ร้ายสลายรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ละลายใจ

                                        “ คุณเรียว ตื่นได้แล้วแปดโมงแล้วจ๊ะ” นุชลิน สาวร่างอ้อนแอ้นที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่คลุมมาจนเกือบถึงเข่า แต่ด้านข้างเว้าขึ้นไปจนถึงโคนขาขาวน่ามองเขย่าเรียกร่างกำยำ ที่มองคว่ำหน้าเผยให้เห็นรอยสักรูปมังกรที่พาดผ่านไปทั่วแผ่นหลังกว้าง ผ้าห่มผืนเล็กของเธอเลื่อนลงมาจนหมิ่นเหม่อยู่ที่สะโพกสอบ

“คุณเรียวจ๊ะ คุณเรียว” นุชลินนั่งลงบนที่นอนข้าง ๆ และก้มลงไปเรียกที่ข้างหูขาว คนอะไรเมื่อคืนบอกว่าให้เราปลุกด้วยเพราะมีประชุมตอน สิบโมงดูสิเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น

“คุณเรียว โถ่เดี๋ยวก็ไปไม่ทัน” ปากบางสีชมพูระเรื่อบ่นขมุบขมิบ คอยดูนะถ้าไปไม่ทันก็บ่นให้เธออีก แขนใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และตรงต้นแขนมีรอยสักรูปอักษรภาษาญี่ปุ่นอยู่ยกขึ้นพาดบนตักนุ่ม และดันศีรษะที่เต็มไปด้วยผมนุ่มสีดำขึ้นไปนอนบนตักของเธอ

“บ่นอะไรแต่เช้า นิ้ง” ชายหนุ่มนามว่า เรียว หรือ เรียว มัชซึโมโต วรงณ์กร ผู้บริหารสายการบินยักษ์ของเอเชียวัย สามสิบปีก็เปลี่ยนท่ามานอนหงาย และใช้มือของตัวเองบีบปากของเจ้าของตักเบาอย่างหมั่นเขี้ยว

“ ก็คุณเรียวไม่ยอมตื่นนี่จ๊ะ” นุชลินมองหน้าขาวคมของคนช่างยั่ว ดวงตาสีดำสนิมที่มักมีประกายแพรวพราวเวลาที่อยู่กับเธอทำให้เธอใจสั่นขึ้นมา ปากหยักสีเข้มจากการสูบบุหรี่ยิ้มใส่หน้าของเธอและคว้ามือของเธอมาหอมดังฟอด

“ตื่นแล้วไง” มือใหญ่คว้าต้นคอขาวเนียมลงมาจูบรับอรุณอย่างอ่อนหวาน ลิ้มใหญ่หวาดต้อนความหวานที่มีกลิ่นของมิ้นท์ของหิวกระหายไม่ได้กอดเธอตั้งมาสองอาทิยต์ เรียวดันตัวเองให้ลุกขึ้นอยู่ในท่านั่งและลากคนตัวอ่อนขึ้นมานั่งที่ตัก จมูกโด่งคมไล่จูบไปตามซอกคอที่มีกลิ่นของครีมทาผิวอยู่ มือใหญ่ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เธอสวมอยู่จนหมดแถวและเขวี่ยงลงไปที่ข้างเตียง ร่างขาวนวลมีรอยจูบที่เขาทำไว้เมื่อคืนเต็มไปทั่วเนินอก

“เมื่อคืนยังไม่พอหรือไงคุณเรียว มีประชุมนะ” นุชลินซุกตัวเข้ากับอกหนาของเขาเพื่อซ่อนกายให้พ้นจากสายตาเขา เมื่อคืนมาปลุกเธอตอนเกือบเที่ยงคืน เพิ่งลงจากเครื่องไม่เหนื่อยบ้างหรือไงและก้ปล่อยให้เธอนอนตอนเกือบสว่างคิดแล้วก็........

“ยัง”เขาตอบเสียงนิ่งและอุ้มเธอลงไปนอนที่เตียงโดยที่มีเขาคร่อมอยู่ด้านบน ร่างบางรีบนอนตะแคงข้างเพื่อหลบสายตาซอกแซกของเขา เรียวมองอย่างเอ็นดู สองปีแล้วเธอก็ยังเป็นเหมือนเดิมขี้อายไม่เปลี่ยนมันดูน่ารัก น่าปราถนากว่าหญิงสาวที่เขานอนด้วย แล้วแกล้งทำเป็นอายอีก

                ปากหยักจูบแผ่วเบาที่ต้นแขนขาวนวล พลิกเธอกลับมานอนหงายเขาจูบซ้ำไปที่แก้มขาวนุ่ม และกัดหูเล็กเบาๆจนเธอร้องตกใจ

“คุณเรียว จั๊กจี้นะ” เธอดิ้นยุกยิก เรียวมองหน้าเล็กขำ ๆ และซุกไซร้ไปที่ดอกบัวตูมคู่งามอย่างช้าๆ ปากหยักงับเข้าที่ปลายยอดสีชมพู ดูดดึงแบบหื่นกระหาย มืออีกข้างก็บีบคลึงจนเธอต้องครวญครางเป็นแมวน้อย

“อือ คุณเรียวขา...อ๊ะ” มือใหญ่กวาดลงไปที่เกสรดอกไม้ที่แดงช้ำจากแรงของเขาเมื่อคืน และบีบขย้ำจนร่างบางส่ายไปมาเพื่อหาทางปลดปล่อยตัวเองจากความทรมานแสนหวาน เมื่อแกล้งเธอพอแล้วเขาก็จัดการสอดประสานร่างกับเธออย่างเร่าร้อนแต่ก้ไม่กล้าสาดอารมณ์ดิบของตัวเองใส่เธอมากนัก

“ถ้าตอนนี้ผมไปประชุมได้ใหม” เรียวเงยหน้าถามคนใต้ร่างที่หน้าเบ้จากการทรมานของเขา

“ก็ลองไปดูสิ ...อ๊ะ” มือบางทุบไหล่หนาแรง ๆ แต่เขาก็โต้ตอบโดยการกระชั้นกายเข้าหาแรง ๆ  ชายหนุ่มโยกย้ายร่างกายใหญ่โตอย่างร้อนแรงโดยไม่ฟังเสียงประท้วนอย่างเหนื่อยอ่อนของเธอ น่าสงสารนะเพิ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเองแต่อีกใจก็อยากรักเธอให้หายคิดถึง จนเวลาเกือบบ่ายสามร่างบางที่เต็มไปด้วยรอยจูบทั้งตัวก็นอนหมดแรงอยู่บนเตียงเล็กของเธอ

                “ประชุมเป็นไงบ้าง เซกิ” เรียวกดโทรศัทพ์ยี่ห้อดังที่มีสัญลักษญ์รูป แอปเปิ้ล น้องชายที่เป็นรองประธาน วันนี้เขาต้องเกประชุมเลยเพราะร่างหอม ๆที่ยอมตามใจเขาทุกอย่าง

“เรียบร้อยครับแต่ว่าพวกบอรด์ก็ถามหาพี่ ผมเลยบอกว่าพี่เพลียจากการเดินทาง” เซกิ ชายหนุ่มวัย ยี่สิบแปดปีที่กำลังเคลียล์อยู่บนโต๊ะตอบพี่ชาย

“เออ ขอบใจ” เรียวรู้สึกถึงรอยจูบเล็กที่แผ่นหลัง และตามมาด้วยแรงรัดจากด้านหลัง ทำให้ตาสีดำเข้มมองไปที่กระจกที่อยู่ปลายเตียง ร่างเล็กกำลังมอบจุ๊บเล็กๆไหล่เขาหนาของเขาหลายครั้ง มือใหญ่วางโทรศัพท์ไปที่ปลายที่นอนจะหันมาประคองหน้าแมวขี้อ้อน เธอน่ารักแบบไงเขาถึงไปใหนได้ไม่นานก็ต้องกลับมาหาเธอ

“เป็นอะไรนิ้ง อีกสักสอง สามยกไหมผมไหวนะถึงเช้าก็ได้ ถ้านิ้งไม่เป็นลมไปก่อน” เรียวใช้นิ้วยาวของตัวเองเขี่ยจมูกน้อย ๆ และจูบที่แก้มใสแรงๆ

“ไม่เอาแล้วจ๊ะ คุณเรียวอ่ะนิ้งไปอาบน้ำแล้ว” ร่างเล็กที่เปล่าเปลือยหยิบเสื้อเชิ้ตมาห่อร่างไปวิ่งเข้าน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันคนตัวใหญ่ตามมารังแก

                เรียวมองประตูห้องน้ำอย่างยิ้มๆเขาจะเข้าไปรังแกเธออีกก็ได้ เพราะเขาจำได้ว่าตัวเองเป็นทำประตูห้องน้ำเธอพังและตอนนี้ยังไม่มีช่างมาซ่อมให้ เสียงโทรศัทพ์ของเขาดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้เป็นเบอร์ที่เขาได้บันทึกไว้แต่เขารู้ว่าต้องเป็นเบอร์ของสาว ๆ ไม่คนใดก็คนหนึ่งร่างสูงที่มีเพียงเสื้อคลุมเลยเดินไปคุยที่ระเบียงห้องแทน

“ว่าไง” เขากดเสียงต่ำ มิโกะนางแบบสาวชาวญี่ปุ่นที่เขาเพิ่งได้ร่วมเตียงกับเธอเมื่อครั้งไปสัมนาที่ญี่ปุ่น แต่เจ้าหล่อนเหมือนติดใจโทรมาหาบ่อยเกินจำเป็น คงต้องถึงเวลาโละของทิ้งเสียแล้ว

“ก็เปล่าค่ะ พอดีมิโกะอยู่ที่กรุงเทพอยากชวนคุณมาปาร์ตี้สนุก ๆ กันเท่านั้นเอง” น้ำเสียงเย้ายวนของแม่สาวร้อนแรงไม่ได้ทำให้เขาตื่นเต้นสักนิด ตรงข้ามเขากลับลำคาญเสียมากกว่า

“ฉันคงไปไม่ได้ แค่นี้นะ”

เรียววางสายและหันไปมองคนที่นุ่งผ้าขนหนูผืนสั้นกำลังเลือกชุดอยู่ ขาขาว ๆ ของเธอเรียกเลือดของเขาให้กลับมาร้อนอีกครั้ง ทั้งที่เพิ่งจะปลดปล่อยไปได้ไม่นาน ยิ่งเดินเข้าไปไกล้กลิ่นหอมที่ติดตัวเธอทำเอาเขาเหมือนเป็นพวกความต้องการสูงไม้รู้จักพอ

“ว้าย...คุณเรียวปล่อยนะจ๊ะ นิ้งหนาวนะ” ร่างบางที่ห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูถูกวางลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เรียวใช้มือของตัวเองทัดผมที่หูให้อย่างอ่อนหวาน ตาพร่าวสุกใสเหมือนเด็กสาวบริสุทธิ์ทำให้เขาต้องก้มลงกัดจมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว

“ นิ้งหนาว ขนลุกหมดแล้ว” กอดแขนเล็ก ๆ กอดเอวหนาเพื่อขอไออุ่นจากร่างใหญ่  เรียวหยิบหวีไม้อันใหญ่มาหวีผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวเป็นเงาถึงเอว เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครนอกจากเธอ

“คุณเรียวจ๋า พรุ่งนี้นิ้งขอไปซื้อของใช้หน่อยนะ” จมูกเล็กสูดกลิ่นน้ำหอมอ่อนที่ติดอยู่ตามแผ่นอกหนา และขออนุญาตร่างสูง

“ได้สิ เอาบัตรผมไปนะ”

“ ไม่เอาจ๊ะ นิ้งเพิ่งจะมีบัตร นิ้งอยากใช้ของนิ้ง” เธอเพิ่งจะได้รับอนุมัติผ่านเรื่องอะไรกว่าจะมีบัตรเครดิตเป็นของตัวเองเธอต้องเดินเรื่องตั้งนาน

“งั้นเอาบิลมาเก็บที่ผม อยู่นิ่งๆ นิ้งเดี๋ยวครีมเข้าตา” เรียวป้ายครีมแบรน์ดังที่เขาซื้อมาฝากจากฝรั่งเศษ ที่หน้าใสของเธอ แต่เป็นเพราะเจ้าตัวน้อยของเขาอยู่ไม่สุขเลยต้องออกแรงดุ เธอนิ่งเป็นกดสวิสซ์เพราะเวลาโดนดุคุณเรียวจะน่ากลัวมาก

“แต่มันเป็นของใช่ของนิ้ง.....นี่นา”

“ผมก็ใช้ด้วยตลอด อย่าเถียงเป็นเด็กเป็นเล็ก ถ้าไม่ใช้บัตรผมก็ต้องเอาบิลมาเก็บที่ผม เข้าใจใหม?” สาวตาใสพยักหน้าและเขยิบลงจากโต๊ะ ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบเขาจะหลอกเด็กปีนี้เธอเพิ่งจะอายุ 22 เอง เขาตกหลุมรักตาใส ๆ ตอนที่เธอไปฝึกงานที่บริษัทของเขาตอนแรกคิดว่าจะลองของใหม่ไม่น่าเชื่อเวลาผ่านไปนานแล้วเขากลับทิ้งเธอไม่ได้เสียที

“คุณเรียวจ๊ะ ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวนิ้งจะทำกับข้าว” ร่างเล็กที่อยู่ชุดกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดหันมาบอกร่างสูงที่ทำท่าจะไปนอนต่อ เขาลุกขึ้นจอย่างเร็วนนุชลินสงสัย

“กี่โมงแล้วนิ้ง”

“ เกือบสี่โมงแล้วจ๊ะ”

“งั้นไปแต่งตัว นิ้งไปซื้อของวันนี้แหล่ะไปกับผม” ว่าแล้วก๊หยิบผ้าขนหนูที่เธอเพิ่งใช้เสร็จเดินเข้าห้องน้ำไป

                ล่ามสาวเพิ่งจบอย่าง นุชลินต้องถูกเรียวบังคับให้ออกจากงานเพราะว่าเธอต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อย ๆ และเขาไม่ชอบตอนนี้เธอก็เลยรับแปลหนังสืออยู่ที่ห้องอย่างเดียว แต่งานก็มีมากเหมือนกัน เมื่อสองปีก่อนเธอตกใจมากที่อยู่ ๆ เลขาของเขาก็เดินมาบอกว่าท่านประธานอย่างพบนั่นเอง เป็นจุดเริ่มเรื่องราวของเธอและเขา

คอนโดห้องเล็กๆชานเมืองของเธอที่เพิ่งจะซื้อจากน้ำพักน้ำแรงของเธอมีของใช้ของเขาอยู่เกือบทั่วห้องแต่ละอย่างไม่ควรมาอยู่ในห้องของเธอเลยเช่น ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์เหยียบแสนที่เขาจัดการติดตั้งไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ ใหนจะของใช้ทีวีจอยักษ์อีก เขามาที่นี่บ่อยมากเดือนหนึ่งประมาณ ยี่สิบวันได้

ร่างบางที่อยู่ในชุดกระโปรงลายดอกไม้ และเสื้อยืดสีขาวอยู่ในภวังค์ต้องสะดุดเมื่อโดนหอมแก้มแรง ๆ ไม่บอกก็รู้ใครทำ

“ไปได้แล้ว” ร่างกำยำในชุดกางเกงยีนส์สีเข้มและเสื้อยืดเข้ารูปสีขาวสบาย ๆ แต่กระนั้นเขาก้ยังมีออร่าออกมาจนเธออิจฉา

“สั้นไปหรือเปล่านิ้ง”

“นิ้งใส่กางเกงข้างในจ๊ะ” มือเล็กเลิกชายกระโปรงขึ้นนิดๆ เพื่อให้เขาเห็นกางเกงสีดำด้านใน ดวงตาเข้มขมวดคิ้วแบบหน่าย ๆ นี่ถ้าไปเลิกกระโปรงให้คนอื่นดูแบบเขานะ จะจับฟาดให้หลังลายเลย เด็กอะไรเขาคงดูแลเธอดีไปจนไม่รู้ว่าผู้ชายเวลามันผิวขาวของเธอแล้วมันจะเป็นอย่างไร เรียวจับมือนิ่มไว้และจัดการล็อคประตูห้องเอง

                 เธอไม่รู้ว่าระหว่างเธอและเขามันคืออะไรเพราะเขาไม่เคยบอกไม่เคยพูด และไม่เคยแนะนำเธอกับใครเวลาอยู่ด้านนอกเธอและเขาก็เหมือนคนไม่รู้จักกัน แต่ก็ไม่เป็นไรสักวันเธอคงจะดีพอให้เขาภุมิใจและกล้าที่จะแนะนำเธอกับใคร

“เป็นอะไรนิ้ง” เรียวแปลกใจที่อยุ่ๆเธอก้ยิ้มที่มุมปาก

“เปล่าจ๊ะ คุณเรียวทานเยอะ ๆ นะจะได้โตไวไว” มือบางตักกุ้งที่อยู่ในจานของตัวเองในเขา เรียวขำเล็กน้อยกับคำว่าโตไวไว เขารุ้ว่าเธอแกล้งพูดไปอย่างนั้นเอง

“กินไปเถอะน่า นิ้ง”  ตาใสยิ้มกระจ่างมาให้จนบางครั้งเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเลวที่นอกใจเธออยู่บ่อย ๆ ทั้งๆที่เธอไม่เคยนอกใจเขาเลย

“จ๊ะ อร่อยจังคุณเรียววันหลังเดี๋ยวนิ้งจะทำให้ทานนะ” ตาใสมองอาหารทะเลตรงหน้าอย่างสดใส และชิมนั่นชิมนี้ไม่หยุด เขาพาเธอมาทานอาหารที่รินน้ำเจ้าพระยา แสงจันทร์ที่ส่องกระทบหน้าใสทำให้เธอดูเหมือน นางฟ้าแสนซนตัวเล็ก ๆของเขา

                เสียงของความจากสมารท์โฟนเข้ามาทำให้เขาต้องกดเข้ามาดู และต้องแปลกใจที่สาวสวยของเขามาเร็วกว่ากำหนด

เรียว......นิกกี้ นั่งอยู่ด้านหลังคุณบอกให้เด็กน้อยของคุณกลับไปได้แล้ว

รอแป็บ เธอยังทานอาหารไม่เสร็จ

                นุชลินมองหน้าคมที่กดโทรศัทพ์ยิก ๆ โดยไม่ค่อยทานอาหารเท่าไหร่นักทำเอาเธอทานไม่ค่อยลง และจิ้มนั่น จิ้มนี้ไปเรื่อยเพื่อรอว่าเมื่อไหร่เขาจะหันมาคุยกับเธอ และไม่ช้าเรียวก็เงยหน้าขึ้นมาหาเธอ

“วันนี้นิ้งกลับไปก่อนนะ พอดีผมมีธุระด่วนเดี๋ยวให้เคนจิโร่มารับ” เรียวมาองตาใสที่ทอประกายสลดลด เพียงชั่วคราวเท่านั้น แต่มันก็กลับมาสดใสอีก

“จ๊ะ ให้นิ้งโทรหาเคนจังเลยนะ” มือบางหยิบ bb เครื่องสีขาวมุขมากดหมายเลขที่บันทึกไว้

“ไม่ต้อง ผมส่งไปบอกแล้ว”  เรียววางสมาทร์โฟนเครื่องสีดำไว้ข้างจานข้าว และสบตาใส ๆที่กำลังปิดบังความน้อยใจไว้

“กลับได้นะ คืนนี้ผมคงค้างที่ดอนโด” เรียวเชยคางเล้กขึ้นมา แต่ว่านุชลินกลับเอามือใหญ่กร้านมาทาบที่แก้มใส  “ จ๊ะ รีบกลับมานะนิ้งคิดถึงคุณเรียว” ปากเล็กจูบที่หลังมือใหญ่หลาย ๆ ครั้งส่งยิ้มไร้เดียงสาให้กับเขา นั่นทำให้เรียวอยากจะยกเลิกนัดกับแม่สาวไฟแรงสูงและกลับไปฟัดเธอให้หน่ำใจ