รักที่ตามหา

ลำดับตอนที่ #14 : เมื่อเราใกล้ชิดกัน (ต่อ)

“ลุงว่าแม่หนูที่มากับแกก็น่ารักดีนะ แถมยังไม่มีแฟนซะด้วย ดูป้าแกจะชอบแม่หนูคนนี้เอามาก”

“เออ เขาแค่เป็นคนดูแลผมหนะครับ บริษัทส่งมาให้ดูแลผมระหว่างที่อยู่เมืองไทย” 

“ก็ลุงเห็นแม่หนูเขาน่ารักดี เลยคิดว่าแกอาจจะชอบ” คุณลุงเริ่มพูดเชียร์ฉัน

“เขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ผมชอบ”

“อ้อ ลุงลืมไปแกชอบผู้หญิงทันสมัย แบบนางแบบที่แกคบอยู่ละซิ”

“ฟาน ฟาน เป็นแค่เพื่อนครับ” จิ่งหยูวรีบปฏิเสธคุณลุงทันที

“ก้อดีแล้ว ลุงว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะกับแกหรอก เชื่อลุง”

จิ่งหยูวยิ้มรับคำพูดของคุณลุง ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้ามาในบ้าน แล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน

          หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายเข้าห้องเพื่อไปพักผ่อน เพราะวันนี้ทุกคนก้อเหนื่อยมาทั้งวัน คงมีแต่ฉันที่นอนไม่หลับคงเพราะแปลกที่ ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเพื่อสูดอากาศนอกห้อง อากาศยามค่ำคืนเย็นจับใจจนทำให้ฉันเอามือกอดอกไว้เพื่อทำให้คลายความหนาว ฉันยืนทอดอารมณ์อยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน โดยไม่ได้สังเกตว่ามีบางคนกำลังยืนมองฉันอยู่ด้านหลัง

“อะแอ่ม” เสียงกระแอมของเขาทำให้ฉันตกใจและรีบหันไปมอง จึงรู้ว่าว่าเป็นจิ่งหยูว

“นอนไม่หลับหรือไงคุณ”  เขาถามพร้อมเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆฉัน

“อื้อ คงแปลกที่หนะ” ฉันตอบคำถามเขาพร้อมทั้งกระชับมือกอดอกเอาไว้เพราะอากาศเย็นที่มาสัมผัสผิว

แต่สายตาคมคู่นั้นหันมาเห็นเข้า เขาจึงรู้ว่าฉันกำลังยืนอดทนอยู่กับความหนาวเย็นของอากาศ เขามองฉันแล้วถอดเสื้อคลุมของเขามาคลุมตัวฉันไว้

“คลุมไว้เดี๋ยวจะไม่สบาย ผมขี้เกียจพาคุณไปโรงพยาบาล”

ฉันมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกแปลกใจผู้ชายที่เย็นชาอย่างเขาก้อมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่เหมือนกัน  มันทำให้ฉันแอบอมยิ้มกับการกระทำของเขา

“คุณเห็นอะไรบนท้องฟ้าไหม” คำถามของเขาทำให้ฉันต้องแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

“อืมมม เห็นดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด สวยจังเลยคุณ”

“ตอนเด็กๆ ผมก็ชอบนั่งมองดูดาวบนท้องฟ้า ผมว่าดาวที่ไหนก็ไม่สวยเหมือนที่นี่ ตอนที่ผมอยู่ที่จีนผมก็ชอบมองดูดาวบนท้องฟ้ามันทำให้ผมคิดถึงบ้านที่เมืองไทย”

ฉันยืนฟังจิ่งหยูวพูดเผลอแอบมองดวงตาอ่อนโยนคู่นั้น  เขาไม่เหมือนจิ่งหยูวผู้หยิ่งจองหองคนนั้น เรามองดูดาวบนฟ้าด้วยกันจนเพลิน ไม่มีคำพูดใดๆอีก มีแต่ความเงียบและเสียงของหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของฉัน ทำไมใจฉันถึงเต้นไม่เป็นจังหวะเลยเวลาที่อยู่ใกล้ๆเขา และเวลาที่สายตาคู่นั้นมองมาที่ฉัน

“ไม่หรอก ที่ใจฉันเต้นแรงแบบนี้อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นก้อได้” ฉันแอบคิดค้านในใจ

“คุณ ผมว่านี่ก้อดึกมากแล้ว คุณเข้าไปนอนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเก็บผลไม้ในสวนของคุณลุง”

“จริงเหรอ คุณจะพาฉันไปเก็บผลไม้จริงเหรอ” ฉันเผลอเข้าไปคว้าแขนเขาเขย่าด้วยความดีใจ โดยไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าของเขา

“อืมมม” เขาตอบชั้นสั้นๆแค่คำเดียวด้วยใบหน้าเรียบเฉย จิ่งหยูวยืนมองฉันเต้นแร้งเต้นกาด้วยความดีใจสักพัก   แล้วเราต่างก้อแยกย้ายไปพักผ่อน แต่ก่อนที่จะเดินแยกกันนั้นฉันก็นึกได้ว่าฉันสวมเสื้อคลุมของเขาอยู่

“เดี๋ยวก่อนคุณ เอ้านี่เสื้อของคุณ” ฉันถอดเสื้อคลุมออกและยื่นให้เขา

“ขอบคุณนะสำหรับเสื้อคลุมอุ่นๆ” แต่อีกฝ่ายกลับรับเสื้อคลุมจากฉันและหันหลังเดินเข้าห้องไปเฉยๆ ไม่ได้ตอบอะไรฉันสักคำ คนอะไรเข้าใจยากชะมัดบางทีก็ดูอ่อนโยนบางทีก้อดูเย็นชาเป็นน้ำแข็งเลย ตกลงเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ฉันแอบคิดในใจ