คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ละลายใจ 3
กว่าหลายสัปดาห์แล้วที่เธอตื่นขึ้นมาในห้องนอนแสนหรูหรา โน๊ตแผ่นที่บอกให้เธอกลับบ้านไป และโทรหาเอง ไม่โทรมาอีก เธอรอเขา รอทุกวันจนเกือบเช้าแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย เขาหายไปเหมือนไม่เคยเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ
คิดถึงเขาเหลือเกิน ผู้หญิงตัวคนเดียวโตมาในสถานเลี้ยงกำพร้าได้มาพบคนที่สอนให้รัก และห่วงใยอย่างเขาทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นสิ่งเดียวในชีวิต เธอไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ เพื่อนที่เรียนด้วยกันก็ไปทำงานที่ต่างประเทศเสียหมดเธอเลยอยู่ตัวคนเดียว
“คุณเรียวนิ้งคิดถึงคุณ” ร่างบางที่ปล่อยผมสยายกับกระโปรงยาวสวยยืนเหม่อลอยที่ระเบียงห้อง ก้มลงมองก้นบุหรี่ในถ้วยกระเบื้องทำให้เธอมองเห็นภาพเขากำลังนั่งที่เก้าอี้หวายและกำลังหยอกล้อกับเธออย่างอบอุ่น เขาคงเบื่อผู้หญิงเจ้าน้ำตาอย่างเธอเสียแล้ว จากนี้เขาคงไม่มาแล้ว คงไม่มาอีกแล้ว
“ คุณเรียวอยู่ใหน ฮือ ฮือ คุณเรียวเกลียดนิ้งแล้ว” ร่างเล็กบอบบางขดตัวลงนอนที่พื้นอย่างน่าสงสาร พื้นที่ระเบียงที่หนาวเย็นมาได้ทำให้เธอรู้สึกอะไร เธอหลับใหลสู่ห้วงนิทราที่มีเขาอยู่ เพียงในฝันเท่านั้น
ในคาสิโนหรูในกลางกรุงเทพที่ ร่างสูงของเรียว กำลังโอบร่างสล้างของ นิกกี้นางแบบชื่อดังของเมืองไทยไว้ และกำลังมองไพ่ในมืออย่างยิ้มๆ เขากำลังประลองชั้นเชิงกับ เซกิ และบอดี่การด์ทั้งสองอย่างเมามัน
“ ไม่ไหวหมดไป สิบห้าล้านแล้ว” เซกิวางไพ่อย่างเบื่อ ๆ ที่โดนคนทั้งสามสูดเงินไปหมด แต่แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก
“อย่ามาโวยน้องชาย” เรียวมองยขายาวของน้องชายมือตกเดินกระแทกส้นเท้าไป ทำให้ทั้งหมดหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ เรียวค่ะกลับดีกว่า กี้อยากอาบน้ำแล้วเหนียวตัว” นิ้วสวยที่เคลือบเล็บสีแดงกรีดกรายที่อกหนาของร่างสูงอย่างยั่วยวน เรียวรู้ดีว่าเธอต้องการอะไร กลิ่นน้ำหอมของเธอทำให้เขาคิดถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอีกคนที่ได้กลิ่นแล้วช่างผ่อนคลาย แต่พอแล้วเขาสัญญากลับตัวเองจะไม่กลับไปยุ่งกับเธออีก อย่างก็น้อยสักพัก
นุชลินทำงานแปลทุกวันเพื่อไม่ให้จิตใจว้าวุ่น แต่กลับเรื่องของเขา ตาใสเหลือบไปดูนาฬิกาพบว่าเป็นว่าเกือบหกโมงเย็นแล้ว เลยจัดการปิดโน๊ตบุ๊คและเตรียมไปหาอะไรทานที่เซเว่นข้างตึก มือบางลูบซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่เจ้าของไม่มาใช้บริการของมันมานานแล้ว
นุชลินเดินเลือกอาหารแช่แข็งเพื่อทาน เมื่อได้แล้วเธอก็จ่ายเงินอย่างเหม่อลอย ร่างบางหันไปมองถนนฝั่งตรงข้างที่เป็นร้านอาหารแสนสวยที่เขาพาเธอมาทานบ่อย ๆ ในอดีตอย่างเสียใจ
“ ร้านอาหารของเรา”
แต่รถที่คุ้นตาทำให้เธอหยุดดู ร่างกำยำของคนที่เธอแสนคิดถึงกำลังโอบเอวผู้หญิงที่เธอเคยเห็นในนิตรสาร เขาไปที่สวนอาหารของเราอย่างอ่อนหวานกิริยาการประคับประคองของเขาดูช่างรักผุ้หญิงคนนั้น นี่ซิ ผู้หญิงที่ผู้หญิงที่คู่ควรกับเขา ไม่ใช่เธอ
“ คุณเรียว นั่นมันคุณนิ้งนี่ครับ เธอฝั่งนั้น” เคนจิที่เห็นหญิงสาวมานาน เลยมองแล้วรู้เลยว่าเป็นใคร เรียวมองตามไปที่จุดหมาย ร่างบางที่เขาเสพติดอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อถักไหมพรมกำลังมองเขาจากฝั่งตรงข้ามไม่ไกลนัก แต่ก็ไกล้จนเขามองเห็นความร้าวรานที่ผ่านดวงตาใส ๆ ได้เป็นอย่างดี ปากบางสีชมพูแย้มรอยยิ้มเซียวๆและก้มหัวให้เขาเพื่อเป็นการทักทาย และหันหลังเดินไปที่พักของเธอโดยไม่มีต่อว่า ไม่มีแม้คำทักทาย
“ เชน เดินตามไปส่งนิ้ง ส่งให้ถึงห้อง” ร่างบางที่เหมือนเด็กหลงทางดูน่าสงสารเหลือเกิน เด้กน้อยที่ถูกเขาปล่อยไว้กลางทางให้คล่ำทางไปต่อเอง แววตาที่โหยหาความรักส่งมากระแทกใจเขาแทบอยากจะวิ่งไปกอดปลอบเธอ แต่ต้องทนไว้เพราะว่าต้องไม่มีใครมาทำให้หัวใจเขาสั่นคล่อน เขาเพียงอยากมาทานอาหารร้านที่คุ้ยเคยในวันเกิดเท่านั้นไม่คิดว่าจะมาเจอเธอเข้า
“เรียบร้อยใช่ใหม” เรียวไม่ได้เข้าไปทานอาหาร เพราะหมดอารมณ์เลยรอบอดี้กาดร์บนรถ
“ ครับคุณเรียว คุณนิ้งฝากของมาให้ด้วย และฝากแฮปปี้เบิดร์เดย์ครับ” เชนถือกล่องที่เขาถืออย่างระวังใส่ในมือของเจ้านาย เธอน่าสงสารนักตอนที่เธอเชิญเขาไปนั่งรอที่ห้องโต๊ะตัวใหญ่กลางห้องมาเค้กก้อนใหญ่ ที่กำลังรอคนมาเป่า ภายในโต๊ะมีอาหารมากมายสำหรับการเลี้ยงฉลอง งานนั่นจัดเพื่อรอเจ้านายของเขา มือเล็กประคองเค้กที่ทำเองใส่กล่องอย่างระวังและกำชับให้เขาเดินดี ๆ
“อะไร” มือใหญ่คว้ากล่องไปแบบไม่เบานักจึงทำให้มีบางส่วนเละ เค้ก กับ การด์อวยพร
ถึงคุณเรียวจ๋า
วันเกิดปีนี้นิ้งขอให้คุณเรียวมีความสุขมาก ๆ ไม่ทุกข์หรือไม่มีอันตรายใด และจากนี้ไปทุก ๆ วันนิ้งขอให้เจอแต่สิ่งที่ดี ทานให้อร่อยนะจ๊ะ ปาร์ตี้เผื่อนิ้งด้วย
นุชลิน
ตาคมมองเค้กที่เธอตั้งใจวาดเป็นรูปของเขา แต่มีบางส่วนเละแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มันดูด้อยค่าเลย กับทำให้เขารู้สึกสงสารเธอ และเป็นห่วงอย่างมากมาย มือใหญ่หนีบการด์บางแผ่นสวยที่เธอวาดเองใส่ข้างกล่องเค้ก และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มือสวยของนางแบบสาวที่ไม่รู้ชะตาตัวเองคว้ากล่องสีสวยโยนทิ้งออกนอกรถจนบางส่วนกระจายออกมาจนไม่เห็นสภาพเดิม
“นี่เธอทำอะไร” เรียวตวาดเสียงสูงใส่ และเหลือบไปมองการด์แสนสวยที่ปลิวเข้าร่องระบายน้ำอย่างโมโหสุดขีด
“ก็เค้กนั่น ทำเรียวลำคาญไม่ใช่เหรอ” เธอคิดว่าจะได้รับคำชมแต่คิดผิด เรียวผลัดเธอเข้ากับประตูรถอย่างแรง แต่นั้นก็ไม่เท่ากับที่เขาเห็นจากทางกระจกฝั่งคนขับ
“นิ้ง” ร่างบางนั่งยอง ๆ กับพื้นและใช้มือของตัวเองกวาดเศษเค้กเละ ๆใส่กล่องบู้บี้ เธอเพียงอยากจะมาเห็นเขาทานเค้กที่เธอตั้งใจอย่างยินดีทำกลับกลายเป็นเขาไม่ยินดีและทิ้งขว้างมัน เธอผิดเองที่สำคัณตัวผิดคิดว่าเขาอาจจะชอบเค้กที่เธอทำ เธอพยายมกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบคนขี้แง มือบางกวดเศษเค้กจนหมด และเดินกอดกล่องเค้กพังกลับห้อง คุณเรียวขานิ้งเจ๊บจังเลย
“ลงไป ลงไปเดี๋ยวนี้ เซกิโทรตามใครมารับแม่นี่ไปที” ปากสีเข้มสบทอย่างอารมณ์เสีย และคอยส่องกระจกหลังดูว่าเธอเดินไปถึงใหนแล้วอย่างร้อนใจ
ร่างบางที่สั่นเทิ้มเดินกลับบ้านอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอคงหมดหวังแล้วซินะ งานวันเกิดของเขา เธอกลับสร้างความลำคาญให้ ตอนนี้คุณเรียวของนิ้ง เกลียดนิ้งแล้วจริง
----------------------------------------------------------------------------------
“พี่เป็นอะไรไปครับ วันนี้ดูพี่แปลกหรือว่าน้องตุ๊กตางอนพี่” เซกิแซวพี่ชายเมื่อเห็นว่าหลายวันที่ผ่านมาเขาดูเครียดเหมือนมีเรื่องในใจตลอด
“ใครวะน้องตุ๊กตา” เรียวยืนสูดหายใจลึก และก้มลงเซ็นเอกสารที่กองเต็มหน้าอย่างหน่าย ที่น้องชายทำตัวเป็นตำรวจสอบปากคำผู้ร้าย
“น้อง น้องอะไรน้า อ๋อ นิ้ง” ตาคมของพี่ชายรีบมองหน้าคนกวนบาทาทันที เซกิรู้ดีว่าพี่ชายทั้งหวง ทั้งห่วงสาวตาใสอย่าบอกใคร ปกติพี่เขาไม่เลี้ยงใครนานขนาดนี้เหรอ คงเพราะน้องตุ๊กตามาเห็นฉากเด็ดแน่เลย ถึงเครียดแบบนี้
“เปล่า แกอย่าเพิ่งมายุ่ง”
“อ้าวหรือเขาหนีพี่ไป ให้จับกลับมาให้ใหม”
“อย่ามาแตะ”
“ผมเห็นพี่นั่งเครียดมาหลายวันแล้วนะ มีอะไรก็คุยกันได้พี่ แชร์กัน”
“ฉันกำลังรู้สึกแปลก ๆ กับนิ้ง” เรียวขมวดคิ้วและพูดอย่างเลื่อนลอย
“อ้าวพี่ มันก้ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“แต่ฉันไม่รู้ ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ที่สำคัญฉันไม่กล้าทำอะไรเขาแรงๆ และนั้นมันทำให้ฉันต้องค้างและไปหากับคนอื่นที่ตอบสนองฉันได้”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เซกิหัวเราะแบบสุดทน นี่คงรักมากเลยสิ
“พี่ไม่เคยลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าเขาตอบสนองพี่ไม่ได้ ลองดูก่อนพี่” เซกิทิ้งท้ายและกำลังจะเดินออกจากห้องไป
เรียวปาปากกาแสนแพงใส่น้องชาย อย่ามายุ่งกับของ ของเขาเชียวเขาอยู่ในช่วงตัดสินใจว่าจะไปต่อ หรือจะหยุด
“พี่จะเอาไง เพราะผมรอเสียบอยู่น่ารักดี” เซกิเพิ่งความกวนประสาทเข้าไป ทำให้เรียวถึงกับเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อเจ้าตัวดี
“ห้ามยุ่ง ถ้าฉันของขึ้นแกจะโดนคนแรก”
“โอ๊ย ผมจะตายอยู่แล้ว” เซกิแกล้งร้อง พี่ชายเขานี่ของขึ้นง่ายจริง ยิ่งเป็นสาวตาใสคนนั้นด้วยแล้ว คิดแล้วน่าขำกับคนอื่นพี่ชายไปเคยสนใจว่าลับหลังพวกเธอจะไปมั่วกับใคร แต่แค่แม่ตาใสแอบไปเที่ยวผับกับเพื่อนพี่ชายเขากับสั่งปิดผับนั้นทันที แถมยังลงโทษเสียจนเธอนั่งร้องไห้เป็นวัน ๆ
เชนรับหน้าที่เฝ้ากระดูกของเจ้านาย เชนทำหน้าที่อย่างแข็งขันโดยรายงานตลอดว่าเธออยู่ที่ใหน ทำอะไรบ้าง และอยู่กับใคร
“เมื่อวานเธอไปสมัครงานที่บริษัททัวร์ ให้ทำหรือเปล่าครับ”
“ไม่ให้ทำ แกไปบอกมันเลยนะว่าถ้าใครรับ นุชลินทำงาน เจอดีแน่นอน”
เรียวกำโทรศัทพ์จนข้อขาวในขณะที่กำลังยืนพิงกรอบประตู จากคอนโดสุดหรูที่เขามีไว้นอนกับสาว ๆ โดยเฉพาะ เรียวไม่เคยพานุชลินมาที่นี่และไม่อนุญาตให้มาเพราะห้องนี้สกปรกเกินไปสำหรับเธอ บอกแล้วว่าห้ามไปทำงานแบบนั้นยังจะดื้ออีก เดี๋ยวคอยดูนะพ่อจะทำให้ลุกจากเตียงไม่ขึ้นเลย
“เรียวขาทำไมตื่นเร็วจัง” มือขาวสะอาดของที่เคลือบเล็บสีดำของ พิงฟ้า นางเอกสาวที่ใคร ๆ ก้มองว่าเธอไร้เดียงสากำลังลูบไล้ปลุกเร้าอารมร์ของเรียวอย่างเชี่ยวชาญ เขาทั้งหล่อและสมบัติมหาศาล แถมเป็นคู่ควงของเขางานอีเว้นท์ก็ตามมาเป็นโขยง
“ ออกไปก่อน พิงฟ้า” เรียวปลดมือของหล่อนออกและเดินไปหยิบเสื้อผ้าเพื่อเตรียมอาบน้ำไปทำงาน เพราะเลยเวลามามากแล้ว
“เรียวขา วันนี้ให้ฟ้าไปดูแลคุณนะสัญญาว่าจะไม่ดื้อ” เธอต้องการประกาศตัวกับคนอื่นว่าเธอเป็นเจ้าของร่างสูงกำยำนี้ และจะไปดูว่าเขาซ่อนใครไว้ที่บริษัทหรือเปล่า ถ้ามีเธอจะเก็บกวาดให้หมด เพียงคืนแรกเท่านั้น พิงฟ้ากลับติดใจในรสชาติที่เขาปรนเปรอให้แม้จะขาดความอ่อนโยนไปบ้าง แต่ความดิบเถื่อนของเขาก็น่าสนใจไม่น้อย
“ที่ทำงานผมไม่ใช้ที่โรงแรม ไม่จำเป็น “ร่างสูงปิดประตูห้องน้ำอย่างอารมณ์เสียทำไมพวกหล่อนไม่เข้าใจง่าย ๆ เหมือนแม่ตาใสนะ นั้นเขาพูดคำเดียวก้รู้เรื่อง บางครั้งเสียอีกที่เขาต้องตามไปออดอ้อนเธอ และอีกเช่นเคยนุชลินเป็นเพียงคนเดียวที่เขาอนุญาตให้ไปที่ทำงานเขาได้ เพราะเธอไม่เคยสร้างความวุ่นวายให้กับเขาแถมเขายังชอบเสียอีกที่เธอคอยป้อนน้ำ ป้อนข้าวเขาถึงปาก
นุชลินพิมพ์แป้นพิมพ์อย่างเหม่อ ๆ หลังจากนั้นเธอพยายามหางานทำแต่ไม่มีสักที ที่จะรับเธอ คุณเรียวคงเกลียดเธอมากเลยแกล้งเธอแบบนี้สินะ ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม เหมือนกับที่เธอที่กำลังรอคอยให้เขากลับมา กลิ่นกาแฟลอยเข้าจมูกสวยเธอสูดมันอย่างช้าๆ กาแฟที่เขาชอบดื่นและเคยบอกว่าเธอชงอร่อยที่สุด ตอนนีคงมีคนชงให้เขาแล้ว
“ขมจัง” เธอลองจิบกาแฟที่ชง และเกือบจะคายเพราะมันขมมากที่รู้ว่าเขาดื่มไปได้อย่างกัน ร่างอ้อนแอ้นลุกจากหน้าจอคอมเพื่อเตรียมตัวไปด้านนอกเพื่อหางานทำ แต่ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาเสียก่อน
“ค่ะ นุชลิน” เธอดีใจเพราะคิดว่าเป็นบริษัทที่เธอไปสมัครงานไว้ แต่ผิด
“ครับคุณนิ้ง คุณเรียวให้ไปหาที่บริษัท”
“จริงเหรอ นิ้งไปได้เหรอ” เธอถามแบบขาด ขาด หาย ๆ ดีใจเหลือเกินเขากลับมาหาเธอแล้ว มือสวยรีบวางสายและไปแต่ง
พร้อมกับทำอาหารที่เขาชอบไปด้วย
“จอดที่หน้าตึกใหญ่ ๆ นั้นประสงค์ แล้วฉันจะโทรหาอีกครั้ง” เสียงของพิงฟ้ากล่าวกับคนขับรถของเธอ วันนี้เธอมาหาเรียว เพื่อจะทำให้เขาตกใจร่างสวยที่ประดับประดาไปด้วยของราคาแพงเดินอย่างเชิดฉายไปที่ลิฟต์ของผู้บริหาร หลายคนซุบซิบกับอย่างเมามันนั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องการ
“ไม่ได้ครับ สำหรับผู้บริหารเท่านั้น” ยามหน้าเข้มที่รับคำสั่งอย่างเคร่งครัด บอกนางเอกคนสวยเธอไปใครไม่สำคัญสำหรับเขา แต่คำสั่งเจ้านายคือสิ่งเหนืออื่นใด
“นี่ฉันเป็นแฟนของคุณเรียว” นิ้วยาวสวยชี้เข้าตัวเอง และจิกตาใส่ไม่เหลือหมาดนางเอก
“บัตรล่ะครับ ถ้าคุณเรียวอนุญาต”
“ไม่มี”
“ถ้าไม่มี เชิญที่ลิฟต์รวม” เขาผ่ายมือไปที่ลิฟต์มีแต่คนเข้าออกมากมาย เธอสะบัดหน้าอย่างไม่พอวันนี้เธอจะเอาบัตรนั้นให้ได้
“ลุงจ๊ะ นี่บัตร” เสียงหวานเล็กของนุชลินทำให้สาวสวยอีกคนทำให้คนที่ยืนรอลิฟต์หันมามอง เธอมองด้วยความสงสัย ยัยหน้าจืดนี่เป็นใคร ทำไมไอ้ยามนั่นกดลิฟต์ให้และดูนอบน้อมนัก
“ฉันมาพบคุณเรียว”
“นัดไว้หรือเปล่าค่ะ พอดีท่านประชุมอยู่ถ้าไม่นัดไว้ให้เขียนแบบฟอมร์ไว้เพื่อนัดวันด้านโน่น และจะโทรบอกอีกครั้งว่าวันใหนท่านจะสะดวกให้พบ”
ลักษรีแอบเบ้ปากให้กับนางเอกที่กำลังจะโดนเจ้านายของเขาทิ้ง เสียแรงที่ชอบมานาน กิริยาแบบนี้กร้านโลกชัด ๆ ไม่เหมือนคนที่นั่งอยู่ในห้องเลย นั่นนะน่ารักไปทั้งตัว ตาสวยที่กรีดเส้นสีดำอย่างประณีตมองไปที่ห่อขนมบนโต๊ะ
นี่มันห่อที่ยัยหน้าจืดถือมานี่ แปลว่ายัยนั่นอยู่ในห้อง เธอไม่ยอม
เธออาศัยจังหวะที่เลขาไปหยิบแบบฟอมร์มาให้ตรงไปที่ประตูห้องและเปิดออกอย่างรุนแรงจน สาวน้อยที่กำลังจัดอาหารใส่จานที่มุมทานอาหารของห้องท่านประธานชะงักและมองอย่างสงสัย
นี่มันพิงฟ้า นางเอกละครที่เธอดูเมื่อคืนนี้นี่น่า
“คุณค่ะเข้าไม่ได้นะ ยามขึ้นมาด่วน” ลักษรีกดวิทยุหายามและพุ่งไปลากตัวแม่คนสร้างภาพออกมาด้านนอก
ที่จ้อง นุชลินอย่างหน้ากลัวนี่ถ้านุชลินมีรอยขึ้นมาไม่อยากคิดเลยว่า พิงฟ้าจะเละขนาดไหน นี่เธอกำลังช่วยพิงฟ้าอยู่นะ
“แกเข้ามาที่ห้องนี้ทำไม นี่คงไม่รู้ซินะว่านี้เป็นห้องของแฟนฉันเก็บอาหารเน่า ๆกับหน้าจืด ๆ ของแกไปก่อนที่ฉันจะจัดการกับแก” สาวสวยที่อ้างตัวว่าเป็นแฟนตรงไปที่ร่างบางและกระชากแขนเล็กจนเป็นรอยช้ำวงใหญ่และเหวี่ยงไปหาโต๊ะอาหารที่มีแกงร้อนที่เพิ่งจะออกไมโครเวฟวางอยู่ ทำให้อาหารร้อน ๆ ราดใส่ตัวของนุชลิน
“โอ๊ย ปล่อยนะ พี่ลักช่วยด้วย”
ไม่รอช้าลักษรีตรงไปกระชากตัว พิงฟ้า ออกมาแต่แรงที่พิงฟ้ามีมากกว่าจะทำให้ลักษรีลำบากมาก พิงฟ้าพลัดเลขาจนล้มและจุกจนลุกขึ้นมาไม่ได้
“นังตัวดี มานี่เลยบังอาจมาวุ่นวายกับเรียว” มือสวยกระชากผมยาวจนหลุดเป็นกำ ๆ เล็บที่ยาวขูดหนังศรีษะอ่อนบางจนแสบไปหมด
“เจ็บนะ คุณเรียวโทรมานัดเองต่างหาก”คำนั้นทำให้พิงฟ้าโกรธจนใช้มืออีกข้างสะบัดใส่หน้าหวานแรง ๆ สองครั้งซ้อน หรือคุณเรียวแกล้งนิ้งอีกแล้ว
“คนอย่างคุณเรียว เขาไม่สนแกหรอกนังโง่” พิงฟ้าที่กำลังรุ้สึกว่าตัวเองกำลังจะแพ้ อารมร์ผลัดดันให้เธอทำในสิ่งที่ผิด ความหวงแหนในร่างสูงเกินระงับเธอไม่ยอมให้ใครมาแย่งตำแหน่งไปหรอก เธอจับหน้าหวานของอีกฝ่ายที่พยายามผลัดเธอแต่ไม่สำเร็จเพราะเธอตัวใหญ่กว่าและสูงกว่า กระแทกเข้ากับขอบโต๊ะทำงานตัวใหญ่จมหน้าผากเล็กแตกเลือดทะลัก เธอตายแน่แม่พิงฟ้า ลักษรีที่นอนจุกมองสาวสวยอย่างสงสาร
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น