เพลิงหัวใจ

 


ปรายฟ้า

 

นี่เป็นเรื่องบังเอิญ หรือว่าพรมลิขิต…

พายุเองก็เพิ่งรู้ตัวเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นสีหน้าของปรายฟ้าที่กำลังมองกลับมา ใบหน้าที่สับสนกับดวงตาที่เอ่อไปด้วยหยดน้ำทำให้ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะแกล้งเธอต่อไป

“เมื่อเก้าปีก่อน เคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งบอกฉันว่า  ถ้าหากเจ็บที่แผล ให้เป่าเบาๆ แล้วความเจ็บปวดจะหายไป”  พูดจบพายุก็เป่าลมไปที่เท้าของเธอ ทำเอาเด็กสาวน้ำตารื้นขึ้นอีก ปรายฟ้ารู้สึกสับสน ทั้งอยากยิ้มและอยากร้องไห้ไปพร้อมๆกัน

ไม่อยากเชื่อว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เธอรู้สึกคิดถึงเขามากจริงๆ

“เป็นไงบ้าง  หายเจ็บหรือยัง”  ชายหนุ่มกระซิบถาม ขณะที่คนฟังพยักหน้ารับ หยดน้ำร่วงหล่นจากดวงตา

“พี่… พี่พายุ”

    
พายุ

 

“อนุญาตให้กอดได้  ถ้าหากว่าคิดถึง”  ชายหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เขาเองก็อยากกอดเธอทันทีที่รู้ว่าเธอคือน้องฟ้าคนนั้น

และวันนี้ เขาคิดว่ามีเหตุผลมากพอที่จะทำอย่างนั้นได้

“ฉัน  กอดพี่ได้ด้วยเหรอคะ”  ปรายฟ้าถามเสียงสั่น เธอทั้งเขินอาย และรู้สึกสับสนในเวลาเดียวกัน

แม้ว่าในวัยเด็ก เธอจะกอดพี่ชายคนนี้บ่อยครั้งก็ตามที แต่เวลาผ่านไปนานถึงเก้าปีแล้ว ทั้งเธอและเขาต่างก็โตขึ้น ดังนั้น การสัมผัสทางกายอาจไม่เหมาะในความรู้สึกของเด็กสาว

หากแต่พายุไม่ลังเลอีกต่อไป เขาดึงเธอเข้ามากอดอย่างนุ่มนวล

ปรายฟ้าหน้าแดงอยู่บนไหล่อุ่น เธอรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นดังขึ้น ดังขึ้น จนไม่อาจควบคุมได้อีก ความรู้สึกที่ลึกซึ้งและอ่อนโยนนี้ยิ่งบีบน้ำตาให้หลั่งไหล  หัวใจคนถูกกอดพองโต กระทั่งในที่สุดสองแขนบางค่อยๆโอบกอดร่างพี่ชายไว้

พายุยิ้ม รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างบาง นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้รับการกอดที่อบอุ่นถึงเพียงนี้ ไอร้อนจากตัวเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ลืมแม้กระทั่งความเจ็บปวดที่กัดกร่อนใจมานาน

เขาอยากจะพักผ่อนหัวใจอยู่ในอ้อมกอดของเด็กสาวคนนี้…

นั่นคือวูบหนึ่งที่เขาคิด หากแต่ในความจริงพายุไม่อาจทำเช่นนั้นได้

ยังมีเรื่องมากมายที่ต้องสะสาง ดังนั้นเขาจึงต้องเตือนใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวกับสิ่งใดอีก

 
 
รณวีร์

รณวีร์ไม่เหลือความอดทนอีกต่อไป เขาไม่อยากฟังคำปฏิเสธหรือข้ออ้างใดๆอีก ชายหนุ่มดึงเธอเข้ามากอดแนบในอ้อมแขน ความรู้สึกมากมายอัดแน่นอยู่ในอกจนแทบระเบิด

            “พี่วีร์คะ…”  ปรายฟ้าเรียกเสียงแผ่ว ด้วยไม่เข้าใจท่าทีของพี่ชายที่ปกติไม่เคยทำเช่นนี้  ท่าทางเป็นทุกข์ของรณวีร์ยิ่งทำให้เด็กสาวรู้สึกเสียใจ เธอทำได้เพียงลูบหลังชายหนุ่มเบาๆ

            “มันไม่มีอะไรมากไปเพื่อทำให้ฟ้ามีชีวิตและอยู่อย่างมีความสุขหรอก เพราะฉะนั้น เลิกปฏิเสธความหวังของพี่ได้ไหม ฟ้าแค่รับมันโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย”

            “จะไม่ให้ฟ้าคิดอะไรเลยได้ยังไงคะ สิ่งที่พี่หยิบยื่นให้ฟ้า ต่อให้ใช้ทั้งชีวิตฟ้าคงชดใช้ได้ไม่หมด”

            “แค่ฟ้ามีชีวิตอยู่นั่นก็ถือว่าฟ้าได้ตอบแทนให้พี่แล้ว”

 

ลลิตา

นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์แล้วกับสนพ.มายดรีม ในเครือ สถาพร
วางแผง สิงหาคม 2557
ในนามปากกา ศิตา

****ว่างๆเลยเอานิยายที่ตีพิมพ์แล้วฉบับรีไรท์มาลงใหม่ หวังจะดึงดูดใจท่านที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ เผื่อจะสนใจซื้อเป็นรูปเล่มไว้อ่าน แฮ่ๆ

ขออนุญาตินำเรื่องนี้กลับมาลงอีกครั้ง ตั้งแต่บทที่1ถึงบทที่25 อัพวันเว้นวันนะคะ
(ปล..ไม่ได้ลงจนจบเรื่องนะคะ เดี๋ยวจะเป็นการผิดสัญญากับทางสนพ.)


ศิตา  22.4.58