คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : เป็นแฟนกันนะ...
Chapter : 3
เป็นแฟนกันนะ …
“เห้ย นั่นใช่อดีตรักฝั่งใจของน้องสมายหรือเปล่าจ้ะ” แคน เพื่อนสนิทของแกงส้ม สะกิดถามหญิงสาวเจ้าของวันเกิด
“พี่แคน!!” สมายดุเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปหาฮัท
“ทุกคนคะ นี่พี่ฮัท เป็นรุ่นพี่ของสมาย เมื่อสมัยเรียนมัธยม เพิ่งกลับมาจากออสเตรเลียค่ะ” สมายแนะนำฮัทให้ทุกคนได้รู้จัก ชายหนุ่มยกมือทักทายแขกๆในงานอย่างมีมารยาท
“พี่แกง จำพี่ฮัทได้มั้ยคะ ?” สมายร้องทักพี่ชายด้วยใบหน้าร่าเริง แกงส้มไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าแทน ก่อนจะวางกีต้าแล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้น สมายมองตามพี่ชายที่เดินจากไป ก่อนจะหันไปมองหน้าของผู้เป็นมารดาอย่างขอความช่วยเหลือ สโรชาพยักหน้ารับคำขอของลูกสาวและเดินตามลูกชายนางไป
“แกง...ลูก...”
“มันกลับมาทำไม!!” แกงส้มพูดแทรกโดยที่ไม่หันไปมองมารดา
“ลูกยังไม่หายโกรธพ่อฮัทเขาอีกเหรอลูก”
“มันทำกับน้องสาวผมยังไง แม่ก็จำได้นี่ครับ ผมจะไม่ยอมให้สมายต้องเสียใจเพราะมันอีก” แกงส้มหันมาพูด ด้วยแววตาดุดัน
“ใจเย็นๆสิลูก ค่อยๆดูกันไป….ไปเถอะลูกกลับเข้าไปในงานก่อน น้องเห็นลูกเป็นแบบนี้เนี่ย เดี๋ยวน้องจะเสียใจนะ” สโรชาตบบ่าลูกชาย ก่อนจะจับมือลูกชายพาเดินเข้าไปในงานต่อ
ภาพที่แกงส้มเห็นตอนนี้คือ น้องสาวผู้เป็นที่รักและฮัทคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้ามาแต่ไหนแต่ไร นั่งพูดคุยกันอย่างสนิทสนม และสิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากคือ ฮัทจับกุมมือน้อยๆของน้องสาวของเขาอยู่
“มานี่” แกงส้มดึงมือน้องสาวออกจากการเกาะกุมของฮัท สมายตัวปลิวไปตามแรงที่ถูกกระชาก แต่ก็ยังไม่ทันที่จะล้มลง ผู้เป็นพี่ชายนั่นแหละที่โอบกอดร่างเล็กเอาไว้
“พี่แกง” สมายเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ
“คุยกันเฉยๆก็ได้นี่ ทำไมต้องให้มันจับมือน้องด้วย” แกงส้มพูดเสียงแข็ง แววตาดุ แต่ก็ยังไม่ปล่อยร่างเล็ก คนตัวเล็กมองเห็นแววตาผู้เป็นพี่ชาย ก่อนจะหลบตาเพราะความกลัว พี่ชายของเธอไม่เคยทำกิริยาแบบนี้กับเธอ
“พูดดีๆก็ได้นี่คะ ทำไมต้องตวาดน้องด้วย” สมายเอ่ยเสียงสั่น
“พี่ขอโทษ...” แกงส้มปล่อยมือน้องสาวอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด เมื่อได้จังหวะ ฮัท..ก็เอ่ยขอโทษแกงส้มอย่างมีมารยาท
“ผมขอโทษครับที่ทำแบบนั้น” แกงส้มมองหน้าเจ้าของเสียงด้วยแววตาดุดัน ก่อนที่จะหันไปมองคนตัวเล็กข้างๆด้วยแววตาอ่อนโยน อย่างไม่ทันที่ใครจะเห็นแต่ฮัทเห็นแววตานั้นอย่างชัดเจน
“ไปกินเค้กกันเถอะ” น้ำเสียงอ่อนโยนกลับมาอีกครั้ง เขาจับมือน้อยๆของผู้เป็นน้องสาว ก่อนจะพากันเดินไปที่โต๊ะอาหาร
งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน แม้จะมีบ้างที่รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุ ระหว่างแกงส้มและฮัทแต่สุดท้ายก็ไม่มี อะไรเกิดขึ้น ที่สุด...งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา บัดนี้ในงานเหลือเพียงสาวใช้ เจ้าของบ้าน และฮัทเท่านั้นที่ช่วยกันเก็บกวาด ส่วนแกงส้มก็ทำหน้าที่สารถีไปส่งเพื่อนสนิทกลับบ้าน
“อยู่ไหนนะ” สมายค้นหาสิ่งสำคัญบางอย่างที่เธอลืมไว้ เธอจำได้ว่าเธอวางมันไว้ที่โต๊ะนี่ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนล่ะ
“หานี่อยู่เหรอ” ฮัทชูการ์ดที่เขาเป็นคนทำขึ้น
“เฮ้อ…นึกว่าหายไปแล้วซะอีก” สมายถอนหายใจ ก่อนจะคว้าการ์ดในมือของชายหนุ่ม แต่ช้าไป...ฮัทชักมือหนีหญิงสาว ก่อนทั้งคู่จะวิ่งไล่ตามกันเพื่อนแย่งชิงการ์ดนั่น สมายหยุดวิ่งตามเพราะรู้ทั้งรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่หยุด เพราะฉะนั้นเธอหยุดเองก็ได้
“เหนื่อยแล้วเหรอ” ฮัทหันกลับมามองหญิงสาวที่บัดนี้ นั่งหอบแฮ้กๆอยู่บนชิงช้า ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งข้างๆ
“อ่ะ” ชายหนุ่มยื่นการ์ดคืนให้หญิงสาว
“เปิดอ่านสิ” หันพูดยิ้มๆ สมายบรรจงเปิดการ์ด
‘สุขสันต์วันเกิดนะสมาย พี่ขอให้สมายมีความสุขมากๆ จำได้มั้ย 6 ปี ที่แล้วสมายเคยขอของขวัญจากพี่ แต่พี่กลับทำให้สมายไม่ได้ พี่ขอโทษจริงๆนะครับ
แต่วันเกิดปีนี้ สิ่งที่สมายเคยขอ พี่จะทำให้สมายเอง 6ปี ที่ผ่านมา การที่พี่ได้อยู่คนเดียว พี่ได้คิดได้ทบทวนอะไรเพียงคนเดียว ทำให้พี่ได้รู้...ว่าหัวใจของพี่ได้ตกหลุมรักผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง
เธอเป็นคนที่ทำให้พี่มีความสุข เธอเป็นคนสดใส เธอมีมุมที่เหมือนน้องสาวของพี่
พี่เคยเห็นหน้าเธอทุกวันจนวันที่พี่ไม่ได้เห็นหน้าเธออีก นั่นทำให้พี่ได้รู้ว่าพี่รัก รักเธอเข้าแล้ว ตลอด 6 ปีที่ผ่านมา พี่เฝ้าฝันถึงแต่เธอคนนั้นตลอดเวลา และอยากจะรีบเรียนให้จบๆ แล้วกลับมาให้ของขวัญ
ของขวัญที่เธอเคยร้องขอไว้เมื่อ 6 ปีก่อน’
เมื่อหญิงสาวอ่านจบก็ต้องชะงัก เมื่อมือน้อยๆของเธอบัดนี้ได้ถูกเขาเกาะกุมเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย
“สมาย…เป็นแฟนกับพี่นะ” หญิงสาวมองหน้าเจ้าของเสียงนั้นอย่างตกใจ ก่อนภาพในอดีตจะผุดขึ้นมา
วันเกิดเมื่อ 6 ปีที่แล้ว
“พี่ฮัทคนอื่นเขาให้ของขวัญมายหมดแล้ว เหลือแต่พี่คนเดียวนั่นแหละที่ยังไม่ให้”
“สมายอยากได้อะไรล่ะ”
“พี่ฮัท…ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมา พี่ดีกับสมายมากกก เวลามายจะไปไหนหรือทำอะไร นอกจากพี่แกงส้มแล้ว ก็มีพี่นี่แหละ ที่คอยช่วยเหลือมาย พี่ทำให้สมายมีความสุขมากนะคะ พี่ฮัทคะ เอ่ออ…เรามาลองคบกันได้มั้ยคะ?” หญิงสาวมองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มก่อนจะถามซ้ำอีกรอบ
“เราเป็นแฟนกันนะคะ…นี่คือของขวัญที่สมายอยากได้จากพี่”
“สมาย...คือว่า…พี่มี..เออ พี่ คือ” ฮัทเกิดความรู้สึกบางอย่าง อย่างบอกไม่ถูก เขาก็รักเธอนะแต่เขาก็...
“อ้าวฮัท อยู่นี่เองเหรอ อ้าวน้องมาย สุขสันต์วันเกิดนะ” สมายมองภาพของหญิงสาว และชายหนุ่มตรงหน้าอย่าง งงๆ สิ่งที่เธอเห็นคือ เฟรม...หญิงสาวที่เพิ่งอวยพรวันเกิดเธอ และ ฮัท...ชายหนุ่มที่เธอเพิ่งสารภาพรัก ยืนจับมือกันและกัน แต่สิ่งที่สะดุดตา ก็คือ นิ้วนางข้างขวาของทั้งคู่ ต่างก็มีแหวนที่มีลักษณะคล้ายกันสวมอยู่
“พี่สองคนเป็น ฟะ….แฟนกันหรือค่ะ” สมายค่อยๆเค้นเสียงออกมาอย่างช้าๆ
“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ” เฟรมตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไร
“อ๋อ อย่างงี้นี่เองสินะคะ” สมายพยายามคุมไม่ให้เสียงสั่น เธอมองหน้าของฮัทอย่างผิดหวัง ก่อนจะกลืนก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ลงไปในคอ ใช่! ... เธอกำลังจะร้องไห้!!
“มายขอตัวก่อนนะคะ พี่เฟรม” เฟรมยิ้มรับอย่าง งงๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
หญิงสาวค่อยๆเดินออกมาจนแน่ใจแล้วว่าพ้นจากสายตาของคนทั้งคู่ ก่อนที่น้ำ ใสในตาจะไหลออกมาอยากมากมาย เธอเสียใจมาก เธอหลงคิดไปเองว่า ฮัทและเธอมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน ทำไมเธอถึงเจ็บปวดขนาดนี้ ฮึก..ฮือออออ T__T
ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้น อยู่ในสายตาของชายคนหนึ่งตลอดมา เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เขาเห็น แกงส้ม...แอบมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น น้ำตาของน้องสาว เขาเคยเห็นครั้งสุดท้ายก็ตอนที่สมายอายุเพียง 4 ขวบครั้งที่เขาแกล้งลืมวันเกิดเธอ วันนี้...วันเกิดครบ 16 เขา กลับต้องเห็นมัน แกงส้มรู้สึกโกรธชายคนที่ทำให้น้องสาวเขาเสียใจอย่างมาก เขาสัญญากับตัวเอง...ว่าเขาจะไม่ยอมให้น้องสาวของเขาเองต้องมาเสียใจเพราะมันคนนี้ และใครคนไหนอีกก็ตาม
หนึ่งอาทิตย์ ผ่านไป ฮัทและสมายก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย เธอต้องการที่หลบหน้าเขา เพื่อที่จะลืม เธอเสียใจมาก แม้จะพยายามไม่แสดงอาการอะไรออกมา แต่สุดท้ายพี่ชายและมารดาของเธอก็จับได้อยู่ดี แต่แล้วโชคชะตาก็กลั่นแกล้ง เมื่อเธอได้ยินเพื่อนในห้องพูดคุยกัน..ว่าเฟรมและฮัทเลิกกันแล้ว ทำให้สิ่งที่เธอพยายามทำมาทั้งหมดพังทลายลง เพียงเพราะเธอคิดว่าเธอจะมีความหวังขึ้นมา สมายและฮัทเจอกันอีกครั้งเมื่อครั้งที่หญิงสาวมารอพี่ชายของเธอที่หน้าตึกเรียนเพื่อที่จะกลับบ้านพร้อมกันเหมือนเช่นทุกวัน...
“สมาย” ฮัทร้องทักเมื่อเห็นร่างคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอมานาน
“พี่ฮัท” สมายเอ่ยเสียงเบาหวิว แต่เธอกลับสังเกตเห็นแววตาของชายหนุ่ม เธอมองเห็นว่า...มันเศร้า มันดูแปลกไปจากที่เธอเคยเห็น
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวตัดสินใจถามออกไป
“พี่เลิกกับเฟรมแล้ว” ชายหนุ่มตอบ พี่ฮัทคงรักพี่เฟรมมากสินะ ถึงต้องร้องไห้ สมายได้เพียงแต่คิด...แต่เธอไม่ได้พูดมันออกไป
“สมายเป็นกำลังใจให้นะคะ” สมายพูดก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปรอพี่ชายเธอภายในตึก แต่เธอกลับได้ยินเสียงไล่หลังจากชายหนุ่มที่สนทนากับเธอเมื่อครู่อย่างชัดเจน จนต้องชะงักไป
“รอพี่นะสมาย”
หญิงสาวงุนงงกับประโยค ‘รอพี่นะสมาย’ ประโยคนี้หมายความว่าอะไร รออะไร รอเพื่อที่พี่จะมารักสมายงั้นเหรอ หมายความอย่างนั้นจริงๆหรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอจะรอ จะรอจนกว่าพี่จะรักสมาย...
หลังจากนั้นเพียงหนึ่งวัน เธอกลับทราบข่าวจากเฟรมที่เป็นฝ่ายมาบอกเธอเอง
“น้องสมาย”
“พี่เฟรม” สมายยิ้มกลับทักทาย
“เรื่องพี่ฮัท สมายเสียใจด้วยนะคะ”
“เสียใจทำไมกัน พี่ไม่ได้เฮิร์ทสักหน่อย เราสองคนน่ะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ตอนนั้นพวกพี่ก็แค่คิดว่า สิ่งที่เราเป็น มันมากกว่าเพื่อน แต่จริงๆแล้วฮัทเขาไม่ได้รักพี่ และที่สำคัญพี่ก็ไม่ได้รักเขา เราแค่เป็นคนที่บังเอิญรู้จักและมารักกันในฐานะเพื่อน เพื่อนที่รักกันเท่านั้น” สมายได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจเรื่องราวดี เธอลอบถอนใจเบาๆออกมา เหมือนได้ยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก
“น้องสมาย...ฮัทเขาฝากพี่มาบอกสมายว่า เขาต้องไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียตามคำสั่งเสียของคุณย่า”
“ห๊ะ..แล้ว แล้วทำไมเขาไม่บอกมาย”
การจากไปของฮัททำให้สมายไม่ทันตั้งตัว ไม่สามารถมีทางไหนที่ติดต่อกับฮัทได้เลย แม้กระทั้งเฟรมก็ไม่สามารถติดต่อกับฮัทได้ หญิงสาวนับวันรอ รอเขาอย่างเช่นที่เขาบอกให้เธอรอ รอเขาโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ ว่าการรอคอยของเธอจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
“สมาย..สมาย” ฮัทสะกิดเรียกให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์
“ค...คะ ?” สมายสะดุ้งเล็กน้อย
“เป็นแฟนกับพี่นะ” ชายหนุมถามอีกครั้ง เขามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรัก และความคาดหวังกับคำตอบ หวังว่าในหัวใจของเธอจะยังมีเขาอยู่เหมือน 6 ปีที่ผ่านมา
ความคิดเห็น