ร้ายสลายรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ละลายใจ 2

                       “เคนจัง จอดรถหน่อยนิ้งลืมโทรศัทพ์” หนุ่มหน้าเข้มนามว่า เคนจิโร่ก็เบรครถและเลี้ยวกลับไปในเส้นทางเดิม รถคันหรูที่ปราศจากร่างสูงของเขาช่างว่างเปล่าจริง ๆ เคนจิโร่มองนกน้อยที่เจ้านายเลี้ยงไว้อย่างสงสาร เธอจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เจ้านายเขาคงกำลังเริงร่าอยู่กับผู้หญิงอีกคน

                “เจอหรือเปล่าครับ” เคนจิโร่เห็นท่าทางหง่อย ๆ ของนุชลินคิดว่าคงไม่เจอโทรศัทพ์ แต่หารู้ไม่ว่าเธอกลับไปเจอฉากเด็ด ที่เห็นหลายต่อหลายครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ และนั่นมันทำให้เธอเจ็บ เจ็บแปลกไปทั่วอก

                ห้องวีไอพีสุดหรู จากชั้นบนสุดร่างสองร่างกำลังกอดก่ายกันอยู่บนเตียงขนาดคิงค์ไซค์ แสงแดดที่ลอดเข้ามาทำให้ เรียวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจากการนอน แขนเรียวเสลาที่กอดก่ายเขาอยู่ทำให้เขาจับออกและรีบหยิบโทรศัพท์หา เคนจิ

“เคนเมื่อคืนส่งนิ้งกลับถึงบ้านหรือเปล่า”

“ครับ แต่คุณนิ้งลืมโทรศัทพ์ไว้ที่ร้านอาหารผมเลยพากลับไปเอาเลยกลับดึกครับ” บอดี้การด์หน้านิ่งรายงายอย่างไม่มีบกพร่อง

“แม่ง....” ร่างสูงของเรียวผุดลุกอย่างรวดเร็วและรีบเดินออกไปในห้องน้ำสุดหรูที่กรุกระจกใสทำให้มองเห็นวิวภายนอกเรียวนั่งลงบนขอบอ่างอาบน้ำและโทรหาคนตาใสทันที

เสียงสัญญาณดังสาม สี่ครั้งก็ได้ยินเสียงหวานรับสาย

“จ๋า คุณเรียว “

“ ตื่นยัง วันนี้มาหาผมที่บริษัทหน่อย” หัวใจที่วูบไหวอย่างคนที่กลัวความผิดก็หายไปเพราะเสียงอ่อนหวานที่ส่งมาเป็นบอกได้อย่างดีว่าเธอไม่เห็นอะไร อะไร

“อ้อไม่ได้นิ้งมีงานเร่งจ๊ะ” นุชลินปั้นเสียงให้ดูสดใส เธอไม่อยากเป็นผู้หญิงงี่เง่าให้เขาทิ้งเธอไป เรื่องแบบนั้นผุ้ชายคงมีบ้างเธอพยายามคิดในแง่ดี แต่เหตุการณ์ที่เธอเจอซ้ำ ๆ เป็นเวลานานมันทำให้เธอเก็บมาฝันร้ายตอนที่ไม่ได้อยู่ที่อ้อมกอดของเขา

“ ผมบอกว่าให้นิ้งอยู่เฉยๆไม่ต้องทำงาน ผมดูแลนิ้งได้” เรียวเริ่มหัวเสียที่วันนี้เขาอาจไม่เจอเธอ งานก็กองรออยู่ที่โต๊ะรอเขาไปสะสางไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่

“ โถ่แล้วจะให้นิ้งกินอะไรล่ะจ๊ะ”

“ผมเลี้ยงนิ้งเอง” ร่างสูงหนีบโทรศัพท์ไว้กับหู และอีกมือก็ปลดเสื้อคลุมเพื่อเตรียมอาบน้ำเพราะไกล้เวลาทำงานแล้ว

“คิก คิกเท่านี้นะจ๊ะ นิ้งทำงานก่อน”

“ครับ”

                นุชลินวางโทรศัทพ์ไว่ไกล้ๆ ตัวและเริ่มลงมือทำงาน วันนี้เธอเอาโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กมาวางที่ระเบียงห้องเพื่อชมบรรยายที่ร่มรื่น เผื่อจะทำให้จิตใจ สมองโปร่ง สักวันผู้หญิงที่อยู่ในเงามืดอย่างเธอคงได้มีโอกาศไปยืนข้างเขาสักวันหนึ่ง

                -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สามวันแล้วที่เขาไม่ได้มาหาเธอที่ห้อง เพียงโทรศัพท์เท่านั้นที่เพียงโทรมาหาทุกวัน วันนี้เธอทำเค้กกาแฟและกะว่าจะเอาไปให้ บริษัทที่เคยไปหลายครั้งแล้ว

                ร่างบางอ้อนแอ้นในชุดแซคสีเขียวอ่อนสั้น และรองเท้าสีครีมใบหน้าตกแตงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผมหางม้ายาวแกว่งไปมาเรียกสายตาหลายคนในบริษัทที่ดูทันสมัยมามอง เพราะเธอตรงไปที่ลิฟต์สำหรับผุ้บริหาร

“คุณครับลิฟต์นี่สำหรับผู้บริหาร” มือบางค้นหาบัตรในกระเป๋าและหยิบในกับยาม ชายผิวเข้มพยักหน้าและผายมือไปที่ลิฟต์ ชั้นสำหรับผุ้บริหารดูไม่วุ่นวายเหมือนด้านนอก และอาจเป็นเพราะทุกคนออกไปทานอาหารกันหมด

คอยดูนะคุณเรียวต้องตกใจ

ตาใสมองโต๊ะของคุณ ลักษรี เลขาร่างท้วมอายุประมาณ สี่สิบห้าที่ใจดีกับเธอเสมอ มือบางหยิบกล่องเค้กเล็ก ๆ วางที่โต๊ะของเลขา และเขียนบอกว่าของใครบ้างมือบางเดินบิดประตูเข้าไปแต่ว่ากลับไม่ยินเสียงของชายหญิงคู่หนึง

“คุณเรียวขาดีจัง อืม....” สาวสวยเปลือยร่างนอนอยู่ที่โซฟาในห้อง ร่างแกร่งของเขาที่ถอดเพียงกางเกงกำลังคล่อมขยับกายอย่างรุนแรงอยู่ โดยทาสาวสวยครวญครางเพราะความเสียวซ่านไม่ขาด มือเล็กยกปิดปากตัวเองอย่างแน่นหนาเพราะกลัวว่าเสียงของเธอจะหลุดออกไป น้ำตาร้อน ๆ ไหลออกมาอยากไม่อาจจะห้าม

 ลักษรี หญิงสาวร่างท้วมเดินมาหลังจากที่พักกลางวันและเห็นว่าร่างเล็กที่มองด้านหลังก้รู้ว่าเป็น นกน้อยของเจ้านายกำลังเดินอยุ่ที่หน้าห้อง

“อ้าว หนูนิ้งทำไมไม่เข้าไปล่ะ” เสียงนั่นดังพอที่จะทำให้คนสามคน ที่กำลังอยู่ในความรู้สึกที่ต่างกันตกใจ

“เปล่า ค่ะนิ้งไปแล้วนะ” ร่างเล็กรีบวิ่งออกไปเพราะกลัวว่าเขามาเห็นแล้วจะว่าเธอจุ้นจ้าน หรือใช้เป็นเหตุผลในการบอกลาเธอ เธอทนไม่ได้ ไม่มีเขาเธอต้องตายแน่ ชีวิตนี้เธอเหลือเพียงเขาเท่านั้นตอนนี้ทำไม่รู้ ไม่เห็นไปก่อน

                เรียวรีบรูดซิบกางเกงและไล่พนักงานใหม่ที่ให้ท่าจนเขาทนไม่ไหวออกไป เธอเห็นแล้วแบบจังด้วยร่างสูงร้อนใจรีบวิ่งออกมาแต่พบเพียงเลขาเท่านั้น

“ท่านค่ะ คุณนิ้ง.....”

“ปิดตึก ล็อคลิฟต์ไม่ให้ขึ้นมาที่ชั้นนี้ หาตัวนิ้งให้เจอ” สายตาคมกวาดมอง เค้กกาแฟและโก้โก้ที่อยู่ในสภาพเรียบร้อย อย่างกังวลมือหนากดโทรศัทพ์หานุชลิน แต่ก้ต้องหัวเสียเมื่อมันตกอยู่ที่หน้าประตูของเขา

“บ้าจริง”

“ให้ทุกคนออกไปจากชั้นนี้เดี๋ยวนี้ เรียกเคนจิ  เชนขึ้นมา” ไม่ว่ายังไงต้องหาเธอไห้เจอ เขากล้วว่าเธอจะกลับไปที่ห้องและเก็บของหนีเขาไปเขาไม่ยอม หลังจากที่เคลียล์ทุกคนออกไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ เขา เคนจิ เชน และลักษรีเท่านั้น

“หาตัวนุชลินให้เจอ นิ้งอยู่แถวนี้แหล่ะ” เรียวพูดเสียงดังเพื่อให้ ร่างบางรู้ตัวว่ายังไงเขาก็หาตัวเธอจนเจอแน่นอน เธอไปได้ไม่ไกล เพราะต้องใช้เวลานานกว่าที่จะเดินไปถึงลิฟต์ เพราะห้องเขาอยู่ด้านในสุด เธอมีเวลาไม่มากพอ

“นิ้งออกมาเดี๋ยวนี้”

“ นุชลินได้ยินใหม” เรียวตบโต๊ะของเลขาเสียงดัง จนลักษรีสะดุ้ง ตอนนี้เรียวช่างน่ากลัวเหลือเกิน บอดี้การด์สองคนก็เดินเปิดห้องนั้น ห้องนี้เพื่อหา

                นุชลินที่มุดแอบอยู่ตรงชุดรับแขกใหญ่ที่มีต้นไม้บังไว้ก็ปิดปากด้วยความตกใจ เธอเคยโดนดุอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่แอบไปเที่ยวกับเพื่อน และตอนนี้เขาน่ากลับกว่าตอนนั้นอีก จมูกเล็กพยายามสูดหายใจลึกเพื่อระงับอาการไว้ รองเท้าสีดำมันวาวกำลังเดินเข้ามาหาเธอ

 เชนตบมือบอกเจ้านายว่าคนที่กำลังหาอยู่ที่นี่ เรียวเดินไปอย่างช้าๆ ไม่อยากให้เธอตกใจไปมากกว่านี้แล้ว

“ ว้าย......”  นุชลินตกใจเมื่อโดนดึงขึ้นมาจากที่กำบัง เธอหลับตาเพื่อหนีความผิดที่บังอาจไปรบกวนเขา

“นิ้งไม่เห็น...... นิ้งไม่ได้มอง ฮือ ฮือ นิ้งไม่รู้” เรียวมองหน้าหวานที่น้อยครั้งเขาจะเห็นน้ำตาออกมา แต่ครั้งนี้เขาเป็นคนทำมันเอง ตาใสหลับตาปี๋และย่นคออย่างหวาดกลัว

“ฮือ นิ้งไม่เห็น นิ้งอยากกลับบ้าน” เธอขืดตัวออกจากอกของเขา เรียวดึงร่างที่ขวัญเสียมากอดที่อกกว้างและลูบผมเธออย่างปลอบประโลม

“จุ๊ ๆ ๆ นิ่งนะ นิ้ง ไม่เป็นไรแล้ว” แม่ตาใสของเขาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว และไม่ยอมลืมตามามองหน้าของเขา  มือใหญ่รั้งร่างของนุชลินไปนั่งที่โต๊ะไกล้ ๆ และอุ้มเธอมานั่งทับที่ตักอุ่น แขนเล็กทั้งสองข้างไม่ยอมโอบรอบเอวหนาของเขา เรียวคว้ามือเล็กเย็นของมาจูบซ้ำๆ

“ เงียบนะ “ นุชลินกำมือข้างที่เหลือของตัวเองแน่น และไม่ยอมตาลืมแต่ก็รู้สึกว่าร่างสูงกำลังปลอบเธออยู ร่างเล็กที่ตกใจเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้า และโดนเขาดุใช้ศรีษะพิงที่ซอกคอของเขา เรียวจูบหน้าผากเล็กและใช้นิ้วปาดน้ำตาออกจากแก้มใส

“ คุณลักเปิดห้องนอนให้ผมหน่อย”

“ค่ะ คุณเรียว” ลักษรียกหูโทรศัพท์หาแม่บ้านและมองร่างเล็กในอ้อมแขนของเจ้านายอย่างสงสาร เจ้านายของเธอไม่ยอมปล่อยร่างเล็กให้หลุดมือแต่ตัวเองก็มีคนอื่นไปด้วย น่าสงสารเหลือเกินที่ตาใสๆของเธอเป็นที่ต้องใจ ปิศาจร้ายอย่างเจ้านายเธอ

                นุชลินลืมตาขึ้นมาในตอนดึก พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดอุ่น ๆ ของเขาอย่างที่เธอชอบ ร่างบางเบียดตัวเข้าไปหาไออุ่นเล็กน้อย แขนใหญ่ก็รัดเอวเล็กอย่างอัตโนมัติ ปากสีเข้มจูบที่ขมับเล็กเพื่อบอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ แต่ว่าภาพที่เขากำลังร่าวมรักกับผู้หญิงคนอื่นตามมาหหลอกเธอในฝัน

“ นิ้ง ๆ ตื่นเร็วผมอยู่นี่ นิ้ง” เรียวตื่นมาเข้าห้องน้ำและเห็นร่างเล็กที่ตัวเองกกกอดอยู่ดิ้นกระสับกระส่ายไปมา แต่เมื่อพลิกหน้ากลับมาก็ต้องตกใจเมื่อหน้าเล็กเต็มไปด้วยน้ำตา และมือเล็กก็ไขว่ขว้าหาอะไรสักอย่าง

“อือ คุณเรียวอย่าทิ้งนิ้งไปนะจ๊ะ ฮือ” นุชลินผวาขี้นกอดคนที่เธอแสนรักไว้

“ชู่ นอนนะ ผมอยู่นี่” เรียวผ่อนร่างเล็กและยกเธอขึ้นมาบนอกหนาของตัวเอง เพื่อหวังว่าเธอจะรู้สึกดีกว่าเดิม ความรู้สึกที่เขากำลังกลัวกำลังก่อขึ้นแบบช้า ๆ ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครบอกได้เลยว่าตั้งแต่เขามีเธอเขาไม่เคยจูบลึกซึ้งกับผุ้หญิงคนใด และทุกครั้งที่ร่วมรักกับพวกหล่อนเขาใช้ถุงยางทุกครั้ง เว้นเธอเท่านั้นที่เขาไม่เคยใช้ถุงยางเลย เขากลัว กลัวว่าตัวเองจะพาโรคมาติดเธอ

                เขาจำได้ดีว่ามีครั้งหนึ่งที่เขามีอะไรกับร่างเล็กแต่ว่ายาคุมหมด และเขาก็ไม่ยอมหยุดเธอจึงต้องทานยาคุมฉุกเฉินจนทุกวันนี้เธอมีปัญหาเรื่องประจำเดือน ตอนนั้นเขาจำได้ดีว่าเธอนอนปวดท้องหน้าซีดแต่ก็ยังยิ้มหวานให้เขา และไม่คิดโทษเขาเลย  

                ตอนนี้เขากำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาไม่เคยรู้สึกตัวเองเลว เวลาที่คบผู้หญิงสองคนพร้อมกันแต่เธอทำรู้สึกตัวเองเลว หรือต้องลองตัดเธอออกไปนะความรู้สึกต่าง ๆ ที่คอยรบกวนเขาถึงจะหายไป     ทั้งความรู้สึกไม่มั่นคง และเขารู้สึกปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

                กว่าหลายสัปดาห์แล้วที่เธอตื่นขึ้นมาในห้องนอนแสนหรูหรา โน๊ตแผ่นที่บอกให้เธอกลับบ้านไป และโทรหาเอง ไม่โทรมาอีก เธอรอเขา รอทุกวันจนเกือบเช้าแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย เขาหายไปเหมือนไม่เคยเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ

คิดถึงเขาเหลือเกิน ผู้หญิงตัวคนเดียวโตมาในสถานเลี้ยงกำพร้าได้มาพบคนที่สอนให้รัก และห่วงใยอย่างเขาทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นสิ่งเดียวในชีวิต เธอไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ เพื่อนที่เรียนด้วยกันก็ไปทำงานที่ต่างประเทศเสียหมดเธอเลยอยู่ตัวคนเดียว

                “คุณเรียวนิ้งคิดถึงคุณ” ร่างบางที่ปล่อยผมสยายกับกระโปรงยาวสวยยืนเหม่อลอยที่ระเบียงห้อง ก้มลงมองก้นบุหรี่ในถ้วยกระเบื้องทำให้เธอมองเห็นภาพเขากำลังนั่งที่เก้าอี้หวายและกำลังหยอกล้อกับเธออย่างอบอุ่น เขาคงเบื่อผู้หญิงเจ้าน้ำตาอย่างเธอเสียแล้ว จากนี้เขาคงไม่มาแล้ว คงไม่มาอีกแล้ว

“ คุณเรียวอยู่ใหน ฮือ ฮือ คุณเรียวเกลียดนิ้งแล้ว” ร่างเล็กบอบบางขดตัวลงนอนที่พื้นอย่างน่าสงสาร พื้นที่ระเบียงที่หนาวเย็นมาได้ทำให้เธอรู้สึกอะไร เธอหลับใหลสู่ห้วงนิทราที่มีเขาอยู่ เพียงในฝันเท่านั้น