รักที่ตามหา

ลำดับตอนที่ #10 : กลับมายืนที่จุดเดิม

****วันนี้ฉันเข้าบริษัทแต่เช้า รู้สึกคิดถึงโต๊ะทำงานอย่างบอกไม่ถูก เพราะหลายวันนี้ฉันไม่ได้เข้ามาบริษัทเลยต้องรับหน้าที่ตามที่บริษัทมอบหมายให้ ฉันลากเก้าอี้ออกมาแล้วหย่อนตัวนั่งลงอย่างสบายใจ

“ฤทัย ฤทัย พี่คชาเรียกพบ” นารีเข้ามาเรียกฉันพร้อมกับท่าทางรีบร้อน

“มีอะไรป่าวนารี ทำไมพี่คชาเรียกพบฉันแต่เช้า”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ” จบการสนทนากับนารีฉันเดินลิ่วไปหาพี่คชาทันที

“พี่คชา อะมีไรหรือเปล่าคะ ให้นารีไปตามฤทัยแต่เช้า”

“นั่งก่อนฤทัย” พี่คชาเชิญฉันให้นั่งลงก่อนบทสนทนาเริ่มต้น

“ฤทัยรู้ใช่ไหมว่าคุณจิ่งหยูวยังไม่กลับ เพราะต้องการอยู่เมืองไทยสักระยะหนึ่งก่อน”

“ทราบค่ะ แล้วทำไมคะ”

“ก้อ...ท่านประธานบอกว่าคุณจิ่งหยูวจะให้ฤทัยเป็นคนคอยดูแลเขาในช่วงที่เขาอยู่เมืองไทย”

“ไม่นะคะ คนอื่นก้อมีทำไมต้องเป็นฤทัยด้วย”

“ก้อคุณจิ่งหยูวระบุว่าต้องเป็นฤทัย ทางเราก้อขัดไม่ได้ อย่าลืมซิเขาทำรายได้ให้กับบริษัทเราไม่ใช่น้อย ท่านประธานก็ให้ความสำคัญกับเขามากด้วย”

“ไม่คะ ยังไงๆ ฤทัยก้อไม่ไปดูแลเขา”

“ฤทัย พี่ไม่ได้มาขอร้องฤทัยนะ นี่เป็นคำสั่งของท่านประธาน ยังไงจะอยากไปหรือไม่อยากไป ฤทัยก้อต้องไปเข้าใจใช่ไหม” และสุดท้ายฉันก็ไม่เคยปฏิเสธได้สักทีเพราะนี่เป็นคำสั่ง

“แล้วฤทัย ต้องตามเขาทุกฝีก้าวเลยหรือเปล่าคะ” ฉันเริ่มถามเมื่อรู้ว่าไม่สามารถปฏิเสธได้

“จะว่าอย่างงั้นก้อได้นะ เขาต้องการให้ฤทัยดูแลเขาตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ต้องไปกับเขา และต้องย้ายไปอยู่ที่โรงแรมเดียวกับเขา บริษัทเปิดห้องไว้อีกห้องอยู่ห้องติดกับคุณจิ่งหยูว และอนุญาตให้ฤทัยไม่ต้องเข้ามาบริษัทจนกว่าคุณจิ่งหยูวจะกลับประเทศจีน”

“ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรือคะ ทำไมฤทัยต้องย้ายไปอยู่โรงแรมเดียวกับเขาด้วย ฤทัยไป-กลับไม่ได้หรือคะ”

“ไม่ได้ นี่ก้อเป็นความต้องการของเขา เขาบอกกับท่านประธานว่าเขาไม่ไว้ใจใครนอกจากฤทัย เพราะฤทัยเคยไปดูแลเขามาก่อน และที่ต้องให้ย้ายไปอยู่มี่โรงแรมเดียวกันก้อเผื่อเขาต้องการอะไรหรือจะไปไหน จะได้สะดวก” พี่คชาพูดเสียงแข็งเมื่อรู้ว่าฉันจะมีข้อต่อรอง

“น่าฤทัย ท่านประธานมีเงินพิเศษให้ฤทัยในระหว่างที่ดูแลเขา และจะให้โบนัสฤทัยสิ้นปีด้วยนะ”

“ฤทัยจะต้องดีใจใช่ไหมคะ” ฉันเริ่มพูดประชดประชัน

“ถือเป็นความโชคดีนะเนี่ยที่คุณจิ่งหยูวให้ความไว้วางใจ ใครๆก็ยากใกล้ชิดเขาทั้งนั้นแต่เขาก็ไม่ต้องการใครนอกจากฤทัย”

“ค่ะ” ฉันรับคำพี่คชาอย่างเซ็ง ๆ

“งั้นพรุ่งนี้ก้อเริ่มงานเลยนะ วันนี้กลับไปบ้านก็เก็บข้าวของย้ายไปยู่ที่โรงแรมเลย พี่อนุญาตให้ฤทัยกลับบ้านได้เลย จะได้ไปจัดเตรียมของ”

“พรุ่งนี้เลยหรือคะ”

“ใช่พรุ่งนี้เลย อ้อแล้วเรื่องนี้เป็นความลับ ทางบริษัทจะบอกว่าส่งฤทัยไปดูงานในระหว่างที่ต้องไปดูแลคุณจิ่งหยูว  ถ้าใครถามก้อให้ตอบไปว่าบริษัทส่งไปดูงาน เพราะในระหว่างที่คุณจิ่งหยูวกลับไปบ้านคุณลุงคุณป้า เขาไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้นักข่าวคอยตามเขาทุกฝีก้าว นักข่าวจะต้องไม่รู้ว่าเขาจะเดินทางไปวันไหนพูดง่ายๆ การเดินทางที่เขาจะไปทุกที่จะเป็นความลับ เขาต้องการความเป็นส่วนตัว เพราะฉะนั้นห้ามบอกใครเด็ดขาด”

“อ้าวแล้วเขาจะเดินทางยังไงหละค่ะ ไม่เอารถตู้ของบริษัทไปเหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัยว่าการเดินทางของเขาจะเป็นความลับได้ยังไงเพราะนักข่าวก็รู้กันทั่วว่าเขายังไม่ได้เดินทางกลับไปจีน

“เขาจะใช้รถส่วนตัวของเขาเอง นักข่าวไม่รู้หรอกว่าเป็นรถของเขาเพราะรถคันนี้ไม่มีใครเคยเห็น เขาซื้อไว้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ”

“โอ้ววว แม่เจ้า ซื้อรถเพื่อใช้งานนี้โดยเฉพาะ อะไรมันจะรวยขนาดนั้น” ฉันคิดในใจ และเบะปากทำตากลอกไปกลอกมา และเหมือนพี่คชาจะรู้ทันยกมือขึ้นมาเขกหัวฉันไปหนึ่งที

“โอ้ย พี่คชา ฤทัยเจ็บนะค่ะ” ฉันเอามือรูปหัวเบาๆ ก่อนจะฟังพี่คชาพูดต่อ

“และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาให้ฤทัยย้ายไปอยู่โรแรมเดียวกับเขา เพราะถ้าเขาอยากเดินทางไปตอนไหน ฤทัยจะได้พร้อมไปกับเขาได้ทันที จำไว้นะฤทัยเรื่องนี้เป็นความลับห้ามใครรู้เด็ดขาด” พี่คชาพูดทิ้งท้ายก่อนที่ฉันจะขอตัวและเดินออกจากห้องไป