ครืด ครืด..
..... โทรศัพท์ที่ถูกปิดเสียงไว้สั่่นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่ามีผู้ที่กำลังรอสายเราอยู่..
ครืด ครืด..
.....บางทีการสั่นของโทรศัพท์ที่เริ่มหลายครั้งเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความต้องการของผู้รอสาย..
ครืด ครืด..
.....และการที่โทรศัพท์สั่นหลายครั้งมากเกินไปอาจจะเป็นหนทางสู่ความผิดพลาดครั้งใหญ่ของผู้เป็นเจ้าของมันก็ได้..
"ฮัลโหลลู่หาน ว่าไงงงงง"
"นายกำลังทำอะไรอยู่หน่ะเซฮุน"
"อ อ๋อฉันกำลัง...อ่าา"
"มีอะไรรึป่าวเซฮุน"
"อ๋อป่าวๆพอดีฉันเล่นเกมอยู่หน่ะ...."
"เร็วๆหน่อยสิเซฮุนอาา~"
"นั่นเสียงใครหน่ะเซฮุน!"
"ป่าวๆไม่มีอะไร ฉันเล่นเกมแข่งรถกับน้องข้างบ้านอยู่หน่ะ...อูยยย"
"ตอนเที่ยงคืนเนี่ยนะ!! เซฮุนนายกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่รึป่าว!!!"
"นายเชื่อใจฉันหน่อยสิลู่หาน!"
"เร็วเซฮุน~ใกล้แล้ว~อ่าาา"
". . . . . ฮึก.กี่เชื่อใจแล้วหล่ะ ที่ฉันให้นาย!ถ้าฉันไม่ได้เห็นภาพนั่นกับตา....นายคงคิดว่าฉันเป็นแค่หมาโง่ๆตัวหนึ่งสินะ อึก.....อย่าได้เจอกันอีกเลย"
ครืดด.....เอี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อั่ก!
"ลู่หานๆ! นายกำลังทำอะไรอยู่หน่ะ ลู่หาน!!ตอบฉันสิ"
"..........."
"ลู่หาน!!!!!"
ตู้ด ตู้ด ตู้ด..
------------------------------------------
ข่าวด่วน : สำนักข่าว K-Channelรายงาน เมื่อเวลา 0:00 น. ที่ผ่านมาเกิดอุบัตติเหตุรถบรรทุก12ล้อพุ่งประสานงานเข้าชนกับรถยนต์คันหรู ทะเบียนxxx ทำให้มีผู้เสียชีวิต 1 นาย ภายหลังทราบชื่อว่า นาย เสี่ยว ลู่หาน
ซึ่งเป็นนักร้องดาวรุ่งของวงบอยแบนชื่อดังของค่ายSM ส่วนผู้ที่ขับรถบรรทุกได้หลบหนีไป ตำรวจสันนิฐานว่าเกิดจากคนขับหลับใน...
ข่าวหรือภาพความทรงจำต่างๆของวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำของผม เหมือนแสงสว่างในชีวิตผมทุกดวงดับมืดลงไปพร้อมกับชีวิตของคนที่ผมรัก... ถ้าวันนั้นผมไม่ไปทำอะไรไม่ดีอย่างนั้นเรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น...
'หลุมศพ'
นาย เสี่ยว ลู่หาน
เกิด- ------
มรณะ- -----
"ลู่หานฉันขอโทษ อึก."
"..."
"ถ้าวันนั้นฉันไม่ไปทำเรื่องอย่างนั้น..."
"..."
"ฉันมันเป็นคนโง่...ที่ไปยุ่งกับผู้หญิงสำส่อนพวกนั้น"
"..."
"นายกลับมาได้ไหมลู่หาน..."
"..."
"ถึงต้องแลกกับอะไรฉันก็ยอม...เพียงแค่ขอให้นายกลับมา"
แม้ว่าผมจะมาพูดคำเหล่านี้หน้าหลุมศพลู่หานซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่สามารถได้ลู่หานคืนมา...ใช่ นี่ก็1ปีมาแล้วที่ลู่หานจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา...เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นจากผมเองแหละ แม้ทุกคนจะเข้าใจว่ามันคืออุบัติเหตุแต่สำหรับผมมันไม่ใช่เลย ผมเหมือน..ฆาตกร..ฆาตกรเลือดเย็นที่ฆ่าคนที่ผมรักได้ลงคอ ฮึก.ลู่หานนายกลับมาได้ไหม...นะลู่หาน...
พรึ่บ!
----------------------------------------
ทุกอย่างดับมืดลงมีเพียงลำแสงเล็กๆที่พอส่องสว่างให้ชายหนุ่มรูปงามที่มีชือว่า โอ เซฮุน ได้มองเห็น ส่วนประสาททุกส่วนของเขาถูกควบคุมด้วยบางสิ่งบางอย่าง เขาไม่สามารถขยับตัวได้ ภายใต้สภาพที่เหมือนกับคนนอนหลับ ภายในนั้นชายหนุ่มชายหนุ่มกับต่อสู้กับบางสิ่งบางอย่างๆเหนื่อยล้า..มันเป็นเหมือนกำแพงแห่งตราบาปที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่อาจทำลายได้
"เมื่อไหร่นายจะปล่อยฉันไปสักที..เสี่ยวลู่หานน!!! นายจะให้ฉันต้องทนทุกข์อย่างนี้ตลอดไปหรอ!!!"
ชายหนุ่มสบถต่อหน้าคนรักของเขาที่มีชื่อว่า เสี่ยว ลู่หาน แม้ทุกอย่างอาจจะเป็นเพียงความฝันแต่ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่ามันมีจริง ลู่หานเริ่มร้องไห้ออกมา เขาไม่ต้องการให้ทุกอย่างต้องเป็นอย่างนี้ เขาต้องการให้โอ เซฮุนมีความสุขแม้ตอนนั้น อาจจะเป็นอารมณ์โกรธ แต่มันก็เป็นเพียงอารมณ์ชั่วครู่ ตอนนี้เขาได้ให้อภัยชายหนุ่มโอ เซฮุน แล้วแต่เขาเพียงไม่สามารถพูดออกมาได้
"..."
"ตอบฉันมาสิลู่หาน!!!ถ้านายอยากให้ฉันมีความสุข!!!"
"..."
' นายอย่าทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้เลยเซฮุน ' ลู่หานต้องการที่จะพูดคำนี้ออกไปแต่เขาไม่สามารถทำได้...
แต่ทันใดนั้น!!!เหมือนจากโลกที่พระอาทิตย์โดนพระจันทร์ครอบงำก็ได้สว่างขึ้นด้วยแสงแห่งดวงดาว หญิงสาวแสนสวยนางหนึ่งปรากฏกายขึ้น แต่ลู่หานหายไป...
"หนึ่งคำขอต่อหนึ่งชีวิต ถ้าเจ้าเลือกที่จะเปลี่ยนจงเดินตามข้ามา..."
เป็นเพียงคำพูดประโยคเดียวที่หญิงสาวพูดออกมาอย่างใจเย็นแล้วหญิงสาวก็เริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าเซฮุนอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่จำเป็นที่เซฮุนจะต้องคิดอะไรมากมาย ชายหนุ่มรีบเดินตามหญิงสาวไป ด้วยความหวัง สายหมอกเริ่มเกาะกลุมปิดบังร่างของทั้งสอง แสงแห่งดวงดาวเริ่มหายไปเหลือเพียงแต่ความมืด......และร่างของชายหนุ่มหน้าหวาน...
'ฉันรักนายนะลู่หาน...ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง..ใช้ชีวิตใหม่ของนายนี้ให้มีความสุขนะ
รักเสมอ ตลอดไป
โอ เซฮุน.'
-------------------------------------------------
' ใช้ชีวิตใหม่ของนายนี้ให้มีความสุขนะ '
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ก่อนที่ผมจะสลบไป... ใช่ ผมอยู่กับเซฮุนตลอดเวลาแม้ว่าผมจะเป็นเพียงอนุภาคเล็กๆร่องลอยตามเขาไป แต่นี่อะไรกันหล่ะ!!!มันไม่เหมือนเดิม ผมตื่นมาแต่กลับพบว่าตัวเองกลับไปเป็นคนเหมือนเดิม สามารถจับต้องสิ่งต่างๆได้ และไม่ถูกใครมองข้าม... แต่ที่ผมแปลกใจมากที่สุดคือ เซฮุน หายไป... แม้ว่าผมจะถามใครที่เขารู้จักก็เหมือนกับว่าทุกคนจะลืมเขาไปหมด แม้แต่เพื่อนสนิทเขาแท้ๆ ‘ไค’ ก็ทำเหมือนกับไม่เคยรู้จักผู้ชายที่ชื่อว่า ‘เซฮุน’
“ดีโอแล้วเซฮุนหายไปไหนหล่ะ”
“เอ๋~ใครคือเซฮุน..”
“ก็แฟนฉันไง นี่นายจำแฟนฉันไม่ได้หรอดีโอ!”
“ลู่หานนายมีแฟนใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่!เรื่องแค่นี้ไม่บอกเพื่อนบอกฝูงหรอ!”
“อะไรของนายฉันคบกับเซฮุนมา 5 ปีแล้วนะ!!”
“ดะ-เดี๋ยว ฉันจำได้ว่าเดือนที่แล้วนายเพิ่งเลิกกับน้องคริสตัลไม่ใช่หรอ แล้วเซฮุนนี่...ผู้ชาย!”
…แล้วนี่อะไรอีกหล่ะ!แม้แต่เพื่อนสนิทผมแท้ๆคนที่ทำให้ผมได้เจอกับผู้ชายที่ชื่อว่า 'เซฮุน' ยังจำไม่ได้..ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด? แล้วน้องคริสตัลคือใคร? อะไรผมงง? ถ้าเขารักผมจริงทำไมเขาต้องทำกับผมอย่างนี้...เขาควรจะปล่อยผมไปเพราะถึงยังไงการที่ผมต้องใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีเขา...มันก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่ดี.
-------------------------------------------------------
เย้ๆ!ผ่านไปแล้ว100เปอร์เซนน
ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้ามาอ่านรึป่าวนะ
แต่สำหรับผู้ที่พลัดหลงเข้ามาข้าพเจ้าขอบคุณมากนะคะที่อ่านมาจนถึงตอนนี้
ฟิคเรื่องแรกข้าพเจ้าจะทำให้ดีที่สุดค่ะ^^
ความคิดเห็น