ต่างกันนักรักวุ่น ๆ

ลำดับตอนที่ #5 : เริ่มมองเห็นกันและกัน

ฉันมาถึงสตูแต่เช้า เพื่อไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย พยามยามแต่งตัวให้ดูทะมัดทะแมงที่สุด    ก้อกางเกงยืนขาสั้นเสื้อเชิ๊ตแขนยาวที่ตลบพับแขนขึ้นเพราะอากาศร้อน แต่รู้สึกไม่ค่อยพอใจกับคนที่จะไปด้วยนัก ฉันยืนรอไม่ถึงห้านาทีก้อมีรถมาจอดเทียบ

“รอนนานไหม”  ปุณณ์เปิดกระจกรถถามพร้อมทั้งปลดล็อคประตูเพื่อให้เธอเปิดขึ้นรถ

ไม่มีเสียงตอบกลับจากปลายทาง หญิงสาวเอื้อมือเปิดประตูรถเพื่อจะขึ้นไปนั่ง

“ร้านอยู่ที่ไหน” เขาถามฉัน

“แถวพระรามเก้า” ฉันตอบเขาสั้น ๆ แล้วก้อนิ่งเงียบไปอีก เขาขับรถไปเรื่อย ๆ

ฉันแอบเหลือบมองเขาตอนขับรถ “ไม่พูดดูดีกว่าตอนพูดมากซะอีก” ฉันคิดในใจ

“นี่คุณ จะไม่พูดอะไรเลยเหรอ”

“จะให้ฉันพูดอะไรละค่ะคุณปุณณ์” ฉันเริ่มกวนเขา

“คุณนี่จะพูดดี ๆกับผมบ้างไม่ได้เหรอ”

ยังไม่ทันได้เถียงต่อรถก้อจอดหน้าร้านสะดวกซื้อยอดนิยมแห่งหนึ่ง (เซเว่นอีเลฟเว่นนั้นแหละ)

“คุณจะซื้ออะไร” ฉันถามด้วยความสงสัย

“ก้อผมหิว ยังไม่ทานอะไรมาเลย”  เขาเปิดปะตูรถกำลังจะก้าวออกไป

“เดี๋ยวสิ” ฉันพูดพร้อมทั้งคว้าแขนของเขาไว้ ทำให้เขาต้องกลับมานั่งท่าเดิม

“ลงไปอย่างนี้เดี๋ยวคนห้อแห่มาดูคุณทั้งร้านหรอก ฉันไม่อยากจะโดนพี่เจกับพี่แนนว่า ว่าดูแลคุณไม่ดี เผลอ ๆ เกิดแฟนขลับคุณตะลุมบอนกันจนคุณบาดเจ็บไปเยรางวัลไม่ได้ฉันยิ่งซวยใหญ่เลย”

ฉันพูดไปตามก้อกวาดไปเจอหมวกแก็บใบหนึ่งวางอยู่หลังรถ เลยเอื้อมมือไปหญิงมาใส่ให้เขา เพื่ออำพรางตัว โดยที่ไม่รู้ว่าตาคม ๆ คู่นั้นกำลังจ้องมองฉันอยู่

“เอ้าไปได้แล้ว”

“แล้วคุณไม่ลงไปกับผมเหรอ”

“ไม่หละ ฉันไม่หิว”

“คุณห่วงผมไม่จริงนี่ ถ้าเกิดผมลงไปคนเดียวแล้วเกิดมีคนจำผมได้จะทำยังงัย ผมเป็นอะไรไปคุณจะเดือดร้อนนะ ผมว่า......พี่เจต้องหักเงินเดือนคุณแน่” คำพูดขู่ของเขาเป็นผล ทำให้ฉันต้องลงไปพร้อมกับเขา

เขาเดินเลือกซื้อของโดยที่ข้าง ๆก้อมีฉันคอยดูอยู่ด้วย เขาหยิบนมหนึ่งกล่องกับขนมปังอีกสองสามอย่างแล้วจึงเดินไปคิดเงินที่แคชเชีย แต่สาวน้อยแคชเชียก้อจำเขาได้

“พี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์” เธอส่งเสียงเรียกชื่อเขา ทำให้คนอื่นที่อยู่ในร้านหันมามองแล้วค่อย ๆเดินเข้า มาหาเขา โดยเฉพาะกลุ่มเด็กสาว    วัยรุ่นที่กำลังซื้อของอยู่ในร้านเพื่อจะขอลายเซ็นและถ่ายรูป

เขายิ้มให้สาวน้อยแคชเชียพร้อมทั้งรีบจ่ายเงินก่อนที่เหตุการณ์มันจะบานปลายไปมากกว่านี้ แต่ก้อไม่ทันแล้วหละ กล้องจากโทรศัพท์มือถือทุกตัวหันมาที่ฉันและเขา ปุณณ์ยืนให้เด็กสาวถ่ายรูปอยู่พักใหญ่ โดยมีรูปฉันติดไปในกล้องด้วย ก้อรู้อยู่นะคนที่เขาอยากถ่ายไม่ใช่ฉันแต่จะให้ทำยังงัยหละจะให้ฉันวิ่งหนีเขาไปเหรอ ก้อต้องยืนอยู่ข้าง ๆ เขานั่นแหละ

“ขอโทษนะครับ ต้องไปทำธุระต่อ” ปุณณ์รีบพูดตัดบท เขาคว้าข้อมือฉันพร้อมทั้งรีบฉุดฉันให้รีบเดินไปที่รถ โดยที่กล้องเหล้านั้นก้อยังถ่ายอยู่ไม่หยุด ตอนนั้นฉันตกใจไม่รู้ตัวสักนิดว่าเขากำลังจับมือฉันอยู่ มาได้สติอีกทีก้อมาถึงรถแล้ว

“ปล่อยได้แล้ว”

“ปล่อยอะไร” เขามองหน้าพร้อมยิ้มหวานให้ ทำให้ฉันใช้สายตามองไปที่มือที่เขาจับฉันอยู่ เขาจึงค่อย ๆปล่อยมือฉัน เราเดินทางต่อไปจนถึงจุดหมาย (ร้านพี่อี๊ดเพื่อนซี้พี่เจ)

****************************