คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่อง (Rewrite)
บทที่ 1
ต้นเหตุของเรื่อง
ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนแรงยามบ่ายของโตเกียว เหมืองหลวงของประเทศญี่ปุ่น หญิงสาวแสนสวย อุ๊ย ดูผิด ชายหนุ่มแสนสวย สามคน นาม คิมแจจุง คิมจุนซู และ คิม ฮีชอล สามพี่น้องตระกลูคิม ลูกชายยากูซ่าชื่อดังของญี่ปุ่น กำลังพูดคุยกันอย่างลับๆ ในห้องนอนของ แจจุงลูกชายคนที่สองของตระกูล
“พี่ฮีชอล พี่แน่ใจหรือ ว่ามันจะสำเร็จ” เสียงหวานเอ่ยถามพี่ชายตัวแสบด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ กับแผนการครั้งนี้ เพราะพวกเขาเคยลองมาหลายครั้งแล้ว
“พี่ว่าครั้งนี้มันอาจจะสำเร็จก็ได้ จุนจัง ถึงครั้งก่อนๆมันจะไม่เคยสำเร็จก็เถอะ” เจ้าของห้องเอ่ยปลอบน้องชายคนเล็กพลางแหน็บแนมพี่ชายคนโตด้วยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
“เอาน่าๆ ครั้งนี้ฉันมั้นใจที่สุดเลย มันต้องสำเร็จแน่นอน พี่เอาความสวยเป็นประกัน” ฮีชอลพูดอย่างมั้นใจ กับแผนการของตน ว่ามันต้องสำเร็จแน่นอน เพราะเขามีแผนสำรองไว้เรียบร้อยแล้ว หึหึ
แผนการครั้งนี้ไม่ใช่ร้ายแรงอะไรมากมาย ก็แค่แอบหนีออกไปเที่ยว = =
“ไงจ๊ะ น้องสาว น่ารักๆอย่างนี้มีแฟนรึยังเอ่ย สนใจมาเป็นแฟนกับพวกพี่ไหม” ไอ้หน้าปลากระโห้กลุ่มหนึ่ง ยืนแซวสามพี่น้องตระกูลคิม อยากสนุกสนานโดยไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองอาจจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้
“ฉันไม่เคยมีพี่หน้าปลากระโห้ อย่างพวกแกโว้ย” ฮีชอลพูดอย่างหงุดหงิด เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เจอขึ้น เพียงแค่ครั้ง หรือ สองครั้ง แต่เกิดขึ้นมาแล้วมากมายนับไม่ถ้วน
“โหยๆ น้องสาวพูดไม่เพราะกันเลยนะจ๊ะ ไม่ดีนะทำตัวแบบนี้มาให้พี่ทำโทษเดี๋ยวนี้เลย” ว่าแล้วไอ้พวกหน้าปลากระโห้ทั้งหลายก็เข้ามาใกล้ทั้งสาม ด้วยสายตาที่หื่นกระหายน่ารังเกียจ และพยายามจะเข้ามาลวนลามทั้งสาม
พลั้ก!!! เสียงปล่อยหมัดของทั้งสามสาวทั้งกำลังต่อสู้เพื่อป้องกันตัว ใครจะไปคาดคิดว่ารูปร่างบอบบางของทั้งสามสาว? อย่างนี้จะสามารถทำร้ายร่างกาย คนถึกๆได้อย่างสบายๆ
ตุ๊บ!! เพียงแค่ไม่กี่หมัดเจ้าพวกหน้าปลากระโห้ทั้งหลายก็ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างสวยงามเป็นระเบียบด้วยฝีมือของสามสาว?
“เชอะ ไอ้พวกกระจอก คิดว่าจะมาทำอะไรของฉันได้ ถุ้ย! ไปหัดดูใช้สายตาใหม่ไป๊! ดูไม่ออกเลยหรือไงว่าพวกฉันเป็นผู้ชาย” ฮีชอล พูดด้วยน้ำเสียเย้ยหยั่น มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือของจุนซู แล้วกดเบอร์โทรศัพท์หา ลูกน้องคนสนิทของตน
“คังตะ มารับพวกฉันเดี๋ยวนี้ ให้เวลาไม่เกิน 3 นาที ไม่งั้น ไล่ออก”
“พี่ซินอ่ะ เดี๋ยวพี่คังตะมาไม่ทันจะทำอย่างไรหล่ะ แล้วเราอยู่ที่ไหนก็ไม่ได้บอกพี่เค้าด้วย” จุนจังพูดกับฮีชอลด้วยน้ำเสียหวั่นๆ ทำให้ฮีชอลเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกสถานที่เลยว่าตอนนี้พวกตนอยู่ไหน ก็เล่นหนีมาเที่ยวกันเองโดยไม่บอกใครแล้วจะมีลูกน้องที่ไหนตรัสรู้ได้หล่ะ
และแล้วรถสปอรท์สีดำวิ่งด้วยความเร็วสูง ก็มาจอดรับ เจ้านายทั้งสามของพวกตนภายในเวลาไม่ถึง 3 นาที ลูกน้องประจำตัวของทั้งสาม ได้เห็นสภาพไอ้พวกปลากระโห้ที่จะลวนลามเจ้านายของพวกตนแล้ว อดรู้สึกสงสารไม่ได้ ก็ดูสภาพแต่ละคน ไอ้ปลากระโห้ นัมเบอร์วัน ที่มีบทพูดมากที่สูด นอนอืดอยู่ในถังขยะ โดยที่ถังขยะนั้นเป็นถังขยะเปียกส่วนไอ้พวกปลากระโห้ตัวอื่นๆก็นอนอืดอยู่ในสภาพที่ไม่แตกต่างกัน โดยมีสามพี่น้องนั่งเล่น เปา ยิ้ง ฉุบ อยู่ริมฟุทบาทที่ห่างออกไปประมาณ 300 เมตร ช่างเป็นภาพที่ดูดีจริงๆ
“อ้าว พวกนายมากันแล้วหรือ เร็วดีนี่ รู้ได้ไงว่าพวกฉันอยู่ที่นี้” แจจุงถามขึ้นทันทีที่เห็นลูกน้องของพวกตน เดินมาถึงที่ๆ พวกเขานั่งกันอยู่
“เป็นความลับครับ เอ่อ แล้วพวกคุณหนูจะกลับกันเลยไหมครับ” ไบรอั้น ลูกน้องของแจจุงถามเจ้านายของตน พลางหันไปสั่งให้ลูกน้องคนอื่นๆเอาไอ้พวกหน้าปลากระโห้ ไปจัดการเก็บให้เรียบร้อย
“อืม” แจจุงตอบ พลางเดินนำจุนซูและฮีชอลไปยังรถของตัวเองเพื่อกลับบ้านอันแสนสุขสุดๆ
บ้านไม้สไตล์ญี่ปุ่นหลังใหญ่โต มีลูกน้องหลายร้อยคน ที่กำลังทำหน้าที่ของตนกันอย่างขมักเขม่นบางส่วนทำหน้าที่จัดสวน บางส่วนทำความสะอาดบ้าน เมื่อพวกเขาเห็นเจ้านายกลับมาบ้านก็ เดินมายืนรอรับเป็นประจำอย่างนี้ทุกครั้ง
“คุณหนู ยินดีต้อนรับกลับครับ”เหล่าลูกน้องทั้งหลายกล่าวต้อนรับเจ้านายของตนกันอย่างพร้อมเพรียง
“อืม....แล้วนี่แม่กลับมาหรือยังหล่ะ” แจจุงหันไปถามไบรอั้นลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“กลับมาแล้วครับ แล้วคุณท่านบอกว่าถ้าพวกคุณหนูกลับมาแล้วให้ไปพบท่านด่วนครับ”ไบรอั้นตอบพลางส่งสายตาให้คนอื่นๆกลับไปทำงานที่ค้างไว้เหมือนเดิม แล้วเดินนำแจจุง จุนซู และฮีชอล ไปยังห้องทำงานของเฮียวริ
“คุณท่านครับ พวกคุณชายกลับมาแล้วครับ”คังตะบอกเฮียวริ ที่นั่งรอลูกชายทั้งสามอยู่ในห้องทำงาน
“ขอบใจ พวกนายออกไปก่อน”เฮียวริกล่าวกับ ไบรอั้นและคังตะ ก่อนจะหันมาส่งสายตาดุให้กับลูกชายทั้งสาม ที่หนีออกไปเที่ยวเล่นโดยไม่บอกใคร
“ง่า แม่ครับจุนจังแค่แอบออกไปเที่ยวเอง แม่อย่าโกรธเลยน้า” จุนซูพูดด้วยท่าทางอ้อนๆ พร้อมทำหน้าแอ๊บๆ ตามสไตล์จุนจังซึ่งมันก็ได้ผลทุกครั้ง
“ชิ จุนจังชอบทำหน้าอย่างงี้อ่ะ แม่ก็ใจอ่อนเลยนะ แต่คราวนี้คงจะให้อภัยไม่ได้หรอกนะเพราะพวกลูกแอบหนีไปเที่ยวกันก็หลายครั้ง แล้วยังไปโดนผู้ชายจะลวนลามอีกก็หลายครั้ง แล้วยังไปอัดพวกนั้นอีกก็หลายครั้ง แม่ว่าพวกลูกคงเบื่อกับเรื่องพวกนี้กันแล้วใช่ใหมล่ะจ๊ะ” เฮียวริถามอย่างไม่ใส่ใจคำตอบ แล้วกล่าวต่อไปอีกว่า “เพราะฉะนั้น แม่จึงคิดว่าลูกควรจะไปอยู่ที่อื่น ที่ๆไม่มีผู้ชายมาคอยกวนใจ ดีใหม่ล่ะ”
“จริงอ่ะเจ้ แล้วที่ไหนหล่ะ” ฮีชอลถาม
“หึหึ แม่จะให้พวกลูกย้ายไปอยู่โรงเรียนสตรี ดีใหม่ลูก” เฮียวริตอบอย่างกวนๆ แล้วหัวเราะอย่างชั่วร้าย
“ห๊า แม่จะบ้าหรอ ได้ไงอ่ะให้พวกเราไปอยู่โรงเรียนสตรี พวกผมเป็นผู้ชายนะ แล้วโรงเรียนที่ไหนเค้าจะโรคจิตรับห๊ะแม่” แจจุงพูด ด้วยท่าทางตื่นๆ กับคำตอบของแม่ที่บอกว่าจะให้ไปอยู่โรงเรียนสตรี
“ไม่ต้องห่วงลูก เพราะแม่จัดการเรียบร้อยแล้ว กร๊ากกก” เฮียวริหัวเราะอย่างชั่วร้ายต่อไป โดยไม่ได้สนใจสีหน้าของลูกทั้งสามเลย
“เออ ลืมบอกได้ที่แม่ติดต่อไปหน่ะ เป็นโรงเรียนของเพื่อนแม่เอง แล้วก็เป็นโรงเรียนอยู่ที่เกาหลีนะ ดังนั้นพวกลูกต้องย้ายไปอยู่เกาหลี อี๊ อี๊ อี๊ อี๊ (แอคโค่เพื่อ?)”
“เฮ้ย ไรเนี่ยแม่ จะให้ย้ายไปเกาหลีเฉยๆได้ไง” ฮีชอลกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นๆ โดยมีจุนซู และแจจุงพยักหน้าเห็นด้วย “บ้านก็ไม่มีอยู่ แถมยังไม่รู้จักใครเลยที่เกาหลี พวกผมจะไปอยู่ได้ไงหล่ะแม่”
“ไม่ต้องห่วง ลูกยังจำ ลีน่ากับซันเดย์ได้ใหมจ๊ะ”เฮียวริพูดด้วยท่าทางสบายๆ พลางเดินไปหยิบน้ำชามาดื่ม
“จำได้ซิ นั่นเพื่อนสนิทพวกผมนะ” แจจุงตอบพลางเดินไปดื่มน้ำชาเช่นกันเพราะคอเริ่มแห้งแล้วถามต่อ “ทำไมหรือแม่”
“ก็สองคนนั้นเรียนอยู่ที่นั่น แล้วก็รู้เรื่องที่พวกลูกจะไปเรียนกันแล้ว ตอนนี้สองคนนั้นหาที่อยู่ให้พวกลูกได้แล้ว อิอิ เป็นไงลูก ตกลงใหม”
“แล้วพ่อรู้เรื่องแล้วหรือครับ” จุนซูถามขึ้นบ้างหลังจากเงียบมานาน
“รู้แล้ว แล้วพ่อก็เป็นคนบอกให้แม่ย้ายพวกลูกไปเกาหลีเองเหละ” เฮียวริตอบ
“เฮ้อ ตกลงพวกเราต้องไปจริงหรือเนี่ย”ฮีชอลรำพึงอย่างปลงๆแล้วถามต่อ “ตกลงต้องไปวันไหนหล่ะแม่”
“อาทิตย์หน้า ยังไงก็เตรียมตัวเตรียมใจด้วยก็แล้วกันนะ”
วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแป๊ปเดี่ยวก็ผ่านไปแล้วเกือบๆหนึ่งอาทิตย์สามพี่น้องตระกลูคิมก็ยังคงทำตัวไร้สาระไปวันๆโดยการแอบหนีออกไปเที่ยว และไปมีเรื่องกันไอ้พวกบ้ากาม และหน้าปลากระโห้เหมือนเดิม และวันนี้เป็นวันที่ทั้งสามจะต้องไปเกาหลีแล้วแต่ทั้งสามก็ยังไม่ได้เตรียมตัวเก็บเสื้อผ้าหรืออะไรเลย
“นี่ๆ พวกพี่รู้สึกเหมือนเราลืมบางอย่างไปหรือเปล่าใหม” จุนซูถามขึ้น ขณะที่ทั้งสามเดินเล่นอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า
“อืม ฉันก็ว่าเหมือนจะคับคล้ายคับคลาว่าเราจะต้องไปที่ไหนซักที่” แจจุงตอบพลางพยายามนึกว่าพวกตนลืมอะไรไป “เฮ้ย!! วันนี้เราต้องไปเกาหลี ซวยแล้วยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย”
“งั้นพี่ว่าเรารีบกลับบ้านไปจักกระเป๋ากันเถอะก่อนที่จะถึงเวลาต้องไปขึ้นเครื่อง” ฮีชอลพูดขึ้นพลางชุดกระชากลากถูทั้งสองเพื่อกลับบ้านไปเก็บของ
บ้านไม้สไตล์ญี่ปุ่นหลังเดิม ลูกน้องก็ยังคงทำหน้าที่กันเหมือนเดิม
“ยินดีต้อนรับกลับครับคุณหนู” บรรดาลูกน้องออกที่กำลังทำภารกิจโดยการทำงานบ้าน ผละออกจากงานมาต้อยรับเจ้านายทันทีที่เห็นหน้า ด้วยความเร็วสูง แต่วันนี่สามพี่น้องรีบร้อนมากไม่มีเวลามาตอบรับคำทักทายตามมารยาทของชาวญี่ปุ่น เมื่อมาถึงก็ตรงเข้าห้องของตัวเองทันทีโดยที่ฮีชอลเข้าห้องไปเป็นคนแรก ตามมาด้วยแจจุง และสุดท้ายจุนซู
ทั้งสามตกลงกันไว้แล้วว่าจะแยกกันเก็บของกันคนละประเภทโดยที่จะไม่เอาเสื้อผ้าไปมากเพราะเดี๋ยวค่อยไปซื้อเอาที่เกาหลี อีกอย่างก็คงไม่มีโอกาศได้ใส่ชุดผู้ชายบ่อยๆแน่ๆ จุนซูรับหน้าที่เก็บของเกี่ยวกับพวกอาหารเช่นขนมต่างๆที่ตนชอบ หนังสือ(การ์ตูน) ตุ๊กตา ส่วนฮีชอลรับหน้าที่เก็บของเกี่ยวกันเครื่องประดับต่างๆ เพราะมีเยอะแยะมากมาย และ แจจุงรับหน้าที่จัดเสื้อผ้า เมื่อใกล้ถึงเวลาที่ทั้งสามจะต้องไปเกาหลีแล้วทั้งสามรีบตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของเฮียวริทันทีเพื่อจะไปเอาเงิน(ไม่ค่อยจะงกเลย) และให้ลูกน้องไปส่งที่สนามบินทันที โดยที่เฮียวริสัญญาว่าจะส่งเงินไปให้ใช้ทุกอาทิตย์ และบางทีอาจจะส่งไบรอั้นกับคังตะไปอยู่ที่เกาหลีด้วยก็ได้
สนามบินนาริตะเป็นสนามบินนานาชาติที่ซึ่งให้บริการเที่ยวบินในประเทศเป็นส่วนใหญ่และเป็นสนามบินที่มีจำนวนผู้ใช้บริการมากที่สุดในเอเชีย มีผู้โดยสารสามคนที่มีหน้าตาสวยจนผู้หญิงบางคนยังอาย คือสามพี่น้องตระกูลคิมที่จะต้องเดินทางไปยังประเทศเกาหลีเพื่อไปศึกษาเรียนรู้
...........................................................................
ความคิดเห็น