ต่างกันนักรักวุ่น ๆ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นก้อคือสายตา

     "ลมหนาว ช่วยเตรียมเสื้อที่จะเข้าฉากไหม่ด้วยนะ"

น้ำเสียงรน ๆ ของพี่แนนเรียก  และอากับกิริยาที่รีบร้อน เนื่องจากต้องถ่ายฉากต่อไป

      ฉันทำงานตำแหน่งคอสตูมที่บริษัทถ่ายภาพยนตร์นี้มา ปีกว่า ๆ ซึ่งตอนนี้กำลังเปิดตัวหนังใหม่แนววัยรุ่น และกำลังดังเป็นพลุแตกอยู่ตอนนี้ เรียกได้ว่าไม่เพียงแต่ต้องเตรียมเสื้อผ้าให้นักแสดงแล้วฉันยังทำทุกอย่างตั้งแต่คสตูม และดูแลนักแสดงในกองถ่าย ดาราสำหรับฉันนะหรือไม่ตื่นเต้นหรอกเพราะเห็นจนชิน หรือฉันอาจจจะแทบไม่เคยเงยมองหน้ามองใครด้วยซ้ำ เพราะวัน ๆ ก้อก้มหน้ากมตาทำแต่งาน และถ้ามีเวลาว่างก้อต้องไปช่วยยัยกี้ที่เปิดร้านเบเกอรี่ที่ข้างหมาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งอีก  หารายได้พิเศษนะ

“ ค่ะพี่” ปากก้อตอบนะแต่มือของฉันก้อกำลังสาละวนกับการเตรียมเสื้อผ้า และอุปกรณ์ประกอบฉากต่าง ๆ

“ลมหนาว เอาน้ำไปให้น้องปุณด้วยนะ” เสียงพี่แนนสั่งอีก

“ค่าพี่” ฉันรีบวางของที่ตระเตรียมเพื่อไปตามคำสั่งนั้น

“ปุณณ์ พงษ์พิพัฒน์” พระเอกวัยรุ่นหน้าใส หล่อ รวย สาวกรีด เรียนอยู่ปี 2 มหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง (เป็นมหาลัยที่ติดกับร้านเบเกอรี่ของยัยกี้นแหละ) แต่ไม่ใช่ฉันซะหละ เพราะฉันไม่ชอบกินเด็ก และที่สำคัญผู้ชายที่ดูท่าทางหยิ่งจองหองถือว่าหล่อ รวย  สาว ติดตรึมพันนั้นนะ “เชอะ”

ฉันเอื้อมมือจะหยิบแก้วที่ชั้น แต่ด้วยความรีบหรืออะไรก้อตาม เท้าฉันดันไปสะดุดกับเก้าอี้ที่ตั้งไว้เกะกะ 

“หน้าแหกแน่เรา” 

ยังไม่ทันที่จะล้มจนหน้าฟาดพื้นซะก่อน ก้อมีวงแขนของใครก้อไม่รู้มาโอบไหล่ฉันไว้ทั้งสองข้าง แล้วดวงตากลมโตของฉันก้องต้องตะลึงเมื่อมีใบหน้าขาวมนต์ แทบจะแนบชิดกับตัวเอง ทำให้ตะลึงไปพักใหญ่ใช่ใครที่ไหนก้อคนที่ฉันจะต้องเอาน้ำไปให้นั่นเอง

“เป็นอะไรป่าวครับ” น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยนถาม

“เอ้อ ไม่เป็นไรคะ ขอบ...คุณคะ”  ฉันรับตั้งสติและพยายามผละออกจากวงแขนนั้นทันที

ไม่นะฉันหน้าแดง เป็นลูกตำลึง คงจะเป็นเพราะอับอาย หรือไม่เคยได้เข้าใกล้ผู้ชายมากขนาดนี้ ก้อเป็นได้ 

“จะหน้าแดงทำไมนะ” ฉันคิดกับตัวเอง

 “ไม่ล้มก้อดีแล้ว ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก้อได้ ผมไม่ได้อยากกินน้ำขนาดนั้นหรอก” คำพูดหยิก ๆ  ของเขาทำให้อารมย์ฉันขึ้นมาทันที

“ค่ะ ฉันรู้ว่าไม่ได้อยากขนาดนั้น แต่มันเป็นหน้าที่ค่ะ” ฉันตอบสั้น ๆ พร้อมทั้งรีบเดินไปหยิบแก้วเพื่อนำไปใส่น้ำ”

“ลมหนาว เป็นอะไรหรือป่าว ซุ่มซ่ามอีกแล้วนะ” 

“ดีนะที่น้องปุณณ์มาเห็นทัน ไม่งั้นพี่ว่าแกต้องล้มหน้าฟาดพื้นหมดสวยแน่”  พี่แนนพูดกระเซ้า    พร้อมทั้งเดินเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง

หึ...หึ... เสียงงหัวเราะในลำคอ แล้วร่างสูงนั้นหันหลังกลับเดินไปถ่ายฉากต่อไป โดยไม่สนใจน้ำในที่อยู่มือของฉันแม้แต่น้อย

“คนบ้าอะไรก้อไม่รู้ เจ้าเด็กบ้า” ฉันคิดอยู่ในใจ

**************************