รักที่ตามหา

ลำดับตอนที่ #30 : อยากบอกความรู้สึกในใจ

****พอถึงเวลานัดหมายบริษัทก็ส่งรถมารับเราที่หน้าโรงแรม วันนี้จิ่งหยูวไม่ดื้อดึงที่จะขับรถไปเองเขาดูเงียบไปตั้งแต่เราแยกกันที่ห้องอาหารเราก็ยังไม่ได้พูดกันเลยแม้ฉันนั่งด้านหลังคู่ไปกับเขาเราก็แทบจะไม่ได้มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำดูเขาจะออกอาการไม่พอใจฉันอยู่ไม่น้อย รถพาเรามาถึงสถานที่ใช้ในการสัมภาษณ์เป็นร้านกาแฟขนาดใหญ่ในย่านใจกลางเมืองกรุงเทพ ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าไปในร้านคุณชลธารก็เดินออกมาต้อนรับทันที

“สวัสดีครับฤทัยเราเจอกันอีกแล้วนะ” คุณชลธารทักทายฉันทันทีที่เห็นฉันเดินเข้ามาในร้านก่อนจะหันไปมองจิ่งหยูวที่กำลังยืนหน้าบอกบุญไม่รับมองฉันกับคุณชลธารคุยกัน

“คุณชลธารมาต้อนรับเองเลยหรือครับ ที่จริงคุณเป็นถึงระดับผู้บริหารให้ลูกน้องมาต้อนรับแทนก็ได้” จิ่งหยูวเริ่มพูดแขวะคุณชลธาร

“ผมผ่านมาแถวนี้พอดีเลยแวะมาดูบทสัมภาษณ์ด้วยตัวเองพอดีผมเป็นคนรอบคอบนะครับ และอีกอย่างผมรู้ว่าฤทัยต้องมากับคุณด้วยผมก็เลยอยากมาเจอกับฤทัย” คุณชลธารพูดทิ้งทายจนทำให้จิ่งหยูวจ้องหน้าเขาตาเขียวปัดส่วนคุณชลธารก็ยอมที่ไหนจ้องหน้าจิ่งหยูวตอบกลับเช่นกัน บรรยากาศตอนนี้มันดูอึดอัดจนฉันต้องแก้สถานการณ์ก่อนที่จะมีการวางมวยกันเกิดขึ้น

“เออคุณชลธารค่ะ ใกล้เวลาสัมภาษณ์แล้วค่ะฤทัยว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่าไหมค่ะ” พูดจบฉันก็พาคุณชลธารเดินเข้าไปข้างในห้องที่จัดไว้สำหรับการสัมภาษณ์โดยมีจิ่งหยูวเดินตามมาไม่ห่าง

“คุณจิ่งหยูวมาประเทศไทยครั้งนี้รู้สึกประทับใจอะไรบ้างครับ” คนสัมภาษณ์เริ่มสัมภาษณ์

“ก็ประทับใจหลายอย่างครับและยังมีโอกาสได้กลับไปเยี่ยมคุณลุงคุณป้าที่จันทบุรีด้วย” จิ่หยูวตอบ

ฉันนั่งฟังจิ่งหยูวตอบคำถามสัมภาษณ์อยู่ด้านหลังกับคุณชลธาร จิ่งหยูวโดนสัมภาษณ์หลายคำถามแต่ละคำถาม จิ่งหยูวก็ตอบได้ดี แล้วก็มาถึงคำถามสุดท้ายที่เป็นคำถามที่ใครๆก็อยากรู้และมันก็เป็นคำถามที่สร้างความสะเทือนใจให้กับฉันจนถึงกับทำให้หน้าฉันถอดสีไปเลยทีเดียว

“แล้วตกลงข่าวคุณจิ่งหยูวกับคุณฤทัยที่กำลังเป็นข่าวซุบซิบกันไปทั่วเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าครับ” แต่แทนที่จิ่งหยูว จะตอบคำถามเขากลับนั่งนิ่งไปสักพักจนทำให้พิธีกรต้องทวนคำถามถามเขาอีกครั้ง แต่เขากลับลุกขึ้นยืนและเดินออกมานอกห้องไม่ยอมตอบคำถามใดๆ จนทำให้ฉันต้องลุกขึ้นมาแก้สถานการณ์โดยการตอบคำถามแทนเขา

“ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ พอดีบริษัทจะจัดแถลงข่าวนี้อาทิตย์หน้าก่อนจิ่งหยูวเดินทางกลับจีน ยังไงก็รอฟังจากการแถลงข่าวนะค่ะ” ฉันขอโทษทีมงานแล้วจึงเดินตามจิ่งหยูวออกไปโดยมีคุณชลธารเดินตามออกมาด้วย จิ่งหยูวออกมานั่งรอฉันอยู่อีกห้องเมื่อเห็นคุณชลธารเดินออกมากับฉันเขาก็ลุกขึ้นมายืนประกบข้างฉันทันที

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ดูไม่ละเอียดไม่คิดว่าจะมีคำถามแบบนี้” คุณชลธารแสดงความเสียใจด้วยการขอโทษฉันกับจิ่งหยูว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฤทัยก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะกับเหตุการณ์เมื่อกี้” ฉันขอโทษคุณชลธารที่จิ่งหยูวเดินออกมาเฉยๆ ดีที่เป็นคำถามสุดท้ายไม่งั้นบริษัทคงจะโดนต่อว่าแน่

“ผมเข้าใจครับยังไงผมก็อยู่ข้างฤทัยนะครับ ผมรู้ว่ามันเป็นแค่ข่าวลือฤทัยอย่าไปคิดมากนะครับ” คุณชลธารพูดปลอบใจฉัน แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเริ่มชักสีหน้าทันทีที่ได้ยินคำพูดของคุณชลธาร แล้วอยู่ดีๆเขาก็พูดแทรกออกมาหน้าตาเฉย

“แต่บางทีมันก็อาจเป็นเรื่องจริงก็ได้นะครับ” พูดจบเขาก็จูงมือฉันเดินออกมาที่รถโดยไม่สนใจคุณชลธารที่กำลังยืนมองทำหน้าประหลาดใจกับคำพูดของเขา

“คุณทำไมพูดแบบนั้นกับคุณชลธาร ฉันบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าให้ตอบคำถามว่ายังไง” ฉันเริ่มต่อว่าเขาขณะนั่งอยู่บนรถ

“ผมก็ตอบตามที่ผมอยากตอบ หรือคุณกลัวหมอนั่นจะรู้ว่าเรามี...อะไรกันจริงๆ” จิ่งหยูวกระซิบคำพูดสุดท้ายเบาๆ จนทำให้ฉันทำท่าเลิกลั่กมองหันรีหันขวางเพราะกลัวว่าคนขับจะได้ยินที่เขาพูด

“คุณ” ฉันหยุดต่อว่าเขาเพราะจิ่งหยูวเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องและออกแนวอันธพาลแล้ว

****คนขับรถพาเรามาส่งถึงหน้าโรงแรมก่อนที่จะขับรถกลับไป แต่แทนที่คนอันธพาลจะขึ้นห้องพักเขากลับดึงมือฉันไปที่จอดรถของเขา ฉันพยายามจะขัดขืนเขาแล้วแต่เขาก็พาฉันมาที่รถจนได้

“นี่คุณจะพาฉันไปไหน”

“ไม่ต้องถามแค่นั่งไปเฉยๆก็พอ” จิ่งหยูวทำหน้าดุและออกคำสั่งและบังคับฉันเข้าไปนั่งในรถ ก่อนเขาจะเดินวนไปนั่งประจำที่คนขับแล้วหันมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับฉันก่อนจะออกรถพาฉันออกมาจากโรงแรมขึ้นทางด่วนมุ่งหน้าออกจากกรุงเทพไกลออกมาทุกที จนฉันต้องย้อนถามเขาอีกครั้ง

“คุณจะพาฉันไปไหน” แต่เขายังคงนั่งเงียบไม่ตอบคำถามของฉันขับรถต่อไปหน้าตาเฉย ฉันนั่งมาเรื่อยๆจนเห็นป้ายบอกทางถึงได้รู้ว่าเขาจะไปที่ จ.จันทบุรี และก็เป็นไปตามที่ฉันคิดไว้จริงๆ เมื่อรถมาหยุดจอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้านคุณลุงคุณป้าของเขา