สนิมรัก

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8

                                  หญิงชราพาร่างกายอันโรยแรง และนอนไม่หลับมานั่งอยู่ที่ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน พลางคิดถึงอนาคตของมารตีไปด้วยถึงสิ่งที่เธอกำลังจะทำส่งผลโดยตรงต่ออนาคตที่สวยงามของมารตี แต่ว่าถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอเคยเจอกับตัวและลูกสาวนั้นเป็นการดีที่สุดแล้ว ใครกันที่บอกว่าจะรักและดูแลลูกสาวและหลานสาวที่อยู่ในท้องเป็นอย่างดี ไม่ทันไรลูกสาวของเธอก็ต้องหอบลูกในท้องกลับมาหาเธอ เพียงเพราะว่าฝ่ายชายมีคนที่เหมาะสมกว่า จากนั้นไม่นานหลังจากที่คลอดมารตีลูกสาวของเธอก็ต้องตรอมใจจนตาย เนื่องจากฝ่ายชายมีลูกน้อย และแต่งงานใหม่ ไฉนฐานะเป็นตัวแปรสำคัญเหลือเกินสำหรับความรัก?

                “ยายแป้นครับ” เสียงเข้มของวิวิท เรียกเธอให้หลุดจากพวังอันน่าหดหู่ใจ และเหลือบไปมองสายตาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจนของชายหนุ่ม

“มีอะไรค่ะคุณเหนือ” เธอแสร้งถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าวิวิทมาด้วยเรื่องอะไร ชายหนุ่มที่ผูกสมัครรักใคร่ เอ็นดูมารตีมาตั้งแต่เด็ก ๆ

“ ผม... ไม่เข้าใจว่าทำไมยายแป้นอย่างให้ผมเลิกยุ่งกับเจ้าตี้ มีอะไรที่ผมทำให้ยายแป้นไม่พอใจอย่างนั้นเหรอครับ”

“ เปล่าค่ะ พอดีว่าทางบ้านของยายอยากให้ยายพาเจ้าตี้กลับไปอยู่ด้วย เลยไม่อยากให้เป็นพันธะต่อกัน”

เปล่าเลยเธอเปล่าโกหก เพราะหลาน ๆ ของเธอที่อยู่ต่างจังหวัดอยากให้เธอกลับไปอยู่ที่บ้าน และเธอก็คิดว่าเป็นการดีที่จะทำให้วิวิท ห่างจากมารตี ไม่นานทั้งสองคงจะหมดความรู้สึกต่อกันไปเอง

“แล้วตี้ล่ะครับจะเรียนต่อที่ใหน”

“เรื่องนั้นอย่ากังวลไปเลย คุณเหนือที่นั่นคงมีที่มากมายให้ตี้เลือก”

“ยายแป้นจะพาตี้ที่ใหน บอกผมได้ใหม” อาการเงียบและหันหน้าไปมองที่บึงดอกบัวเป็นการบอกนัย ๆ ว่าไม่บอกว่าจะพามารตีไปที่ใดแน่นอน ไม่เป็นไรไม่บอกเขาหาทางเองได้ เพราะเขามีตัวประกันอยู่บนห้องนอน

“เฮือก.....” วิวิทถอนหายใจและขอตัวกลับ โดยที่วิวิทไม่รู้เลยว่าตัวประกันของเขาได้หนีเขาไปเสียแล้วจากการช่วยเหลือของท่านหญิง

                และแล้วพายุลูกใหญ่ก้ซัดถล่มบ้านเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วไม่เจอคนที่หัวใจเรียกร้อง ร่างสูงเดินวนไปมาราวกับหนูติดจั่น กลัวว่ายายแป้นจะพามารตีหนีไปจากเขาจริง ๆ วิวิทถอนหายใจอีกครั้ง นี่ถ้าเป็นความจริงที่คนโบราณมักบอกว่าถ้าใครถอนหายใจอายุจะสั้นลง 1 ปี ตอนนี้อายุเขาคงหายไปเป็นสิบ ๆ แล้วมั่ง มารตีไปใหนบ้านก็ปิดเงียบหมดเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมาเปิด

ก็อก....ก็อก....ก็อก

                วิวิทขมวดคิ้วในทันทีที่ได้ยินเสียงคนเคาะประตู ใครว่ะ.... ร่างสูงเดินไปกระชากประตูออกอย่างอารมร์เสีย และต่องปรับท่าทีเสียใหม่เพราะว่าวรินเป็นคนมาเคาะประตู

“ เอ่อ คุณเหนือค่ะพอดีที่ป่างไม้ไฟไหม้ พ่ออยากให้คุณเหนือกลับไปหน่อย” วรินก็กล้า ๆ กลัวเหมือนกัน สีหน้าของวิวิทนั้นไม่เหมื่อนคนเก่าเลย เธอเห็นเพียงซาตานที่กำลังจะทำลายทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น

“ครับ”  จากนั้นวิวิทก็ลงมาพร้อมกับสัมภาระเพื่อเตรียมตัวกลับในคืนนั้นโดยไม่รอฟังคำทักท้วงจากใครทั้งสิ้น กลัวมารตีหนี แต่งานก้เป็นสิ่งที่เขาต้องพึงรับผิดชอบ ดีเลยอยากจะใครสักคนมาระบายอารมณ์โกรธอยู่พอดี

                “ยายจ๋าเราจะไปอยู่ที่ชลบุรีจริง ๆ เหรอตี้ไม่อยากไปเลย” ในระหว่างที่เก็บเสื้อผ้ามารตีก้ถามยายแป้นเพื่อความแน่ใจ เธอพอรู้มาบ้างว่ายายแป้นพอมีญาติอยู่ที่นั่น

“ใช่ตี้เราจะไปอยู่ที่นั่น และไม่กลับมาอีก”

ยายแป้นเก็บเสื้อผ้า และออกเดินทางในระหว่างที่วิวิทกำลังจะออกไปนั่นเองทำให้วิวิทคาดจากคนทั้งคู่อย่างหน้าเสียดาย

                วิวิทไม่มีทางรู้ว่าเขาจะไม่มีวันได้พบคนของหัวใจเป็นอีกนานแสนนาน วรินที่นั่งคู่มากับวิวิทได้แต่เกร็งตัวกับการขับรถแบบเย้ยนรกของเขา เสียงแตรดังสรรเสริญตลอดทางที่ขับมาเมื่อมาถึงวิวิทก็ตรงเข้าไปหาตัวคนทำการที่เข้ามาสร้างความวุ่นวายในปางไม้ของเขา

                เสียงรองเท้าหนังคู่ใหญ่ที่ส่งเสียงเดินอย่างหนักแน่น เรียกร่างผอมโซเหมือนคนติดยาที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ให้เงยหน้ามองเพชฆาตตรงหน้า

“ ใครส่งแกมา” วิวิทที่ตอนนี้เหมือนเสือที่กำลังหงุดหงิดถาม ชายที่โดนมัดติดกับเก้าอี้  ตาที่ปูนโปนจากการโดนซ้อม มองตาสีสนิมดุ และร่างกายอันกำยำอย่างหวาดกลัว

“ ผม ผมไม่รู้เขาจ้างผมมาอีก...” ยังไม่ทันไม่พูดอะไร ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นคนงานในไร่ก็ซัดกำปั้นเข้าไปที่หน้าของมันอย่างรุนแรง

“ เรียกอีกคนที่เพิ่งจับได้มา” วิวิทสั่งเสียงเหี้ยมราวกับว่าตอนนี้มีมัจจุราชสิงสู่ตัวเขาอยู่

                ปัง....ปัง...... เสียงปืนที่ดังมาจากวิวิท และเขม่าควันสีขาวที่โพยพุ่งออกมาจากกระบอกสีดำเป็นการบอกได้อย่างดีว่ากระสุนนัดนี้มาจากใคร

“ ตอนนี้แกคงมีตัวอย่างแล้วนะ คงไม่มีคำว่าไม่รู้อีก” ยังไม่ทันที่คนมาใหม่จากพูดจาอะไร วิวิทก็ซัดกระสุนใส่ที่กลางท้องของคนที่ถูกมัดติดเก้าอี้ จนอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ ถึงกับขนลุกด้วยความหวาดกลัว แต่ กล้า ผู้ช่วยของเขากับยืนยิ้มเหี้ยม

“ โทรไปหาคนที่ส่งแกมา เดี๋ยวนี้” กล้าผุ้ช่วยมือดียื่นโทรศัทพ์รุ่นเก่า ๆ ให้ มือกร้านของคนมาใหม่รับไปแบบสั่น แต่แล้วดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เข้าข้างมันเท่าไหร่นักเมื่อมันไม่สามารถติดต่อผู้ว่าจ้างได้

“ โทรไม่ติดครับ” มันเสียงสั่นและยื่นโทรศัทพ์มาให้ กล้า

“ฉันไม่ชอบคำนี้ ฉันให้แกอีก 2 นาทีเท่านั้น”

                วิวิทลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าของผู้เคาระห้ร้าย และขู่ด้วยการเสมองไป ที่ร่างที่ใม่มีลมหายใจเพื่อเป็นการบอกว่า มันจะเจอกับอะไรเมื่อไม่สามารถทำตามที่เขาต้องการได้

“ติด ๆ แล้วครับ” มันยื่นโทรศัพท์ให้อย่างดีไจที่คิดว่าตัวเองรอดแล้ว แต่ความจริงไม่เลย วิวิทวางโทรศัพท์ไว้ไกล้ ๆ เหยื่อและจัดการยิงเข้าที่หัวใจอย่างแม่นยำ เพื่อเป็นการบอกคนในสายว่า เขาไม่ใช่ลูกหมาที่ใครจะมาแหย่เล่นได้ง่าย ๆ

“ กล้าให้คนมาจัดการพวกมันด้วย แล้วเอาเหล้าไปให้ฉันบนห้อง” วิวิทรับผ้ามาเช็ดเลือดที่เปื้อนตรงหน้า และโยนผ้าทิ้ง พวกมันไม่ต้องตายเลย ถ้ามันไม่มาเกิดเรื่องตอนที่เขากำลังหงุดหงิด งุ่นง่านแบบนี้

                “มองอะไรกัน” กล้าตระโกนใส่ไทยมุ่งทั้งหลายที่มายืนออที่หน้าโกดังเก็บไม้ หนึ่งในนั้นก็มีชยุตอยู่และวรินอยู่ด้วย

“คุณกล้าครับ เกิดอะไรขึ้นทำไมคุณเหนือต้องฆ่าพวกนั้น” ชยุตเดินไปถาม กล้าที่กำลังจัดการไทยมุงอยู่   “อ้าวคุณหัวหน้าไม่รู้เหรอครับว่ามีคนมาเผาปางไม้ของเรา” กล้าทำหน้าซื่อถาม ชยุตที่กำลังยืนเหงื่อแตกที่เห็นศพของพวกนั้น

“ คุณเหนือน่ะ ลูกทหารเหี้ยมเหมือนท่านนายพล ใครไม่ซื่อก็ไม่เก็บไว้” กล้าพูดและจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยอย่างเชือดเฉือน และเดินจากไปทิ้งให้ชยุตหัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่นที่กำลังกัดกินหัวใจ

                ชยุตรีบเดินตรงไปหาบุตรสาวในบ้านพักในทันที เพื่อต้องการให้ลูกสาวดำเนินแผนการเสียที

“ นี่รินเมื่อแกจะจับ ไอ้เหนือได้เสียที” ชยุตเปิดประตูบ้านอย่างไม่เกรงใจ และต่อว่าลูกสาวที่กำลังจัดอาหารอยู่

“ พ่อ คุณเหนือไม่ใช่คนโง่นะที่ใครจะหลอกง่ายๆ ไม่เห็นเหรอว่าเขายิงไอ้พวกของพ่อซะ กระจุย”

วรินหันกลับมาตอบผู้เป็นพ่ออย่างโมโห เธอก็กลัวเป็นนะแล้วใหนจะคุณหญิงแม่อีกเฝ้าดู และเหมือนจะรู้ทันเธอทุกอย่าง

“น่าแกเป็นผุ้หญิงยังไง ยังไงผุ้ชายมันก็แพ้ผู้หญิงแกก็ยั่วเข้าไปซิ”

                ชยุตผู้โลภมากอยากจะครองครอบเป็นเจ้าของปางไม้โดยให้ลูกสาวเป็นใบเบิกทาง เริ่มคิดแผนชั่วเมื่อท่านหญิงมอบหน้าที่ดูแลปางไม้ให้ แต่เมื่อวิวิทเข้ามาก็เหมือนว่าอะไร ๆ ที่เขาหวังก็เริ่มเลือนลาง เขาจำต้องทำทุกทางเพื่อแสดงให้ท่านหญิงเห็นว่าวิวิทไม่มีคุณสมบัติพอที่จะดูแลที่นี่ได้

“พ่อคอยดูเถอะว่า รินนี่แหล่ะจะเป็นลูกสะใภ้ของ อริทราชให้ได้” วรินกล่าวด้วยความมั่นใจในการกระทำว่าตัวเองจะสามารถพิชิตใจของ วิวิทได้

                ร่างสูงของคนที่โดนกล่าวถึงก็กำลังนั่งอยู่ที่ระเบียง มือข้างหนึ่งถือแก้ววิสกี้ไว้ และโต๊ะตัวเล็กด้านข้างก็มีบุหรี่ไม่น้อยกว่า 10 ม้วนตกอยู่ มารตีฝากกำไลที่เหมือนเป็นหมั้นของเขาไว้กับตานพ แล้วตัวเองก็หนีไปมารตีของเขาจากไปเสียแล้ว จะก็เหมือนว่าท่านแม่ของเขาก็ร้อนใจไม่แพ้กันที่ไม่สามรถจะติดต่อ หรือถามไถ่จากใครได้ เขาพยายามต่อสู้ทุกอย่างเพื่อให้ได้รัก แต่เจ้าของหัวใจของเขากลับบินหนีไป

ทำไม ทำไม ไม่รอเขาก่อน ได้ในเมื่อเธอไม่รัก และไม่คิดจะรอเขา

เขาก็ไม่คิดจะรอเธอเช่นกัน


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

นักงานโปรดทราบขอเม้นท์หน่อยน้า

สงสารเราเถอะ