โอบเดือนอ้าย

#นอกจากซอยจุ๊แล้วก็คุณนั่นแหละครับที่ผมมัก!

.

.

.

.

ตะวันคล้อยบ่ายเมื่อแดดเริ่มหดโอบเดือนจึงชวนเข่อชิงไปเดินเล่นด้วยกันที่นา ตรงนั้นมีบ่อน้ำขนาดไม่ใหญ่มากปกคลุมด้วยต้นยูคาลิปตัสจำนวนมากมีต้นไม้ใหญ่แทรกแซมอยู่บ้างปะปรายทำให้ร่มรื่นและมีลมพัดไม่ขาดสาย

ทั้งสองนั่งใกล้ชิดกันเสียจนได้ยินลมหายใจฝ่ายทำให้โอบเดือนประหม่าเล็กน้อย เขาที่มีความรู้สึกดีๆให้เพื่อนร่วมงานอย่างเข่อชิงมานานแต่ทว่ากลับไม่ได้ใจเต้นแรงเหมือนเคย ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่หนุ่มไทบ้านผิวเข้มหน้าคมอย่างพู่แคน ที่ไม่ได้กวนใจเขามาหลายวันแล้วตั้งแต่วันที่เดือนอี้ด่าทอพู่แคนไปว่าเขานั้นไม่เหมาะกัน เดือนก็คือเดือนไม่มีวันบินต่ำลงมากลั่วตม เขาจึงรู้ว่าพู่แคนนั้นผิดใจเขาไปแล้ว แต่มันก็คงจะดีกว่าที่จะทำให้เขาตัดใจได้ง่ายขึ้น เพราะที่ผ่านมามันคงเป็นแค่ความรู้สึกที่เขานั้นมีชั่วคราว

ในบรรยากาศที่เงียบพร้อมกับเสียงลมพัดทำให้ใบยูคาสีกันไปมาฟังเพลินจนไม่มีใครกล้าเริ่มบทสนทนาจนเดือนอ้ายเผลอไปเห็นอะไรลอยตุ๊บป่องอยู่กลางบ่อพอจดจ้องดี ๆ ก็เห็นว่าเป็นคนลอยคว่ำหน้าอยู่

“เชี่ยยย คน ๆ คนจมน้ำ” โอบเดือนกระโดดโหยงพลางชี้นิ้วไปที่ร่างปริศนาที่ลอยอยู่

เข่อชิงได้ยินดังนั้นก็เพ่งเล็งไปที่บ่อน้ำก็พบว่าเป็นร่างคนก็รีบกระโดดลงไปในคลองเพื่อช่วยบุคคลปริศนาอีกทีต่อจะให้เป็นศพขึ้นอืดก็คงต้องลงไปดูเสียก่อน

ตู้มมม เสียงน้ำตูมใหญ่พร้อมน้ำที่กระจายออกเป็นวงกว้างทำเอาคนที่อยู่ด้านบนลุ้นอย่างใจจดใจจ่อว่าจะช่วยคนคนนั้นทันเวลา

มือหนาคว้าคอเสื้อและจะว่ายน้ำกลับมาที่ฝั่งแต่ทว่ามีมือปริศนาคว้าแขนเอาไว้ ทำเขาส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและดีดตัวออกจากร่างปริศนา แต่ทว่ามือนั้นก็ยังคงกำข้อแขนเขาไว้แน่น แน่นขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจากน้ำก็พบว่าเป็น พู่แคน 

โอบเดือนที่ยืนเอามือป้องปากที่ค้างอยู่ก็รีบวิ่งกรูลงน้ำไปในทันที เขาโอบร่างของพู่แคนโดนไม่สนว่าชุดที่ใส่นั้นคือแบรนด์เนมที่เขาต้องบินไปซื้อที่ช็อปสิงคโปร์มาก็ตาม

“ฮือออ แคนไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“ผมบ่เป็นหยัง” มือหนาถูกวางบนไรผมสีทองพร้อมยีหัวไปมาเป็นการบอกว่าเขานั้นไม่เป็นอะไรจริง ๆ

เมื่อโอบเดือนเห็นได้ดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นหน้าอกกว้างและสบตากับคู่ตาหวานที่เบิกกว้างและในสายตาเต็มไปด้วยคำว่าลุ่มหลงมือหนาประทับบนแก้มและเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวย

เวลาผ่านไปสักพักโอบเดือนก็ได้มองไปรอบๆ ก็พบกับเรือพายลำเล็กที่มีพีท เพื่อนรักเพื่อนซี้ของพู่แคนที่นอนไขว้ห้างเอาหมวกฟางปิดหน้านอนอยู่ อีกทั้งบนเรือก็เต็มไปดูกระแป๋งที่ใส่อะไรบางอย่างอยู่สามสี่ใบ

“แล้วลงไปทำอะไรในนั้น”

“ก็แม่คุณเอิ้นว่าคุณอยากกินยำหอยผมกะเลยลงมางมให้” พร้อมกับชูกระแป๋งที่เต็มไปด้วยหอยเชอรี่ตัวใหญ่ ๆ ให้คนตรงหน้าได้ดู

___________________________

“มืออื่นมาเบิ่งผมเล่นบอลได้บ่ครับ” 

“อ้ายอยู่หมู่11 แกอยู่หมู่7มันบ่ได้ค้าาา” เดือนอี้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเพราะตนนั้นอยู่คนละหมู่กันจะมาเชียร์ข้ามหมู่ได้อย่างไร

“คั้นให้เฮาไปถามโตเขาก่อนได้บ่”

“บักอันนี่ ยังบ่เข็ดแม่นบ่”

พู่แคนเมื่อได้ยินดังนั้นก็เผ่นหนีป่าราบ เพราะเขานั้นก็กลัวเดือนอี้ไม่น้อย

---------------------------------------------

“ไม่ต้องเป็นที่หนึ่งของตำบลก็ได้ เป็นที่หนึ่งในใจเราคนเดียวก็พอแล้ว” จากอาการเหมือนหมาคอตกก็หูตั้งขึ้นมาทันใดพร้อมโผล่กอดด้วยความดีใจ นั่นถือว่าเป็นอีกหนึ่งสัญญาณว่าเดือนอ้ายเปิดใจให้เขาแล้วหน่อย ๆ แค่นี้ก็บุญหัวบักแคนเป็นโล้นโพ้นแล้ว

*****

เปิดเรื่อง:28/10/66

จบบริบูรณ์:00/00/66

นามปากกา:เพลิงพิศ

{จะติดเหรียญเมื่ออัพจบ}

;ป๊าเราเป็นคนสระแก้วพูดไทยคำอีสานคำจึงเขียนออกมาไม่เป็นอีสานแท้เราเขียนในสิ่งที่เราได้สัมผัสมานะคะผิดพลาดประการใดติชมกันได้เลยนะคะ