คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ภารกิจของหัวใจ
****ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงโต๊ะทำงาน ยัยนารีก้อมารอรับตั้งแต่หน้าประตู
มารอรับหรืออยากรู้อยากเห็นก็ไม่รู้
“ฤทัยพี่คชาเรียกพบทำไมหรือ”
“ป่าว
ก้อแค่บริษัทจะส่งฉันไปดูงานต่างจังหวัดสักระยะหนึ่ง”
“โห...งั้นอย่างนี้ฉันก้อคิดถึงฤทัยแย่เลย”
“เอาน่า แด่วฉันก้อกลับมา
แล้วฉันจะโทรมาหาบ่อย ๆนะ”
“แล้วจะไปวันไหน”
“พรุ่งนี้”
คำตอบของฉันทำให้อีกฝ่ายทำหน้าตกใจ
“พรุ่งนี้ ทำไมเร็วจัง”
ฉันทำท่ายักไหล่ไม่ตอบอะไร ก่อนจะขอตัวกลับไปเตรียมข้าวของ แต่ก่อนจะกลับก้อไม่ลืมของที่เพื่อนฝากให้ทำ
ฉันยื่นสมุดที่มีลายเซ็นของจิ่งหยูวให้นารี จนทำให้คนที่รับยิ้มกว้างไม่หุบ
“และอย่าลืมเลี้ยงข้าวฉันด้วย”
ฉันหันกลับไปทวงสัญญาคนที่ยิ้มกว้างได้แต่ยักหน้า หงึก หงึก
ฉันกลับถึงบ้านเพื่อเตรียมตัวเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็น
อดนึกโมโหคนต้นเรื่องไม่ได้ คนตั้งมากมายที่อยากจะดูแลใกล้ชิดเขา
แต่ทำไมต้องเป็นฉัน นี่เขาจะแกล้งฉันไช่ไหมเนี่ย คอยดูนะฉันจะเอาคืนให้เข็ดเลย
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้ากว่าปกติ โทรเรียกแท็กซี่ให้มารับหน้าบ้าน
เพราะมีสัมภาระมากมายที่ต้องเอาไปด้วย แท็กซี่พาฉันมาส่งที่หน้าโรแงแรม มีเจ้าหน้าที่ของโรงแรมมารับกระเป๋าและสัมภาระต่าง
ๆ ฉันเดินไปแจ้งชื่อที่ประชามสัมพันธ์ของโรงแรม พนักงานพาฉันมาที่ห้องที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้
ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม ที่สำคัญชั้นนี้มีห้องเพียงสามห้องเท่านั้น
คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าห้องมันจะอลังการแค่ไหน พนักงานบอกมีไว้สำหรับแขก VIP
เท่านั้น ฉันกับจิ่งหยูวพักห้องที่อยู่ติดกัน
ส่วนห้องถัดไปทางห้องฉันไม่มีใครพัก แต่คงไม่มีใครเข้าพักหรอกเพราะบริษัทปิดชั้นนี้ไว้สำหรับเขาโดยเฉพาะ
ก้ออย่างว่านะเขาเป็นตัวเงินตัวทอง เอ้ยไม่ใช่ตัวทำเงินให้บริษัทนี่นะ
จะเอาอะไรก้อได้ทั้งนั้น เมื่อคืนพี่คชายังโทรกำชับว่าให้ดูแลเขาให้ดี ๆ
เพราะเขาไม่ต้องการคนขับรถส่วนตัว เขาต้องการความเป็นส่วนตัว เขาจะขับรถเอง
ฉันยังบอกพี่คชาไปว่าฉันขับรถไม่เป็น
พี่คชาบอกฉันว่าเขาบอกไม่เป็นไรเขาไม่ต้องการคนขับรถแต่ต้องการคนดูแลคอยแนะนำเขาได้
ฉันจัดข้าวของและเสื้อผ้าเข้าตู้เรียบร้อย
แล้วจึงเดินไปเคาะประตูห้องจิ่งหยูวเพื่อบอกให้เขารู้ว่าฉันมาแล้ว เผื่อเขาจะมีอะไรเรียกใช้ฉัน
เขาเดินมาเปิดประตู และยืนจ้องหน้าฉัน
“ฉันมารายงานตัว ถ้าคุณมีอะไรจะเรียกใช้ฉันก้อบอกนะ”
ฉันบอกเขาด้วยคำพูดที่ประชดประชัน
“ตอนนี้ยัง ถ้ามีแล้วผมจะไปเรียก
เออว่าแต่คุณเรียกได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยใช่ไหม”
“นี่คุณ ฉันไม่ใช่เซเว่นอีเลฟเว่นนะ จะเรียกได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง”
จิ่งหยูวมองหน้าฉันแล้วค่อย ๆ เลื่อนสายตาลงไปเรื่อย ๆ สายตาแบบนี้ของเขาทำให้ฉันยื่นนิ่งรู้สึกเสียวสันหลัง
ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ฉันมาแค่ดูแลเขานะ ไม่ใช่มาอย่างว่า
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะปิดประตูทิ้งให้ฉันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“คนบ้า ทำไมฉันต้องมาเจอกับนายอีกนะ”
ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเอง
เสียงเคาะประตูรัววว.. ทำให้ฉันสะดุ้ง
ตกใจตื่นจากการหลับใหลที่แสนจะสบาย ฉันเดินงัวเงียไปเปิดประตู
แต่คนที่มาปลุกฉันแต่เช้าก้อไม่ใช่ใคร เจ้านายของฉันเอง แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากถามอะไร
เขาก้อต่อว่าฉันซะก่อนแล้ว
“นี่คุณ ผมไม่ได้ให้คุณมานั่ง ๆนอน ๆ นะ
ผมให้คุณมาคอยดูแลผม”
“ฉันรู้แล้ว แล้วนี่คุณจะให้ฉันทำอะไรหละ”
ฉันทำหน้าหงิกใส่เขา ก้อไอ้คำพูดที่เขาพูดเหน็บฉันนี่มันเจ็บชะมัด
ผู้ชายบ้าอะไรปากจัดชะมัดเลย
“วันนี้ผมอยากไปเยี่ยมคุณลุง กับคุณป้าที่
จันทบุรี”
“ได้ งั้นคุณรอฉันแป๊บ
ขอเวลาฉันอาบน้ำแต่งตัวก่อน”
“งั้นผมไปรอคุณรอบบี้ แล้วให้เร็วด้วยนะ
ผมไม่ชอบรอใครนาน ๆ”
ฉันปิดประตูใส่หน้าเขา
ก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัว และลงไปหาเขาที่รอบบี้ของโรงแรม
เห็นจิ่งหยูวนั่งจิบกาแฟอย่างสบายใจ เขาแต่งตัวสบาย ๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์
แต่ก้อไม่ลืมสวมหมวก และแว่นกันแดดสีดำ เพื่ออำพลางตัวเอง
ฉันเดินเข้าหยุดยืนอยู่ข้างหลังเขา
“ฉันพร้อมแล้ว ไปกันหรือยัง”
ความคิดเห็น