รักที่ตามหา

ลำดับตอนที่ #32 : ความรู้สึกของหัวใจ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก จิ่งหยูวตื่นได้แล้วลูก” เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของคุณป้าทำให้จิ่งหยูวรู้สึกตัวตื่นจากการนอนหลับ และมันก็ทำให้ฉันตกใจดีดตัวขึ้นพร้อมกับออกอาการรนๆทำอะไรไม่ถูกก็ตอนนี้ฉันนอนอยู่ในห้องของเขาถ้าคุณป้าเข้ามาเห็นเข้าฉันจะทำยังไง จิ่งหยูวเห็นท่าทางของฉันเขาถึงกับหัวเราะ หึ หึ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปเปิดประตูให้คุณป้า ฉันรีบคว้าแขนของเขาไว้ก่อน จนจิ่งหยูวต้องหันมองหน้าฉันอีกครั้ง 

“ไม่เป็นไรหรอกคุณ คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก คุณป้าท่านน่าจะดีใจด้วยซ้ำก็ท่านอยากเห็นคุณกับผมเป็นแฟนกันอยู่แล้ว” จิ่งหยูวหันมาพูดปลอบฉันแต่ไอ้ที่เขาพูดไม่รู้ว่ามันเรียกว่าปลอบหรือจะทำให้ฉันรู้สึกแย่กว่าเดิมก็ไม่รู้

“คุณแต่” ฉันยังคงทัดทานเขาอีกครั้ง เขาจึงเอามือกุมมือฉันไว้เบาๆ ก่อนจะพูดปลอบใจฉันอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรนะคุณเชื่อผม” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้คุณป้า และทันทีที่ประตูเปิดคุณป้าออกอาการตกใจนิดหน่อยแต่สักพักท่านก็แอบมีรอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูจะพอใจเมื่อเห็นฉันอยู่ในห้องจิ่งหยูว

“รีบลงไปกินข้าวกันนะลูก เดี๋ยวป้ากับลุงจะเข้าไปคุมคนงานในสวน ” คุณป้ารีบเดินหันหลังกลับไปเมื่อท่านเห็นฉันออกอาการอายจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งทำหน้าเจือนอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น ท่านคงรู้ว่าฉันคงอายที่ท่านมาเห็นฉันอยู่ในห้องนอนของจิ่งหยูว

“เห็นไหมผมบอกแล้วว่าไม่มีอะไร คุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” จิ่งหยูวหันมาบอกกับฉันทันทีที่เห็นคุณป้าเดินลับตาไปแล้ว

            ระหว่างเดินเข้าไปในสวนคุณป้าออกอาการดีใจจนหน้าบานเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อารมณ์ดีผิดปกติจนคุณลุงต้องเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

“มีอะไรหรือเปล่าเดินยิ้มหน้าบานเลย”

“ฉันดีใจที่แม่หนูกับจิ่งหยูวเขาเป็นแฟนกันจริงๆ”

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นแฟนกันจริงๆ”

“ก็ฉันเห็นแม่หนูฤทัยอยู่ในห้องของจิ่งหยูว” คำตอบของคุณป้าทำให้คุณลุงพลอยยิ้มตามไปด้วย ก่อนที่พวกท่านจะเดินอารมณ์ดีเข้าสวนไปด้วยกัน

              จิ่งหยูวพาฉันออกมานั่งเล่นในสวนดอกไม้หน้าบ้าน หลังจากกินอาการเช้าที่คุณป้าเตรียมไว้ให้เสร็จเรียบร้อย อากาศในสวนค่อนข้างเย็นสบายมีแสงแดดอ่อนๆส่องลงมากระทบน้ำค้างที่เกาะอยู่ตามใบไม้ใบหญ้าสะท้อนระยิบระยับไปทั่ว ประกอบกับกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่คุณลุงปลูกไว้ทำให้เช้านี้ดูสดใสกว่าทุกวัน

“คุณชอบที่นี่หรือเปล่า” จิ่งหยูวเอ่ยถามฉันในขณะที่เขานั่งสบายใจอยู่ข้างๆฉัน

“อืม ฉันชอบอากาศที่นี่ และก็ชอบคุณลุงคุณป้าท่านเป็นคนน่ารักและก็ใจดีด้วย”

“ผมก็ชอบที่นี่เหมือนกัน” จิ่งหยูวหันมามองหน้าฉันสายตาที่เขามองมาที่ฉันดูอบอุ่นและจริงใจ มันส่องประกายระยิบระยับเหมือนกำลังจะบอกอะไรกับฉัน เรามองตากันสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี

“สวัสดีค่ะพี่ชีวิน มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” ทันทีที่เขารู้ว่าใครโทรมาเขาก็ทำหน้ายักษ์ใส่ฉันทันที

“เปล่าครับ พี่มาหาฤทัยที่โรงแรมแต่พนักงานของโรงแรมบอกว่าฤทัยออกไปกับจิ่งหยูวตั้งแต่เมื่อคืน” เสียงของพี่ชีวินฟังดูเศร้าๆบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ

“เออค่ะ พอดีจิ่งหยูวเขาอยากจะมาเยี่ยมคุณลุงคุณป้าที่จันทบุรี ฤทัยก็เลยต้องมาด้วย แล้วพี่ชีวินไปหาฤทัยมีธุระอะไรกับฤทัยหรือเปล่าค่ะ”

“พี่ก็แค่คิดถึงฤทัยเลยแวะมาหาเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดก็เลยอยากจะมาชวนฤทัยไปทานข้าวด้วยกัน”

“อืมม เอาไว้วันหลังนะค่ะพี่ชีวิน” แต่ยังไม่ทันที่ฉันกำลังจะพูดต่อจิ่งหยูวก็คว้าโทรศัพท์จากมือฉันไปแล้วกดวางสายทันที จนทำให้ฉันต้องออกปากต่อว่าเขาด้วยความโกรธ

“คุณไม่มีสิทธิ์จะมาทำแบบนี้ นี่ฉันกำลังคุยอยู่กับพี่ชีวินอยู่นะ”

“ก็เพราะคุณคุยกับไอ้หมอนั่นผมถึงต้องทำแบบนี้ไง”

“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพยายามแย่งโทรศัพท์จากมือเขาแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมให้ฉันแย่งได้ง่ายๆ เราเลยมะรุมมะตุ้มกันอยู่อย่างนั้น จนคุณลุงกับคุณป้าเดินมาเห็นเข้าพอดีท่านคงนึกว่าเราหยอกล้อกันอยู่เลยยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันทั้งคู่ ฉันกับจิ่งหยูวเลยผละออกจากจิ่งหยูวทันทีที่เห็นพวกท่าน

“คุณลุงกับคุณป้าเสร็จงานแล้วเหรอครับ” จิ่งหยูวรีบถามพวกท่านเพื่อแก้เขิน

“เสร็จแล้วลูก” คุณป้าตอบเสร็จก็สะกิดคุณลุงและชวนพากันเดินเข้าไปในบ้าน เพราะพวกท่านไม่อยากมาขัดจังหวะอยากให้เราอยู่ด้วยกันต่อ

“เห็นหรือเปล่าคุณลุงกับคุณป้าเข้าใจผิดเลย” ฉันรีบต่อว่าจิ่งหยูวเมื่อเห็นอาการของคุณลุงคุณป้า

 “ผมว่าพวกท่านเข้าใจถูกแล้วมากกว่า” คำพูดของจิ่งหยูวทำให้ฉันหันไปมองค้อนเขาทันที

“นี่คุณยังมีความผิดอยู่นะ” แต่คนถูกมองค้อนกลับหันมาทำหน้าดุใส่ฉันซะงั้น ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้ฉัน แล้วเดินหนีฉันขึ้นบ้านไปหน้าตาเฉยนี่สรุปว่าฉันเป็นคนผิดไช่ไหมเนี่ย