คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4
“เธอได้เห็นเจ้านี่หรือยัง?”ราชาดยื่นกระดาษใบปลิวแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าของกวินตา หญิงสาวนิ่งเงียบ เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า คนที่เธอกำลังตามหา และถามไถ่คนในเมืองนี้คือใคร
หญิงสาวหยิบมันขึ้นมามองและเปรียบเทียบใบหน้าระหว่างคนในรูป กับคนที่นั่งมองเธออยู่ตรงข้ามนั่นแล้ว สะดุ้งวาบไปทั้งตัว หายใจไม่ค่อยทั่วท้องขึ้นมาแล้ว กลืนน้ำลายหนืดๆลงคออย่างยากเย็นที่สุด
“ไหนลองเล่ามาให้ฟังหน่อยได้ไหม ว่ามีเหตุผลอะไรถึงต้องทำอย่างนี้”น้ำเสียงนั้นแม้จะฟังดูเรียบเฉย แต่มันแผงไปด้วยความโกรธขึง ที่กวินตาสามารถรู้สึกได้จากดวงตาคมคู่นั้น
ราชาดมองสาวน้อยที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ตรงหน้า อย่างไม่ค่อยพอใจนัก อยากจะจับเธอมาบีบคอเล็กๆนั่นให้แหลกคามือไปเสียเลย เพิ่งรู้ว่าที่เธอแกล้งมีน้ำใจกับคนเมืองนี้เพราะอะไร ที่แท้ก็คิดจะมาวางแผนจับเจ้าชายอย่างเขาอย่างนั้นสินะ.....
ก็จริงอยู่ ที่เธอสามารถเข้ามาทำให้เขารู้สึกสับสนได้มากมายขนาดนี้ แต่คงจะไม่ง่ายนักถ้าหากว่าจะทำแผนนี้ให้มันสำเร็จ
แผนการของเธอช่างร้ายกาจมากนัก เฉียบแหลมจนไม่มีใครสามารถจะเทียบได้เลย เธออุตส่าห์เดินทางมาไกล เพื่อหวังจะจับเจ้าชายที่นี่ ที่เมืองทะเลทรายหรอกหรือ?
เก่งนี่....มันคือคำชมที่เกิดขึ้นอยู่ในใจร้อนระอุของเขา
“คือ....”หญิงสาวไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นได้ยังไงดี มันรู้สึกตื้อตัน จนไม่สามารถจะคิดหาเหตุผลที่ดีกว่านี้ได้ และที่สำคัญเจ้าชายที่นั่งมองอยู่ข้างหน้านี้ คงจะคิดไปไกลกว่านั้นแล้ว...
“เล่าความจริงที่ฉันอยากฟัง ไม่ใช่แต่งเรื่องนะ”ราชาดยังกำชับ โดยมีพระเจ้าลาทีฟนั่งมองเธออยู่อีกคน กวินตามองตาคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างตัดสินใจ ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย ดึงเอารูปน้องสาวขึ้นมามองอีกครั้ง และถอนหายใจหนักๆ
ลินินพี่จะตามหาตัวเธอให้พบให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าชายหรือเศรษฐี หรือยาจกที่ไหนก็ตามลักพาตัวเธอมา พี่จะตามหาตัวให้เจอให้ได้ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกความมั่นใจอีกครั้ง
“คือหม่อมฉันมาตามหาน้องสาวเพคะ”หญิงเล่าความจริงแล้ว หากแต่คิ้วดกดำและรอยยิ้มของพระเจ้าลาทีฟและราชาดกำลังเกิดขึ้นเหมือนเย้ยหยัน
“น้องสาวของหม่อมฉันหายตัวมากับเศรษฐีบาร์คาร์ ในขณะที่เธอกำลังป่วยอยู่ในโรงพยาบาล น้าลินดาเป็นแม่ของน้องสาวของหม่อมฉัน วานให้หม่อมฉันมาตามหาน้องสาวที่หายตัวมาเพคะ”
“ที่นี่น่ะหรือ?”พระเจ้าลาทีฟถาม
“เพคะฝ่าบาท”
“อย่าบอกนะว่าเศรษฐีคนนั้นคือฉันน่ะ”ราชาดเอ่ยแทรกขึ้นมาบ้าง คราวนี้แววตาของกวินตาเจิดจ้าขึ้นมาบ้างแล้ว เธอค่อยๆข่มความกลัวให้หายไปหมด หันมาเผชิญสายตากับราชาดอย่างไม่หวั่นเกรง
“ถ้าหม่อมฉันกราบทูลว่าใช่ล่ะเพคะ ฝ่าบาทจะบอกความจริงกับหม่อมฉันได้หรือเพคะ”กวินตาใช้คำอย่างคล่องแคล่ว จนพระเจ้าลาทีฟยิ้ม และขำลูกชายขึ้นมาในเร็วพลัน
ในเมื่อเธอคนนี้มีหลักฐานมากมายขนาดนี้ อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเจ้าชายของเมืองนี้จะมีข้อแก้ตัวว่าอย่างไร
“ว่าไงล่ะราชาด ทีนี้เห็นทีว่าลูกต้องเล่าความจริงแล้วนะ”
“เสด็จพ่อ ลูกไม่เคยรู้จักผู้หญิงในรูปนี้เลยด้วยซ้ำไป อย่าว่าแต่รู้จัก แม้แต่เมืองไทยก็ไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปเลยด้วยซ้ำ”ราชาดเอ่ยอย่างเฉียบขาด
“แล้วที่อังกฤษล่ะเพคะ”กวินตาซักต่อ
“อังกฤษแล้วยังไง”ราชาดย้อนถามอย่างไม่ร้อนใจ
กวินตานึกอยากจะเอานิ้วจิ้มดวงตาเจ้าเล่ห์ของเจ้าชายขึ้นมาซะงั้น เผื่อว่าความทรงจำจะได้กลับมาบ้าง จะได้ไม่หลงไม่ลืม จนมันเลอะเลือนมากขนาดนี้
“หรือว่าฝ่าบาทไม่เคยไปเสด็จไปอังกฤษ”
“เคย ฉันไปเรียนที่นั่น แต่นั่นก็นานมากแล้ว”ราชาดบอกออกมา กวินตายิ้มได้เล็กน้อย
“ให้หม่อมฉันได้พบหน้าน้องสาวของหม่อมฉันเถอะเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันจำเป็นที่จะต้องพาน้องสาวของหม่อมฉันกลับไป”กวินตาเริ่มใช้ไม้อ่อนลงแล้ว
เพราะคาดหวัง ว่าจะได้พบหน้าน้องสาวอย่างที่ใจหวังเอาไว้สักที
คราวนี้พระเจ้าลาทีฟหันมามองหน้าลูกชายบ้าง ราชาดอึ้งๆ อะไรกัน น้องสาวอะไรกัน เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย จะมาตามหาตัวน้องสาวในวังนี้ได้อย่างไรกัน นี่มันกุเรื่องขึ้นมาชัดๆ
“ฉลาดดี....แต่จะบอกอะไรให้นะสาวน้อย อย่ามาใช้ไม้นี้ในการไล่จับฉัน ที่จริงแล้วน้องสาวของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ และเรื่องการตามหาตัวน้องสาวของเธอ ก็เป็นแค่แผนที่จะเข้ามาในวังนี้เพื่อจับฉัน เบ็คเมล์ฉัน ใช่ไหม?”ราชาดเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดรำคาญใจ
ใบหน้าสวยใสของกวินตากำลังตกอยู่ในอาการอึ้ง เบิกตากว้างมากขึ้น......อะไรนะ นี่หาว่าเธอมาจับเขาถึงที่นี่งั้นเหรอ?
คิดไปได้ยังไง....ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้าชาย จะบอกให้รู้ไปเลยว่าคนอย่างเธอ ไม่จำเป็นต้องมาไล่จับเจ้าชายไกลถึงที่นี่ แค่คุณชายที่เมืองไทยก็ไล่ตามเธอเป็นขบวนแล้ว
ใบหน้าสวยของกวินตาเริ่มมีแววขุ่นมัวขึ้นมาในทันที สีหน้าราบเรียบก่อนหน้านั้นของกวินตา บ่งบอกได้แล้วในตอนนี้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ที่นี่ไม่ใช่บ้านพิเชฐณรงค์ธรรม ไม่จำเป็นที่จะต้องสำรวมอีกแล้ว เธอเพียงแต่คิดในใจ
หากแต่ความจริงแล้วเธอเกรงใจพระเจ้าลาทีฟต่างหาก ถึงไม่กล้าพอที่จะแสดงท่าทางแบบนั้นออกไป ถ้าหากว่าเป็นเจ้าชายจอมเฉลียวฉลาดคนนี้ล่ะก็ คงไม่ได้นั่งลอยหน้าว่าเธออยู่แบบนี้แน่ สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือ รักษามารยาทของสุภาพสตรีไทยเอาไว้ให้มากที่สุด
“ขออภัยเพคะฝ่าบาท แต่เรื่องที่หม่อมฉันกราบทูลไปคือเรื่องจริง นี่คือรูปของน้องสาวหม่อมฉัน เธอป่วยเป็นโรคหอบหืดมาตั้งแต่เล็ก และนี่ก็คือรูปของฝ่าบาท ที่น้องสาวของหม่อมฉันทิ้งเอาไว้ก่อนจะหายตัวมาจากเมืองไทยเพคะ”กวินตาเลื่อนรูปถ่ายสองใบมาให้พระเจ้าลาทีฟดู
“ราชาด คราวนี้ลูกต้องทบทวนดูแล้วนะ ว่าเคยรู้จักเธอหรือเปล่า?”พระเจ้าลาทีฟเอ่ยเหมือนจะคาดคั้นราชาดอยู่กลายๆ ราชาดหยิบรูปสองใบขึ้นมาเพ่งสายตาพิจารณาอย่างละเอียด สลับกับมองใบหน้าสาวน้อยตรงหน้า แล้วเขาต้องส่ายหน้าไปมา และวางรูปลงบนโต๊ะเช่นเดิม
“ไม่เลย ฉันไม่เคยรู้จักผู้หญิงในรูปนี้เลย ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่อังกฤษ ฉันไม่เคยรู้จักคนไทยเลยสักคนเดียว นอกจากเธอในตอนนี้ เวลานี้ และตรงนี้”ราชาดย้ำหนัก กวินตาหน้าเสีย อยากจะร้องไห้ต่อหน้าพระราชาแห่งบาร์คาร์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ เธอจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นไม่ได้เด็ดขาด แต่ความอดทนอดกลั้นของเธอช่างน้อยนัก บวกกับสายตาแต่ละคู่ที่จ้องมองมาที่เธอ ยิ่งทำให้กวินตาใจเสียหนักยิ่งกว่าเก่า
“ได้โปรดเมตตาหม่อมฉันเถอะเพคะ หม่อมฉันต้องรีบพาน้องกลับไปรักษาโดยด่วน”กวินตาอยากจะร้องไห้ขึ้นมาแล้ว การตามหาคนไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดเอาไว้แล้ว
มิหนำซ้ำรูปผู้ชายที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นนายคนสร้างเรื่องคนนั้น กลับเป็นถึงมงกุฎราชกุมารอีกต่างหาก แล้วคราวนี้เธอคงจะหมดหวังเรื่องการสอบแล้ว
“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่เคยรู้จักน้องสาวเธอ ไม่เคยเห็นหน้า”
“ได้โปรดเถอะเพคะฝ่าบาท”กวินตาอ้อนวอน ราชาดถอนหายใจหนักหน่วง มองเมินไปทางอื่น ไม่อยากจะเห็นหน้าใสๆนั่นเลย ให้ตายเถอะ!
มันช่างตอกย้ำความรู้สึกได้ดีชะมัด....
ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะมาหลงเสน่ห์แม่เด็กสาวแสนร้ายกาจคนนี้เข้าแล้ว ราชาดเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองดีที่สุด และเขาก็รู้ดีด้วย รู้ตั้งแต่วันที่เห็นเธอคุยอยู่กับหญิงชราคนนั้นแล้ว เธอเข้ามาก่อกวนหัวใจของเขาทั้งยามหลับและตื่น ไม่ว่างเว้นเวลาแม้สักนาทีเดียว
หรือว่าสวรรค์จะส่งเธอมาให้เขาได้รู้จักคำว่าหยุดนิ่ง และใช้ชีวิตอยู่กับใครสักคนอย่างจริงจัง ไม่นะ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ แม่สาวน้อยคนนี้ก็แค่จอมวางแผน แสนร้ายกาจก็แค่นั้น ราชาดย้ำเตือนสติตัวเอง ไม่ให้หลงใหลในความไร้เดียงสาของสาวน้อยแสนซื่อตรงหน้า ทั้งๆที่หัวใจกลับทรยศต่อความคิดของเขา
พระเจ้าลาทีฟมองหน้าบุตรชายคนเดียว ในขณะที่ราชาดกำลังคิดอะไรบางอย่างออกมาได้แล้ว เพื่อพิสูจน์ความจริงว่าเขาไม่ได้ลักพาตัวน้องสาวของกวินตามา เขายินดีจะทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่าตนเองบริสุทธิ์ และเพื่อเหนี่ยวรั้งเธอให้อยู่ที่นี่ให้นานที่สุด
“ฉันยินดีจะช่วยเธอตามหาน้องสาวเธอนะสาวน้อย”ราชาดเอ่ยออกมา มองใบหน้าสวยใสที่ซีดเผือดเสียจนไม่มีเลือดฝาดเหมือนก่อนหน้านั้น
“แต่เธอต้องอยู่ที่นี่เพื่อพิสูจน์ความจริงไปพร้อมๆกับฉัน จนกว่าจะเรื่องทุกอย่างจะสรุปได้ว่า ที่เธอเล่ามาคือความจริงทั้งหมด”ราชาดเอ่ยอย่างเฉียบขาด
“กาซิม”ราชาดหันไปเรียกหัวหน้าบอดี้การ์ดเข้ามา
“ตามหาผู้หญิงไทยคนนี้ให้พบด้วย อ้อ...แล้วสืบประวัติข้อมูลเกี่ยวกับสาวน้อยคนนี้ด้วย เอาความจริงที่ละเอียดทุกอย่างด้วยนะ”ราชาดขึ้นมามองอีกครั้ง ก่อนจะยื่นรูปของลินินให้กับกาซิม
“พระเจ้าค่ะฝ่าบาท”
“คนรักของน้องสาวเธอชื่ออะไรนะ”
“ฮาร์ซาร์เพคะ”กวินตาบอกเสียงสั่นเครือ
“ใช่ฮาร์ซาร์...มีรายละเอียดเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีกไหม?”
“เพคะ เขาบอกว่าเขาเป็นเชื้อพระวงศ์คนสนิทของที่นี่ และเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในบาร์คาร์ ฮาร์ซาร์แต่งงานกับลินินน้องสาวของหม่อมฉัน ซึ่งเธอเป็นถึงหม่อมหลวงของเมืองไทยเพคะ”
“ดี...ข้อมูลนี้ช่วยได้มาก....จัดการตามนี้นะกาซิม หาความจริงมาให้เร็วที่สุด ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง ทำไมฉันถึงได้กลายไปเป็นเศรษฐีเชื้อพระวงศ์คนนั้นเสียได้”ราชาดเพ่งสายตามาที่กวินตา ที่นั่งเหมือนจะร้องไห้ ความเข้มแข็งเมื่อครู่มันหายไปแล้ว
หายไปตั้งแต่รู้ว่าน้องสาวไม่ได้อยู่ที่นี่ ความหวังทุกอย่างมันก็เลยพังลงดังครืน หมดแล้วความหวังทุกอย่าง เธอคงจะกลับไปไม่ทันสอบเก็บคะแนนแน่ๆ
“ระหว่างที่เธอต้องอยู่ที่นี่ในวังนี้ จะอยู่ในสายตาของคนของฉัน ห้ามหนีไปไหนเด็ดขาด เราจะมาพิสูจน์ความจริงด้วยกัน”
“แต่ว่าหม่อมฉันต้องรีบกลับ”
“ไม่มีคำว่าแต่ทั้งนั้นสาวน้อย”ราชาดส่ายหน้าช้าๆ มองใบหน้าสวยใสจิ้มลิ้มนั้น อย่างครุ่นคิดหนัก
“หม่อมฉันต้องกลับไปเรียนต่อให้จบ...”กวินตาพยายามชี้แจง ราชาดยกมือขึ้นมาห้ามปราม
“นั่นฉันไม่สน แต่ที่ฉันสนคือฉันต้องการพิสูจน์ให้เธอเห็น ว่าฉันไม่ใช่คนรักของน้องสาวเธอ และเรื่องที่เธอกุขึ้นมันไม่ใช่เรื่องจริง ที่อยากรู้มากกว่านั้นคือ เธอกุเรื่องนี้ขึ้นเพื่ออะไร เพื่อต้องการจะจับฉันจริงหรือเปล่า? ถ้าเป็นอย่างนั้นต้องขอชมว่าเก่งทีเดียว แต่บอกไว้ก่อนนะว่าไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้มาก่อนเลย”ราชาดเอ่ยเหมือนขู่....
แทนที่กวินตาจะกลัว กลับหวั่นอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องการสอบเท่านั้น
เธอต้องอยู่ที่นี่จริงๆน่ะหรือ?
ไม่นะแล้วเรื่องสอบล่ะ จะทำยังไงกันล่ะทีนี้.....
กลางทะเลทรายที่ร้อนระอุ ในกระโจมที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่เพื่อเป็นแหล่งกบดาน และสำนักงานซื้อขายเปลี่ยนทาสกันกลางทะเลทราย
ฮาร์ซาร์เดินถือขวดน้ำเข้ามาในกระโจม แหวกผ่านหญิงสาวต่างเชื้อชาติ ที่ถูกจับมาขังรวมเอาไว้ที่นี่ ผ่านเข้าไปด้านในสุด ที่มีสาวน้อยอีกคน ร่างกายเริ่มจะทรุดโทรมลงมากแล้ว กำลังมองมายังเขาด้วยแววตาเกลียดชังเหลือแสน
“กินน้ำหน่อยไหมที่รัก”ฮาร์ซาร์เอ่ยน้ำเสียงหวานหยด ทำเอาคนที่กำลังมองมาถึงกับเลี่ยนในการเสแสร้งที่ไม่แนบเนียนเลยสักนิดเดียว
แทนที่จะได้คำหวานกลับมาเหมือนอย่างแต่ก่อน กลับได้คำด่าอย่างแสบสันกลับไปแทนที่ทุกอย่าง จากสาวน้อยผู้น่าสงสาร
“ไปตายซะไป”นั่นคือสิ่งที่เธอบอกเขามา ฮาร์ซาร์ยิ้มกว้างกึ่งหัวเราะ
“ที่รักครับ อย่าเพิ่งโมโหสิ”ชายหนุ่มขยับเข้าไปหาอีกนิด ก้มหน้าต่ำลงไปมองหน้าซีดเซียวของสาวน้อยที่กำลังนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนพื้นทราย
“ไปให้พ้นหน้าฉัน”เสียงนั้นเกรี้ยวกราดกลับมาพอดู
“ไปแน่จ้ะ แต่ว่าที่มาเนี่ย เพราะต้องการมาดูว่าที่รักของผมจะตายหรือยังก็เท่านั้นเอง ขายก็ขายไม่ได้ ยังจะมาอายุยืนยาวอีกนะ”ฮาร์ซาร์ว่าประชดประชัน ลินินเองก็รู้ดี
เธอทำพลาดอย่างหนักแล้ว ที่หนีตามผู้ชายคนนี้มา จะมีใครรู้บ้างว่าเธอถูกหลอกมาขายที่นี่ ไม่ใช่เป็นเมียเศรษฐีอย่างที่เข้าใจกันเลย
มันเจ็บปวดที่หลงรัก และไว้ใจทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง ใช้ชีวิตด้วยกันมาเป็นปี แต่ไม่คิดว่าสามีที่เคยดีแสนดีจะกลายมาเป็นแมงดาทะเลทราย หากินกับความเจ็บปวดของเพศแม่ได้ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง ว่าความร่ำรวยนั้น เขาได้มาจากไหน
เมื่อก่อนไม่เคยระแคะระคายเลยสักนิดเดียว คิดว่าเขาทำธุรกิจอย่างถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง ถึงได้ไว้ใจและแต่งงานกันเงียบๆ แต่หารู้ไม่ว่าทางนี้สืบเรื่องราวมาอย่างดี ก่อนจะเข้ามาทำความรู้จักด้วย
สมบัติคือทุกอย่างของเขา...เขาต้องการเพียงสมบัติของเธอเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการหัวใจและไม่ต้องการให้ชีวิตคู่มันยืนยาวเลยสักนิด แค่คิดน้ำตาก็ไหลแล้ว มันเจ็บปวดเสียจนแค้นใจ และพูดอะไรไม่ออก ผู้หญิงคนแล้วคนเล่า ที่ถูกจับมาขังที่นี่ ต้องถูกจับไปในกระโจมอีกกระโจม เพื่อสนองตัณหาพวกบ้ากามพวกนี้ เธอได้ยินเสียงร้องของความเมตตา แต่เธอกลับสั่งอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว
และเธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนี้เลยสักนิด!
“แกมันเลว”คำนี้มันหลุดออกมาทั้งน้ำตาที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง ฮาร์ซาร์ยิ้มเยือกเย็น ราดน้ำบนตัวของลินินให้เปียกชุ่มและพูดไปว่า...
“ขอบใจที่ชมนะที่รัก เวลาผ่านไปเท่าไหร่ ก็ไม่เคยทำให้ที่รักของผมหายปากกล้าได้สักทีเลยนะ”
“อย่ามาพูดมากอยู่เลย อยากจะฆ่าฉันก็เอาเลยสิ แต่อยากบอกอะไรให้รู้ไว้นะ คนอย่างแกจะไม่ได้สมบัติของตระกูลฉันแม้สักชิ้นเดียว”
“โอ...ไม่หรอกที่รัก อย่าลืมว่าเราเป็นสามีภรรยากันนะ”
“ข้อนั้นฉันไม่เถียง แต่ฉันลืมบอกอะไรไปอย่างนะ การที่ฉันเลือกแกมาเป็นสามี ฉันก็กลายเป็นคนธรรมดาแค่คนหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ”คำพูดของลินินทำให้ฮาร์ซาร์นิ่งขรึม หัวเราะไม่ออก
“ฉันถูกตัดออกจากตระกูลเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่หนีตามคนชั่วอย่างแกมาที่นี่ และอีกอย่างนะ ฉันก็ถูกตัดออกจากกองมรดกที่แกอยากได้ด้วย ทีนี้ฉันก็เป็นคนตัวเปล่า ไม่มีอะไรเลยเหมือนผู้หญิงพวกนี้ยังไงล่ะ”ลินินเอ่ยอย่างสะใจทีเดียว
กว่าจะรู้ว่าคนรักแท้จริงแล้วเป็นคนยังไง ลินินก็ไปไหนไม่รอดแล้ว นอกจากถูกจับขังรวมกับแม่สาวๆพวกนี้ เพื่อรอวันที่จะมีคนมาซื้อไปขายตามซ่องในหัวเมืองต่างๆ หรือไม่ก็เป็นทาส ถ้าดีนิดก็คงจะได้เป็นเมียเศรษฐีที่ขี้เกียจหาเมียด้วยความสามารถของตัวเอง
“สมน้ำหน้าแกนัก แกมันโลภเอง”ลินินถ่มน้ำลายใส่หน้าฮาร์ซาร์อย่างตั้งใจ ชายหนุ่มกำหมัดแน่น คิดว่าจะตบสักทีให้หายปากดี แต่ยั้งมือเอาไว้ทัน
“หุบปากของเธอซะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอซะ”ก็ได้แค่ขู่เท่านั้น ลินินคิดในใจ ถึงได้กล้าท้าทายเขามากขึ้นทุกวัน โดยไม่เกรงกลัวต่อความตาย ที่เขาจะหยิบยื่นให้เมื่อไหร่ก็ได้
“เอาเลยสิ จะรออยู่ทำไม ตอนนี้ฉันก็เหมือนคนตายไปแล้วนี่”
“ไม่หรอกที่รักผมยังมีวิธีที่ดีกว่านั้น ได้ข่าวว่าพี่สาวคุณมาที่นี่แล้วนี่”ฮาร์ซาร์ยิ้มกว้าง เมื่อคิดถึงเงินค่าไถ่จำนวนมหาศาล เพื่อแลกกับศพของผู้หญิงคนนี้
“พี่ตา....พี่ตามาที่นี่หรือ?”ลินินตกใจที่ได้ยินแบบนั้น เพราะเท่ากับว่าเธอดึงให้พี่สาวตกอยู่ในอันตรายไปด้วย
“แกจะทำอะไรพี่สาวฉัน”
“ยังไม่ทำตอนนี้หรอก เพราะตอนนี้ พี่สาวคุณกำลังเสวยสุขอยู่กับเจ้าชาย อ้อ...ไม่ใช่สิ ถูกเจ้าชายราชาดคุมขังเอาไว้มากกว่า อะไรมันจะตรงตามที่คาดการณ์ไว้อย่างนี้ก็ไม่รู้”
“หมายความว่าไง”
“บอกอะไรให้นะที่รัก ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ไม่ได้รู้จักเจ้าชายหรือใครทั้งนั้น ที่ผมเป็นคือผมนี่ แมงดาทะเลทรายที่หลอกผู้หญิงหน้าโง่พวกนี้มาขายยังไงเล่า คือธุรกิจทำเงินของผม และคุณก็เป็นหนึ่งในนั้น”ฮาร์ซาร์หัวเราะลั่นกระโจม อย่างสะใจ ที่ได้ทำให้ลินินหน้าเสียได้
ลินินหายใจแทบไม่คล่องอีกต่อไป เมื่อรู้ว่าพี่สาวมาถึงที่นี่แล้ว และไม่นานก็คงจะถูกจับตัวมาที่นี่ เธอก็ได้แต่หวังว่าจะมีชีวิตอยู่รอดถึงวันนั้น เพื่อเตือนพี่สาวให้ระวังตัว และขอโทษในทุกเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด สายตาแสนแค้นใจกำลังเปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำตา ลินินขยับปากพูดได้เพียงคำเดียวเท่านั้น ที่มันจะระบายความแค้นนี้ออกไปได้บ้าง
“แกมันเลว”ลินินได้แต่เข่นเขี้ยวออกมาเท่านั้น
เพราะเธอทำไม่ได้แม้แต่จะขยับตัว ลุกขึ้นมานั่งด้วยซ้ำไป เพราะโรคที่มันรุมเร้า ทำให้ต้องทรมานหนักมากขึ้นทุกวัน รอเพียงเวลาที่จะตายไปจากโลกนี้ หมดสิ้นเคราะห์กรรมสักทีก็เท่านั้น
“รอให้เจ้าชายปล่อยตัวพี่สาวคุณออกมาก่อน แล้วผมจะจับมาทำเงินที่นี่เหมือนกัน รับรองว่าที่รักจะได้พบหน้ากับพี่สาวแน่ๆ แต่ต้องอดใจรออีกนิดเท่านั้นนะ”
“อย่านะ...แกอย่าทำอย่างนั้นนะ”
“ช่วยไม่ได้นะที่รัก ในเมื่อที่รักเองก็ทำเงินไม่ได้ ก็อย่ามาขวางทางคนอื่นเขาสิ”
“ถ้าแกทำอะไรพี่สาวฉัน ฉันจะฆ่าแกคอยดู”
“หึๆๆๆ ช่วยเหลือตัวเองให้มันได้ก่อนเถอะแล้วค่อยพูด”ฮาร์ซาร์ย้อนกลับได้อย่างเจ็บแสบที่สุด ลินินมองตามแผ่นหลังของคนใจร้ายนั้นไปจนลับสายตา
จะทำอย่างไรเพื่อห้ามไม่ให้แม่ส่งคนมาที่นี่ จะได้ไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของคนชั่วคนนี้อีกคน เธอผิดตั้งแต่ต้น ที่ถลำเพียงเพราะคำว่ารักเพียงคำเดียวเท่านั้น ที่ทำให้ต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ มันก็สมควรแล้ว ที่จะกลายเป็นศพที่ไม่มีญาติอยู่กลางทะเลทรายนี้
.......................................................................................................................
ความคิดเห็น