คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจอไอ้บ้าตัวแรก............(ซวย)
ขอแนะนำตัวกันก่อนก็แล้วกัน ฉันน่ะชื่อว่า ซ่า ศิวรัตน์ โรจนมุข เป็นลูกของนายธนาคาร พ่อฉันมีลูก 2 คน ฉันกำพร้าแม่ตั้งแต่เล็กพ่อก็เลยกลายเป็นทั้งพ่อและแม่ในคราวเดียวกัน ฉันมีพี่เป็นผู้ชายฉันจึงมีนิสัยออกจะห้าวๆเพราะตอนปิดเทอมพ่อส่งให้ฉันไปอยู่กับย่าซึ่งเป็นค่ายมวยเก่าแก่จึงไม่แปลกเลยที่ฉันจะห้าวและไม่กลัวใคร และเหตุผลที่ฉันชื่อ ‘ซ่า’ ก็เพราะว่าตอนแม่ท้องฉัน แม่จะแพ้ท้องแปลกๆก็คือชอบกินอะไรที่มันซ่าๆฉันก็เลยได้ชื่อนี้มา พอพูดถึงแม่ทีไรก็อยากจะร้องไห้ทุกที TOT ไม่ต้องสงสัยว่าฉันบรรยายตัวเองทำไมก็แค่อยากให้รู้ชื่อเสียงเรียงนามของฉันเฉยๆ
ตี่ตี้ติ้งตี่ตี้ติ้ง (เสียงเรียกเข้าโครตเชย)
พลอยเพื่อนสนิทของฉันโทรมา
“หวัดดีจ๊ะ มีอะไรหรอ ^0^“ ฉันถามแล้วปล่อยให้มันพูดพล่ามคนเดียว
/ ออกมาเจอกันที่สยามด้วยนะฉันจะเลี้ยงข้าวฉลองก่อนวันเปิดเทอม /
“อืมก็ได้ แค่นี้นะ“ ฉันวางสายแล้วรีบออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะไปสยาม “
“เฮ้ ! ทางนี้“ พลอยกวักมือเรียกฉันให้ไปหามัน แล้วเราก็พากันไปเดินเที่ยวหาอะไรกินกัน
“อุ๊ย! “
ใครวะบังอาจมาชนฉัน อย่าให้แม่รู้นะ ฮึ่ม จะเอาให้ตายเลยคอยดูสิ
“เฮ้ย ! เธอคนนั้นน่ะ เธอนั่นเหละ“ ใครก็ไม่รู้เรียกแล้วชี้มาทางฉัน
“ฉันน่ะหรอ “
“ เออ เธอนั่นเหละ “
“ทำไม! ! มีอะไรกับฉัน“
“ชนคนอื่น ทำไมไม่รู้จักขอโทษ
โป๊ก! ! ! …
“เฮ้ย! ! นายมีสิทธิ์อะไรมาเขกหัวฉันเรายังไม่เคยเจอกันกลายเป็นเพื่อนเล่นแล้วเหรอ แล้วเมื่อกี้ ใคร ใครชนนาย แล้วคนที่ขอโทษควรเป็นนายมากกว่ามั้ง“ อะไรวะเนี่ย ชนเขาแท้ๆแล้วยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก
“ก็เธอน่ะเหละ ชนฉันแล้วเดินผ่านไปเลยอยากมีเรื่องหรือไงแล้วรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร“
“เฮ้ย ! แบงค์อย่ามีเรื่องเลยเดี๋ยวไม่ทันงาน รีบไปกันเถอะ“ เพื่อนนายคนนั้นหันมาตัดบท แล้วลากไปอีกทาง แต่แมร่งหล่อกันทั้งคู่เลย คนอะไรหน้าตาได้แต่ไม่เข้ากับปากเลย
“ซ่า..อ้า..อ้า.. ไปกันเถอะเจอเสื้อผ้าลดราคาแล้ว เร็วเดี๋ยวไม่ทัน“
“เดี๋ยว” ฉันเรียกพลอยไว้
“อะไรอีกวะ”
“เวลาเรียกซ่าทำไมต้องมีอ้าๆด้วยวะ ฉันว่ามันทะแม่งๆนะ - -^”
“เออช่างมันเถอะรีบไปกัน”
เราเดินกันออกมาจากสยามด้วยความเบิกบานใจ ฮ่าฮ่า ^0^ ใครจะคิดว่าเสื้อผ้าสวยๆจะขายถูกอย่างนี้ พลอยแวะมาเล่นที่บ้านฉัน ฉันว่าหาอะไรแก้เซ็งดีกว่า ใช่แล้ว ทีวีจ๋า ลันล้า ทีวี ฉันเปิดทีวีและดูโฆษณาไปพลางๆ
“เอ๊ะ ! นั่นมันคนที่ชนฉันวันนี้นี่น่า ทำไมไปอยู่ในทีวีได้ล่ะ“ ฉันอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ
พลอยโพล่งออกมาด้วยความแปลกใจเช่นกัน
“ เฮ้ย! ไอ้ซ่าแกเคยเห็นคนในทีวีด้วยหรอ คนนั้นน่ะเขาเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่ดังมากตอนนี้เลยนะออกผลงานมาแค่อาทิตย์เดียวก็ดังเป็นพลุแตกเลยติดอันดับหนึ่งทุกคลื่นเลยนะ พูดไปแล้วฉันก็อดปลื้มเขาไม่ได้ เขาน่ะร้องเพลงก็เพราะ หน้าตาก็ดี เล่นละครก็เก่งอีกนะ ฉันล่ะอยากได้มาเป็นแฟนจริงๆ ^๐^ “
“เหวะ ! ! หน้าตาก็ดีแต่ไม่มีมารยาท“
“เฮ้ยทำไมแกไปว่าเขาอย่างนั้นล่ะเขาออกจะเป็นสุภาพบุรุษนะ“
“สุภาพบุรุษกับผีน่ะสิ วันนี้น่ะนายคนนั้นเดินมาชนฉันแล้วก็มาว่าฉันว่าไม่รู้จักขอโทษ ดีนะที่เพื่อนนายนั่นมาดึงไปก่อนไม่อย่างนั้นได้มีเรื่องกันแน่ๆ ฮึ่ม ถ้าเจออีกครั้งอย่าหวังว่าจะได้กลับไปครบ 32 เลย ~0~*“
“แหม่ แต่แกก็ไม่หน้าตัดสินคนที่พึ่งเจอกันครั้งแรกนี่หว่า“
“ไม่รู้ล่ะอย่างไงฉันก็ไม่ชอบหน้าอีตานั่นอยู่ดี“
“เออๆ ตอนนี้ฉันหิวแล้วไปหาอะไรกินกัน หิวโว้ยยยย ฮ่าๆ“ พลอยตะโกนออกมาด้วยความหิว
เราลงไปหาอะไรกินกันข้างล่างก่อนจะไปส่งพลอยหน้าปากซอย แล้วก็ขึ้นมาอาบน้ำต่อด้วยการเข้านอนวันนี้เหนื่อยมากแล้วฉันล้มตัวลงนอนโดยไม่รอช้า สักพักฉันก็หลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
วันรุ่งขึ้น วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกด้วยสิ เราก้าวเข้าในโรงเรียนด้วยความกล้าๆกลัวๆ น่านอาจารย์จงจิตเฝ้าอยู่หน้าประตูด้วย
“สาธุ! ... ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยเถอะ“ พลอยพูดออกมาพร้อมยกมือขอพร
“นี่ยัยรัตนพร เธอไหว้อะไรของเธอยะ“ อาจารย์จงจิตถามยัยพลอยตัวดี
“ป่าว...ค่ะอาจารย์ !!-0-!!“
“ยังมาป่าวอะไรฉันเห็นเธอไหว้อยู่แหม็บๆ“ อาจารย์จงจิตเถียง
“ก็ไม่มีอะไรนี่คะอาจารย์หนูไหว้ผีสางเทวดาเฉยๆ“
“พูดแล้วยังมาเถียงอีก“
“ไปวิ่งรอบสนาม 5รอบตะโกนว่าหนูเถียงครูค่ะ ทั้งสองคนน่ะเหละ“
“แต่หนูไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ“ ฉันเถียงออกไปบ้างหลังจากยืนฟังมานาน
“ก็เธอเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ เพื่อนต้องช่วยเพื่อนสิหรืออยากจะวิ่งกันซัก10 รอบ หือ“ อาจารย์จงจิตแย้ง...
‘เป็นอาจารย์คิดจะสั่งๆอย่างเดียวหรือไงยะ เอะอะอะไรก็เผด็จการเผด็จการไม่รู้จักทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่นักเรียน อาจารย์ไม่มีความเมตตาเลยเหตุผลก็ไม่ฟังทำไมลำเอียงแบบนี้ล่ะคะ ‘
สังเกตให้ดีนะคะว่าเป็นแค่ความคิดเท่านั้นแต่ฉันน่ะตอบไปว่า
“รับทราบค่ะ“
ไม่อยากจะคิดเลยว่าทำไมเช้านี้ฉันถึงซวยขนาดนะทำไมฟ้าไม่ปรานีคนหน้าตาดีอย่างฉันบ้างนะ (อ้วก! ! : คนแต่ง) เราออกวิ่งพร้อมกับตะโกนออกไปว่า หนูเถียงครูค่ะ หนูเถียงครูค่ะเป็นสิบๆรอบแต่อาจารย์ก็ไม่มีท่าทีว่าจะปราณีเรากันเลย สังเกตได้เลยว่าตอนนี้หน้าฉันเริ่มจะแดงขึ้นเรื่อยๆแล้วล่ะเพราะความอายที่ต้องมาวิ่งรอบสนามนั่นเอง
เรากลับกันไปที่ห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยแถมยังต้องแบกความอายกลับไปด้วย
“เฮ้ย ! ! พวกเรามาดูกันมีลิงน้อยสองตัวต้องวิ่งรอบสนามโว้ย คิคิ ^.^“ ไอ้เอกเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของฉันพูดทักขึ้น ไอ้เอกอ่ะนะบ้านมันอยู่ข้างบ้านฉันเรียกได้ว่ากำแพงบานติดกันเลย มันเป็นคนคิ้วเข้ม จมูกโด่ง โครงหน้าได้รูปจัดว่าหน้าตามันดีเลยทีเดียว
“ไอ้เอกหุบปากเน่าๆของแกไปเลย ไม่อย่างนั้นจะเจอพระบาทฝาดปาก“
“แหม่ ! ซ่าแซวเล่นนิดเดียวทำเป็นโกรธไปได้ อย่าโกรธเลยนะ อ่ะ แต่ช้าแต่นิ่งเตะนิ่งเตะนะคนดี เดี๋ยวเปิดเทอมวันแรกเสียฤกษ์หมด ^^“
“ก็ได้ แต่ถ้ามีอีกครั้งฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่“
“นักเรียนเคารพ“ ฉันลืมบอกไปว่าฉันเป็นหัวหน้าห้องมาได้ 5 ปีแล้ว เพราะไอ้การไม่ยอมใครของฉันนี่เหละทำให้เพื่อนเชื่อฟังและยอมๆฉันกัน
“สวัสดี ครับ/ค่ะ ^0^” เพื่อนทั้งห้องกล่าวทักทายอาจารย์พร้อมกับยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะนักเรียน เอาล่ะ นักเรียนคะวันนี้ครูมีเพื่อนใหม่ที่จะมาแนะนำให้รู้จักแล้วเขาคนนั้นก็จะมาเป็นสมาชิกในวงดนตรีของโรงเรียนเราด้วยนะคะ ไหนเข้าในห้องสิณัฐพล” อาจารย์กล่าวทักทายนักเรียนทุกคนพร้อมกับแนะนำเพื่อนใหม่ให้พวกเรารู้จัก อ้อ! ลืมบอกไปว่าอาจารย์คนเนี้ย ห้องของเรารักแกมากๆเพราะมีอะไรก็ปรึกษาได้ทุกเรื่อง (ไม่เว้นแม้แต่เรื่องเงิน) แล้วอาจารย์คนนี้ก็ต่างจากยายจงจิตราวฟ้ากับเหว
“สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน ผมชื่อ แบงค์ ณัฐพล คงเจริญ ขอฝากตัวด้วยนะครับ” สักพักพอนายนี่แนะนำตัวเสร็จก็มีเสียงฮือฮาตามมา แต่เอ๊ะ ! นายนี่ทำไมหน้าคุ้นๆเฮะ
“เอาล่ะจ๊ะแนะนำตัวเสร็จแล้วก็ไปนั่งข้างๆหัวหน้าห้องของเรานะจ๊ะ ศิวรัตน์แนะนำเพื่อนด้วยนะจ๊ะ”
“ทราบแล้วค่ะ -0-”
“หวัดดีจ๊ะสาวน้อย” นายนั่นหันมาทำความรู้จักกับฉัน แล้วมองสำรวจไปรอบๆห้อง
“เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ”
“ป่าวก็ไม่ได้ว่าอะไรเห็นเป็นหัวหน้าห้องก็แค่อยากทำความรู้จักเท่านั้นเองไม่มีอะไรหรอก”
“นายนี่มัน .\ /.^”
“ทำไมยัยลิงนี่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วยนะ” เขาอุทานออกมาเบาๆ
“เมื่อตะกี้นายว่าอย่างไงนะ”
“ป่าว ฉันไม่ได้ว่าอะไรใครนี่”
“แต่ฉันได้ยินนะ”
“เอ๊ะ! ! เธอนี่มันคุ้นๆนะ ฉันว่าเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า”
“ฉันว่ามุกจีบสาวของนายมันฮ่วยแตกไปหน่อยนะ”
“ฉันเคยบอกหรือว่าจะจีบเธอน่ะ” ต๊าย! ทำฉันหน้าแตกดังเพล้งเลยนะ
“เปล่า ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แต่ฉันว่านายหน้าคุ้นๆเหมือนกัน”
“.....” เราสองคนเงียบกันไปสักพัก
“ใช่แล้ว! ยัยลิงหัวฟูนี่ / อ๋อ! ไอ้คนไม่มีมารยาท” อีกแล้วเราสองคนพูดพร้อมกันอีกแล้ว
“นายพูดก่อนสิ” ฉันท้วงเขา
“ไม่เอาฉันให้เธอพูดก่อน”
“ก็ได้ เราเคยเจอกันที่สยามใช่มั้ย”
“เอ่อ...ใช่”
“นายเดินมาชนฉันแล้วมาหาว่าฉันไม่ขอโทษนาย”
เขาแย้งขึ้นทันที “ไม่ใช่ เธอนั่นเหละเป็นคนมาชนฉันก่อน”
“นี่เธอสองคนเอะอะเสียงดังอะไรกัน” อาจารย์หันมาพลางชี้มาทางฉันกับนายนั่น
“เปล่าครับ / เปล่าค่ะ -0-” เราพูดพร้อมกันอีก แล้วพร้อมหันหน้ามาหากันเหมือนเป็นเชิงถามกันว่าทำไมต้องพูดพร้อมกันด้วย แต่อาจารย์ก็ขัดจังหวะพวกเราอีกครั้ง
“นักเรียนจ๊ะครูมีประชุมเดี๋ยวศิวรัตน์ดูแลเพื่อนๆให้ดีนะแล้วครูจะกลับมาอย่าเสียงดังกันล่ะ” อาจารย์หันมาสั่งฉัน
“รับทราบค่ะ -0-”
สักพักหลังจากอาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว พลอยก็หันมาทางนายคนนั้นเหมือนเป็นเชิงจะถาม
“เอ่อ นายน่ะ”
“ฉันน่ะเหรอ ?” นายนั่นขานรับแล้วชี้ไปที่ตัวเอง
“อืม... นายใช้แบงค์วงแบซซ่าหรือเปล่า” พลอยถามออกไป
“ใช่ ทำไมหรอ?”
“เฮ้ย! ! ยัยกิ๊ฟ ยัยดาวใช่ด้วยล่ะ มานี่เร็วๆ” ฉันลืมบอกไปว่าพลอยเนี่ยปลื้มหมอนี่มากๆทั้งบ้านมันมีทั้งเทปซีดีแล้วก็โปสเตอร์หมอนี่เต็มไปหมด
หลังจากที่ไอ้พลอยเรียกไอ้พลอยเรียกยัยสองตัวนั้นมา ก็มีเพื่อนๆห้องอื่นตามมาเป็นพวน กรี๊ดกันสนั่นหวั่นไหว บางคนก็มีของฝากเล็กๆน้อยๆมาให้แบงค์เด็กใหม่ของห้องเราก็คนมันดังนี่ช่วยไม่ได้
“นี่แซงฉันเหรอฉันให้ก่อนนะยะ”
“อะไรฉันให้ก่อน”
“ฉันให้ก่อนนะยะ -0-”
เอ๊ะ! !เอะอะอะไรกันเสียงดังไปหมด เสียงนี้มันมาจากหน้าห้องนี่เขามุงอะไรกัน มีเสียงเชียร์ด้วย ซ้ายเที ขวาที โหรู้แล้วตบกันใหญ่เลย ฮึ ฮึ -_-* ด้วยสปิริตของฉันที่เป็นหัวหน้าห้องคงต้องไปห้ามทัพเสียแล้ว
“หยุด......... นี่มันอะไรกัน ทุกคนไปนั่งที่เดี๋ยวนี้คนตบกันทำไมไม่รู้จักห้ามหือ...” ฉันลากเสียงยาว สักพักพอคนหายตกใจก็พากันกลับไปนั่งที่เหลือแต่พวกนักเรียนหญิงห้องอื่นที่ยังคงยืนออกันอยู่หน้าห้อง
“ใครเป็นต้นเหตุ” เหมือนพร้อมใจทุกคนชี้ไปทางแบงค์ที่ยังคงยืนอึ้งอยู่
“นี่นายมาเรียนวันแรกก็ทำเรื่องเลยหรือยะ”
เพียะ ! !...
เหมือนมีอะไรสักอย่างฟาดเข้ามาที่หน้าของฉันอย่างแรง “เธอเป็นแค่หัวหน้าห้องอย่าริไปว่าแบงค์ของพวกฉันนะยะ” ฉันรู้แล้วมันตบหน้าฉัน
“ทำไม ก็นายคนเนี๊ยเป็นเด็กห้องฉันแล้วก็อยู่ในความดูแลของฉัน ที่มีมีศักดิ์เป็นหัวหน้าห้องนี้” ฉันตอบออกไปอย่างโมโห
“ทำไมน่ะเหรอ ก็จะโดนอย่างนี้ไง”
เพียะ! !...
อีกแล้วมันตบหน้าฉันอีกแล้วฉันไม่อาจทนต่อความใจกล้าหน้าด้านของผู้หญิงคนนี้ได้อีกต่อไป ฉันปล่อยหมัดไปที่หน้าของเธอทันที @ ~.~
“โครม !”
ฉันปล่อยหมัดออกเต็มแรง แต่ฉันว่าฉันเสียเปรียบนะมันตบฉันสองทีแต่ฉันกับได้ต่อยแค่ครั้งเดียว ช่างมันเถอะยังไงมันก็ลงไปนอนกับพื้นแล้ว รู้จักศิษย์ค่ายมวยน้อยไปริอาจจะมาเล่นกับฉัน
“เฮ้ย ! เธอไปต่อยเขาทำไม”
“หุบปากไปเลยไอ้ตัวต้นเหตุถ้าไม่อยากตายก็เงียบไปซะ” ฉันด่าหมอนี่ออกไปด้วยอารมณ์ที่ถึงขีดสุดแล้ว
“แต่..” เขาพูด
ฉันถลึงตาใส่เขาและไม่ฟังใครอีกแล้ว “ ๐\ /๐ ม่มีแต่ นายน่ะเงียบไปเลย” ฉันพูดแล้วชี้ไปที่หน้าเขา
“ก็ได้” ตอนนี้เขากลายเป็นลูกหงอของฉันไปซะแล้ว อิโด่ตอนเจอที่สยามก็เห็นว่าแน่ เป็นไงตอนเนี๊ยหงอยไปเลย เฮอะๆ *0* รู้จักฉันน้อยเกินไป
“ใครเป็นเพื่อนยัยคนเนี๊ยหามมันออกไปทีสิ” ฉันหันไปสั่งพวกเพื่อนๆของยัยคนที่โดนตบ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นเพื่อนของเธอเพราะไม่มีใครเดินออกมาคงจะกำลังตะลึง ตึง ตึง กันอยู่มั้งให้รู้ซะมั่งว่าเล่นอยู่กับใคร
สักพักพอนายนั่นหายอึ้งก็พูดออกมาทันที “นี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันหือ .\/. ” เขาหันมาถามฉัน
“แล้วไม่เพราะนายเหรอห้องเราถึงได้ระเนระนาดอย่างเนี๊ย แล้วก็จำไว้เลยนะเปิดเทอมวันแรกหัดทำตัวดีๆมั่งกลับที่นั่งของนายได้แล้ว ” เขาฟังฉันอย่างว่าง่ายคงเป็นเพราะความอึ้งด้วยมั้ง แต่ก็คงจะมีแต่นายนี่น่ะที่อึ้งเพราะทุกคนในห้องเขาชินกับฉันหมดแล้ว
“ไอ้ซ่าใจเย็นๆก่อน” ไม่ใช่ใครหรอกที่พูดออกมาก็พลอยคนเดียวน่ะเหล่ะมันพูดเสร็จก็ออกมาโอบรอบคอฉันแล้วพาเข้าไปนั่ง
“ซ่าใจเย็นๆนะทำใจให้สบายอย่ามีเรื่องกันอีกเลย” หลังจากฉันใจเย็นลงแล้วเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย
พักกลางวันแล้วจ้า....
เรานั่งกันอยู่ในโรงอาหารกับกลุ่มเพื่อนๆ
“ดาวเขามุ่งอะไรกันวะ” พลอยถาม
“ไม่รู้ดิ อยากรู้ก็ไปดูเอง”
“เออ เดี๋ยวเขาไปดูเองพวกแกรออยู่ตรงนี้กันนะ”
“ได้ๆรีบไปรีบกลับล่ะ” ฉันบอกกับพลอยแล้วพลอยก็เดินออกไปจากโต๊ะอาหาร
...เวลาผ่านไปสักพัก...
“เฮ้ย! ! ! พวกแกแย่แล้ว แฮ่กๆแป๊ปนึงมันเหนื่อยว่ะ ”
“เออค่อยๆพูด ก็ได้ไม่ต้องรีบร้อน”
“ก็แบงค์เด็กใหม่ห้องเราน่ะดิโดนพวกผู้หญิงรุมขอลายเซ็น ถ่ายรูป บ้างคนหน้าด้านจัดมาสารภาพรักขอเป็นแฟนก็มีแต่แบงค์มันไม่ตอบ ตบกันก็ยังมีนะโว้ย” พลอยเล่าออกมาด้วยความเหนื่อยหอบ
“เฮ้ย! ซ่าแกไม่คิดที่จะไปช่วยเขาเลยหรอวะ แกเป็นถึงหัวหน้าห้องเชียวนะโว้ย” กิ๊ฟเพื่อนของฉันอีกคนถามขึ้น
“ไม่อ่ะไม่อยากเดี๋ยวเป็นเหมือนเมื่อเช้าไม่อยากยุ่ง”
“งั้นพวกฉันไปดูก่อนนะโว้ย แกไม่ไปก็รออยู่ตรงนี้เหละเดี๋ยวพวกเรามา”
“อะไรจะทิ้งกันไว้อย่างนี้หรอ รอช้าน.....ด้วย -0- ทิ้งสายน้อยผู้น่ารักอย่างฉันได้ไง” ฉันไม่รอช้ารีบลุกออกจากโต๊ะแล้ววิ่งไปหาพวกมัน
“ไหนบอกไม่มาไง” ดาวทักขึ้น
“กะ..ก็พวกแกทิ้งฉันไว้คนเดียวนี่หว่า”
“พวกฉันก็ไม่ได้ว่าอะร้าย..ย..” โหพวกมันพูดเหมือนอโหสิเลย (ก็ใช่สิน่ะสินังโง่ : คนแต่ง)
ก
คนเขามุงอะไรกันฉันก็อยากรู้ แต่ก็เก๊กไปงั้นไอ้ใจก็อยากรู้เหมือนกัน เขาเชียร์อะไรกันอีกแล้วนะฉันว่าไม่มีอะไรแปลกไปหรอกก็คงจะเป็นคนตบกันเหมือนเดิม ฉันแหวกทางกลุ่มคนมุงเข้าไปเพื่อที่จะหาสาเหตุแต่มันแปลกก็ตรงที่ว่ามันมากกว่าเดิมตั้ง 3 คู่เน่ะฉันสงสารคนที่ต้องมาเป็นแฟนกันนายหมอนี่จริงๆคงจะโดนตบจนหน้าระบมเป็นแน่
“นี่นายหาเรื่องให้โรงเรียนอีกแล้วหรือไงจะตบจะแย่งกันทำไมไม่หาที่ดีๆกันข้างนอกนู่น” ฉันถามหมอนั่นออกไป
“ฉันไม่ได้หาเรื่องนะ ผู้หญิงพวกต่างหากที่หาเรื่องกันเองแล้วเธอมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ” เขาเถียงฉันข้างๆคูๆ
“นายคิดว่าฉันอยากจะยุ่งกับนายหรือยังไง หน้าตาก็ไม่หล่อปากก็เสียอีก”
“เฮ้ยไอ้ซ่าทำไมไปว่าเขาอย่างนั้นเขาออกจะหน้าตาดี ฉันว่านะว่าพวกเราคงต้องมีบุญสูงส่งกันแน่ๆเลยสวรรค์ถึงส่งเขามาอยู่โรงเรียนเราน่ะ” พลอยพูดแล้วก็ทำท่าเพ้อฝันไปกับบุญของตัวเอง ฉันเองก็ยังอดนึกขำมันไม่ได้เลย
“หุบปากของแกไปเลยเดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการต่อเอง” ฉันพูดพร้อมกับหันไปสั่งเพื่อน
“นายจะเอายังไงว่ามาซิ”
“นี่เธอกล้าดียังไงมาว่าแบงค์ยะ โดนไปเมื่อเช้าไม่เข็ดหรือไง”
“ทำไม แล้วเธอล่ะเมื่อเช้าหน้ายังไม่หายบวมทำซ่าอีกแล้วหรือ”
“ก็มันเรื่องของฉัน แล้วคนที่มาเสือกมันต้องเจออย่างนี้”
เพียะ! !เพียะ !
ว๊าย \\0// มันตบฉันตั้งสองทีฉันจะทำไงดี
“เธอกล้าตบฉันมันต้องเจออย่างนี้
ปั้ก! !”
ฉันไม่รอช้ามันจะหยามกันมากเกินไปแล้วถีบเข้าที่ท้องของเธอทันทีอย่างไม่รอช้า ฮึฮึ... แล้วฉันก็หันไปบอกกับแบงค์อย่างเย็นชา
“ที่เหลือนายก็จัดการต่อเองก็แล้วกันฉันไปล่ะ”
“เดี๋ยว....อย่าเพิ่งแล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย ฮือๆ TOT” เขาหันมาเพื่อที่จะขอให้ฉันช่วยแต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะเพราะฉันเดินออกไปเสียแล้ว
...............................................................................................................................................................................
ป.ล. ถ้าหนุกจะมาอัพต่อนะคะ.....
ความคิดเห็น