いただきます. {naruto fiction}

ตอนที่ 9 : ミ ス ト| kakuzu x hidan

ミスト

Mist | kakuzu x hidan | sisircxes

Long days, short nights 

A

A.07.01.21

นาซิสซัสมาจากที่ไกลๆ ไม่สิ ใกล้เข้ามาแล้ว

A.07.29.01

ผู้คนในชุดสีดำ

A.08.01.17

กลิ่นนาซิสซัสพัดหายไปกับลม

“คาคุ...หนาวแล้ว กลับกัน” ผมดึงชายเสื้อสูทของเขาเบาๆ เขาไม่ตอบอะไร ผมเลยถอนหายใจแล้วมองเขาโยนดอกนาซิสซัสลงไปในหลุมศพของใครสักคนก่อนจะก้าวถอยหลังออกมา “โยนลงไปสิ” เขาบีบข้อมือผมเบาๆให้ทำตามที่เขาพูด

ผมพยักหน้า “...” เมื่อมองลงไปในหลุมก็พบสัญลักษณ์กางเขนตรึงอยู่บนฝาโลง ใจผมหายนิดหน่อย “ไว้พบกันนะ” นั่นคือคำที่ผมใช้เอ่ยลาใครสักคนที่หลับใหลอยู่ภายในกล่องไม้สีดำนั่น

ยืนมองอยู่สักพักก็รู้สึกว่ามีอะไรมาคลุมไหล่ ผมเหล่มอง เขาไม่แสดงสีหน้าอื่นๆนอกจากดึงให้ผมไปใกล้แล้วกอดไหล่ไว้หลวมๆ แค่นั้นก็รู้สึกอุ่นขึ้นทันที

B

B.09.21.04

เช้าวันอะไร

“อือ...” ความอุ่นจากอ้อมกอดทำให้ผมรู้สึกร้อนนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ผละออกไป กลิ่นบุหรี่จางๆของคาคุซึวนไปวนมาอยู่แถวจมูกของผม “อื้อ...” เพราะไม่ทันได้สังเกตว่าเขาตื่นหรือยัง นั่นทำให้ผมพลาด เสียจูบให้เขาที่ข้างแก้ม

“แปรงฟันกัน” ผมคว้าร่างกายกำยำให้ขึ้นพ้นเตียง ดันหลังคนที่กำลังงัวเงียให้ไปหยุดที่หน้าซิงค์ “อะ” ผมบีบยาสีฟันให้เขาแล้วเริ่มทำกิจกรรมของตัวเองแต่เพราะคาคุซึเล่นแผลงๆตอนนี้ผมเลยลอยหวือขึ้นมานั่งอยู่บนซิงค์แล้วก็ต้องมองเขาแปรงฟันไปพร้อมๆกับแปรงให้ตัวเอง

B.15.10.07

กลิ่น

คาคุซึสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง ผมนอนอยู่บนโซฟา เขากำลังมองออกไปกว้างๆเหมือนว่ายังหาที่พักสายตาไม่ได้ ผมลอบมองอิริยาบถของเขาอยู่ได้ไม่นานคาคุซึก็เดินกลับเข้ามาทั้งๆที่มวนบุหรี่ยังคามือ เขามองมาที่ผม ไม่มีความหมายอะไรในสายตานั้น เอ หรือว่าจะมี “หืม?”

เขาเดินเข้ามาใกล้ กดผมนอนราบกับโซฟาก่อนจะส่งตัวเองทาบทับลงมา “ง่วงหรอ” ผมถาม คาคุซึส่ายหน้า กดจูบที่จมูกผมเบาๆ “ชอบกลิ่น” เขาเอ่ย หมายถึงกลิ่นผมงั้นเหรอ

คาคุซึยกมวนบุหรี่ขึ้นดูด ผมมองเข้าไปในแววตานั้น “…” เขายกยิ้มเพียงครู่เดียวก่อนจะพ่นควันบุหรี่ส่งเข้ามาในปากของผม กลีบปากผมเผยอเล็กน้อยสูดกลิ่นนั่นเข้าไป

เขาร้ายกาจ ตรงที่เขาก็รู้ “เหมือนกัน...” ว่าผมชอบกลิ่นของเขา ผมตอบกลับแผ่วเบาก่อนที่จะเราจะจูบกันอีกครั้ง

B.00.05.51

ชื้นแต่ไม่เย็น

C

C.02.08.11

กลางวันของกลางคืน

C.04.58.00

หมอนข้างไม่ได้หายไป

“คาคุ...นอนไม่หลับ...” ผมสะกิดคาคุซึ เขาไม่ไหวติงเพราะกำลังหลับสนิท ผมลุกขึ้นมานั่ง ก้าวเท้าแตะพื้น อากาศค่อนข้างเย็นทำให้ผมต้องรีบกระโดดไปหาสลิปเปอร์ที่วางอยู่ปลายเตียง “…” ผมออกมาจากห้องเงียบๆแล้วเดินไปที่ห้องครัว ไม่นานนักก็ได้โกโก้ร้อนมาอยู่ในมือ

ที่ระเบียงมีลมพัดเข้ามาตลอด รู้สึกหนาวนิดหน่อยแต่โกโก้อุ่นๆก็ทำหน้าที่ของมันได้ดี ผมมองไปข้างบนฟ้า มืดสนิทต่างจากด้านล่างที่เต็มไปด้วยแสงไฟหลากสี

เมื่อรู้สึกสบายขึ้นแล้วผมจึงกลับเข้าไปในห้อง เหมือนเขาจะรู้ว่าผมหายไปถึงได้ลืมตาขึ้นมามอง ผมยิ้มให้นิดหน่อย กอดเขาแล้วหลับไป  เช้าวันนั้นผมจึงตื่นสายเป็นพิเศษเพราะอาการนอนไม่หลับเมื่อคืน

 C.06.47.04

เท้าคนละข้าง

D

D.11.42.07

เคลื่อนไหวและโบยบิน

เขาพาผมยัดใส่รถทันทีที่ตื่น เรากำลังไปที่ไหนสักแห่ง คาคุซึวางมือบนหัวผมเหมือนจะประโลมให้หลับก็ได้ถ้ายังง่วง ผมส่ายหัวเบาๆ ดึงมือเขาลงมาจูบและจับเอาไว้

            “ตื่นได้แล้ว” เขาพูด ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้หลับอยู่ เขาบีบมือของผมเบาๆ “ตื่นแล้วนี่ไง” ผมหันหน้าไปหาเขาที่กำลังตั้งใจขับรถ ไม่ถึงสองสามวิเขาก็หันกลับมาจ้องมองแววตาของผม

D.12.39.16

            เหนือความรู้สึกคือสิ่งใด

D.12.01.02

อ้อมกอดสีแดง

            อากาศเย็นขึ้นทุกที บางอย่างที่ชื้นแฉะขยายวงออกไปเรื่อยๆ ร่างกายแข็งแกร่งยังอยู่กับผม บนตัวของผม เสียงหายใจที่โรยรินดังอยู่ข้างหูผม กลิ่นดาวีดอฟฟ์ที่เขาสูบเข้าไปไม่นานลอยวนเวียนอยู่ใกล้ปลายจมูก “คาคุ...” ผมเรียก หวังให้หูตัวเองได้ยินเสียงครางอืมแม้เล็กน้อย

“คาคุ...” ผมไม่กล้าลืมตาแม้ว่าจะต้องการเห็นแววตาสีประกายหยกนั้นมากแค่ไหน “คาคุ...” อย่าทำแบบนี้

ได้โปรด

ผมยกเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้นมอง – สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมหลับตาลงอีกครั้ง สาบานว่าผมจะไม่มีวันมองภาพนี้อีก ได้โปรด พาผมไปที่ไหนก็ได้ ผมไม่อยากเห็นอีกแล้ว ไม่อยากเห็นเขา–

E

E.07.01.21

นาซิสซัสมาจากที่ไกลๆ ไม่สิ ใกล้เข้ามาแล้ว

E.07.29.01

ผู้คนในชุดสีดำ

“คาคุ…เรามางานศพใครก็ไม่รู้ทุกวันเลยนะ” ผมกระตุกชายเสื้อเขา ในมือมีดอกนาซิสซัสอยู่ กลิ่นมันลอยอวนขึ้นมาเพราะในหลุมมีจำนวนมากเกินไป ผมมองไปรอบๆ หลายคนกำลังร้องไห้ ใครน่ะ “คนนี้...คือใครน่ะ...” ผมชี้ลงไปที่หลุมแล้วถามเขาอีกครั้ง

E. 08.01.17

กลิ่นนาซิสซัสพัดหายไปกับลม

“คาคุซึ...นั่น...คาคุซึ...” เสียงที่กำลังสั่นเครือนี่ไม่ใช่เสียงของผมที่กำลังเรียกคาคุซึ ผมมองดอกนาซิสซัสในมือ รอบตัวเงียบสนิท เสียงลมพัดมาแผ่วเบา

ผมมองลงไปที่ป้ายหินอ่อนเหนือหลุมศพ

E. --.--.--

คาคุซึ

1964 – 2016

O W E N TM.

E.nd

T : ตอนจบอย่าตบกันนะคะ ฟังเพลงจอยๆนะคะ อย่าเครียด...

ด้วยรักสมัครใจ จาก ผู้หญิงคนหนึ่ง คนนั้น คนนี้ คนโน้น...โอเค เราเอง 5555555555555