สนิมรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

                               


                                              “เบาค่ะ พี่เหนือ” มารตีรีบเปิดประตูทันทีเพราะกลัวว่าจะรบกวนชาวบ้านเขา เอ๊ะ ! พี่เหนือทำไมไม่ไปอยุ่ที่งานของตัวเองเล่ามาส่งเสียงโวยวายอะไรที่บ้านคนอื่น

“เจ้าตี้ แต่งตัวแล้วทำไมไม่ไปงานเสียทีท่านแม่รอนานแล้ว” วิวิทจับข้อมือเล็กและดึงออกมาจากช่องประตู วิวิทมองร่างบางที่สูงเพียงแค่หน้าอกเขากำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ราวกับว่าไม่อยากจะมองหน้า หรือโกรธที่เขาแกล้งเธอจนเป็นแผลนะ

“เป็นอะไรเจ็บแผลหรือเปล่า”

“เจ้าตี้ เจ้าตี้เป็นอะไรไปใหนบอกพี่สิ” วิวิทเชยคางเล็กและมองตาหวานเพื่อร่องรอยของสาเหตุที่เจ้าตี้ไม่พูดไม่จาแบบนี้ ดวงหน้าจิ้มลิ้มส่ายหน้าและหันหลังไปปิดประตูเบา ๆ เพราะถ้าลงทุนหนีงานมาแบบนี้ล่ะก็ไม่ไปมีหวังงานพังแน่ ๆ

                ท่านหญิงมองวิวิทที่จูงข้อมือของมารตีมาอย่างเอ็นดู มารตีช่างน่ารักน่าใคร่ไปทั้งตัวไม่แปลกเลยที่เจ้าตัวดีเอาอาการหวงน้องถึงเพียงนี้ มารตีอยุ่ในชุดเดสรลายผีเสื้อตัวเล็ก ๆ และด้านหลังก็ผูกโบว์อันใหญ่ท่านจำได้ว่าชุดนี้เจ้าตัวดีเป็นคนซื้อให้

“มาแล้วคุณพี่ นี่ไงคนทำขนมของน้อง” ท่านหญิงคว้าคนตัวบางจากลูกชายและแนะนำให้กับเพื่อน ๆ อย่างภูมิใจประหนึ่งกับว่ามารตีเป็นลูกสาวคนเล็กอย่างไร อย่างนั้น วิวิทก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ยอมไปใหนจนท่านหญิงไล่ให้ไปดูแลแขก จึงได้ยอมไปแต่สายตาก็ยังคอยมองมาที่มารตีอย่างสม่ำเสมอ

“ ไอ้เหนือ แกฟังที่ฉันพูดไหม” สุวีระเพื่อนสนิทของวิวิทอีกคนที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงตบไหล่หนาแรง ๆ เพราะเพื่อนเอาแต่มองอะไรก้ไม่รู้อยู่ตลอด

“ ฟังโวย แกว่าอะไรนะ” สุวีระส่ายหน้าเล็กน้อย ไอ้ตัวดีไม่ฟังยังจะบอกว่าฟังอีกนะ

“เออ ฉันถามว่าคนนั้นใครว่ะ ที่ท่านหญิงพาไปโน่น ไปนี่ตลอด น่ารักจังวุ้ย ขาวอย่างกับนมสด” วิวิทกัด กรามขึ้นทันที ที่เขาคอยมองก็เพราะเป็นแบบนี้แหล่ะ ทั้งเพื่อน ไม่เพื่อนเอาแต่มองตามเจ้าตี้ไม่ขาด อยู่แบบนี้ไม่ไปตามก็ดีแล้ว อุตส่าห์เอาหลบเพื่อนเจ้าชู้ไก่แจ้ทั้งหลายมาได้ตั้งนาน

                หมดกันมองกันจนเจ้าตี้สึกหมดแล้ว เขาแทบอยากจะตระบั้นหน้าพวกที่ชอบมองขาขาว ๆ ของเจ้าตี้นัก เป็นเพราะว่าท่านแม่มักจะให้ใส่กระโปรงยาวกรอมเท้าตลอดเลยทำให้ขาไม่ค่อยถูกแดด ขนาดเขาคิดว่าตัวเองขาวแล้วนะ เอาขาตัวเองไปเทียบกับเจ้าตี้ทีคนละสีกันเลย 

“น้องฉัน พวกแกห้ามยุ่งนะ” วิวิทมองหน้าเพื่อนทีละคนอย่างจริงจังเพราะแค่คิดว่าเจ้าตี้จะสนใจใครมากกว่าตัวเองก้แทบจะบ้าแล้ว

“เออ ไอ้ขี้หวง” เพื่อนทุกคนต่างพากันพูดใส่หน้าวิวิทที่หวงน้องอย่างกับจงอาจหวงไข่ ความจริงมันก็น่าอยู่ น่ารัก ปากนิด จมูกหน่อย กิริยาก็ผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วจะเดิน จะนั่งมองแล้วเย็นตา เย็นใจชะมัดขณะที่สุวีระกำลังคิดอยู่หันมาอีกครั้งเพื่อนก็เดินลิ่ว ๆ ไปที่น้องสาวต่างสายเลือดยืนอยู่

“ท่านแม่ลูกขอพาเจ้าตี้ไปทานอาหารก่อนนะครับ” วิวิทเตะเอวบาง รั้งเข้ามาหาตัวเองและขออนุญาตท่านหญิงที่กำลังอวดเจ้าตี้อยู่

“ตายจริง เจ้าตี้หิวแย่แล้ว งั้นไปเลยเหนือพาเจ้าตี้ไปทานอาหารเลย” ท่านหญิงตกใจเล็กน้อย เพราะว่าท่านมั่วแต่คุยจนลืมว่าเจ้าตี้ยังไม่ได้ทานอะไรเลย

“แหมคุณน้องให้เจ้าตี้ใส่กำไลหมั้นประจำตระกูลแบบนี้ น้องเลยไม่กล้าขอเลย” ท่านหญิงปากหัวเราะเบา ๆ กำไลที่ท่านประทานให้ตั้งแต่ตอนที่เจ้าตี้เริ่มเป็นสาว ด้านในสลักชื่อของลูกชายเธอและมารตี ที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าโดนจับจองไปเสียแล้ว    มือใหญ่กร้านเลื่อนมากุมมือน้อยไว้อย่างหวงแหน เพราะสายตาหลายคู่ที่คอยดอม ๆ มอง ๆ ไม่ขาดสาย

“ เจ้าตี้อยากกินอะไร เดี๋ยวตักให้ไปยืนตรงนี้เฉยๆ” วิวิทลากคนตัวบางมาที่ซุ้มอาหารที่ตกแต่งอย่างสวยงามและตักอาหารให้ปากก็คอยถามว่า ชอบใหม เอาใหม จนเป็นที่ซุบซิบภายในงาน จนมารตีเริ่มทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเป็นที่จับจ้องของใครมาก่อน อยู่ที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยมีใครมาสนใจอยุ่แล้วเพราะวิวิทคอยตามรับ ตามส่งอยุ่ทุกวัน ขู่เพื่อนผู้ชายเสียจนไม่อยากจะมีใครคบเธอเป็นเพื่อนแล้ว    

“ พี่เหนือตี้ง่วงแล้ว อยากกลับบ้าน” มารตีกระตุกชายเสื้อของเชิ้ตของร่างสูงที่กำลังตักอาหารให้เธอ วันนี้พี่เหนือดูดีเสียจน หัวใจไม่รักดีสั่นอย่างน่ากลัว ร่างสูงอยู่ในชุดสูทเต็มยศเท่ห์เสียสาว ๆ ทั่วงานมองตาม และก็มีสายตาจิกกัดส่งมาให้เธอไม่น้อย

“อะไรเจ้าตี้ ยายไม่อยุ่ยังจะกลับไปนอนที่บ้านอีก” ตาสีสนิท หันมาดูคนตัวเล็กที่ร้องจะกลับบ้านทั้งที่ยังไม่ได้ทานอะไรเลย เดี๋ยวเถอะ ดื้อนักพ่อจะจับฟาดเสียเลย   

“ เจ้าตี้ทานข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวนอนที่นี่แหล่ะ” วิวิทเป็นห่วงนัก เรื่องอะไรจะปล่อยไปนอนบ้านคนเดียว

“ค่ะ ตี้ไปทานที่ครัวนะ” มารตีกะว่าทานเสร็จแล้วจะขอไปนอนกับนมสายเลยเพราะได้เวลานอนมามากแล้ว

“ ไม่ต้องเจ้าตี้มาทานกับพี่ที่โต๊ะ แล้วพี่จะพาไปนอน” มารตีไม่ค่อยทานอาหารร่วมโต๊ะกับเขานัก เพราะอะไรก็ไม่ทราบได้  เมื่อได้อาหารครบ วิวิทก็พาคนขี้เซาไปนั่งโต๊ะที่เพื่อน ๆ ของเขานั่งอยู่ก่อนแล้วทำให้หลาย ๆ คนที่ไม่เคยเห็นมารตีหันมามองอย่างสนใจ โดยเฉพาะพิไนย

“ว้าว ๆ ๆ ๆ ไอ้เหนือแกซ่อนน้องสาวสวย ๆ แบบนี้ไว้เมื่อไหร่ว่ะ”

“ เงียบไปเลยไอ้ไนย ตี้ทานไปไม่ต้องไปสนใจมัน” วิวิทลากเก้าอี้ของมารตีมาข้างตัวและใช้มือข้างหนึ่งพาดไปที่พนักเก้าอี้ และมืออีกก็คอยตักอาหารให้ จนเพื่อนที่นั่งอยู่ค่อนคอนว่า ไอ้คนขี้หวง

                ด้านมารตีก้วางหน้าไม่ถูกเพราะไม่ค่อยรู้จักใครเสียเท่าไหร่นัก ทุกคนมองมารตีอย่างสนใจแต่ไม่ใช่กับ ชนันตา เพื่อนร่วมกลุ่มของวิวิทที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนานแล้วแต่เขาก็ไม่หันมาทัก เพราะมัวแต่หวงแม่นั่นอยู่ ยิ่งเธอเห็นกำไลทองสองวงในขณะที่มารตีกำลังยกน้ำขึ้นดื่ม ก็ร้อมรุ่มในใจ ทำไมจะไม่รู้ว่ากำไลนั่นมันแปลว่าอะไร

“เหนือดีใจด้วยนะ” ชนันตาเอ่ยเสียงอ่อนหวานอย่างที่ทำประจำกับวิวิท เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่สาสารถเข้ามาอยู่ในบรรดาลูกท่านหลานเธอทั้งหลาย เธอต้องใช้ความพยายามสารพัด และการลงทุนของเธอต้องไม่เสียเปล่า

“ขอบคุณครับ นัน”วิวิทยิ้มทั้งปากทั้งตาให้กับเพื่อนสาวคนเดียวของเขา ในสายของเขาชนันตาเป็นผู้หญิงที่มีลักษณะเรียบร้อย อ่อนหวานคล้ายกับเจ้าตี้และไม่เรื่องมากเลยคบเป็นเพื่อนได้นานขนาดนี้ มารตีมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างอิจฉาเล็ก ๆ ดวงหน้าหวานที่เคลือบด้วยเครื่องสำอางค์บางเบา กิริยาเรียบร้อยทั้งการแต่งตัวที่ดูดี จนหาที่ติไม่เจอ

“ พี่เหนือขอตี้ไปเอาของที่บ้านก่อนนะ” มารตีทานจนเสร็จ และขอไปเอาของขวัญที่ตั้งใจมอบให้เขา

“ แป๋บหนึ่ง ทานนมก่อน ไปเอาของแล้วเดี๋ยวเข้านอนเลยพี่จะไปส่ง” วิวิทยื่นแก้วนมที่สั่งให้คนไปเอามาจ่อที่ปากสีชมพู เพราะรู้ดีว่าคนตัวบางไม่ชอบทานนม นี่ไงตัวได้เล็กขนาดนี้ 18 แล้วยังสูงเท่าหน้าอกเขาอยู่เลยโดยไม่ได้คิดว่าตัวเองนั่นแหล่ะที่สูงเกินไป ชนันตา กำมือแน่นที่ใต้โต๊ะและมองอาการประคับประคองของวิวิทอย่างแค้นใจ ทั้ง ๆที่เป็นเพื่อนกันหลายปีแล้ววิวิทยังไม่เคยทำแบบนั้นกับเธอสักครั้งเลย!

                “นี่อะไร” วิวิทเขย่ากล่องของขวัญเล็ก ๆ ทีหน้าประตูห้องนอนของนมสาย แต่ตอนนี้เจ้าของห้องไปนอนที่วัดกับยายแป้น ไม่ช้าวิวิทก็แกะออกมาอย่างถะนุถนอม ผ้าเช๊ดหน้าที่ปักเป็นลายนก และปักชื่อของเขากลิ่นหอมอ่อน ๆ ทำให้เขาต้องยกขึ้นสูด อย่างชื่นใจ และราตรีสวัสดิ์คนตัวบางด้วยการจูบหน้าผากเบาๆ

                “เจ้าเหนือ น้องยังเด็กนักนะ จะทำอะไรให้คิดก่อน” เมื่อกลับมาที่โต๊ะมารดาก็เสียยกใหญ่ที่เขาเผลอไปฝากรอยให้แม่คนผิวบาง วิวิทก็ทำหน้ามึนจนมารดาส่ายหน้าด้วยความละเหี่ยใจ

นิด ๆ หน่อย ๆ เองท่านแม่ก็!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                หลายสัปดาห์ต่อก็ถึงวันที่วิวิทต้องไปศึกษางานที่ปางไม้ที่เป็นธุรกิจใหญ่อีกที่หนึ่งของครอบครัว เขาต้องศึกษางานหลายอย่างของครอบครัว เพื่อหาประสบการณ์เพื่อเข้าไปบริหารงานอย่างเต็มรูปแบบ แต่ที่หน้าเสียดายที่เขาจะต้องห่างกับคนตัวบาง จนกลัวว่าจะมีใครมายุ่งวุ่นวายกับเธอ กำไลที่ข้อมือที่ท่านแม่ให้ไว้อาจเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอเจ้าของแล้ว แต่ก็ต้องมี

พวกหน้าด้านหน้าทนบางแหล่ะ ถ้าไม่ติดว่ามารตีต้องเรียนต่อจะจับใส่กระเป๋าไปด้วยเสียเลย