คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 บ้านแสนสุข? (Rewrite)
บทที่ 2
บ้านใหม่แสนสุข?????
ท้องฟ้าสีครามและแสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องมายังใบหน้าของ แจจุง เจ้าของใบหน้าเรียวสวยได้รูป จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ หากเจ้าตัวนั่งอยู่เฉยๆแล้วคงไม่มีใครรู้ได้เลยว่าเป็นผู้ชาย ด้วยใบหน้าที่สวยจนผู้หญิงบางคนอาย ทำให้ผู้ชายหลายคนในสนามบินต่างพากันมองด้วยความชื่นชมในความงาม และก็เป็นสัจจะธรรมของชีวิต มีคนรักก็ย่อมมีคนเกียจ ในสายตาของผู้หญิงส่วนใหญ่ต่างพากันมองด้วยความอิจฉาความสวยของคนตรงหน้า
แจจุง จุนซู และ ฮีชอล กำลังนั่งรอลีน่าและซันเดย์เพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปีมารับที่สนามบิน ทั้งสามเลือกไปยืนรอพลางชูป้ายหาคนที่มารับตัวเอง
“โบแจ นายว่าสองคนนั้นจะลืมมารับพวกเราหรือเปล่าเนี่ย พวกเรายืนรอมานานแล้วนะ” ฮีชอลพูดกับแจจุงและกวาดสายตามองหาลีน่าและซันเดย์ไปด้วยในเวลาเดียวกัน
“ไม่หรอกมั้งพี่ซิน สองคนนั้นไม่ใช้คนขี้ลืมนี่น่า” แจจุงตอบทั้งที่ในใจก็ยังหวั่นๆว่าเพื่อนของพวกตนจะลืมจริงๆ
“นั่นๆ ลีน่า ซันเดย์ เฮ้ๆ ทางนี้” จุนซูตะโกนเรียกทั้งคู่อย่างไม่อายคนทั้งสนามบิน จนทำให้แจจุง และฮีชอลไม่กล้ายืนใกล้ด้วยเลย แต่ทั้งแจจุงและฮีชอลก็ยังคงหันไปทางที่จุนซูชี้ ลีน่าและซันเดย์ต่างรีบวิ่งมาด้วยความเร็วสูงมายังทั้งสาม โดยมีผู้หญิงอีกสองคนวิ่งตามมา
“แฮกๆ ขอโทษทีนะพอดียัยซันเดย์ดันท้องเสียขึ้นมาเลยทำให้ฉันมาช้า โทษทีนะ” ลีน่ากล่าวขอโทษทั้งสามพลางสำรวจความเปลี่ยนแปลงของทั้งสามหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน
“อืม ไม่เป็นไรหรอกน่า แต่ฉันคิดถึงพวกเธอจังเลยมาให้กอดที” จุนซูพูดแล้วเข้าไปกอดซันเดย์ทันที โดยไม่ได้ทันสังเกตุเห็นสายตาที่ไม่พอใจ ของใครบางคนแถวนั้นเลย
“จะว่าไป ฉันไม่ได้เจอพวกนายนานสวยขึ้นมากเลยนะโบแจ ซิน” ลีน่าแซวอย่างสนุกสนาน โดยมีแจจุง และฮีชอลยืนยิ้มอย่างอายๆ
“แหมๆ เธอก็พูดเกินไปนะลีน่า แล้วนี่สองคนนั้นใครกันหล่ะ” หลังจากที่พูกคุยกันเป็นเวลานานฮีชอลก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกสองคนยืนอยู่ข้างๆลีน่าและซันเดย์
“อ๋อ สองคนนี้หน่อเหรอ นี่สเตฟานี่ แฟนฉันเองหล่ะ แล้วคนนั้น ดาน่าแฟนของซันเดย์” ลีน่าพูดขณะที่มือข้างหนึ่งเอื้อมไปกอดคอของสเตฟานี่ทำให้ทั้งสามรู้ว่าคนไหนเป็นคนไหน “จะว่าไปฉันว่าพวกเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวพวกนายต้องไปหาซื้อของใช้กันอีกนะ เพราะพรุ้งนี้พวกนายก็ต้องไปโรงเรียนกันแล้ว”
“อืมๆ ไปกันเถอะ” ฮีชอลพูดพลางยกกระเป๋าเดินตามลีน่าไป
[Kim Jaejoong Talk]
ดีครับ หลังจากที่ยัยคนแต่งได้บรรยายไปแล้ว ผมแจจุง รับหน้าที่บรรยายต่อเองครับ ตอนนี้พวกเราก็ได้เดินทางมาถึงเกาหลีบ้านเกิดเมืองนอนของพวกผมกันแล้ว เฮ้อ พรุ้งนี้ก็ต้องไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วน อ๊าก จนป่านนี้ยังรับไม่ได้เลยครับพี่น้องที่ต้องไปอยู่โรงเรียนหญิงล้วน แต่ดูท่า ฮีชอล กับ จุนซู จะไม่ได้ใส่ใจกับการที่ต้องไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วน
พระเจ้า! ใครก็ได้บอกหน่อยแจจุงคนนี้หน่อย ว่านี้มันไม่ใช่เรื่องจริง สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้านี่มันใช่บ้านจริงหรือ ทำไมมันสวยมาก สวยเกินไปที่ จิยอน หรือ ลีน่า จะมีความสามารถในการหาบ้านหลังแบบนี้ได้
บ้านเดี่ยวหลังเล็กกระทัดรัดเหมาะกับการพักอาศัยเป็นครอบครัว ประตูรั่วสีขาวสะอาด ด้านหนึ่งของบ้านเป็นสวนเล็กๆ ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างงดงาม ตรงกลางของสวนมีน้ำพุโลมาคู่ ที่จุนซูชอบมากๆและอยากได้ไปตกแต่งอยู่ที่บ้านที่ญี่ปุ่นแต่ไม่ได้รับอณุญาติจากเฮียวริ
“ว้าว” จุนซูอุทานขึ้นหลังจากที่เข้ามาในบ้านเป็นคนสุดท้าย
“หึหึ ชอบใช่ใหมหล่ะ” ซันเดย์ถาม
“เธอหาบ้านหลังนี้ได้ไง จิยอน” ผมหันไปถามลีน่าหลังจากที่ยืนอึ้งกับความงามของบ้านหลังนี้นานไปหน่อย
“ระดับ ลี จิยอนไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้” ยัยลีน่าพูดอย่างอวดๆ “ที่จริงก็ไม่ใช่อะไรหรอก พอดีว่าคุณน้าเฮียวริซื้อบ้านหลังนี้ไว้เพื่อเป็นของขวัญให้กับพวกนายหน่ะ” มิน่าหล่ะ ไม่มีทางที่ลีน่าจะหาบ้านที่สวยอย่างนี้ได้แน่นอน
“เรื่องจริง แม่เนี่ยนะซื้อให้ ไม่น่าเชื่อ” เจ้ซินพูดด้วยท่าทางที่ไม่เชื่ออย่างรุนแรงว่าคนที่งกๆ อย่างแม่จะซื้อบ้านสวยๆอย่างนี้ให้ลูก เป็นใครก็ไม่เชื่อว่าภรรเมียยากูซ่าอย่างเฮียวริที่มีระดับดีกรีความงกสูงจะยอมเจียดเงินมาซื้อบ้านที่ดูราคาแล้วไม่น่าจะถูกๆเลย
“จริงซิ พี่ซิน ฉันลืมบอกไปว่าข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องเรียนและอื่นๆหน่ะฉันให้คนเอามากองไว้ให้แล้วนะ” ลีน่าบอก ความจริงแล้วลีน่าเป็นลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่มาก! มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ ส่วนซันเดย์เป็นลูกสาวเจ้าของบริษัทส่งออกสินค้ารายใหญ่ของประเทศแต่น่าเสียดายที่ลูกสาวคนเดียวของทั้งสองตระกูลดันกล่ายเป็นพวกลัทธิวายไปซะได้ เฮ้ย คิมแจจุง เกือบรับ บ่ได้
“อืม ขอบใจมากเลยนะ” ฮีชอลกล่าว
“นี่ พวกพี่จะยืนคุยกันอยู่หน้าบ้านอีกนานใหม่ จุนจังเมื่อยแล้วนะ” จุนซูตะโกนบอกพวกผมที่ยืนคุยกันอยู่หน้าบ้านแล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับสเตฟานี่และดาน่า
“จ้าๆ เราเข้าไปข้างในกันบ้างเถอะจิยอน”ผมพูกแล้วลากลีน่าและซันเดย์เข้าบ้าน ปล่อยให้เจ้ซินถือของทั้งหมดเข้ามาในบ้านคนเดียว (อิอิ ชั่วร้ายมากพี่แจ จุนจังเห็นด้วย)
พลั๊ก!
เฮ้ย จุนซูทำไมหยุดโดยไม่บอกไม่กล่าวอย่างงั้นหล่ะมันเจ็บนะ เห็นจุนซูตัวเล็กอย่างนี้หน่ะ ความจริงแล้วจุนซูเป็นคนที่ อึด ถึก ควาย มากๆ (ว่าแต่ยัยกิม ทำไมคำมันคุ้นๆจังฮะ: แจจุง ก็คำพูดของพี่แนนไงจ๊ะแจจ๋า: กิมจ๊อ) ชนจุนซูทีเนี่ยเจ็บอย่างรุนแรงเหมือนกระดูกจะหักไปทั้งตัวเลย (อย่าเวอร์น่าพี่แจ จุนจังออกจะบอบบาง)
“จุน......”
“จุนซู นายจะหยุดทำไมห๊ะ ไม่เห็นใจฉันรึไง ฉันต้องถือของมาด้วยความลำบากยากเย็นแล้วดันมีโลมาตัวเท่าคว-ยตัวไหนไม่รู้มายืนขวางทางอีก มันหนักนะรู้ไหมฮะ แล้วแจนายคิดได้ไงให้คนสวยอย่างฉันแบกของมาคนเดียวเนี่ย เดี๋ยวปั้ดตบให้หมดสวยเลย” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบพี่ซินก็ดันมาแหกปากบ่นจุนซูอยู่ข้างๆ แต่ยังไม่วายมาบ่นผมอีก
“คือว่า...พี่ๆลองมองไปดูข้างในซิ” จุนซูบอกแล้วชี้ไปข้างในบ้าน โอ้ มาย ก้อดด พระเจ้า ทำไมสภาพในบ้านมันช่างแตกต่างกับนอกบ้านอย่างนี้ โอ้ ม่าย มีแมลงสาบวิ่งผ่านไปด้วย อ๊าก มันเกิดอะไรขึ้น
“แฮะๆ คือฉันก็ลืมบอกพวกนายไปว่าของในบ้านยังไม่ได้จักตกแต่งอะไรเลยอ่ะนะ” ยัยจิยอน ฉันจะฆ่าเธอออ
“แล้วจะให้พวกฉันทำยังไงฮะ ดูซิถือของมาก็เหนื่อย ยัยจียอนมาให้ฉันฆ่าเดี๋ยวนี้นะ อ๊ากกกกก” ทันทีที่พี่ซินได้ยินอย่างนั้นข้าวของทุกอยางที่แบกมาก็ตกลงสู่พื้นด้วยความเร็ว 100 ปีแสง แล้ววิ่งไล่ยัยจิยอนทันที เฮ้อ คนสวยหล่ะเหนื่อยใจ
“เฮ้อ เอาเถอะจุนจัง พี่ว่าเรามาช่วยกันเก็บข้าวของในบ้านกันดีกว่านะ” ว่าแล้วผมก็เดินนำจุนซูและพาดาน่า ซันเดย์และสเตฟานี่ไปทำความสะอาดบ้านกัน ปล่อยให้ยัยจิยอนกับพี่ซินวิ่งไล่กันอยู่หน้าบ้านต่อไป
ผ่านไปไม่นาน แค่สามชั่วโมงเอง
“เหนือยยย” เสียงแหลมของยัยจิยอนโอดครวญ
“เหนือยโว้ยย” คราวนี้เป็นเสียงของฮีชอลโอดครวญหลังจากทำความสะอาดเสร็จ ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นอย่างหมดสภาพ
“นี่ฉันโชคดีหรือโชคร้ายเนี่ย ที่ต้องมารับกรรมชั่วพวกนายทำความสะอาดบ้านเนี่ยฮะ” เสียงยัยซันเดย์พูดขั้นหลังจากที่พวกเราชั่วกันทำความสะอากบ้านกันเป็นเวลา 3 ชั่วโมงบัดนี้ บ้านได้สวยใสสะอาดไร้รอยขีดข่วนแล้ว ด้วยฝีมือของหลายๆคนในที่นี้
“เอาน่า อย่างน้อยเราก็ทำความสะอาดไว้ได้เรียบร้อนสวยงามแล้วนะซันเดย์” ดาน่าพูดปล่อบซันเดย์
“เอาหล่ะในฐานะที่พวกเธอช่วยพวกฉันทำความสะอาดบ้าน เดี๋ยวฉันจะให้แจจุงทำอาหารเลี้ยงเอง ตกลงใหมจ๊ะ สาวๆ” เฮ้ย ไอ้พี่ซินบ้า คนยิ่งแต่เหนื่อยๆอยู่จะให้มาทำอาหารเลี้ยงคนตั้งมากมาย มันเหนื่อยนะ แล้วอีกอย่างก็ไม่มีเครื่องปรุงด้วย จะให้ทำได้ไงหล่ะ
“จริงนะ เย้ๆ ฉันคิดถึงอาหารฝีมือโบแจที่สุดเลย” ยัยจิยอนไม่ต้องเห็นด้วยขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันเกรงใจจริงๆเล๊ยย
“เอ่อ...แต่ว่าไว้วันหลังได้ใหมตอนนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยเกินเยียวยา” ผมพูดพลางแกล้งทำท่าทางเหมือนคนจะขาดใจตายเสียให้ได้เลย
“ง่า ก็ได้ไว้วันหลังนายค่อยทำอาหารเลี้ยงพวกฉันก็แล้วกัน อย่าลืมนะ เพราะฉันอยากกินอาหารฝีมือนายที่สุดเลย” ซันเดย์พูด แล้วกล่าวต่อไปอีกว่า “งั้นพวกฉันกลับแล้วกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารับพาพวกนายไปโรงเรียนตอนเช้าเลยนะ รีบๆตื่นด้วยหล่ะเข้าใจใหม”
“ครับ คุณแม่/จ้า/อื่อ จะพยายาม” เราสามพี่น้องตอบรับพร้อมกันด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
ความคิดเห็น