สนิมรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

                            
                                     ฟิ้ว.....ตุบ ตาเล็ก ๆ ของของเด็กหญิงมารตี หรือ น้องตี้กำลังมองลอยข้ามรั้วตามลูกบอลสีเหลืองที่ลอยไปยังเขตสวรรค์อีกครั้ง เขตสวรรค์ของเธอก็คือคฤหาสค์หลังใหญ่ที่อยู่ติดกับบ้านของเธอที่เธอเรียกแบบนั้นเพราะว่า ที่นั่นมีบ้านสีขาวหลังใหญ่เหมือนกับปราสาทและโดยรอบก็มีดอกไม้ ต้นไม้ที่สวยถึงเต็มไปหมด อีกแล้วโดนยายแป้นว่าแน่เลย ยายแป้นไม่ชอบให้ไปยุ่งกับคนที่เขตสวรรค์เพราะเกรงใจ กลัวว่าจะสร้างความรำคาญให้กับ ลูกชายของท่าน

                ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ มารตีขออณุญาติยายแป้นในใจ ร่างเล็กในชุดสีเขียว และมัดแกละสองข้างมุดข้ามรูเล็ก ๆ ที่เจ้าอ่ำสุนัขของเขตสวรรค์มาขุดไว้เพื่อหนีเที่ยว มารตีมองหาลูกบอลของเธอไปคาดว่าจะอยู่แถว ๆ นั้นแต่ก็ไม่พบ มีแต่เพียงต้นเทียนหยดที่กำลังออกลูกสีเหลืองที่ปลูกเป็นแนวรั้วเท่านั้น

“เจ้าตี้หานี่อยู่หรือเปล่า” มารตีหันไปมองตามเสียงที่เรียกเธอ คุณวิวิทลูกชายเจ้าของบ้านที่มักมานั่งเล่นที่สระบัวข้างบ้านเธอบ่อย ๆ กำลังถือลูกบอลของเธออยู่และข้าง ๆ ก็มีเจ้าอ่ำนั่งกระดิกหางน้ำลายหยดอยู่

“ค่ะ คุณเหนือ” มารตียิ้มร่าไปหาลูกบอกสีเหลืองที่อ้อนขอยายแป้นให้ซื้อที่ตลาดนัดเมื่อวาน แต่เมื่อมารตีจะหยิบเด็กชายร่างสูงวัย 12 กลับยื่นมันไปสุดแขนเพื่อแกล้งเจ้าตี้ที่ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่เสียทีแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตี้ของเขาไม่ยอมแพ้เขย่ง กระโดดทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ลูกบอลคืน ไม่กล้าตีสนิทเพราะกล้วจะโดนไม้เรียวอีก เพราะครั้งล่าสุดที่เธอขี่หลังของ คุณเหนือ ยายแป้นก้ตีเธอในฐานะที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไปขี่หลังลูกท่าน หลานเธอได้อย่างไร ตัวเองเป็นแค่เพียงคนธรรมดา

“ขอบคุณค่ะ คุณเหนือ” มารตีเห็นว่า ร่างสูงลดระดับของลูกบอล แต่วิวิทกับแกลังโดยการขว้างไปอีกทางและเจ้าอ่ำที่คิดว่าเจ้านายเล่นกับตัวเองเลยวิ่งตามลูกบอลไปโดยมีมารตีวิ่งตามไปติด ๆ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” วิวิทหัวเราะที่เห็นร่างป้อมตามเจ้าอ่ำและลูกบอลไปจนถึงหลังพุ่มต้นไผ่ริมศาลากลางน้ำ

“ ฮือ ฮือ ฮือ “ เสียงของมารตีที่ร้องไห้ดังมาจากในกอไผ่ทำให้วิวิทก้าวเท้าไปหาอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป มารตีนั่งกอดลูกบอลที่แตกและมือก็เลือดใหลโชกเนื้อตัวมอมแมม คงต้องแย่งลูกบอลกับเจ้าอ่ำและพลาดโดนมันงับเข้าแน่ ๆ

                “ เจ้าตี้ เจ้าตี้ โอ๋ไม่ร้องนะ “ วิวิทเข้ามากอดเด็กหญิงและหยิบผ้าเช้ดหน้าในกระเป๋าห้ามเลือดให้ร่างป้อมที่ร้องไห้จนน้ำตาเปียกเสื้อเขาไปหมด

“ฮือ เจ้าอ่ำกัด บอลแตกแล้ว” มารตีซบหน้าลงที่เสื้อของวิวิท และฟ้องร้องที่เจ้าอ่ำทำกับเธอ

“ โอ๋เดี๋ยว พี่ซื้อให้ใหม่นะ ไม้ร้องแล้วนะ” วิวิทอุ้มร่างป้อม โดยที่มารตีไม่กล้าโอบคอเขาเหมือนแต่ก่อน

“ นมครับ นม มีใครอยู่ใหม” วิวิทตระโกนเรียกสายหยุด แม่นมประจำตัวของเขา เพราะไม่รู้ว่าจะช่วยเจ้าตี้อย่างไร

“ เจ้าตี้ไปทำอะไรมา” สายหยุดวิ่งไปรับตัวมารตีที่ร้องไห้ไม่หยุดจาก วิวิท เสียงร้องไห้ดังจนทำให้คุณหญิงรินทิพ ที่กำลังคุมคนใช้ทำขนมอยู่ในครัววิ่งออกมาดูเพราะจำเสียงเจ้าตี้ได้

“ ตายแล้วไปเอากล่องยามาเร็ว”

ยายแป้นหลังจากที่ทราบเรื่องแล้วก็รีบวิ่งมาหาหลานทันทีเพราะกล้วว่าจะไปทำให้ท่าน ๆ เดือนร้อน เมื่อเห็นยายมามารตีก็โผเข้าหายายแป้นทันที ท่านนายพลนั่งดูสองยายหลานที่นั่งกอดกับที่พื้นอย่างเมตตา

“ ยายแป้น ขอโทษด้วยนะที่ลูกของเราไปแกล้งเจ้าตี้จนได้แผลแบบนี้” เสียงเย็น ๆ ของคุณหญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาสุดหรูที่นำเข้าจากต่างประเทศขอโทษ ขอโพย 

“ไม่เป็นไร อิฉันผิดเองที่ไม่ดูหลานปล่อยให้มาสร้างความเดือนร้อนคุณ ๆ” ยายแป้นตอบคุณหญิงอย่างเจียมตัว ไม่เพราะท่านเจียดพื้นดินให้หรือ เธอกับหลานถึงมีที่ซุกหัวนอน มือเหี่ยวยกมือไหว้คุณหญิง

“ ไม่หรอก วันนี้ลูกเหนือของเราทำผิดก็ต้องรับโทษ” คุณหญิงปรายไปทางลูกชายที่นั่งสงบอยู่ด้านข้างที่ตาสายตายังคงมองเจ้าตี้อย่างห่วงใย จนไม่ได้ยินคำสั่งให้หยิบไม้เรียว

“ เหนือยืนขึ้น” คุณหญิงฟาดไม้เรียวไปที่สะโพกของลูกชายต่อหน้าของทุกคน แต่ว่าวิวิทไม่โกรธเลยเพราะเขารู้ดีว่าทำไมเขาต้องโดน

                แต่หลังจากที่มารตีกลับไปที่เรือนริมน้ำเธอกลับโดนยายแป้นตีซ้ำที่น่องอีกเหตุเพราะเธอขัดคำสั่งไปที่เขตสวรรค์จนทำให้คุณเหนือเดือนร้อนจนเธอน้อยใจที่เหมือนยายแป้นจะรักคุณปอนมากว่าเธอ

                วิวิทเฝ้ารอร่างเล็กของเจ้าตี้อยุ่ที่รั้วแต่หลายวันแล้วที่เธอไม่มาเล่นที่นี่ จะไปหาก้ไม่ได้เพราะเขาโดนกักบริเวณ ในมือมีเพียงลูกบอกสีชมพูที่กำลังรอเจ้าของคนใหม่ที่ยังไม่ยอมมารับมันไปเสียที

“ไง ไอ้เสือยังไม่นอนอีก” ท่านนายพลเดินมาตบบ่าของลูกชายที่กำลังเฝ้ารอ ร่างป้อมอยู่

“ ยังครับ ผมรอคืนลูกบอลให้เจ้าตี้อยู่ครับ” ท่านนายพลมองอย่างอ่อนใจและพาตัวเองกลับเข้าบ้านไปโดยที่ไม่นานนัก วิวิทก็ตามเข้าไปเมื่อไม่เห็นวี่แววของ ร่างป้อม

                “ ตี้ เดี๋ยวเอาขนมฟักทองกับขนมใส่ไส้ไปให้คุณหญิงที และอย่าไปยุ่งกับเขานะ รีบกลับล่ะ”

“จ้า ยายแป้น” ร่างป้อมคล้องตระกร้ากับแขนเล็กเลียนแบบยายตอนที่เตรียมไปขายที่ตลาด และมีเสียงยายหัวเราะตามหลังให้กับความน่ารักของหลานที่พ่อ แม่ใจยักษ์ทิ้งไว้โดยที่ไม่กลับมาดูแล

 “ ตานพ ตานพ” เสียงแหลมของมารตีเรียกลุงแก่ ๆ ผมขาวกำลังกวาดถนนที่ริมประตูรั้ว

“ อ้าวเจ้าตี้ มายังไงเนี่ยมา เข้ามาก่อนคุณหญิงท่านสั่งว่าถ้ามาให้ไปหาด้วย” มารตีพยักหน้าและพาขาสั้น ๆ ของตัวเองเข้าประตูรั้วมาในเขตสวรรค์ของเธอ

“ถืออะไรมาด้วยล่ะ มาลุงช่วย” ตานพเห็นร่างเล็กกำลังแบกของที่ใหญ่เกินตัวเลยอาสา แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้า และพาขาสั้น ๆ เดินไปที่ในตัวบ้านที่ตัวเองก็พอคุ้นเคยอยู่บ้างระหว่างทางก็เจอเข้ากับคุณหณิงที่กำล้งตัดกุหลาบอยู่ที่สวนพอดี

                “ ฝากขอบใจยายแป้นด้วยนะเจ้าตี้ เดี๋ยวรอก่อนนะ ป่ะ ไปนั่งรอที่ศาลากัน” คุณหญิงจูงมือป้อมอย่างไม่รังเกียจไปที่ศาลา และนั่งมองปากเล็กที่นั่งทานคุกกี้อย่างเอร็ดอร่อย

“นี่ถ้าไม่เห็นกันมาแต่น้อยนี่ฉันคงคิดว่าเป็นผู้ลากมากดีมาจากใหนเสียอีก ดุสิ ปากนิด จมูกหน่อย ผิวพรรณก็ดี”

“ ค่ะ สายก็ว่าแบบนั้นเหมือนกัน” นายบ่าวต่างพากันพิจารณาร่างป้อมที่กำลังกินขนมตั้งใจ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------