คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Tinklebell : New Person 100-
หากคุณสำคัญสำหรับใครบางคนจริง ๆ
รูปหน้าที่ได้สัดส่วน..
สันจมูกที่ตรงได้รูป..
ปากสีชมพูอวบอิ่ม..
ดวงตาที่คมกริบดั่งเหยี่ยว..
ผิวที่ขาวดั่งหิมะ...
นี่มัน!!เซฮุนของผมหนิ! เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ทั้งๆที่วงของเราก็เดบิ้วมาตั้ง1ปีแล้วและเซฮุนก็ได้อยู่ในวงนี้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอ ? แต่แน่แหละทุกๆอย่างมันดูเปลี่ยนไปหมด...ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องที่เซฮุนหายไปแล้วผมกลับมา...เซฮุนไม่มีตัวตน...ไม่มีใครจดจำเขาได้... สำหรับผมแล้วเขาอยู่ในความทรงจำและหัวใจของผมตลอด แม้ว่าผมจะอยากกระโดดเข้าไปกอดเขา หยิกแก้มเขา บอกว่ารักเขามากเพียงใด แต่คงทำได้เพียงแค่มองอยู่เฉยๆเพราะคำพูดคำนี้...
“สวัสดีครับ ผมเซฮุนนะครับฝากเนื้อฝากตัวด้วย ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอครับ?”
“….ซะ เซฮุน ฮึก.”
เซฮุนเขาคงจำผมไม่ได้สินะ ผมคงไม่มีค่าพอในความทรงจำของเขาอยู่แล้วหนิ...
“ลู่หานนายเป็นอะไรรึป่าว” ท่านประธานพูด
“อ้อ พี่ชื่อลู่หานใช่ไหมครับ^^ พี่เป็นอะไรรึป่าวฮะ?”
นายคงจะจำได้แต่ผู้หญิงในลิสของนายสินะ....ไม่เป็นไรฉันจะต้องทำให้นายจำฉันให้ได้ โอเซฮุน
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก.. แค่สำลักน้ำลาย”
“อ๋อครับ^^”
“อ่อ..ลู่หานแล้วที่นายมาหาฉันมีอะไรรึป่าว?”ท่านประธาน...
“ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมคงลืมมันไปแล้ว..”
“ถ้างั้นนายช่วยพาน้องเล็กของวงไปดูห้องพักแล้วก็ไปแนะนำตัวกลับสมาชิกคนอื่นด้วยนะ”
“อ่า..ได้ครับ^^”
หลังจากออกมาจากห้องของประธาน เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยได้แต่เดินจ้ำอ้าวเพื่อที่จะไปดูห้องต่างๆ...เซฮุนเขาคงจะจำผมไม่ได้จริงๆสินะ...แม้ผมจะน้อยใจและคิดเรื่องผู้หญิงของเขาอยู่บ้าง...แต่ผมก็รู้ดีว่าเขารู้สึกผิดมากเพียงใดที่ได้ทำการกระทำแบบนั้นลงไป..ถึงผู้ชายคนนี้จะเป็นโอเซฮุนตัวจริงหรือจะเป็นแค่คนหน้าเหมือน...แต่ความรักที่ผมมีให้เขาไม่เคยน้อยลงเลย
“…เซฮุนนายคงจำฉันไม่ได้สินะ"
.
.
.
.
.
“ทำไมฉันจะจำนายไม่ได้หล่ะ...”
----------------------------
[d.o part]
เฮ้ออ~ ไม่รู้ทำไมลู่หานต้องรีบไปที่บริษัทด้วยนะ ปล่อยให้ผมนั่งเฝ้าร้านกาแฟอยู่คนเดียวเนี่ย ร้านกาแฟเล็กๆกลางห้างดังแห่งนี้แม่ของผมเป็นเจ้าของกิจการ บริษัทร้านกาแฟของเราได้ถูกขยายตัวไปทั่วเอเชีย และยุโรป ผมในฐานะที่เป็นลูกคนเดียวของบ้านจึงต้องรับหน้าที่ดูแลกิจการของบ้านเรา
“ยินดีต้อนรับค๊าบบ~ รับอะไรดีค๊าบบ”
“อะไรก็ได้ที่มันอร่อยๆหน่ะ เอามาเหอะ”
“งั้นเอาเป็นคาฟูชิโน่แล้วกันนะครับ”
“เออ!ถ้านายคิดว่ามันอร่อยก็เอามา”
ดูท่าลูกค้าคนนี้จะไม่ธรรมดาแบบลูกค้าคนอื่นแล้วสินะ
“รอสักครู่นะครับ”
“แล้วถ้าไม่รอหล่ะ”
“นี่คุณจะเอายังไงครับเนี่ย! เข้ามาก็มากวนใส่ผมอยู่นั่นแหละ! ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน”
“แล้วไงว้ะ ก็กูเป็นลูกค้า มีหน้าที่เป็นเด็กเซิร์ฟก็ทำไปสิว้ะ หรือมึงอยากโดนไล่ออก?”
“ถ้านายมาเพื่อที่จะก่อกวนร้านเรา ช่วยออกไปด้วยนะครับ หรือจะให้ผมเรียก รปภ. มารับนายออกไป!”
“ ไปเรียกผู้จัดการร้านนายมาคุยกับฉันซิ เราได้เห็นดีกันแน่”
“ ไม่ต้องร่งต้องเรียกหรอกก็ผมนี่แหละ เจ้าของร้าน! และในฐานะที่ผมเป็นเจ้าของร้าน เชิญคุณออกไปจากร้านเราได้แล้ว”
“หึ..กูไม่อยู่นานนักหรอก ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“รีบมาเอาไปเร็วๆด้วยหล่ะ ชิส์”
ร้อยวันพันปีตั้งแต่มาเปิดกิจการที่ห้างนี้หรือจะที่อื่นๆผมยังไม่เคยเจอลูกค้าอย่างนี้มาก่อนเลย ไม่รู้ว่าผมกับมันไปทำเวรทำกรรมร่วมกันกับมันมาตั้งแต่ชาติไหน ถ้าไม่ติดว่ามีลูกค้ากำลังทานกาแฟและอาหารในร้านเราอยู่ ป่านี้ผมกับมันคงต้องเปิดฉากกันสักตั้งแล้วหล่ะ ผู้ชายอะไรเป็นคนเกาหลีแท้ๆแต่กลับตัวดำ หึหึ ไอ้หมาดำเอ้ย!!
‘เจ้าแมวรับโทรศัพท์ทีสิ~ รับเร็วๆสิ~ มัวแต่ทำอะไรอยู่นะ~’
ใครโทรมากันนะ
“ฮัลโหล คยองซูพูดครับ”
“คยองซู พรุ่งนี้ตอนเที่ยงๆช่วยมาที่บริษัทหน่อยนะ”
“มีเรื่องอะไรสำคัญรึป่าวครับ วันนี้ผมว่างนะครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ท่านประธานแค่มีเรื่องเล็กๆน้อยๆจะคุยด้วยนิดหน่อย”
“อ๋อครับ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะรีบไปครับ”
“อย่าเรทหล่ะ”
“ครับ”
[d.o part end]
ตอนนี้สมาชิกของวงเราก็มีทั้งหมด 11 คนแล้วสินะ...เอ..แต่สมาชิกในวงเราต้องมี 12 คนไม่ใช่หรอ...ชีวิตเกิดใหม่ของผมที่เซฮุนได้แรกมาให้ ผมสามารถจำเรื่องราวก่อนหน้านั้นได้ทั้งหมด ชีวิตผมก่อนหน้านั้นผมจำได้ว่า เรากำลังเตรียมตัวcomebackสำหรับอัลบั้มใหม่ของพวกเราในปี2013...ผมทำสีผมสีแดงแป๊ดเลย
หล่ะ น่าขำชะมัด แต่มันมีอยู่อีกคนนึงนะเขามาแย่งซีนผมอ่ะ ผมจำเขาได้ประมาณว่า...ทำผมทรงถักเปียเต็มหัว...แล้วก็ตัวดำๆ...ใครกันนะจำชื่อไม่ค่อยจะได้แล้วสิ ถึงแม้ความจำผมจะอยู่ในปี2013 แต่ไหงทำไมผมฝื้นแล้วย้อนกลับมาในปี2011 เนี่ย! เชื่อเถอะผมต้องรับงานหนักต้องฝึกซ้อมอีกเยอะแน่.... เฮ้อ~อย่าเอามันมาคิดให้รกสมองอันน้อยนิดของผมเลย ผมต้องมีสมาธิในการขับรถสิเดี๋ยวก็ได้รถชนตายเหมือนครั้งที่แล้วหรอก555 เมื่อตะกี้ดีโอเขาโทรมาหาผม แล้วก็บ่นๆๆๆ แล้วก็บ่นใหญ่เลยว่ามีลูกค้าคนหนึ่งเข้ามาก่อกวนในร้านของเค้า ผมไม่น่าปล่อยเขาไว้คนเดียวเลย แหม่..ดีโอเพื่อนผมคนนี้ยิ่งบอบบางอยู่ด้วย...ในที่สุดก็ถึงสักที ดีโอนะดีโอ
“ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยได้ไหมคะ”
“เห็นทีว่าจะไม่ได้หน่ะครับ ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ”
“นะคะ ฉันเป็นเอฟซีของพี่มานานแล้วนะครับ”
“ไม่ได้จริงๆนะครับ ผมต้องรับไปหาเพื่อนขอตัวก่อนนะครับ”
“ดะ เดี๋ยวสิคะ! พวกเราตาม!!!!”
3..2..1…วิ่ง!!!! นี่แหละครับ-*- เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย เพราะว่าผมถ่ายรูปกับแฟนคลับพวกนั้นไม่ได้จริงๆ มันเป็นกฎของบริษัทหน่ะครับ ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการที่จะต้องหลบหลีกพวกเธอ ถ้าพวกเธอเป็นแฟนคลับของผมจริงๆ พวกเธอก็น่าจะเขาใจสิครับ ไม่ใช่มาตัดอนาคตผมอย่างนี้
...
พลั่ก!
…
ให้ตายเถอะผมวิ่งไปชนผู้ชายที่ไหนไม่รู้ซะเขากระเด็นเลย
“ขอโทษจริงๆนะครับ เดี๋ยวผมช่วยครับ”
“วิ่งให้มันรู้จักตาม้าตาเรือบ้างดิวะ!! จะไปไหนก็ไปอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!”
“งั้นต้องขอโทษจริงๆนะครับ(_ ^ _)”
“เออ!!!ไปไหนก็ไป!!”
เห้ย!!!!ไอผู้ชายคนนี้มันใช่เลย...มันหน้าตาคุ้นๆนะ...อืม ตัวดำๆอย่างนี้หน่ะหรอ...อ้อ! นี่มันสมาชิกคนที่ 12 ของวงเราหนิ! คะ ไค!!!!!ผมจำชื่อเขาได้แล้ว การพูดการจาเขายังดูห่ามๆไม่เกรงกลัวใครเหมือนเดิมเลย ดูท่าครั้งนี้เขาคงไปทะเลาะกับใครมาถึงได้โกรธจัดขนาดนี้... อีกไม่นานเขาคงจะได้เข้ามาในวงเรา
ครืด~ครืด~ .... เห้ย! อย่าสั่นสิผมเสียวววว ครืด~ครืด~ เออๆรับแล้วก็ได้
“ฮัลโหลว่าไงดีโอ”
“นายใกล้ถึงรึยังเนี่ย! กาแฟที่ฉันชงให้มันจะละลายหมดแล้วนะ”
“เออๆน่า ฉันถึงแล้วเดี๋ยวไปหาๆ”
“เออๆเร็วๆด้วยหล่ะ!”
“คร้าบบบบ คุณพ่ออออ ถุ้ย!”
“อะ อะไรนะ!”
ติ้ด!~ ใครจะปล่อยให้นายบ่นใส่ฉันหล่ะ แบร่~
"นี่ไงพวกเรา ลู่หานเขาอยู่ตรงนั้น!!!!!"
"เห้ย!!!"
เห็นทีผมจะมัวยืนอยุ่นานไม่ได้แล้วหล่ะ อ้ากกกกกกก~พวกเขาตามมาแล้ววววว~ แล้วเจอกันใหม่นะครับทุกคนนน~
---------------------100เปอร์-----------------------
สวัสดีค่าาา ห่างหายกันไปนานคิคิ
ต้องขอโทดด้วยนะคะ
แต่หลังจากนี้จะมาอัพบ่อยเรื่อยๆเพราะ รร.
ปิดเทอมแล้ว
มีใครยังอ่านฟิคนี้อยู่ไหมเนี่ย
ขอเสียงหน่อย วู้ววว~//ไม่มี-..-
ความคิดเห็น