คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : ความลับ
Chapter : 11
ความลับ
รถหรูสีแดงเพลิงจอดสนิทอยู่หน้าบ้านหลังโต เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมารถคันนี้ก็เคยจอดอยู่ที่เดียวกันนี้ เจ้าของรถนั่งถอนใจอยู่ในรถหลายยก ก่อนตัดสินใจก้าวลงจากรถเพื่อที่เขาจะได้พบหน้าเจ้าของบ้านอีกครั้ง
แคน หรือ อติรุจ ชะโงกชะเง้ออยู่หน้าบ้านอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาคิดไม่ตกว่าเขาควรจะกดกริ่งเพื่อเรียกเจ้าของบ้าน หรือควรจะทำแค่เพียงยืนชะเง้อคอมองเธอกันแน่ และนั่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ้าของบ้านคนสวย หรือ สต๊อปออกมาเดินตากน้ำค้างชมวิวยามค่ำคืนพอดี เพราะเธอเองก็นอนไม่หลับ
“นั่นใครน่ะ” เจ้าของบ้านร้องทักเงาดำตะคุ่มที่หน้าบ้าน
“สต๊อป” แคนอุทานเมื่อพบหน้าหญิงสาวที่เขาชะเง้อหาอยู่นาน
“แคน” สต๊อปเองก็อุทานเช่นกัน หญิงสาวเดินตรงมาเปิดประตูบ้านก่อนที่เธอจะเดินออกไปหาเขา
สองหนุ่มสาวยืนมองหน้ากันเนิ่นนาน บุคคลที่เคยรู้จักกันเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ ใบหน้าที่เคยคุ้นเคยเพียงแค่เห็นแว๊บเดียวก็ถูกจำฝั่งลึกเข้าสู่ห้วงของหัวใจ คนที่จากกันโดยไม่ได้ล่ำลา คนที่ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีกครั้ง เวลานี้เขาต่างคนต่างยืนอยู่ตรงหน้ากันและกัน
“นาย!” สต๊อปร้องเรียกแคน
“จ้องอยู่ได้ จะกินหัวฉันหรือไงเล่า” สต๊อปแกล้งแซวแคน เมื่อเห็นเขาจ้องเธอเองอยู่นาน
“เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีนะ ไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรใช่ไหม” แคนคว้าร่างหญิงสาวตรงหน้ามาสำรวจ ซึ่งก็พบว่าปกติดี สต๊อปเองก็นึกขำกับการกระทำของแคน นี่เขายังเหมือนเดิมสินะ
“ฉันปกติดีทุกอย่าง แล้วนายล่ะ” สต๊อปถามกลับ
“ฉันขอโทษที่หายไป ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อเธอ” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามที่หญิงสาวถาม แต่เขากลับพูดความในใจที่เขาเก็บไว้แทน
“เธอไม่โกรธฉันใช่ไหมสต๊อป” แคนถามต่อ
“ฉันยอมรับว่าทีแรกฉันโกรธนายมาก แต่พอเห็นนายเป็นห่วงฉันแบบเนี่ย ฉันจะโกรธนายได้ยังไงล่ะ” สต๊อปตอบ
“เธอไม่โกรธฉันจริงๆนะสต๊อป” แคนคว้าร่างหญิงสาวตรงหน้ามากอดด้วยความดีใจอย่างลืมตัว
“นายทำอะไรของนายเนี่ย” แม้หญิงสาวจะรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษกับอ้อมกอดนี้ แต่เธอเองก็ยังอดที่จะโวยวายไม่ได้ แคนเองเมื่อรู้สึกตัวเขาจึงปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด
หลายเดือนก่อนแคนถูกส่งตัวไปศึกษางานที่ออสเตรเลีย ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่ ที่สต๊อปไปเรียนต่อ วันเวลาทำให้ทั้งคู่ได้มาพบเจอและรู้จักกัน แม้จะเป็นระยะเวลาเพียงไม่กี่เดือนเขาทั้งคู่ก็สร้างมิตรภาพดีๆให้แก่กัน แต่ใครจะรู้ว่าแคนไม่ได้คิดกับเธอเพียงแค่เพื่อน เขาหลงรักผู้หญิงคนนี้เข้าแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและเก่ง แม้จะมีหลายครั้งที่เธอชอบเหวี่ยงใครต่อใครบ้างเมื่อถูกขัดใจ แต่ทุกครั้งที่เธออยู่กับเขาเธอจะมีมุมอ่อนหวานให้เขาเห็นเสมอ
“สต๊อปฉันมีอะไรจะบอกเธอ”
“อื้ม ว่าไงเหรอ”
“ฉันรักเธอนะ”
“ฉันก็รักนาย”
“แต่ฉัน ฉันไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน”
“แคน”
“เธอเป็นแฟนกับฉันได้ไหม”
“ฉันว่า…อย่าเลยดีกว่าแคน นายยังต้องได้เจอใครอีกเยอะ ฉันเองก็เหมือนกัน เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละนะ มิตรภาพมันยั่งยืนกว่า”
และหลังจากนั้นสต๊อปและแคนก็ไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย แคนเองเขาคิดไม่ถึงว่าเขาจะถูกเธอปฏิเสธ ตลอดเวลาเขาคงเข้าใจผิดมาตลอดสินะว่าสต๊อปกับเขามีความรู้สึกที่เหมือนกัน และนี่ก็เป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องนี้ แคนเองต้องกลับมารับตำแหน่งรองประธานที่ประเทศไทยและเขาก็คิดว่านี่คงจะเป็น โอกาสที่ดีที่จะทำให้เขาตัดใจจากเธอได้ ชายหนุ่มตัดสินใจกลับไทยโดยไม่บอกกล่าวหญิงสาวและตัดช่องทางการติดต่อทุกทาง
“แคน!! นายคิดอะไรอยู่” เสียงเรียกของสต๊อปเรียกให้แคนหลุดออกจากภวังค์
“เธอ..ยังไม่มีใครใช่มั้ย” แคนถามเสียงอ่อย
“นี่นายยังไม่เลิกคิดเรื่องนั้นอีกเหรอ” หญิงสาวเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
“จะผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันก็ไม่เคยลืมเธอได้เลย” ชายหนุ่มพูดออกไปตามความรู้สึก
“ขอบใจนายมากนะแคน ที่นายรักฉัน ฉันจะให้โอกาสนายพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่านายรักฉันจริงๆ” สต๊อปกล่าว จริงๆเธอก็รู้สึกรักเขา ตั้งแต่วันนั้น…วันที่เขาจากเธอไป เธอก็เริ่มรู้ใจตัวเธอเองว่าเธอเองก็รักและต้องการเขา แต่เธอเองไม่กล้าพอที่จะเปิดใจให้กับใคร
.
.
.
แกงส้มครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาไม่สามารถที่จะหักห้ามใจตัวเองได้จริงๆ ‘โธ่เว้ย!!’ ชายหนุ่มสบถออกมา เธอจะโกรธเขาหรือเปล่า เธอจะรู้สึกเช่นเดียวกับเขาหรือเปล่า พรุ่งนี้เธอจะยังเหมือนเดิมอยู่ไหม เธอจะยังอยากเป็นน้องสาวของเขาอยู่ไหม นี่เขาทำอะไรลงไปนี่!!...ชายหนุ่มได้แต่คิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน
“แกงส้ม” แกงส้มชะงักฝีเท้า ก่อนจะหันไปยังต้นเสียง
“แม่” เขาอุทานออกมา
“แม่ดีใจนะลูกที่ลูกของแม่รักและดูแลกันดี พี่น้องรักกันเป็นสิ่งที่ทำให้พ่อแม่มีความสุขมากที่สุด” สโรชาพูด
“แม่” อีกครั้งที่ชายหนุ่มอุทาน
“และแม่ก็หวังว่าแกงจะรักและดูแลน้องสาวของแกง เป็นพี่เป็นน้องที่รักกันตลอดไป” สโรชาจงใจที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ และนางหวังว่าลูกชายของนางจะเข้าใจในสิ่งที่นางพยายามจะสื่อสาร
“ครับแม่” แกงส้มตอบรับเสียงอ่อย เขาเข้าใจดีว่ามารดาเข้าต้องการจะสื่อถึงอะไร
สโรชามองตามหลังลูกชายไป นางต้องการให้ลูกทั้งสองคนของนางเป็นพี่น้องที่รักกันไปตลอด และนางหวังว่านางคงทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว แม้ความจริงแล้วเด็กสองคนจะไม่ใช่พี่น้องที่คลานตามกันมาก็ตาม เธอคงทำใจยอมรับไม่ได้ถ้าเด็กทั้งสองจะรักกันมากเกินกว่าคำว่าพี่น้อง แม้เธอจะไม่ได้เบ่งคลอดแกงส้มออกมา แต่เธอก็เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่ยังแบเบาะ เธอรักเขาเสมือนลูกชายแท้ๆ
แกงส้มหยุดยืนอยู่หน้าห้องของสมาย เขาอยากจะเข้าไปหาเธอแทบขาดใจ แต่ก็ทำได้แค่ยืนมองประตูห้องเพียงเท่านั้น แต่เหมือนโชคเข้าข้างเขา หญิงสาวเจ้าของห้องดันเปิดประตูออกมาพอดิบพอดี
“พี่แกง!!” สมายอุทานด้วยน้ำเสียงตกใจ ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ เธอไม่พร้อมที่จะสบตาชายหนุ่มตรงหน้า เขาทำให้หัวใจของเธอมันเต้นไม่เป็นปกติ นี่เขาจะแกล้งเธอหรืออย่างไร
ชายหนุ่มยืนมองหน้าหญิงสาวที่เวลานี้ เขาแทบจะมองไม่เห็นตาของเธอ หญิงสาวตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้าก้มตา แกงส้มตัดสินใจจับมือน้อยๆของน้องสาว ก่อนจะดึงเธอเข้าไปในห้องของเธอเอง
“พี่แกงจะทำอะไรคะ” สมายร้องถาม
“พี่ขอโทษ” แกงส้มพูด แต่มือหนาก็ยังจับกุมมือน้อยอยู่ ก่อนที่มืออีกข้างหนึ่งของเขาจะค่อยๆประคองใบหน้าของหญิงสาวให้เงยขึ้นมาสบตาเขา
“พี่แกง!”
“พี่รักสมายนะ” แกงส้มพูดออกมา ทันทีที่ได้สบตาเธอ
“แต่เราเป็นพี่น้องกันนะคะ” สมายเค้นเสียงออกมา แม้ความจริงเธออยากจะตอบเขาออกไปว่า ‘สมายก็รักพี่’ ก็ตาม
“แล้วถ้าเกิดเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆล่ะ”
“พะ พี่หมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวถามด้วยความตกใจ
“ช่างเถอะค่ะ ดึกแล้ว น้องสาวของพี่นอนเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่สวยนะ” ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่เขากลับเปลี่ยนเรื่องแทน
แกงส้มดึงร่างน้องสาวไปที่เตียงก่อนจะจัดแจงให้เธอนอน และห่มผ้าห่มให้เช่นทุกคืน สมายเองมองการกระทำของพี่ชายด้วยความแปลกใจ ราวกับว่าเขามีความลับอะไรบางอย่างปิดบังเธออยู่ แม้จะสงสัยในตัวพี่ชาย แต่เธอก็ไม่สามารถเอาชนะความง่วงได้ สมายค่อยๆหลับตาลงก่อนที่แกงส้มจะลูบศีรษะของเธอ ให้เธอได้อิ่มเอมกับสัมผัสที่แสนจะอบอุ่นนี้ก่อนที่หญิงสาวจะหลับไป แกงส้มมองร่างบางของสมาย เขาทนไม่ไหวแล้วกับการที่จะบังคับจิตใจตัวเองไม่ให้คิดไปไกล เขารักเธอ เขารู้ใจตัวเองดี ‘ว่าเขารักเธอ’
“มึงมีอะไรไม่ทราบครับท่านประธาน” แคนถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นแกงส้มมานั่งหน้ามุ่ยคิ้วขมวดอยู่ในห้องของเขา
“กูมีเรื่องจะปรึกษามึงว่ะ” แกงส้มพูดเสียงเครียด
“ว่ามาเพื่อน” แคนตบไหล่แกงส้มเป็นเชิง ก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา
“กูรักน้องสาวตัวเองว่ะ”
“มึงจะบอกกูทำไมว่ะ กูรู้อยู่แล้วว่ามึงสองคนพี่น้องรักกันมาก” แคนพูดไปโดยไม่คิดอะไร
“กูไม่ได้รักสมายแบบน้องสาว” แกงส้มพูดสวนขึ้นมาทันพลัน ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆถึงกับชะงักเงียบไม่พูดอะไร
“กูรักเขาว่ะ” แกงส้มยังคงพูดต่อ ด้านแคนเองก็ยังไม่ปริปากพูดอะไรออกมา เพราะเขากำลังตกใจกับสิ่งที่ได้รับฟัง
“กูไม่ใช่ลูกแม่ กูเป็นเด็กกำพร้า แม่เก็บกูมาเลี้ยง” สิ่งที่เขาปกปิดมานานหลายปี วันนี้เขาควรจะบอกเล่าให้ใครสักคนฟัง และแกงส้มก็ได้เล่ามันออกไปให้เพื่อนที่เขารักมากที่สุดฟัง…
“เชี้ยแล้ว” แคนอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทั้งเขาและแกงส้มต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่ ก่อนแคนจะถามต่อ
“น้องมึงรู้หรือเปล่า”
“นอกจากพ่อและแม่ มีมึงคนแรกที่รู้”
“หมายความว่า เรื่องนี้น้องมึงรู้ไม่ได้งั้นสิ” แคนถามแกงส้มทั้งๆที่เขาเองก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า ‘ไม่’
________________________________________________________________________
ขออภัยหากสะกดคำผิด หรือ ใช้คำวิบัติ แต่เพื่ออรรถรสในการอ่าน
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ขอบคุณค่ะ.
ความคิดเห็น