รักที่ตามหา

ลำดับตอนที่ #38 : หากันจนเจอ

*****ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนที่จากฉันไปไกลแสนไกล ผู้ชายคนที่ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน และเป็นผู้ชายคนที่ฉันพยายามจะลบเขาออกจากใจ ฉันมองหน้าจิ่งหยูวและไม่อาจปฏิเสธตัวเองได้เลยว่าไม่เคยลบเขาออกไปจากใจได้แม้จะพยายามสักแค่ไหน ผู้ชายคนที่ฉันคิดถึงตลอดมา ฉันค่อยๆขยับตัวแล้วแอบตัวหอมแก้มเขาเบาๆ เพราะกลัวว่าเขาจะตื่นแต่คนถูกหอมแก้มกับอมยิ้มด้วยความพอใจพร้อมรวบตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้หน้าตาเฉย

“แอบหอมแก้มผมแบบนี้ รักผมเข้าแล้วใช่ไหม” คำถามของเขาเล่นเอาฉันหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกก็สิ่งที่เขาพูดมันเป็นความจริงที่ฉันไม่อาจปฏิเสธได้ แต่ฉันก็ยังไม่วายปากแข็งเพราะกลัวอีกฝ่ายจะได้ใจ

“เปล่าใครว่าฉันรักคุณ ฉันก็แค่ ก็แค่....”

“แค่อะไรคุณ เมื่อคืนคุณยังบอกรักผมอยู่เลย คุณจำไม่ได้หรือ” คำพูดของเขามันทำให้ฉันยิ่งอายเข้าไปอีกจนไม่กล้ามองหน้าเขาก็เมื่อคืนฉันเผลอตัวบอกรักเขาจริงๆ  จิ่งหยูวยิ้มกว้างจนเห็นเขียวสองข้างเมื่อเห็นฉันอายจนหน้าแดงกล่ำ เขาก้มลงหอมแก้มฉันจนฉันต้องเอามือกุมแก้มข้างที่ถูกหอมไว้และค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองตากันด้วยความเข้าใจ ไม่มีอะไรกังวลและติดอยู่ในใจอีกต่อไป จิ่งหยูวค่อยๆก้มลงจูบฉันเบาๆ จูบของเขาทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความรักความอ่อนโยนที่เขามอบให้ และมันก็เป็นจูบที่แทนทุกคำว่ารักของเราสองคน

            จิ่งหยูวขับรถพาฉันออกมาจากโรงแรม เขาขับรถออกมาไกลจากกรุงเทพทุกที ฉันพยายามถามเขาหลายครั้งว่าจะพาฉันไปไหนแต่เขาก็ไม่ยอมบอกอะไรเอาแต่ขับรถหน้าตาเฉยอยู่อย่างนั้น จนเรามาถึงปลายทางเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ชายหายหาดแห่งหนึ่งแถวหัวหิน เขาจอดรถและเดินมาเปิดประตูให้ฉันลงจากรถ เขาจูงมือฉันเดินไปตามหาดทรายสีขาวที่ถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟ และลูกโป่งสีสันสดใสสวยงามทอดยาวไปตามทางเดินจนฉันแปลกใจนึกว่าที่ชายหาดเขาคงจะจัดงานอะไรสักอย่าง

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” ฉันมองหน้าเขาด้วยแววตาและสีหน้าที่มีแต่ความสงสัย แต่เขาก็ยังไม่ตอบอะไร   ได้แต่ยิ้มให้ฉันและจับมือพาเดินไปเรื่อยๆสักพักฉันก็ได้ยินเสียงเพลงเบาๆ ดังมาไม่ไกลเท่าไรนัก แล้วฉันก็เห็นนักดนตรีกำลังเล่นดนตรีคลาสสิกฟังแล้วเพราะจับใจเพลงที่เขาเล่นเป็นเพลงโปรดของฉัน “เพลงรักที่ตามหา” ฉันยืนฟังอยู่สักพักแล้วจึงหันไปมองหน้าเขา แต่จิ่หงยูวได้แต่ยิ้มให้ฉันจนฉันแปลกใจ สักพักเขาก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ออกมาแล้วนั่งลงคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน แล้วจึงเปิดกล่องนั้นออกมายื่นให้ฉัน

“แต่งงานกับผมนะ” ฉันยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกเขากำลังขอฉันแต่งงานพร้อมกับแหวน น้ำตาของความดีใจมันเริ่มไหลเอ่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นความจริง

“แต่งเลย แต่งเลย” และยิ่งประหลาดใจไปกว่านั้นนารีกับพี่ชีวิน พี่คชา และเพื่อนๆในออฟฟิศรวมถึงเพื่อนของเขาหลายคนก็เดินออกมาพร้อมส่งเสียงเชียร์ให้ฉันรับแหวนจากจิ่งหยูว นี่ทุกคนรู้เรื่องหมดยกเว้นฉันคนเดียว ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้าตอบรับเขา จิ่งหยูวสวมแหวนใสนิ้วนางของฉัน เพื่อนๆทุกคนจึงสงเสียงเฮแสดงความยินดีกับเราสองคนกันยกใหญ่ จากนั้นบนชายหาดก็เปลี่ยนเป็นปาร์ตี้เต้นรำเล็กๆ จิ่งหยูวพาฉันออกไปเปิดฟลอร์เต้นรำ แล้วเพื่อนๆของเราก็เข้ามาร่วมเต้นรำกับเราด้วย บรรยากาศในงานอบอวนไปด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้มแห่งความสุข เราเต้นรำกันสักพักก่อนจะแยกตัวออกมาเดินเล่นไปที่ชายหาดปล่อยให้เพื่อนๆสนุกกันต่อ

“ฉันงงไปหมดแล้ว แล้วนี่นารีกับชีวินและเพื่อนๆ รู้เห็นเป็นใจกับคุณด้วย”  ฉันถามเขาขณะที่เรากำลังเดินเล่นไปตามชายหาด เขาหันมายิ้มก่อนจะบอกกับฉัน

“ผมคุยกับทางบริษัทต้นสังกัดของผมที่เมืองจีนว่าผมจะแต่งงานทางบริษัทก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร”

“แล้วคุณไม่กลัวเรตติ้งคุณตกเหรอ” ฉันหันมาถามเขาต่อด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“คุณ เดี๋ยวนี้มันยุคไหนแล้ว เพื่อนของผมที่เป็นดาราหลายคนก็เปิดตัวว่ามีแฟนแล้ว บางคนก็แต่งงานแล้วด้วยซ้ำไม่เห็นเรตติ้งเขาจะตกเลยคุณอย่าคิดมากเลย ถึงผมจะไม่ได้เป็นดราแล้วแต่ผมก็เลี้ยงคุณได้นะ”

“ฉันกลัวว่าคุณจะเดือดร้อนเพราะฉัน แล้วฟานฟาน” ฉันถามถึงแฟนเก่าของเขาด้วยความอยากรู้

“ผมบอกกับฟานฟานไปแล้วว่าผมรักคุณ ตอนแรกฟานฟานก็ดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ แต่เธอเป็นคนสวยและมีความเชื่อมั่นในตัวเองคิดเสมอว่ายังไงคนอย่างเธอก็ต้องมีแต่คนมารุมล้อม เมื่อเธอรู้สึกว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว เธอก็มีตัวเลือกใหม่รออยู่อยู่แล้ว”

“แล้วจงอวี้รู้หรือเปล่า” ทันทีที่ฉันเอ่ยชื่อของจงอวี้ จิ่งหยูวก็หันควับมาทำตาเขียวใส่ฉัน

“ทำไมคุณกลัวจงอวี้จะรู้ว่าคุณเป็นแฟนผมหรือยังไง” จิ่งหยูวออกอาการหึงจนพาลอย่างเห็นได้ชัด

“นี่คุณฉันก็แค่ถามเพราะเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดี”

“ก็ใครจะไปรู้เห็นขอเบอร์โทรศัพท์กันไว้ แต่ถึงจงอวี้จะชอบคุณแค่ไหนก็คงต้องผิดหวังแล้วหละเพราะคุณเป็นของผมแล้ว และผมก็จองคุณไว้แล้วด้วย” พูดจบเขาก็จับมือซ้ายของฉันขึ้นมาให้ฉันดูแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางของฉัน

“นี่คุณยังไม่รู้จริงๆหรือไงว่าคนที่ฉันรักและรอมาตลอดคือใคร” ฉันมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายเพื่อจะบอกให้เขารู้ว่าคนคนนั้นก็คือเขา ดูเหมือนจิ่งหยูวก็รับรู้ได้โดยที่ฉันไม่ต้องพูดอะไรเขายิ้มตอบรับ แล้วเขาก็จับมือฉันเดินต่อไป เหมือนจะบอกว่าเราจะจับมือกันไว้อย่างนี้ตลอดไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะไม่ปล่อยมือจากกันและฉันก็ไม่ต้องตามหาความรักของฉันอีกต่อไปแล้ว เพราะฉันหามันเจอแล้ว......

**********************   The End ************************