบจะเป็นลมล้มตึงลงไป  แต่ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้คนทั้งห้องเกิดงง  เมย์ลุกขึ้นแล้วยิ้มให้กับปราศ  ก่อนที่เมย์จะเดินออกจากห้องไป  กลุ่มนักเรียนหญิงของห้องเกิดสงสัยว่า คนที่สอบได้คะแนนดีเด่นแบบเมย์กลับต้องออกไปซ่อม  (พวกผู้ชายมักไม่สนใจเมย์อยู่แล้ว)  ปราศเองก็ไม่ได้คิดอะไร -*-    กลุ่มผู้หญิงจึงเริ่มสงสัย  บี  เดินเข้าไปขอดูคะแนของปราศ  ปราศหัวเราะด้วยน้ำเสียงดีใจ  แล้วบีก็ได้เห็นสิ่งน่าประหลาดอีกอย่าง  คือ  คะแนนของปราศเต็มทุกข้อ  บีแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า ไอคนที่ตกภาษาอังกฤษ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบปราศ จะสามารถทำคะแนนเต็มได้  บีเดินไปคุยที่กลุ่ม  ทั้งกลุ่มจึงเริ่มสงสัย   จิ๊บ  ทนไม่ไหว เดินไปถามปราศ 

                  "นี่เธอ  ทำไมคะแนนของเธอมันเต้มได้หล่ะ  ปกติคนที่ทำคะแนนแบบนั้นได้มีแต่เมย์เท่าน้น ถึงแม้ข้อสอบมันจะง่ายก็เถอะ"      ปราศก็ตอบกลับไปว่า  
                  "เราไม่รู้อ่าว่าทำไมคะแนนเราเป็นแบบนี้  แต่เอ เมย์เค้าได้เต็มทุกครั้งเลยหรอ"     จิ๊บโมโหมากที่ปราศพูดเหมือนกับไม่สนใจอะไรเลย  จึงต่อว่าปราศว่า
                  "ทำไมนายนี่มันแย่แบบนี้นะ  ไม่เคยเข้าใจอะไรผุ้หญิงเลยงั้นหรอห๊า มิน่าไม่มีผู้หญิงที่ไหนอยากเป็นเพื่อนกับนายสักคน  เพราะนายไม่เคยใส่ใจไงหล่ะ  วันๆนายทำอะไรมั่งนอกจากเล่นบาสอ่าห๊ะ  สำนึกตัวไว้ซะ เพื่อนของนายหน่ะ  มันก็มีแต่พวกนักบาสนั้นแหละ"           ปราศได้ยินถึงกับอึ้งไปพักนึง  แล้วปราศไม่พูดอะไร  แล้วก้มหน้าลง  จิ๊บยังไม่พอใจ  เธอพูดกลับไปอีกว่า 
                
                   "คะแนนเต็มของนายหน่ะนะ  ชั้นว่ามันมาจากที่เมย์เค้าเปลี่ยนเลขประจำตัวของนายให้กับเค้ามากกว่า"              ปราศไม่พูดอะไรอีก  แล้วจิ๊บก็เดินจากไป  คณะเดียวกัน  เมย์เดินเข้ามาพอดี  แล้วมาพูดกับปราศว่า 
 
                    "ไงจ๊ะ คะแนนเต็มครั้งแรกดีใจม๊ะ"  ปราศไมพูดอะไร แล้วออดของ ร.ร.ก็ดังขึ้น  ปราศลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเพื่อจะกลับบ้าน  เมย์ก็สงสัยว่าปราศเป็นอะไรไป  ก็ตามไป  ระหว่างทางเมย์พยายามถามโน่นถามนี่ปราศ  ปราศได้แต่เงียบ  จนเดินมาจะถึงปากทางทางเข้าของ  ร.ร.  ปราศถามเมย์ว่า  
              
                     "เมย์  เธอทำแบบนั้นทำไม"   เมย์ก็สงสัยว่าตัวเค้าทำอะไรจึงถามกลับไป
                     "ทำอะไรหรอ"    ปราศหน้ามาแล้วพูดว่า  
                     "ทำไมเธอต้องเปลี่ยนกระดาษคำตอบของชั้นกับเธอด้วย"  ถึงเมย์จะตกใจแต่  เมย์กล่าวว่า 

                      "ก็เราแค่อยากให้ปราศไม่ตกวิชานี้อ่า"  ปราศกล่าวว่า 

                      "ทำแบบนี้อ่า  ชั้นไม่ดีใจซักนิดเลยนะ"     แล้วปราศก็วิ่งไป  เมย์ยืนนิ่งสนิด เธอร้องไห้อกมา   เมย์ไม่มีความรู้สึกอะไรเหลืออยู่แล้วตอนนี้   เมย์เดินกลับบ้านพร้อมกลับความเศร้าที่ติดตัวเธอไป   เมหลังจากที่เธอกลับถึงบ้าน  เธอขึ้นไปที่ห้องของเธอ  เมย์ไม่พูดอะไรอีก  เธอกลัวที่จะไม่ได้พูดกับปราศอีก   คืนนั้นเธอไม่ขยับไปไหนเลย  ยันเช้า......