สนิมรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

                         “พอแล้ว เจ้าเหนือ” ต้องซื้อครีมกันแดดให้เจ้าตี้เสียแล้ว ระวังได้ตากแดดจนผิวเสียหมด ตาสีสนิมยังคงมองแก้มแดงไม่วางตา และมองมือเรียวขาวที่กำลังฝาดมะม่วงอย่างตั้งใจ

“กินมั่งสิเจ้าตี้ ปอกให้แต่ท่านแม่แล้วพี่ล่ะ”  คนขี้บ่นที่มือว่างไม่ยอมทานเอง ท่านหญิงมองคนอ้อนน้องอย่างละเหี่ยใจแต่เล็กจนโตไม่เคยเปลี่ยนเลยเจ้าเหนือ

“ ทานเลยคะพี่ปอน ต้องทานจานนี้นะ อัน...”

“อันนี้ของท่านหญิง” วิวิทพูดต่ออย่างรู้ทัน อะไรดี ๆ ก็ให้แต่ท่านแม่ ส่วนเขาก็ได้ทานแต่ของที่ เจ้าตี้คัดทิ้งเท่านั่นแหล่ะ มารตีหัวเราะ แฮะ ๆ ๆ ในขณะที่ท่านหญิงหัวเราะลั่น

“ ตี้พี่อยากกินอันนี้” มารตีดันจานให้แต่วิวิทส่ายหน้า แต่มารตีรู้ดีว่าเพราะอะไร

“เร็วตี้ อยากให้มือพี่เปื้อนด้วยหรือไง” วิวิทต้องได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

“เดี๋ยวตี้ไปเอาส้อมให้ค่ะ”

“ไม่เจ้าตี้เดี๋ยวนี้ พี่จะกิน” ตาสีสนิมดุมองดวงหน้าจิ้มลิ้มไม่วางตา จนในที่สุดก็ต้องป้อนมะม่วงใส่ถึงปากคนเอาแต่ใจจนได้ แถมยังเลือกชิ้นนั้นชิ้นนี้ เธอต้องหันไปป้อนไป สักพักก็หยิบหนังสือที่อ่านคาไว้มาเปิดอ่านเพราะไม่อยากอยู่เฉย ๆ

“ เจ้าตี้นั่งขัดสมาด ไม่เมื่อยหรือไงนั่งพับเพียบอยู่ได้” คนที่ทำเป็นหวังดีแสร้งบ่น แต่มารตีรู้ทันที่เขาอยากให้นั่งขัดสมาดเพราะอะไร ดวงหน้าจิ้มลิ้มมองหน้าท่านหญิงเป็นเชิงขออนุญาต ท่านหญิงพยักหน้าและมองลูกที่เอาแต่ใจ คงอิจฉาที่เจ้าตี้คิดถึงแต่เธอละซิ

“ อืมสบายจริง มะม่วงล่ะ เจ้าตี้” ร่างสูงนอนหนุนตักเจ้าของหน้าจิ้มลิ้ม และเปิดหนังสืออ่านปากก็คอยทวงมะม่วง

“สบายจริงลูกชายฉัน นี่เจ้าเหนือจะบังคับน้องไปถึงใหน”

“ โถ่ท่านแม่ อีกเดี๋ยวลูกก้ไม่อยู่แล้ว ไม่ต้องมายิ้มเจ้าตี้พี่จะกลับมาทุกอาทิตย์” มารตีหุบยิ้มโดยทันทีคิดว่าจะรอดอยู่แล้วเชียว

                ในตอนเช้าของ ครัวท่านหญิงดุเหมือนว่าจะวุ่นวายนักเพราะวันนี้เป็นวันที่ท่านนายพลจัดงานฉลองให้กับลุกชายที่กำลังจะเป็นผู้บริหารคนใหม่ ร่างบางที่อยุ่ในชุดกระโปรงยาวที่กำลังนั่งพับเพียบแกะสลักแตงกวาอยู่เรียกรอยยิ้มให้แก่นมสายที่กำลังจัดจานอาหารอยู่ ไม่คิดเลยว่าโตมาแล้วจะเป็นกุลสตรีทุกกระเบียดนิ้วแบบนี้ เห็นทีว่าท่านหญิงท่านคงไม่ยกให้กับใครง่าย ๆ แล้วมั่ง

“เจ้าตี้ทำอะไรอยู่” ร่างสูงของเจ้าของงานเดินเงียบ ๆ และจี้เอวบางของคนที่กำลังนั่งแกะสลักอยู่ทำ

“ อุ้ย โอ๊ย” ด้วยความตกใจปลายมีดเล็กและคมกริบแฉลมกรีดมือเล็กเป็นรอยยาว หยดเลือดใหลจนมองไม่เห็นสีของแตงกวาที่กำลงัแกะสลัก

“ เจ้าตี้” ตาสีสนิมดุฉายแววตกใจ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะทำอันตรายให้ร่างบางให้ถึงขนาดนี้ วิวิทรีบเดินไปหยิบผ้าสะอาดที่มักมีติดครัวเสมอมากดแผลที่ดูเหมือนจะลึกมากให้กับร่างบางที่ตอนนี้หน้าจิ้มลิ้มซีดจนแทบจะไม่เห็นสี

“กดไว้นะ” มือให้ใช้ฝ่ามือของตัวเองกดแผล และอีกมือล้วงโทรศัพท์หาแพทย์ประจำบ้าน เพราะตัวว่าต้องเย็บแน่นอน

“ รอแป๋บนะเจ้าตี้ เจ็บมากใหม พี่ขอโทษ” วิวิทประคองศรีษะเล็กซบที่อกหนาของตัวเอง คนร่างบางกลัวเลือดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่น่าเลย ท่านแม่ก็บอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าเล่นแบบนี้ ด้านมารตีก็ทั้งเจ็บทั้งตกใจ เมื่อความรู้สึดชาหายไปความเจ็บก็เข้ามาแทนที่ น้ำตาใหนหยดแล้วหยดเล่าจนเปียกเสื้อเนื้อดีของวิวิท

                “ เจ้าตี้เสร็จหรือยัง” เสียงของท่านหญิงที่กำลังจะเดินเข้าประตุมาต้องใจหายเมื่อเห็นเลือดแดงฉานเต็มฝ่ามือของมารตี

“ไปอะไรไปเจ้าตี้ ใครทำ”

“ผมเองครับ” วิวิทยอมรับอย่างไม่บิดเพี้ยว จึงทำให้ท่านหญิงซัดผัวะ ใส่แขนใหญ่ที่กำลังประคองมารตีอยู่ทันที

“ แม่บอกแล้วว่าอย่าเล่นตอนที่เจ้าตี้กำลังถือมีด ถือเข็ม คอยดุนะทำหลานเขาเจ็บ เขาจะไม่ให้หลานเขามาอีก” ท่านหญิงกล่าวลูบหน้า ลูบตาของคนที่เจ็บที่ยอมพูดอะไรมีแต่น้ำตาหยดน้อยมี่ใหลออกมา ทำเอาวิวิทเป็นห่วงไม่น้อย  และเป็นดั่งที่คาดการณ์ไว้ว่าต้องเย็บ ก็ไม่มีอะไรผิดเพี้ยน มารตีที่เรียบร้อยกลัวเข็มจนออกอาการดื้อดึงไม่ยอมเย็บ

“ไม่เอานะคะ ท่านหญิงเดี๋ยวตี้ก็หายแล้ว”มารตีพูดเสียงเรียบแต่น้ำตาอาบหน้าทำเอาคนที่มองเห็นสงสารไม่น้อย มารตีเขย่าขาท่านหญิงเล็ก ๆ จนกำไลทองวงเล็กที่ห้อยกระดิ่งที่ท่านหญิงประทานให้ 2 วงกระทบกับดัง กรุ่งกริ้ง ๆ ท่านหญิงไม่พูดอะไรเพราะวิวิทคงจะจัดการเอง

“ ไม่ร้องนะเจ้าตี้ เย็บแป๋บเดียวนะ เสร็จแล้วพี่จะพาไปทานขนมอร่อย ๆ นะ” วิวิทที่นั่งอยุ่บนโซฟาเห็นอาการมารตีแล้วใจไม่ดี ร่างสูงนั่งลงที่พื้นและยกร่างบางมาวางไว้ที่ตักมือใหญ่ข้างหนึ่งล็อคแขนมารตีไว้เพื่อให้ง่ายต่อการเย็บของคุณหมอ เมื่อเห็นดังนั้นมารตีก้รู้ว่าไม่รอดแน่ก็ได้แต่ตัดพ้อวิวิท

“ฮือ พี่เหนือใจร้าย” วิวิทฟังคำตัดพ้อของร่างบางอย่างอ่อนใจไม่เป็นไรด้วยค่อยง้อทีหลังตอนนี้อยากจะงอนก็งอนไป เจ้าตี้ ทุกครั้งที่คุณหมอลงฝีเข็มเจ้าของมือก็สะดุ้งอยู่ตลอดแต่ไม่กล้าร้องไห้โวยวายเท่าไหร่นัก เพราะเกรงใจท่านหญิงที่นั่งอยู่

                ในค่ำวันนั้นเพื่อน ๆ ของวิวิทต่างพากันมาอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา โดยที่มีท่านหญิงคอยต้อนรับอย่างอบอุ่น คฤหาสค์ใหญ่ตกแต่งด้วยไฟอย่างสวยงาม บริเวณรอบงานมีอาหารสูตรวังหาทานยากให้ทุกคนได้ลิ้มลอง การประดับประดาอาหารที่สวยงามทำเอาหลาย ๆ คนถามหาคนทำไม่ขาดปาก

“ นี่ขนมอร่อยมากเลย ไอ้เหนือใครทำว่ะ” พิไนยเพื่อนสนิทของวิวิทที่สอบเข้ารั้วทหารได้ และยังมีดีกรีเป็นถึงลูกชายคนเดียวของบริษัทรับเหมาที่ใหญ่ที่สุดของภาคกลาง จิ้มขนมทองเอกใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ  

“น้องฉันเอง แกจะทำไม” วิวิทมองเพื่อนอย่างขวาง ๆ เพราะขนมที่มารตีทำส่วนใหญ่เขาจะได้กินคนเดียวไม่เคยมีคนมาแย่ง

“บ๊ะ ไอ้นี่ฉันได้ข่าวว่าแกเป็นลูกคนเดียวไม่ใช้ไง?” เครื่องหมายคำถามอันใหญ่ลอยอยู่ที่หน้าของพิไนย วิวิทไม่ใส่ใจกับคำถามของเพื่อน เรื่องอะไรจะให้แกมารู้จักกับเจ้าตี้ของฉัน! เอ๋ว่าแต่เจ้าตี้ของเขาหายไปใหน

                เด็กสาวได้แต่นั่งมองดูงานที่มีผู้คนมากมาย แต่ละคนก็แต่งตัวกันสวย ๆ ทั้งนั้น ทั้งพี่เหนือ ท่านนายพล และท่านหญิงต่างบอกให้เธออย่าลืมไปร่วมงาน แต่ยายแป้นบอกและกำชับก่อนไปถือศีลที่วัดว่าห้ามไปเด็ดขาด งานที่นั่นมีแต่คุณ ๆ ท่าน ๆ ตัวเองเป็นใครจะไปได้อย่างไร และเธอเองก็สำนึกดีว่าเธอเป็นใคร ดวงหน้าจิ้มจิ้มได้แต่แอบมองอยู่ที่ข้างรั้วบ้านอย่างน่าสงสาร ใจอยากจะนำของขวัญไปให้เหลือเกินแต่คงไม่ใช่วันนี้

“เหนือ เหนือลูกเห็นเจ้าตี้บ้างใหม คนเขาถามหาคนทำขนมใหญ่เลย” ท่านหญิงสั่งให้คนไปตามมารตีที่ครัวกลับไม่พบใคร เลยคิดว่าอาจจะอยู่กับลูกชาย

“เปล่าครับท่านแม่ ลูกว่าจะไปตามที่บ้านแล้วเหมือนกัน อะไรกันงานพี่แท้ ๆ กลับจะเบี้ยว” ท่านหญิงมองวิวิทที่กำลังทำท่าโกรธาอย่างขำ ๆ

“เจ้าตี้อาจจะปวดมือก็ได้ แผลน้อยเสียเมื่อไหร่แถมยังนั่งหลังแข็งทำขนมอีกเป็นค่อนวัน”

“ จริงด้วยท่านแม่ เหนือจะไปดูเจ้าตี้ฝากงานแป๋บนะครับ” ว่าแล้วร่างสูงก็พาตัวเองไปอยู่ที่หน้าบ้านไม้อย่างรวดเร็ว รองเท้ามีคู่เดียวแปลว่า วันนี้ยายแป้นไปนอนที่วัดแน่

                “ปัง ปัง ปังเจ้าตี้มาเปิดประตูให้พี่หน่อย เจ้าตี้ได้ยินใหม” เมื่อรู้ว่าไม่มีใครอยู่ที่บ้านวิวิทก็ตะโกนอย่างไม่เกรงใจใคร ดีซะอีกเจ้าตี้จะได้ตื่นขึ้นมา