คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 เหตุเกิด ณ โรงอาหาร (Rewrite)
บทที่ 4
เหตุเกิด ณ โรงอาหาร
ครืดดด
เสียงเปิดประตูโดยอาจารย์ไม่สาวและไม่ค่อยสวยซักเท่าไรพูดขึ้น
“นักเรียน เงียบ สนใจฟังครูหน่อย วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้พวกเธอรู้จัก” เสียงของอาจารย์ประจำชั้นของห้องจุนซูเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความวุ่นวายของนักเรียนที่เพิ่งเปิดเทอมและมันก็ย่อมเป็นเรื่องธรรดาอยู่แล้วที่เด็กนักเรียนไม่ได้เจอกันนานจะต้องมีเรื่องที่ต้องคุยกันมากมาย
“ดีจ๊ะ ผะ..เอ้ย! เราชื่อคิม จุนซู หรือจะเรียกเราว่าเซียก็ได้ เราเพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ” จุนซูทักทายเพื่อนๆและเกือบหลุดพูดคำว่าผมออกไปแล้ว ดีนะที่นึกขึ้นได้ทัน
“จุนซู เธอไปนั่งข้างๆจีเฮแล้วกันนะ....ตรงนั้นหน่ะ ที่ริมหน้าต่าง”ว่าแล้วก็ชี้นิ้วไปทางที่จีเฮนั่งอยู่ แล้วพูดต่อ “เอาหล่ะ พวกเธอก็ไม่ได้เจอกันนานคงมีเรื่องที่อยากคุยกันเยอะแยะ เลยซินะ งั้นครูจะปล่อยให้พวกเธอคุยกันไปก็แล้วกัน.....แล้วก็ดูเพื่อนใหม่ดีๆด้วยนะ” และเมื่ออาจารย์ประจำชั้นพูดจบก็เดินออกจากห้องทันที
หลังจากที่จุนซูเดินไปที่โต๊ะเพื่อจะนั่ง อยู่ๆก็มีขาของผู้ไม่ประสงค์ออกนามยื่นออกมานอกโต๊ะเพื่อที่จะขัดขาของจุนซู
(วิธีแกล้งแบบคลาสสิก)แต่เนื่องจากจุนซูได้เป็นลูกสาว เอ๊ย ลูกชายของยากูซ่าชื่อดังที่ญี่ปุ่น การกลั่นแกล้งแบบนี้ย่อมไม่เกิดผลอะไรกับจุนซูเลยแม้แต่นิด ทำให้ผู้ไม่ประสงค์ออกนามหงุดหงิดไม่น้อยเลยทีเดียว แต่การกระทำของผู้ไม่ประสงค์ออกนามนั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาจีเฮไปได้ และมันทำให้จีเฮแปลกใจกับความสามารถของจุนซูนิดหน่อยเพราะโดยปรกติแล้วคนที่
โดนแกล้งมักจะต้องล้มหรือโวยวาย แต่จุนซูกลับไม่มีอาการใดๆทั้งนั้น มีเพียงสีหน้าที่ดูโกรธนิดหน่อยและมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“แปลก เธอแปลกจริงๆ” จีเฮพูดขึ้นทันทีที่จุนซูนั่งลงข้างๆเธอ
“เอ๋..อะไรเหรอ”
“โดยปรกติแล้วถ้าไม่ล้มก็ต้องโวยวาย แต่เธอนิ่งเกินไป ” จีเฮพูดด้วยน้ำเสียงขรึมๆดูลึกลับๆ
“กะ..ก็ฉันโดนแกล้งแบบนี้จนชินแล้วไง” เฮ้อ เกือบหาข้อแก้ตัวไม่ทัน แต่มันก็เป็นความจริงอยู่นิดหน่อยนะเพราะจุนจังมักโดนฮีชอลแกล้งเป็นประจำ ไหนจะไปมีเรื่องกับพวกหน้าปลากระโห้อีก
“ช่างเถอะ ฉันคงสงสัยมากไปเอง ว่าแต่ฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ” จีเฮกล่าว
“จ้า ฉันก็อยากมีเพื่อนใหม่อยู่พอดีเลย เธอเรียกฉันว่าจุนจังหรือเซียก็ได้นะ แต่พี่ๆของฉันชอบเรียกฉันว่าจุนจังมากกว่า”
“ฉัน จีเฮ จะเรียกไงก็ได้แล้วแต่”
และแล้วทั้งสองก็สนิทกันอย่างรวดเร็วเพราะตลอดทั้งชั่วโมงเรียนทั้งคู่ก็เอาแต่คุยกัน เพราะมีนิสัยคล้ายๆกันคือ ขี้เกียดนั่นเอง การที่ทั้งจุนซูสนิทกับจีเฮอย่างรวดเร็วนั้นทำให้ผู้ไม่ประสงค์ออกนามหลายคนอิจฉาอยู่บ้างเพราะผู้ไม่ประสงค์ออกนามทั้งหลายต้องการสนิทกับจีเฮเพื่อที่จะได้เป็นสะพานเพื่อได้พบกับ ยุนโฮ หนุ่มฮอตสุดหล่อที่เข้าถึงยากมาก
-Don't Say Goodbye คือ ซนนึล โนชี มัลรานึน มาอึมมี ดึลรยอโย-
“โมชิ โมชิ จุนจังว่าจะโทรหาพี่แจพอดีเลย พี่แจอยู่ไหนอ่ะ” จุนจังกดรับโทรศัพท์ทันทีที่เห็นหน้าจอว่าใครโทรมา
‘จุนจางง ตอนนี้พวกฉันอยู่โรงอาหารรีบมาเดี๋ยวนี้ฉันหิวข้าว’ คนที่ตอบกลับมาดันไม่ใช่แจจุง ฮีชอลคงเอาโทรศัพท์ของแจจุงโทรมาแน่ๆเลย ง่า แล้วก็ไม่บอกว่าโรงอาหารอยู่ไหนแล้วจุนจังจะไปยังไง เชอะไม่ง้อพี่ซินแล้ว ถามจีเฮก็ได้
“นี่ๆ จีเฮโรงอาหารอยู่ไหนเหรอ ไม่ต้องพาฉันไปก็ได้ แค่บอกทางมาก็พอ คือฉันไม่อยากรบกวนเธอหน่ะ ฉันเกรงใจ แค่ฉันนั่งคุยกับเธอจนไม่ได้เรียนฉันก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ” จุนซูหันถามจีเฮทันทีที่ถูกฮีชอลวางสายใส่
“อ๋อ ไม่เป็นไรฉันเป็นพวกไม่ขยันเรียนหน่ะ อย่าเกรงใจเลย เดี๋ยวฉันพาไปเองว่าแต่จุนจังจะไปกินข้าวกับใครหล่ะ เพิ่งมาใหม่ยังไม่รู้สินะว่าเด็กใหม่น่าตาน่ารักๆส่วนใหญ่จะถูกพวก 11 รด. แกล้งหน่ะ ระวังตัวไว้ด้วย ให้ฉันพาเธอเองไปดีกว่า” จีเฮพูดด้วยสีหน้าและท่าทางจริงจัง
“ อ๋อ ฉันกินข้าวกับพวกพี่ๆหน่ะ เธอจะไปกินด้วยกันใหมหล่ะ” จุนจังชวนขณะที่กำลังเดินไปโรงอาหาร
“ได้เหรอ ไปซิๆ ฉันไม่มีคนกินข้าวกลางวันด้วยนานแล้ว ดีจังเลย” ความจริงแล้วมีแต่คนอยากจะเป็นเพื่อนกับจีเฮเพื่อที่จะได้เจอกับยุนโฮ แต่จีเฮไม่ชอบพวกที่มาคบกับเธอเพื่อหวังผลประโยชน์เธอจึงไม่ค่อยจะยอมรับใครเป็นเพื่อน
ทั้งคู่เดินไปยังโรงอาหาร ระหว่างทางที่เดินไปนั้น มีแต่คนทักทายและชวนจีเฮไปกินข้าวตลอดทางที่เดินมา สร้างความสงสัยให้กับจันซูเป็นอย่างมาก
“นี่ๆจีเฮ ทำไมมีแต่คนชวนเธอไปกินข้าวด้วยหล่ะ”
“เฮอะ พวกเนี่ยไม่ได้อยากกินข้าวกับฉันนักหรอก เผลอๆบางคนหน่ะ หมั่นไส้ฉันด้วยซ้ำแต่ที่เป็นแบบเนี่ยเพราะพี่ชายของฉัน ยัยพวกนี้ชอบพี่ชายฉันก็เลยจะใช้ฉันเป็นสะพานเพื่อจะได้รู้จักกับพี่ฉันไง” จีเฮร่ายยาว
“แล้วเธอไม่คิดว่าฉันจะเป็นแบบพวกนั้นบ้างหรือไง”
“ไม่หรอก เพราะฉันรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น”
“เธอเป็นพวกอ่านใจคนออกรึเปล่าเนี่ย” จุนซูเริ่มคิดไปถึงหนังบางเรื่องที่เคยดูมานานแล้ว
“เปล่าหรอก เธอดูหนังมากไปรึเปล่าเนี่ย”
ทั้งคู่เดินคุยกันมาตลอดทางเดินที่เดินไปยังโรงอาหาร จนในที่สุดก็ถึงโรงอาหาร บทสนทนาเรื่องนี้จึงจบไปโดยปริยาย จุนซูพยายามใช้สายตาสอดส่องหาพี่ๆที่รัก(ประชด) จนในที่สุดตาสวยก็หาพี่ๆเจอซักที และก็พาจีเฮไปหาพี่ๆ
“ไง จุนจังกว่าจะมาถึงนะเนี่ย นี่เพื่อนใหม่เหรอ น่ารักดีนะ” แจจุงเอ่ยขึ้นทันทีที่จุนซูเดินไปถึง
“จีเฮ พี่คนนี่แจจุง พี่คนที่สองของฉัน ส่วนคนที่ดูร้ายๆเนี่ยพี่ฮีชอล พี่คนโต นั่นลีน่า สเตฟานี่ ดาน่า แล้วก็ซันเดย์”
“สวัสดีค่ะ ชอง จีเฮ ค่ะ”
“เอ๋ ใช่จีเฮน้องสาวยุนโฮรึเปล่า” ลีน่าถาม
“ใช่ค่ะ”
“ทำไมเหรอ แล้วยุนโฮไรเนี่ย คือใคร” แจจุงหันมาถามด้วยความสงสัย
“ยุนโฮเป็นหนุ่มฮอตที่ผู้หญิงส่วนมากในโรงเรียนนี้ต่างต้องการหมายปองไง แต่ยกเว้นฉัน เพราะฉันมีดาน่าอยู่แล้ว” ซันเดย์ตอบ แล้วหันไปหอมแก้มดาน่า สร้างความหมั่นใส้ให้กับฮีชอลไม่น้อย
“แหมๆ อะไรจะรักกันปานจะกลืนกินซะขนาดนั้น” ฮีชอลพูดด้วยความหมั่นใส้ “ฉันว่าเราไปหาข้าวกินกันเถอะ ฉันหิวแล้วนะ” แล้วก็เดินไปหาของกินด้วยความหิวโหย
“งั้นพี่ว่าเราก็ไปหากินกันบ้างเถอะ จุนจัง จีเฮ” ส่วนแจจุงก็เดินไปพร้อมกับจีเฮและจุนซู
-I believe I can fly I believe I can touch the sky-
“ฮัลโหล พี่ยุนมีไร” จีเฮกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
‘ก็ไม่มีไร แค่ฝากซื้อแกงกิมจิให้หน่อย หิวจะตายอยู่แล้ว’
“โอเคๆ ว่าแต่ทำไมพี่ไม่ลงมาซื้อเอง”
‘ถ้าซื้อได้ซื้อไปแล้ว เกือบลืม หาที่นั่งให้ด้วย’
“ทำไมหล่ะ”
‘ก็พวกผู้หญิงโรงเรียนเธอคอยแต่จะจ้องพี่อยู่เนี่ย กำลังหาทางหนีอยู่อย่าลืมซื้อแกงกิมจิให้ด้วยนะ’
“เชอะ โอเคๆ”
“พี่แจค่ะ คือให้พี่ชายจีเฮมากินข้าวด้วยได้ใหมค่ะ” จีเฮหันไปถามแจจุงเมื่อวางสายจากยุนโฮเสร็จ
“เอ๋ พี่ชายจีเฮ ที่เป็นหนุ่มฮอตไรนั่นใช่ใหมจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ”
“ถ้าพี่เรามากินข้าวกับพวกพี่พวกพี่จะไม่โดนแฟนคลับของพี่ชายเราดักตบเอาเหรอ” แจจุงพูดติดตลก
“แหะๆ ไม่หรอกค่ะ.....ถ้าไม่มีพี่ซีวอน พี่ยูชอน แล้วก็อีตาบ้าริคกี้มาด้วย” ประโยคหลังจีเฮพูดเบาๆกับตัวเอง
“ก็แล้วแต่นะ” สุดท้ายแล้วแจจุงก็ให้ยุนโฮมากินข้าวด้วยกันได้
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวจีเฮไปซื้อแกงกิมจอให้พี่ก่อนนะค่ะ”
“งั้นเจอกันที่โต๊ะนะ จุนจังเราจะกินอะไรกันดี” แจจุงตะโกนตอบแล้วหันไปถามจุนซูที่ยืนอยู่ข้างๆ
“นี่ข้าวผัดอะไรค่ะ”
หลังจากที่ฉันออกมาหาข้าวกินก่อนเพื่อน ไม่ต้องแปลกใจตอนนี้ทุกคนก็อยู่ในโหมดของ คิม ฮีชอล สุดสวยคนนี้ ฮ่าๆ ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเล๊ย ว่าแต่ฉันจะกินอะไรดีเนี่ย มีแต่ของหน้าตาน่ากิ้นน่ากิน เอ๊ะ นั่นข้าวผัดอะไรหน้าตาแปลกๆ มันจะอร่อยใหมเนี่ย ลองกินดีกว่า
“ข้าวผัดปักกิ่งครับคุณหนู” คนขายหัวมาตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ว้าว ทำไมคนขายหล่อได้ขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อ นี่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคงกรี๊ดไปแล้วนะเนี่ย
“งั้นของลองจานหนึ่งแล้วกันนะค่ะ”
“รอสักครู่นะครับ” ว่าแล้วคนขายสุดหล่อก็หันไปทำข้าวผัดด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
กรี๊ดดด พี่ซีวอน
อ๊ายยย พี่ซีวอน หล่อจังเลยย
กรี๊ดเดินมางนี้ด้วย พี่ซีวอนมาหาฉันหรือค่ะ
กรี๊ดด
ยัยพวกชะนีส่งเสียงกรี๊ดใครอะไรกันเนี่ย รบกวนการชื่นชมความหล่อของฉันอย่างแรง ถ้าเสียงกรี๊ดของพวกเธอทำให้สุดหล่อของฉันทำข้าวผักปักกิ่งไม่อร่อยจะทำยังไงฮะ จะรับผิดชอบให้ฉันใหมหล่ะ
“เฮ้ย ไอ้ฮันมาอยู่นี่ๆเอง ไม่น่าหล่ะวันนี้ไม่เห็น” ไอ้หน้าหล่อนี่ใครเนี่ย บังอาจมาเสียงดังขัดขวางบรรยากาศการชื่นชมความหล่อของฉันเดี๋ยวแม่ให้คังตะมายิงหัวเลยหนิ (ยังจำคังตะ ลูกน้องของฮีชอลที่ออกมาตอนแรกกันได้ใหมค่ะ)
“ไงว่ะ ซีวอน มิน่าหล่ะฉันได้ยินเสียงกรี๊ด ที่ไหนได้นายลงมากินข้าวนี่เอง เอาไรหล่ะ” สุดหล่อนี่ชื่อฮันหรือเนี่ย
“เอาข้าวผัดปักกิ่งแล้วกัน เร็วๆนะฉันโคตรหิว”
“ได้แล้วครับคุณหนู” อ้าวทำเสร็จแล้วหรือเนี่ย กะว่าจะชื่นชมความหล่อต่อซักหน่อย ไม่เป็นไรวันหลังมาซื้อใหม่ก็ได้
“เท่าไรค่ะ”
“ 20 บาทครับ ”
“นี่ค่ะ” อ้าย ตอนที่มือยื่นไปจ่ายเงินได้สัมผัสมือของฮันสุดหล่อด้วยแหล่ะ มือนิ้ม นิ่ม
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ” ชิใครมายืนบังเนี่ย ฉันเกือบชนแล้วทำข้าวผักที่สุดหล่อทำให้หกแล้วจะทำยังไง ใครจะรับผิดชอบ
“ไม่เป็นไรครับ” เอ๋ ใครเนี่ยหน้าตาก็ดีอยู่นะแต่อย่ามายืนบังฉันได้ใหมเนี่ยคนจะกินข้าว หิว แล้วยัยชะนีพวกนี้มายืนมุงอะไรกันหลีกทางให้หน่อยสิยะ ฉันหิว ฉันอยากกินข้าวฝีมือสุดหล่อ
ในที่สุดฉันก็เดินมาถึงโต๊ะด้วยความลำบากเพราะยัยชะนีพวกที่ยืนกรี๊ดมาบดบังทางเดินของฉัน ว่าแต่ใครมานั่งกับพวกแจจุงกันนะ แหมๆเพิ่งมาอยู่ได้วันเดียวก็มีคนมาจีบแล้ว หึหึ น้องฉันน่าภูมิใจจริงๆ ฮ่าๆ ช่างเถอะจะมาจีบก็จีบไปแต่อย่ามาขวางการกินข้าวผักปักกิ่งฝีมือสุดหล่อของฉันก็แล้วกัน
“อ้าว พี่ซินซื้ออะไรมาหน่ะ น่ากินจัง” แจจุงที่กำลังกินซูชิอยู่หันมาถามฉัน
“ข้าวผัดปักกิ่ง น่ากินใช่ใหมหล่ะ คนขายหล่อมากๆ” ระหว่างที่พูดฉันก็หาที่นั่งว่างๆเพื่อจะกินข้าว เมื่ออาหารคำแรกเข้าปากรสชาติทั้งหมดของความอร่อยก็ได้เปิดเผยออกมา อ๊าก อร่อยสุดยอดดดด คนทำก็หน้าตาดี้ดี อาหารที่ทำออกมาก็ดูดี รสชาติยังดีอีกด้วย มันช่างเป็นการผสมผสานที่ลงตัวและสุดเฟอร์เฟ็ค
“นี่ๆเจ๊ เจ๊ไม่ต้องทำสีหน้าเคลิ้มฝันขนาดนั้นก็ได้นะเจ๊ เห็นแล้วจะพาแจกระเดือกข้าวไม่ลง” เชอะมาว่าฉันอย่าให้ถึงที่ฉันนะ
“ช่างฉันเถอะน่า ว่าแต่นี่ใคร”
“คนเนี่ยนะ พี่ชายจีเฮ ชื่อยุนโฮ” โห บ้านนี้มีแต่คนหน้าตารึไง จีเฮก็น่ารัก พี่ชายก็หล่อ เหอๆแต่ฉันไม่สนเพราะฉันมีสุดหล่ออยู่ในดวงใจแล้วว *0*
มาที่โหมดของแจจุงกันบ้างนะทุกคน หลังจากที่แจจุงกับจุนซูได้แยกกับจีเฮ แจจุงก็ไปเดินหาของกินด้วยความยากลำบากเพราะอะไรหน่ะเหรอ เฮอะ ยัยพวกชะนี(ติดจากเจ๊ซิน)มายืนบดบังทางเดินแล้วยังจะมาทำเสียงกรี๊ดกราดกันอย่างไม่อายใครอีก - -“นั่นซูชิน่ากินจังเลย ไปซื้อกินดีกว่า เอ๊ะ ว่าแต่จุนซูหายไปไหนหล่ะรู้สึกว่าเดินๆมาด้วยกัน แต่ช่างเถอะไปซื้อซูชิกินดีกว่า ซูชิจ๋า แจจุงมาแล้ว
และหลังจากกระบวนการการซื้อขายเสร็จสิ้น ไม่มีเหตุการน่าอธิบายให้มันยืดยาวเหมือนเจ๊ซิน แจจุงคนงามคนนี้ (งามน้อยกว่าฉันนะ : ฮีชอล) ก็เดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อกินๆๆๆๆๆ ฮ่าๆ เอ๋นั่นใครมานั่งที่โต๊ะฉันเนี่ยแถมยังนั่งข้างๆจีเฮอีก สงสัยจะเป็นพี่ชายจีเฮที่บอกว่าจะมานั่งด้วยมั้ง
“อ้าว จีเฮนี่ใครจ๊ะ” ฉันถามจีเฮเมื่อไปถึงที่โต๊ะ
“พี่ชายจีเฮเองค่ะ ชอง ยุนโฮ พี่ยุน นี่พี่แจจุงพี่สาวของจุนซูเพื่อใหม่ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่” จีเฮแนะนำยุนโฮและฉันให้รู้จักกัน
นายยุนโฮนี่ก็หล่อดีเหมือนกันนะเนี่ย บ้านนี้คงจะหน้าตาดีกันทั้งบ้าน จีเฮก็น่ารัก พี่ชายก็หล่อ (โบแจ เธอเลียนแบบคำพูดฉัน:ฮีชอล)
“ยินดีที่รู้จักค่ะ ว่าแต่จีเฮเราเห็นจุนจังบ้างรึเปล่า เมื่อกี้พี่หลงกันกับจุนจังหน่ะ” ในขณะที่ถามฉันก็เอาซูชิเข้าปาก
“ไม่นี่ค่ะ เดี๋ยวก็คงมามั้ง ตอนนี้คงเดินซื้อของอยู่แน่ๆเลย” คงจะอย่างงั้นหล่ะมั้ง
“ว่าแต่พวกเธอจะไม่กินอะไรกันซักหน่อยรึไง ลดความอ้วนหรือ” แล้วฉันก็หันไปถามพวกจียอนที่อยู่โต๊ะข้างๆ ก่อนจะกลายเป็นบุคคลที่ถูกลืม
“ฉันกินเสร็จก่อนที่พวกเธอจะมาเป็นชาติแล้ว” อ้าวเหรอนี่ฉันต้องหน้าแตกรึไง ว่าแต่นายยุนโฮพี่ชายของจีเฮเนี่ยจะมามองอะไรฉันเนี่ย เกิดพิศวาสฉันขึ้นมารึไง แต่ฉันก็ไม่สนใจนั่งกินต่อด้วยความหิว
กรี๊ดดด ยุนโฮหล่อจัง
กรี๊ด ว้ายยุนโฮมองมาทางนี้ด้วย
“นี่นายช่วยบอกให้ยัยพวกนั้นเงียบได้ไหม ฉันกินไม่สะดวกเสียงดังเกินเยียวยา นายทนไปได้ยังไง” จนในที่สุดความอดทนของฉันก็หมดลงจึงบอกให้นายยุนโฮนั่นบอกให้แฟนคลับของเค้าหุบปากซักที
“เฮ้! เงียบกันหน่อยได้ไหม ฉันไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยนะ” ในที่สุดก็เงียบกันซักที จะได้กินข้าวด้วยความสบาย
“อ้าว พี่ซินซื้ออะไรมาหน่ะ น่ากินจัง” ในที่สุดพี่ซินสุดสวย (แอบแดกดัน) ก็มาซักที
“ข้าวผัดปักกิ่ง น่ากินใช่ใหมหล่ะ คนขายหล่อมากๆ” เหอะๆพี่ฉันกลายเป็นพวกวายตามยัยจียอนไปแล้วหรือเนี่ย น่านๆขนาดท่ากินยังเคลิ้มซะขนาดนั้น ดูท่าคงไม่ได้ชื่นชมดื่มด่ำกับรสชาติอาหารหรอกมั้งเนี่ยคงจะชื่นชมความหล่อของคนขายอยู่แน่เลย
“นี่ๆเจ๊ เจ๊ไม่ต้องทำสีหน้าเคลิ้มฝันขนาดนั้นก็ได้นะเจ๊ เห็นแล้วจะพาแจกระเดือกข้าวไม่ลง” แซวเล่นนิดหน่อยเอง อย่าคิดมากนะเจ๊ แต่ดูจากท่าทางคงกำลังคิดหาทางล้อฉันคืนแน่เลย
“ช่างฉันเถอะน่า ว่าแต่นี่ใคร”
“คนเนี่ยนะ พี่ชายจีเฮ ชื่อยุนโฮ” ฉันถามพลางชี้มือไปที่ยุนโฮ เมื่อเห็นเจ๊พยักหน้าว่าใช่ จึงบอกต่อไปว่าเป็นใคร
“โบแจแล้วจุนจังหล่ะ” เจ๊ซินหันมาถามฉัน ขัดอารมณ์การกินอีกแล้ว ฉันจะไปรู้ได้ไงหายไปตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้เลย
“ไม่รู้ เดี๋ยวมามั้ง”
“ทำไมจุนซูยังไม่มาอีกมันจะหมดพักแล้วนะค่ะพี่แจ” จีเฮหันไปถามแจจุงเมื่อเห็นที่นาฬิกาว่าอีกไม่นานจะต้องเข้าเรียนแล้ว
“นั่นสิ จุนซูมัวแต่ไปปเดินหลงทางรึเปล่า” ฮีชอลพูดเสริม
“ไม่น่านะ ก็มันไม่น่าจะหลงอ่ะ เจ๊โทรตามซิ” แจจุงสั่งฮีชอล
ครืด ครืด (เสียงโทรศัพท์)
“ฮัลโหล มีไรยูชอน” ยุนโฮพระเอกสุดหล่อของเราที่เพิ่งจะมามีบทพูดรับโทรศัทพ์ด้วยความขัดใจที่มาขัดขวางเวลามองหน้าสวยๆของคิมแจจุง
“ไอ่ยุน ฉันเจอเด็กคนคนหนึ่งเว้ย หน้าตาโคตรน่ารัก สงสัยต้องเป็น SoulMate ของฉันแน่เลย” เสียงที่ตอบกลับมาเต็มไปด้วยน้ำเสียงแห่งความดีใจ คงเป็นเพราะปราค์สุดหล่อได้เจอกับเด็กน่ารักๆที่รอมานาน
“อื้ม แล้วไง มาบอกฉันทำไม” ยุนโฮพูดตอบด้วยน้ำเสียงเฉีอยชา เพราะมันขัดการดูหน้าสวยๆของแจ
“ชิ ฉันจะไปทำความรู้จักกับน้องเค้าแล้ว ดูท่ากำลังหลงทางอยู่ด้วย”
“ตามใจ แล้วนี่จะลงมากินข้าวใหมเนี่ย”
“ไม่รู้ดูสถานะการก่อน”
“พี่ยุนใครโทรมาอ่ะ พี่ยูชอนหรอ?” จีแฮถามอย่างไม่ใส่ใจ แล้วกลับไปกินข้าวต่อ
“อื้อ มันบอกว่ามันเจอเด็กหลงทางมันบอกว่าจะไปช่วย”
“ฮะ! อย่างพี่ยูชอนเนี่ยนะจะช่วยเหลือคนอื่น แสดงว่าเด็กคนนั้นต้องน่ารักแน่ๆเลย”
“ก็คงจะอย่างนั้น เห็นบอกว่าเป็นโซลเมทของมันด้วย”
“ให้มันจริง เป็นบอกว่าเป็นโซลเมทมาหลายคนแล้วนี่นา” จีแฮพูดอย่างไม่เชื่อ เพราะเป็นที่รู้กันว่ายูชอนเจ้าชู้เป็นที่สุด
“จีแฮ พวกพี่ต้องไปเรียนแล้ว ถ้าเจอจุนซูฝากบอกด้วยนะว่าวันนี้ให้กลับบ้านเอง” แจจุงพูดกับจีแฮหลังจากที่ลีน่าสกิดให้ดูนาฬิกาที่บอกเวลาว่าอีก 5 นาทีจะถึงเวลาเรียน
“ค่ะ แล้วตอนเย็นพี่แจจะไปไหนค่ะ” จีแฮถามแจจุงก่อนทีร่างบางจะเดินไปเรียน
“คือว่าพี่สัญญากับลีน่าไว้ว่าจะต้องทำอาหารเลี้ยงเพราะวันก่อนมาช่วยพี่ย้ายของเข้าบ้านหน่ะ” แจจุงตอบแล้วยิ้มนิดๆ ทำให้ยุนโฮที่มองหน้าแจจุงถึงกับใจเต้นแรง “จีแฮจะมากินด้วยก็ได้นะจ๊ะ”
“จริงนะค่ะ งั้นเดี๋ยวตอนเย็นจีแฮจะพาจุนซูไปส่งที่บ้านแล้วอยู่รอทางข้าวด้วยเลยแล้วกันนะค่ะ” หลังจากที่จีแฮพูดจบก็รู้สึกว่ามีเท้าของยุนโฮสกิดอยู่ ยุนโฮบอกจีแฮทางสายตาประมาณว่า ให้ฉันไปด้วยซิ “เอ่อ...พี่แจ ให้พี่ชายของจีแฮไปด้วยได้ใหมค่ะ”
“อืม ก็ได้จ๊ะ พี่ต้องไปแล้ว ฝากจุนซูด้วยนะ” ว่าแล้วร่างบางก็วิ่งไปห้องเรียนด้วยความเร็วเหนือเสียง (เวอร์)
“แหมๆๆ พี่ยุน แอบชอบพี่แจใช่ใหมหล่ะ” จีแฮเอ่ยอย่างกวนๆ
“อื้อ” ร่างสูงตอบใบหน้าขึ้นสีเมื่อนึกถึงรอยยิ้มของแจจุง
“ว่าแต่ พี่ไม่ไปเรียนหรือไง”
“เรียนซิ ว่าแต่เธอ ไม่เรียนหรือไงฮะ”
“ไม่เรียน เพราะคาบต่อไปเป็นคาบว่าง ฮ่าๆ สบายๆ ไปหาจุนซูดีกว่า...พี่แจนี่ยิ้มสวยจังเลยนะ” ว่าแล้วจีแฮก็เดินออกไปจากโรงอาหาร ทิ้งให้ยุนโฮเคลิ้มอยู่กับรอยยิ้มของแจจุงต่อไปคนเดียว
ตัดมาที่ด้านของยูชอน
ปราค์ยูชอน ชายหนุ่มสุดหล่อที่ หัวเหม่ง จมูกบาน ปากห้อย แต่ไอ่ทุกสิ่งเมื่อมันมารวมกันเป็นปราค์ยูนชอน กลับกลายเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเด็กที่หลงทางคนนั้น ด้วยท่าทางที่เก๊กหล่อสุดชีวิต
“น้องครับ หลงทางอยู่หรือครับ” ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวที่แสนจะน่ารักด้วยเสียงที่เก๊กหล่อสุดชีวิต
“ฮึกๆ อื้อ จุนจัง ไม่รู้ที่นี่ที่ไหน จุนจังแค่จะมาเข้าห้องน้ำ แต่ก็หาไม่เจอเดินกลับก็ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน ฮึกๆ” จุนซูตอบยูชอนแล้วก็ร้องไห้ต่อ
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวพี่ยูชอนจะพาไปเอง” ยูชอนปลอบจุนซู
“จริงนะ” จุนซูถาม
“ครับ”
“งั้นไปกันเลย จุนจังหิวข้าวแล้ว” เมื่อจุนซูพูดจบก็ลุกขึ้น แล้วเดินตามยูชอนไป ระหว่างทางทั้งสองก็พูดคุยกันจนในที่สุดก็สนิทสนมกัน
จุนซูและยูชอนเดินมาถึงโรงอาหาร เหล่านักเรียนหญิงและชายแทบทุกคนที่ยังไม่ขึ้นห้องเรียนต่างพากันหันมามองทั้งคู่เนื่องจากยูชอนเป็นหนุ่มฮอตและเดินมากับจุนซูเด็กนักเรียนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ที่น่ารักเดินมาด้วยกัน สร้างความอิจฉาและหมั่นใส้ให้แก่นักเรียนหญิงที่ชื่นชอบยูชอนเป็นอย่างมาก
“พี่ยูชอนนนน!!!” จีเฮที่เดินวนเวียนอยู่รอบโรงอาหารร้องเรียกยูชอนแล้วรีบวิ่งมาหาจุนซูที่ยืนอยู่ข้างๆยูชอน
“อ้าวยัยจีเฮ ไม่เข้าเรียนหรือไงฮะ” ยูชอนถาม
“ไม่เรียนคาบนี้คาบว่าง อีกอย่างเพื่อนหายไปทั้งคนต้องหากันหน่อยซิ” จีเฮตอบแล้วหันไปถามจุนซู “นี่จุนซูหายไปไหนมา”
“ก็พอดีฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วก็หลงทางอ่ะ” จุนซูตอบเสียงอ่อย
“แล้วฉันก็ไปช่วยพากลับมานี่ไง” ยูชอนเสริม
“จ้าๆพี่ยูชอนเป็นคนดีมาก...นี่จุนซู พี่แจบอกว่าวันนี้ให้กลับบ้านเองนะ” จีแฮบอกจุนซู
“อื้อๆโอเค งั้นเดี๋ยวฉันไปหาของกินก่อนนะ” จุนซูบอก แล้วก็เดินไปหาของกินโดยมียูชอนมองตามหลังจุนซูไป และไม่รู้เลยว่ามีสายตาอีกคู่หนึ่งมองจุนซูด้วยสายตาแห่งความเคียดแค้น
“ฮ่าๆ โซลเมทที่พี่คุยกับพี่ยุนเนี่ยคือจุนซูใช่ใหม” จีแฮถามอย่างกวนๆ
“ก็ใช่อ่ะ” ยูชอนตอบ
“แหมๆๆๆๆๆๆ พี่ยุนก็ชอบพี่แจ พี่ยูชอนก็ชอบจุนซู ฮ่าๆน่าสนุกจริงๆ” จีเฮพูดไปหัวเราะไป
“สนุกไปเถอะ ฉันจะบอกว่าเจ้านั่นกำลังเดินหาเธออยู่ ฉันเพิ่งเดินสวนกับเจ้านั้นที่หน้าห้องน้ำ” เมื่อจบคำพูดของยูชอนทำให้จีแฮถึงกับหัวเราะไม่ออกไปเลยที่เดียว
“ไม่เอาน่าพี่ยูชอน อย่าล้อกันเล่นซิ” จีแฮพูดขณะที่ตอนนี้หน้าซีดเพราะแอบเห็นหนังไวๆของคนคนนั้น จีแฮเตรียมตัวจะโกยทันทีและเมื่อเห็นจุนซูที่กลับจากซื้อขนมปังกำลังเดินมา จีเฮก็รีบลากจุนซูกลับห้องทันทีโดยที่ยังไม่ลืมบอกลายูชอน
“จีเฮไปก่อนนะพี่ไว้เจอกัน” แล้ววิ่งโกยไปพร้อมกันจุนซูที่ยังงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่
“แฮะๆ” เสียงหอบของจีแฮที่ตอนนี้วิ่งกลับมาถึงห้องแล้ว
“เธอหนีอะไรเหรอจีแฮ” จุนซูถามหลังจากที่วิ่งด้วยความเร็วเหนือเสียงกลับมาที่ห้องโดยปราศจากความเหนื่อย
“แหะๆ ฉะ ฉันหนีเจ้าหนี้หน่ะ” จีแฮตอบทั้งที่ยังเหนือยอยู่ ก็ระยะทางจากโรงอาหารกลับมาที่ห้องเนี่ยใช่ว่าจะใกล้ๆกันที่ไหน
“อ๋อออออ” ว่าแล้วก็เดินกลับไปนั่งกินขนมปังต่อที่โต๊ะ
หลังจากที่จีแฮหายเหนื่อยแล้วก็เดินกลับมานั่งโต๊ะที่อยู่ข้างๆจุนซู จากนั้นหยิบสมุดเล่มบางๆออกมาและเริ่มปั่นการบ้านที่ทำค้างไว้ด้วยความเร็ว จากนั้นไม่นานการบ้านช่วงปิดเทอมที่จีแฮทำค้างไว้ก็เสร็จสิ้นพร้อมๆกับที่อาจารย์เดินเข้ามาสอน
เวลาผ่านล่วงเลยไปจนถึงเวลาที่เหล่านักเรียนทุกคนต่างรอคอยมานานคือเวลาที่จะได้กลับบ้าน
“เฮ้อออ จะได้กลับซักที ป๊ะจุนซูกลับบ้านเร็ว เดี๋ยวฉันไปส่ง” จีแฮพูดกับจุนซูที่นั่งหลับ - -“
“งือ~ เลิกเรียนแล้วเหรอ” จุนซูพูดด้วยน้ำเสียงงังเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน
“อื้อ ไปกันเถอะ”
ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านจุนซูและจีแฮต่างพูดคุยกันด้วยความสนุกสนาน ผู้ชายต่างพากันมองจุนซูด้วยความสนใจเด็กใหม่ที่หน้าตาน่ารักและยังเดินคู่กันกับน้องสาวของหนุ่มสุดฮอตที่หน้าตาที่ไม่แพ้พี่ชาย บางคนที่ใจกล้าก็เดินมาขอเบอร์จุนซู แต่ก็ถูกจุนซูปฎิเสธทุกราย
“นี่จีแฮ ทำไมถึงมาส่งจุนซูหล่ะ บ้านอยู่แถวนี้เหรอ” จุนซูถามด้วยน้ำเสียงน่ารักๆ แถมยังทำหน้าแบ๊วๆอีก ทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายที่มองอยู่ถึงกลับเคลิ้มไปเลยทีเดียว
“ก็พี่แจชวนให้กินข้าวด้วยอ่ะ แหะๆ ฉันเลยมาส่ง” จีแฮตอบ
“โหย~ ว่าแล้ว”
ความคิดเห็น