คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 10 3หนุ่ม 1 มุม
บทที่ 10
3หนุ่ม 1 มุม
อ้าฮ้า~ วันนี้อากาศดีจังเลย ชวนจุนจังดูหนังดีกว่า เฮ้ย!! นั่นใครมาทำลับๆล่อๆอยู่หน้าบ้านจุนจัง หรือว่า เป็น ขโมย!!! ไม่นะๆๆ ถ้าขโมยมาเห็นความน่ารักของจุนซูที่รักแล้วแกปิ๊ง แล้วเกิดทำมิดีมิร้ายอะไรจุนจัง ผมจะทำยังไง
ใช้หมอง นั่งสมาธิ ปิ๊ง!!!
ซึกิ ซึกิ ซึกิ ซึกิ ซึกิ ซึกิ อิคิวซัง~ ไม่ใช่ล่ะๆ ใครมาเปิดเพลงเนี่ย ไม่เกี่ยวกันเลย - -*
และด้วยสมองอันชาญฉลาดของยูชอนคนนี่ จึงหาไม้หน้าสามอันใหญ่ๆมาฝาดที่หลังของเจ้าขโมยนี่ แต่น่าเสียดายที่หาไม้ไม่ได้ เอาไม้จิ้มฟันที่เพิ่งใช้ไปแทนแล้วกัน คงพอแก้ขัดได้
“แกมาทำอะไรเจ้าหน้าบ้านแฟนฉันเจ้าขโมย” ผมขู่ขณะที่มือเอาไม้จิ้มฟันที่เพิ่งทิ่มเอาขี้ฟันของตัวเองไปจิ้มเจ้าขโมยนั่นอีก น่าสงสารเจ้าขโมยนั่นจริงๆ =[]=
“เฮ้ย!!..ไอ้ยุน!!” ขโมยที่ทำลับๆล่อๆอยู่ข้างกำแพงบ้านคือไอ่หมีบ้ายุนโฮเพื่อนสนิทของ ปราค์ ยูชอนคนนี้เองครับ
“ชูว~~~~” มันทำปากจุ๋ แล้วลากผมเข้ามาทำบัดสี ณ ข้างกำแพงกับมันด้วย ม่ายย!!
“แกอย่าคิดอะไรบัดสีได้ใหม ฉันยังไม่สิ้นคิดขนาดนั้น” เฮือก มันรู้ได้ไงว่าผมคิดอะไรอยู่
“มองหน้าไก่หื่นๆอย่างแกก็รู้แล้วว่าแกคิดอะไรอยู่” เชอะ ไอ่หมีเอ้ย
“(- -*)”
“แกมาทำไมว่ะ”ผมถามมันเบาๆ ขณะกำลังนั่งยองๆเป็นเพื่อนมัน
“มาหาคนสวย”
“=[]=” ดูมันตอบๆ
“แล้วแกจะแอบทำซุปไก่หรอว่ะไอ่ยุน” ผมถามมันเบาๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเบาๆ
มันเอามือหนาๆที่แสนจะอบอุ่นของมันมาจับหน้าผมให้หันไปมองดูข้างในบ้านอย่างเงียบๆ เฮ้ย!!! นั่น ทำไมจุนจังถึงแต่งตัวอย่างนั้น
ผมหันขวับไปมองหน้าไอ่ยุนด้วยใบหน้าอันงดงามที่เต็มไปด้วยความสงสัยเต็มที่ มันหันมามองผมด้วยสายตาอบอุ่น เป็นเชิงบอกให้รู้ว่า ‘เพราะอย่างนี้ไงตูถึงหลบ’
“โย้ว!! เพื่อน แอบทำชาเขียวกันอยู่หรอ” เสียงใครฟร่ะ คุ้นๆ แล้วผมก็ค่อยๆหันไปอย่างช้าๆ จะช้าเพื่ออะไรก็ไม่รู้
“ไอ่ซีวอน!!” ผมกำลังจะวิ่งไปลากไอ่ซีวอนมาหลบด้วยกัน แต่ว่า...ขาเป็นตะคริวซะก่อน อูย~~~ เจ็บ ไอ่ยุนมันเลยต้องวิ่งไปลากซีวอนมาหลบด้วยกัน
“พวกนายมาทำไมกันว่ะ” มันถามหลังจากที่นั่งยองๆแล้ว
“มาหาคนสวย!!” เราสองคนพูดพร้อมกัน ยุนมันหันหน้ามามองผมพร้อมส่งสายตามาประมาณว่า ‘ไอ่ไก่แกเลียนแบบคำพูดฉัน’
“เอาน่าๆ แกก็รู้ว่าไอ่ไก่มันไม่มีสมองของมันเอง อย่าคิดมากเว้ยเพื่อน” ซีวอนตบบ่ายุนโฮเป็นเชิงปลอบใจ เฮ้ย มันรู้ได้ไงว่าผมลอกคำตอบยุน
“ก็ฉันฉลาดไงว่ะไอ่ไก่” ซีวอน!!! แกอ่านใจฉันออกหรอ
“เปล่า” ไม่ได้อ่านใจออกแกรู้ได้ไง แถมยังมาตอบคำถามที่ฉันคิดในใจอีก
“แค่มองหน้าไก่ๆหื่นๆห้อยๆอย่างแกก็รู้แล้วว่าแกคิดอะไรอยู่ในใจ” ซีวอน แกว่าปราค์ยูชอนคนนั้นมากกว่าไอ่หมีนั่นอีกนะ ปราค์รับบ่ได้ อ่ะ ปราค์รับบ่ได้
“ไม่ต้องมารับบ่ดงรับบ่ได้อะไรเลยไอ่ไก่” คราวนี้ไอ่หมีพูด มันอ่านใจผมออกกันจริงๆใช่ใหม
“ไม่!!” คราวนี้ไอ่สองคนนั้นมันผสานเสียงตอบ
“เออ..ไม่ก็ไม่ จบเรื่องนี้เถอะ”ผมพูด ไม่สนใจมันแล้ว อ่านใจได้ไม่ได้ก็ช่างหัวมันแล้ว งอน..เชอะ!!! งอนแล้วง้อด้วยนะเว้ย
“ไม่ง้อ!!” แง้ๆๆๆ มันรู้ได้ไงว่าผมงอน แถมยังไม่ง้ออีก T^T
“ช่างเถอะเว้ย!! แกมาดูนี่แล้วจะตกใจ” ผมจับหน้าไอ่ซีวอนให้หันไปมองในบ้านเหมือนกับที่ไอ่หมีมันทำกับผม (อย่าคิดลึกครับ อย่าคิดลึก)
“เฮ้ย!! ทำไมฮีนิมของฉันแต่งตัวอย่างนี้”
“ชูว~~~ พวกนั้นจะออกมาแล้ว หลบก่อนๆ” ไอ่หมีกระซิบก่อนจะลากผมกับซีวอนไปหลบในมุมมืด
ความคิดเห็น