คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 5 มื้อค่ำแสนหวาน (Rewrite)
บทที่ 5
มื้อค่ำแสนหวาน
กลับมาที่ด้านของแจจุงและฮีชอลที่กำลังทำอาหารให้พวกลีน่าด้วยความเต็มใจเพราะ หนึ่ง แจจ๋าชอบทำอาหารมาก สอง ค่าอุปกรณ์และเครื่องปรุงทุกอย่างลีน่าจ่ายฮีชอลเลยเต็มใจทำให้อย่างเต็มที่
“เจ๊ อย่าเพิ่งแอบกิน รอจุนซูก่อน” แจจุงตะโกนใส่ฮีชอลที่กำลังแอบเอาซ้อมมาจิ้มซูชิกินอย่างเมามันส์ ถ้าแจจุงไม่ห้ามซูชิคงอยู่ไม่ถึงจุนซูแน่นอน
“เฮ้ย!! เพิ่งว่าเจ๊ซินไป ยัยจิยอนยังจะมาแอบกินอีก” พอหันไปอีกทางก็เห็นยัยจิยอนกำลังตักซุปไปกินอีก เฮ้อ แต่ละคน คนสวยหล่ะเหนื่อยใจ
“พอ หยุด STOP!!!! ออกไปข้างนอกกันให้หมด ถ้าเห็นว่าใครเข้ามาในนี้อดกิน เข้าใจใหม” ในที่สุดคนสวยก็ทนไม่ไหว ตะโกนไล่ทุกคนออกไปให้หมด พร้อมกับปล่อยรังสีอัมหิตออกมา ขนาดทำหน้าตาน่ากลัวยังสวย คนอะไรสวยได้ขนาดนี้ *0*
“แจจุง ฉันออกไปรับจุนซูก่อนนะ เพื่อจะหลงทาง” ฮีชอลที่เพิ่งโดนบ่นบอกตะโกนบอกแจจุงที่กำลังทำอาหารด้วยสีหน้าจริงจังกับชีวิต เหตุผลที่อยากออกไปข้างนอกเพราะว่าจะไปหาของกิน แค่ได้กลิ่นอาหารที่แจจุงทำก็น้ำลายไหลออกมาจากปากได้อย่างง่ายดายแล้ว แต่ดันถูกขัดขวางไม่ให้กินมันน่าเสียใจจริงๆ ว่าแล้วร่างบางก็เดินออกจากบ้านยังเซเว่นร้านเดิมจากตอนที่แล้ว
ฮีชอลที่กำลังเดินโต๋เต๋ เก๊กสวย เดินไปตามถนนสายของกิน ก็มีแต่ชายหนุ่มไม่ว่าหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่และสาวๆไม่ว่าจะเป็นสาวน้อยสาวใหญ่ที่ต่างพากันมองฮีชอลด้วยความสนใจ ในใจของผู้หญิงต่างคิดกันว่า ‘ใครว่ะทำไมสวยกว่าตู อุสาห์เมคมาอย่างดีดันโดนยัยนี่กลบรัศมีความงาม’ ส่วนในความคิดของผู้ชาย ‘ผู้หญิงคนนี้ใครสวยจังเลย มีแฟนยังว่ะ อยากจีบโว้ยย’
ในที่สุดฮีชอลก็เดินไปถึงเซเว่นเจ้าเก่าหน้าปากซอย ร่างบางเดินยืนรอพนักงานเซเว่นทำแซนวิซไส้กรอกชีสไข่ดาวด้วยความหิวโหย ระหว่างรอก็เดินวนเวียนหาอ่านหนังสือนิตยสารขวัญเรือน - -“ โดยไม่ได้สนใจโลกภายนอกเลยว่ามีชายหนุ่มสุดหล่อนาม เชว ซีวอน กำลังยืนมองตนอยู่ เวลาผ่านไปนานขนาดที่ว่า เซนวิซที่ฮีชอลสั่งไว้เสร็จเรียบร้อยร่างสูงก็ยังไม่ละสายตาไปจากฮีชอลเลย จนในที่สุดเมื่อร่างบางหันมาสบตาวิ้งๆ ปิ้งๆ กับกันซีวอน ก็เกิดปรากฎการ Spark (เริ่มมั่วแล้ว)
“เอ่อ..นายช่วยหลีกทางให้ฉันหน่อยได้ใหม ” ฮีชอลพูดด้วยท่าทางอ่อนหวาน สมเป็นกุลสตรี แต่ในใจกลับคิดอีกอย่างว่า ไอ่บ้านี่ ยืนจ้องตูอยู่ได้ตั้งนาน แล้วยังจะไม่รู้จักหลีกทางให้อีก
“อ่ะ..โทษที” ร่างสูงขยังตัวให้มีที่พอสำหรับฮีชอลจะเดินผ่าน
“ทั้งหมด 300 วอนค่ะ” พนังงานเซเว่นบอกด้วยน้ำเสียงหวานราวกับพนักงานโอเปอร์เรเตอร์
“พี่ไม่ถามว่า รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มใหม่ค่ะ หรือค่ะ” ฮีชอลถามด้วยท่าทางกวนๆ
“เอ่อ..พี่คิดว่าน้องจะอิ่มกับเซวิซแล้วพี่เลยไม่ถามหน่ะค่ะ” พนง. เซเว่นก็ตอบกลับแบบกวนๆเช่นกัน ฮีชอลจึงยิ้ม แหะๆ แล้วเดินกลับบ้าน โดยที่มือหนึ่งถือถุงขนมต่างๆนานา อีกมือหนึ่งถือเซนวิซเอาเข้าปาก
“พี่ฮีชอล!!!!” เสียงหวานของจุนซูเรียกฮีชอลจากอีกฝั่งของถนนด้วยคลื่นเสียงขนาด 180 เดซิเบล
“ใครเรียกตูว่ะ” ฮีชอลพึมเพาเบาๆ แล้วหันไปหาต้นเสียง ที่มีจุนซูยืนโบกมืออยู่กับจีเฮ
“จุนซู! !รีบกลับบ้านเร็ว โบแจกำลังรออยู่” ฮีชอลตะโกนบอกจุนซูด้วยเสียง 185 เดซิเบล สิ้นเสียงของฮีชอล จุนซูและจีเฮก็วิ่งข้ามถนนไปหาฮีชอลด้วยความเร็วเหนือเสียง
“ดีค่ะพี่ฮีชอล วันนี้ของฝากท้องด้วยนะค่ะ” ขณะที่จีเฮกำลังพูดอยู่กับฮีชอล หางตาของจุนซูก็แอบเห็นมีคนกำลังมองมาที่ฮีชอลและด้วยสัญชาตญาณของยากูซ่าก็รู้ว่าคนที่มองอยู่นี่ต้องมองมานานแล้วแน่นอน
“เจ๊..นั่นใคร” จุนซูกระซิบถามฮีชอลระหว่างที่จีเฮเผลอ
“รู้สึกว่าจะอยู่ รร.เดียวกับเรา ฉันเห็นมันตามฉันมาตั้งแต่เซเว่นแล้ว” ฮีชอลกระซิบตอบ
“นี่ จุนจังฉันหิวแล้วอ่ะ ไปบ้านเธอกันเถอะ” จีเฮพูด้วยท่าทางอ้อนๆ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเห็นอย่างนี้คงต้องละลายไปเลยทีเดียว
“เดี๋ยวเธอไปกับพี่ซินก่อนนะเดี๋ยวฉันตามไป” เมื่อฮีชอลพาจีเฮไปแล้วจุนซูก็เดินไปหาคนที่แอบมองฮีชอลอยู่
“นายเป็นใคร” จุนซูถามด้วยท่าทางที่ใครเห็นก็ต้องกลัว
“เชว ซีวอน” ว่าแล้วร่างสูงก็ยิ้มแบบเก๊กๆ หวังจะให้จุนซูละลายเหมือนกับที่ผู้หญิงคนอื่นๆละลาย แต่มันก็ไม่ได้ผลกับจุนซูเลยแม้แต่น้อย
“แล้วนาย ตามพี่ฉันมาทำไม” จุนซูพูดเสียงห้วน
“...”
“ไม่ตอบ..งั้นก็ตามใจ แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะการที่จะมายุ่งกับเจ๊ซินของฉัน นายคิดผิดอย่างแรง!” จุนซูว่าแล้วก็เดินกลับบ้าน
ระหว่างทางที่จีแฮและฮีชอลเดินกลับบ้าน โทรศัพท์ของจีเฮก็ดังขึ้น คนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ใหน ชองยุนโฮ พี่ชายสุดหล่อของจีเฮนั่นเอง
“ว่าไงพี่บ้า” จีเฮกรอกเสียงด้วยท่าทางสบายๆ โดยมีฮีชอลแอบฟังอย่างเงียบๆ(ไม่ค่อยจะอยากรู้อยากเห็นเลย)
“นี่นะคำแรกที่ทักพี่ชายสุดหล่อ” ยุนโฮตอบกลับมาด้วยท่าทางกวนๆ
“เอาน่าๆ มีไร”
“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันจะไปกินข้าวบ้านแจจุงกับเธอด้วย”
“เหอๆ ลืมเลย”
“ตอนนี้อยู่ไหน”
“หน้าเซเว่น”
“เซเว่นมีอยู่ที่เดียวรึไงยัยโกะ”
“อ่า งั้นรอแปปนะ” แล้วจีเฮก็ยื่นโทรศัพท์ให้ฮีชอลบอกทางไปบ้านกับยุนโฮ
จากนั้นไม่นาน ยุนโฮก็เดินทางมายังบ้านของว่าที่ภรรเมียคิมเจเจเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับพ่วงปราค์ ยูชอน และ เชว ซีวอนมาด้วย เมื่อจุนซูเห็นซีวอนก็ไม่พอใจขึ้นมานิดๆ พร้อมกับแอนตี้ยุนโฮไปด้วยเพราะดันพาคนโรคจิตที่แอบตามพี่สาว(?)มาด้วยแต่หรับยูชอน จุนซูไม่ว่าอะไรแถมยังดีใจซะอีกที่ยูชอนมาด้วยเพราะหวังว่าจะได้ตอบแทนยูชอนซักหน่อยที่อุสาห์พา ตนกลับไปยังโรงอาหารที่โรงเรียนได้
“พี่ซินๆ” จุนซูกระซิบกับฮีชอลขณะที่ทุนคนกำลังรอพวกลีน่าที่กำลังเดินหาซื้อเครื่องปรุงสำคัญที่แจจุงต้องการอย่างเร่งด่วนอยู่
“มีอะไร”
“ฉันรู้แล้วว่าคนที่ตามเจ๊คือใคร”
“ฮะ!?” เสียงตกใจปนไม่เชื่อ ดังมาจากร่างบางที่กำลังทำอาหารอยู่ “ใครเป็นผู้โชคร้ายคนนั้นเนี่ย น่าสงสารจริงๆที่ดันหลงผิดมาชอบคิมฮีเนี่ย” พูดเสร็จแจจุงก็กลับไปทำอาหารต่อ
“นี่ๆๆๆ ฉันมันไม่มีตรงไหน ฉันออกจะ สวย นิสัยดี(?) เป็นคนดี(?)” ฮีชอลสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“จ้าๆ เจ้ดีสุดๆไปเลย เพียบพร้อมทุกอย่างหาที่ใดเปรียบมิได้” จุนซูพูดอย่างเอือมๆ
“โย้ว!! ฉันกลับมาแล้ววววววว” ลีน่าแหกปากเสียงดังได้ยินตั้งแต่หน้าบ้านมาถึงหลังบ้านซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องครัว
“ยัยนั้นช่างมีเสียงที่ทรงพลังจริงๆ” ฮีชอลพูด จุนซูพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“โอ้ว!!โบแจที่รัก รู้ใหมว่าฉันเจอใครระหว่างทาง” จียอนถามเมื่อเดินมาถึงห้องครัว
“ใครๆๆๆ อย่าบอกนะว่าเธอโชคดีเจอเจ้โบ” ฮีชอลถามด้วยความตื่นเต้น เจ้โบที่ว่านี่ก็คือโบอา ลูกพี่ลูกน้องของสามพี่น้องตระกูลคิมที่เป็นนักร้องชื่อดัง
“ถูกต้องนะคร้า” จียอนบอกพลางลากโบอาที่ยืนหลบอยู่ข้างหลงให้ออกมาหา เมื่อทั้งสามเห็นโบอาก็รีบวิ่งเข้ามากอดด้วยความคิดถึงทันที
“เบาๆกันหน่อย~ กอดกันแบบไม่เกรงใจเลยดูสิแต่ละคนแรงควายกันทั้งนั้น” โบอาพูดหยอกกับสามสาว(?)เหมือนปรกติที่ทำกันบ่อยๆ
“เฮ้ โบแจปีนี้ฉันจะได้กินอาหารฝีมือนายใหมเนี่ย รอมานานแล้วนะ” ซันเดย์เดินมาบอกสามสาว(?)ที่ยืนกอดกันกลมกับโบอาลูกพี่ลูกน้องสุดที่รัก
“ขี้บ่นจริงๆเลยเธอนี่ เสร็จแล้วๆ ยกไปเสริฟได้เลย” แจจุงบอกกับซันเดย์แล้วก็ช่วยกันยกสารพัดอาหารไปเสริฟ
“ว้าวๆๆๆ อาหารมาแล้ว กลิ่นหอมน่ากินจริงๆ” จีแฮที่กำลังยืนคุยอยู่กับยุนโฮถึงกับวิ่งมา รออยู่ที่โต๊ะกินข้าวเป็นคนแรก
“หนุ่มๆมาทานอาหารได้แล้วจ้า” จียอนเรียกหนุ่มที่ยืนอยู่กันทั่วทุกสารทิศให้มารวมตัวกันเพื่อจะได้กินอาหารซักทีเพราะจียอนนั้นหิวมากๆ
“โห น่าทานจังเลยนะครับ” ซีวอนเอ่ย
“มันแน่อยู่แล้ว น้องฉันซะอย่าง” ฮีชอลพูดอย่างอวดๆ
ในที่สุดทั้งหมดก็ได้ทานอาหารซักทีหลังจากที่รอมานานนม นมนาน ระหว่างการรับประทานอาหารยุนโฮก็ได้แต่แอบมองแจจุงอย่างโจงแจ้งเปิดเผย ซีวอนก็เอาแต่มองฮีชอลและคอยตักอาหารมาให้ฮีชอลกินอย่างไม่แคร์สายตาของจุนซูที่มองด้วยความไม่พอใจ (หวงพี่สาว(?)นั่นเอง) และมียูชอนคอยบริการจุนซูอย่างเอาอกเอาใจ ทางด้านลีน่าก็สวีทหวานแหววอยู่กับสเตฟานี่ส่วนซันเดย์ก็สวีทอยู่กับดาน่าโดยที่ทุกคนไม่สนใจสายตาที่อิจฉาส่งมาจากโบอาและจีเฮที่ไม่มีคู่กับเขาเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ออ เรามันคนไร้คู่” โบอารึพึงเบาๆ
“เฮ้อ หนูก็เหมือนกัน น่าหมั่นไส้กันจังเลยนะค่ะ” จีเฮสมทบ
“ใช่เลย~” โบอาพยักหน้าเบาๆแล้วทานอาหารต่อ
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ ไปก่อนนะครับจุนซูแล้วเจอกันครับ”ยูชอลบอกลาหลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยโดยมีซีวอนเดินกลับพร้อมกัน
“บ๊ายบายค่ะพี่ยูชอล” จุนซูตอบ
“ไว้เจอกันอีกนะครับ” ซีวอนบอกกับฮีชอล
“อืม” ฮีชอลตอบ แล้วซีวอนและยูชอลก็เดินกลับบ้านไปพร้อมกัน เพราะทั้งสองอยู่อพารท์เม้นเดียวกัน
“งั้นพี่ยุนกลับบ้านกันเถอะ ฉันง่วงแล้ว” จีเฮบอกกับยุนโฮหลังจากที่ช่วยพวกแจจุงล้างจานเสร็จแล้ว
“อืมๆ” ยุนโฮพยักหน้าแล้วหันไปบอกแจจุงด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ขอบคุณสำหรับอาหาร”
“ไม่เป็นไร บายจ๊ะจีเฮ” แจจุงตอบกลับยุนโฮด้วยสีหน้านิ่งๆ ประมาณว่าไม่ชอบคนทำเสียงเย็นชาอย่างยุนโฮก่อนจะหันไปยิ้มให้กับจีเฮ ทำเอายุนโฮถึงกับเพ้อไปเลยทีเดียว
“บายค่ะพี่แจ พี่ซิน ไปนะจุนซู” จีเฮบอกลา
“แล้วพวกเธอหล่ะ จะกลับบ้านกันรึเปล่าเนี่ย” ฮีชอลหันไปถามพวลีน่าที่กำลังนั่งดูทีวีกันอย่างสนุกสนาน
“กลับสิ เดี๋ยวรอคนขับรถมารับอยู่” ลีน่าตอบ
“เจ้โบ วันนี้เจ้ต้องอยู่กับพวกเรานะห้ามกลับบ้าน เข้าใจใหมฮะ” ฮีชอลพูดออกแนวข่มขู่
“จ้าๆ พี่ก็ว่าจะมาอยู่กับพวกเราด้วยแหละ เพราะพี่มีงานที่ต้องทำที่เกาหลีคงยังไม่ได้กลับญี่ปุ่นง่ายๆหรอก” โบอาตอบ
“งานอะไรเหรอเจ๊” แจจุงถาม
“ก็ออกอัลบั้มนี้แหละ”
“น่าอิจฉาจังเลยนะ มีแต่คนชอบ” แจจุงกล่าว
“แหมๆ พวกนายก็ใช่ย้อยนะ ไปโรงเรียนวันแรกก็มีหนุ่มมาติดซะแล้ว” โบอาล้อ
“จะมีก็แต่พวกนี้แหละ ฉันไม่เห็นมีเลย” แจจุงบอก เพราะไม่เห็นจะมีใครมาจีบตนซักคนเลย ในขณะที่ฮีชอลและจุนซูกลับมีหนุ่มมาจีบ
“เฮ้อ นายนี่ไม่รู้อะไรเลยหรือไงเนี่ย...เออ ฉันลืมบอกไป ฉันต้องมาคอยดูแลเรื่องการแต่งตัวให้เป็นผู้หญิงของพวกนายด้วยเพื่อไม่ใช้ความลับแตก ดังนั้นต้องเชื่อฟังฉันเข้าใจใหม” โบอาบอกแกมขู่
“ฉันว่าความลับมันจะแตกเพราะเจ๊เรียกพวกเราว่านายนี่แหละ เลิกเรียกเราว่านายได้แล้ว” ฮีชอลพูด
ความคิดเห็น