รักที่ตามหา

ลำดับตอนที่ #9 : ภารกิจสุดท้าย (จริงหรือเปล่า)

******ฉันนั่งรถตู้ของบริษัทมารับจงอวี้ กับจิ่งหยูว แต่เช้า แต่วันนี้พี่เต๋าไม่ได้มาด้วยเพราะติดธุระ แต่ก้อไม่น่าเป็นห่วงเพราะมีบางคนพูดไทยได้คล่องกว่าคนไทยอย่างฉันซะอีก รถขับไปไม่นานก้อถึงจุดหมาย  โดยมีทีมงานถ่ายแบบตั้งท่ารออยู่แล้ว พอจงอวี้กับจิ่งหยูวลงจากรถ ช่างแต่งหน้าพากันกุรีกุจอมากกว่าปกติ   (ไม่รู้จะคลั่งไคล้อะไรกันนักหนา) ก้อนั่นแหละคนดังประจำปีไปที่ไหนแฟนคลับก้อตามกันไปอย่างเหนียวแน่น ดีนะที่มีการ์ดกั้นไว้ห้ามไม่ให้เข้า จงอวี้แต่งตัวเสร็จเดินออกมาก่อน วันนี้คอนเซ็ป”หนุ่มซี๊ด    เซ็กซี่ ขยี้ใจ” ตามาด้วยจิ่งหยูวผู้ทระนงมาดไม่เคยว๊อกแว๊ก แต่ดูไปดูมาเขาก้อดูเซ็กซี่ตามคอนเซ็ปที่วางไว้จริงๆนั่นแหละ ฉันแอบเผลอใจลอยมองเขาอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนที่ฉันแอบมองกำลังจ้องหน้า ฉันอยู่  มารู้ตัวอีกทีก้อกลายเป็นเรากำลังจ้องตากันซะแล้ว จิ่งงหยูวส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉันเมื่อรู้ว่าฉันกำลังมองเขาอยู่  พอได้สติฉันรีบหลบตาเขาทันทีทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ตัวจริง ๆ ว่าแอบมองเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันนั่ง ๆยืน ๆ รอเขาจนถ่ายแบบเสร็จใช้เวลาประมาณเกือบครึ่งวัน แล้วจึงพาพวกเขากลับกรุงเทพ และนี่ก้อเป็นภาระกิจสุดท้ายสำหรับการมาเมืองไทยของพวกเขา เพราะพรุ่งนี้จงอวี้จะต้องเดินทางลับประเทศจีน ส่วนจิ่งหยูวเขายังคงอยู่เมืองไทยต่อสักพัก และนั่นมันก้อเป็นความต้องการของเขานั่นแหละเขาอยากอยู่เมืองไทยต่ออีกสักระยะหนึ่งเพราะเขาอยากกลับไปเยี่ยมคุณลุง คุณป้า ของเขา  สรุปเป็นอันว่าภาระกิจของฉันก้อจบลงแล้ว  ฉันจะลาพักร้อนซะที พรุ่งนี้ฉันไปส่งจงอวี้ขึ้นเครื่องก้อเป็นอันปิดจ๊อบ เย้..เย้..ส่วนจิ่งหยูวก้อไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว เขาอยากอยู่ต่อเองนี่นา

            วันนี้ก้อเป็นอีกวันที่ฉันรู้สึกโล่ง และเป็นวันที่สดใสที่สุด ฉันมารับพวกเขาสองคนที่โรงแรมเพื่อจะพาไปสนามบินส่งจงอวี้ขึ้นเครื่องกลับ โดยมีจิ่งหยูวเดินทางมาส่งจงอวี้ที่สนามบินด้วย วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะได้เห็นหน้าเขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้เขาจะไม่ได้กลับไปก้อเถอะ คิดได้อย่างนี้ฉันก้ออารมณ์ดีขึ้นมา บรรยากาศที่สนามบินก้อไม่ต่างอะไรกับวันที่พวกเขาเดินทางมา มีแฟนขลับมาส่งเขาแน่นสนามบิน ทุกย่างดำเนินไปตามที่บริษัทได้เตรียมการไว้ โดยมีเจ้าหน้าที่ของสนามบินให้ความช่วยเหลือจนทุกย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย ก่อนจะขึ้นเครื่องจงอวี้หันมาคุยกับฉัน

“ผมโทรมาหาคุณได้ไหม” (ภาษจีน) พร้อมส่งยิ้มหวานให้ คำพูดของจงอวี้ทำให้จิ่งหยูวหยุดมองหน้าคนส่งยิ้มหวานอยู่พักก่อนจะหันมาบอกกับฉัน

“เขาบอกจะขอโทรหาคุณได้ไหม ดูเขาจะชอบคุณนะเพิ่งรู้ว่ารสนิยมจงอวี้เป็นแบบนี้”  ไม่พูดเปล่าเขามองฉันด้วยหางตา แถมด้วยร้อยยิ้มมุมปาก ฉันไม่ชอบรอยยิ้มของเขาแบบนี้จริง ๆ เออฉันไม่สวยบ้างให้มันรู้ไป

“ได้คะ โชคดีนะคะ” ฉันหันไปตอบจงอวี้  จนทำให้จิ่งหยูวมองหน้าฉันก่อนจะหันไปแปลคำพูดของฉันให้จงอวี้ฟัง หลังจากส่งจงอวี้ขึ้นเครื่องเรียบร้อย ฉันก้อพาจิ่งหยูวเดินไปขึ้นรถตู้กลับไปที่โรงแรม และไม่ลืมภารกิจที่ยัยนารีขอร้องฉันไว้

“อ้อ เกือบลืม ฉันขอลายเซ็นคุณหน่อย” ฉันพูดพร้อมยื่นสมุดเล่มเล็ก ๆ ให้เขา เขารับสมุดจากมือฉันก่อนจะก้มหน้าลงไปวาดปากกาลงในสมุดนั้น และส่งมันกลับมาให้ฉัน

“ ขอบคุณนะ แต่อย่าเข้าใจผิดหละว่าฉันคลั่งไคล้คุณอีกคน พอดีเพื่อฉันฝากมา” ฉันรับสมุดจากเขาและเก็บมันลงไปในกระเป๋า

“โชคดีนะคุณ หวังว่าเราจะไม่พบกันอีก” ฉันพูดกับจิ่งหยูวก่อนจะเลื่อนปิดประตูรถ ปล่อยให้เขากลับไปโรงแรมคนเดียว เพราะฉันถือว่าภารกิจฉันเสร็จสิ้นลงแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องนั่งรถไปกับเขาด้วย  ฉันยืนอย่างสบายใจมองรถขับออกไปจนสุดสายตา