ปิ๊งรัก......ยัยขี้แย

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

"เฮ้ยพวกเมิง  จับมันให้ได้นะ  ถ้ามันหนีรอดไปได้ พวกเมิงตายแน่"   อ๊อฟสั่งลูกน้องเค้าทั้งหมดด้วยความโกรธจัด   ด้วยความที่อ๊ฟฟเป็นคนไร้น้ำใจในบางเวลา เย่อหยิ่งและขี้โมโหสุด ๆ  แต่เวลานี้เค้าได้โมโหสุด ๆ และคนที่ทำให้โมโห  คือ  สาวน้อยตัวเล็กที่ผเอิญได้เตะ กระป๋องโค้กโดนหัวเค้านั่นเอง

 
"จับได้แล้วคับ"

"ดีมาก  มึงเป็นไคบังอาจมาเตะกระป๋องโค้กใส่หัวกรู"

"วอน ! ตายซะแล้ว นัง นัง "พูดไม่ทันจบอ๊อฟก้อต้องตะลึงด้วยความน่ารักของสาวน้อย

"แก ชื่ออะรัย" อ๊อฟสติกลับคืนมาเล็กน้อย  แต่คำพูดของเค้าเริ่มนิ่มนวลขึ้น

"ชั้น ชื่อ มิ้นค่ะพวกพี่อย่าทำอะรัยมิ้นเลยนะค่ะ"  มิ้นพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด  นั่นทำให้อ๊อฟเปลี่ยนสีหน้าจากดุดันกลายเป็นอมยิ้มเล็กน้อย ^ # ^  แต่นั้นก้อไม่เป็นที่สังเกตเห็นของทุกคน


      อ๊อฟกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี เค้าไม่อยากจะทำร้ายเด็กคนนี้  แต่ก้อกลัวเสียฟอร์ม ทันใดนั้นเอง
มันทำไม่ได้  มันทำไม่ได้  มันทำไม่ได้  มันทำได้ไง  ก้อมันรักเสียตั้งนาน


 "ไค โทรมาว่ะ "  อ๊อฟรับโทรศัพท์คุยอยู่สักพักก้อหันมาบอกกับมิ้นว่า


"ยัยขี้แย ชั้นมีธุระวันนี้ถือว่ารอดไปแล้วกันนะ  แต่ชั้นจะไม่ปล่อยเทอไปเฉย ๆแน่ ชั้นจะให้คนคอยตามประกบเทอทุกว้นและอย่าคิดหนีนะเพราะเทอหนีชั้นไม่พ้นแน่"  อ๊อฟพูดเสร็จก้อตรงไปสั่งลูกน้อง


"เมิง ไอ้วายและเมิง ไอ้เจตามดูยัยขี้แยนี่ด้วยเดี๋ยวข้าไปธุระก๋อง"  อ๊อฟสั่งเสร็จก็รีบออกไปจาตรนั้นทันที


    ด้วยเหตุผลที่ตอนนี้หน้าของเค้าแดงไปด้วยความอาย 
 >_<    "เราสั่งอะรัยออกไปว่ะเนี่ย ทำไมต้องแคร์ยายนั่นขนาดนี้ด้วย ก้อแค่เด็กขี้แยคนเดี๋ยว ถ้าคนอื่นรุ้เสียฟอร์มแย่"  อ๊อฟพึมพำกับตัวเอง



 ทางมิ้น



     "นี่เธอจะไปไหนต่อล่ะ"  เจเป็นคนถามก่อน
มิ้นที่ยังสะอื้นอยู่ก้อตอบว่า  


"ไปเรียนพิเศษที่สยามค่ะ แล้วพวกพี่จะตามมิ้นไปจิงจิงเหรอค่ะ"  มิ้นถามด้วยความสงสัยกับคำสั่งของอ๊อฟที่แค้นอะรัยนักหนาแค่กระป๋องโค้กกระป๋องเดี๋ยว


"ช่ายแล้ว  พวกเราต้องตามเธอไปทุกที่ เพราะนี่คือคำสั่ง"  วายเสริม


"ทำไมพวกนานต้องเชื่อฟัง นายนั่นด้วย"


"เพราะเค้าเป็นหัวหน้าเราน่ะสิ  เค้าเป็นคนที่เก่งและให้ความยุติธรรมกับลูกน้องทุกคน  และยังเก่งในการต่อสู้เกือบทุกชนิดร่วมถึงการใช้อาวุธด้วย เนื่องจากบ้านของเค้ารวยมากจนพ่อแม่เป็นห่วงในความปลอดภัย จึงส่งเค้าไปเรียนตั้งแต่ยังเล็ก"


   คำตอบของพวกเค้าเล่นเอาเธออึ้งไปชั่วขณะ เธอคิดว่านอกจากเก่งแล้วยังหล่อเอามาก ๆ ด้วย 

จากนั้นทั้ง 3 คนก็ไปโรงเรียนกวดวิชาที่มิ้นเรียนอยู่พอเรียนเสร็จก็ไปกินไอติมกันหลังจากนั้นพวกเค้าจึงพาเธอมาส่งบ้าน

"แล้วพรุ่งนี้  จะมีใครมาเฝ้าเรไหมนะ"    มิ้นพึงพำกับตัวเองว่าเธออเป็นแค่ตัวประกัน  แต่ทำไมปฏิบัติกับเธอดีขนาดนี้

"มิ้น  ลูกตื่นได้แล้วจ๊ะ  มีเพื่อนมารอหน้าบ้านนานแล้วนะ"

"ค่ะแม่  หนูมิ้นตื่นแล้วค่ะ" มีคนมารอหน้าบ้านเราหรือจะเป็นพวกยายขวัญ แต่ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะมารับเราเลยนี่นา

"เสร็จแล้วค่ะ  ไปนะคะแม่"

"จ๊ะ ไปเรียนดีดีนะลูกข้ามถนนระวังล่ะ"  แม่ชั้นเป็นห่วงอย่างนี้เสมอแหละค่ะ

"มาช้าจังเลยยัยขี้แย ชั้นรอเธอได้ชั่วโมงแล้วมั้ง"

"นาย นายมายังไง " มิ้นถามด้วยความช็อต เพราะคิดไม่ถึงว่าเค้าจะมาดักรอด้วยตัวเอง  แต่วันนี้เค้าใส่ชุดนักเรียน ว๊าว !
เทห์สุด ๆแต่ชุดนักเรียนนี่ เป็นโรงเรียนชายล้วนที่อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนชั้นนิ

"ชั้นก็มารอเธอไปโรงเรียนพร้อมกันนะสิ"

"แล้วเธอรู้เหรอว่า โรงเรียนชั้นอยู่ที่ไหน"

"ไม่รู้หรอก"  อ๊อฟตอบแบบไม่สนใจ แต่ที่จริงเค้าได้สืบข้อมูลของมิ้นมาหมดแล้ว

"ไปกันยังล่ะ เดี๋ยวสาย"  อ๊อฟเร่งขึ้นอีก

"ไปก้อได้"  มิ้นตอบด้วยความ งง งง -?- 


"นี่ เธอดูผู้ชายคนนั้นสิ หล่อแล้วยังเทห์อีกอยู่โรงเรียนชื่อดังที่สอบเข้ายากมาก ๆ เลยนะมากับใครน่ะ"

"สงสัยแฟนมั้งตัเล็กนิดเดียวไม่สมกันเลยสักนิดเลยเธอว่าไหม"   ผู้หญิงอีกคนเสริมต่อด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟังเลย

ชั้นกำลังคิดว่าทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย ถึงชั้นจะตัวเล็กแต่ชั้นก็ป๊อบนะอยากจะตะโกนใส่หน้าวดเธอซักที   แต่ชั้นยังไม่ทันทำอะไรก็เกิดเรื่องเสียก่อน

"นี่ เธอพูดอะไรน่ะ " อ๊อฟเริ่มหาเรื่องแล้ว

"ป่าวนิ ชั้นแค่วิจารณ์ ยายนั้นผิดตรงไหน"

"เธอเรียกใครว่า ยายนั่น"  อ๊อฟเริ่มทำหน้าน่ากลัว

" ก้อผู้หญิงที่มากับเธอน่ะสิ  ตัวเล็กเหมือนเล็กดูแล้วไม่มีอะไรคู่ควรกับเธอเลย  ชั้นสิทั้งสวย หุ่นดี สนใจชั้นไหมล่ะ"  ผู้หญิงคนนั้นยพูดอย่างหน้าไม่อายเลยจิงจิง

"ถ้าแก ยังไม่อยากเจ็บตัวล่ะก็ ขอโทษยัยนี่ซะแล้วถ้าบังอาจมาวิจารณ์เค้าอีก  ชั้นเนี่ยแหละจะไม่ปล่อยเธอแน่"  อ๊อฟพูดด้วยสีหน้าโกรธจัด

"พวกเราขอโทษเธอนะ"  ผู้หญิงพวกนั้นขอโทษชั้นเสร็จก็รีบวิ่งไปเลย

"ฮือ ฮือ" T_T  น้ำตาชั้นไหลโดยที่ไม่ตั้งใจ

" เฮ้ย ยัยขี้แยเป็นอะไร"  อ๊อฟร้องด้วยความตกใจ

"ไม่เป็นไรหรอก  เราไปกันเถอะ"    จะให้ชั้นบอกได้ยังไงล่ะว่าที่ร้องไห้  เป็นเพราะเค้าปกป้องและโกรธแทนชั้นต่างหาก ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเค้าคิดอะไรของเค้ากันแน่แต่ที่แน่ ๆชั้นรู้สึกดีม๊ากมากที่มีคนคอยปกป้องชั้นอย่างนี้


        ##################################

เฮ้อจบได้ซักทีช่วย
 คอมเม้นเป็นกำลังจัยให้ด้วยนะค่ะ
จะมาเพิ่มอาทิตย์นะคะ  (ถ้ามีคนอ่านของเรานะ) T_T